Przyjaźń w zborze - jak wygląda.

[Gandalf Szary]

Jeżeli był już taki wątek do proszę o usunięcie go na cmentarz. Jeżeli nie i temat Was zainteresuje to proszę abyście się podzielili swoim doświadczeniem w tym temacie.
Bardzo często z mównicy padają słowa, aby przyjaciół szukać w zborach - ,,najlepsze przyjaźnie są wśród braci”. Mówcy powołują się przy tym na przyjaźń między Dawidem, a Jonatanem synem Saula. W tamtym przypadku Jonatan był gotów poświęcić życie dla Dawida. A jak jest naprawdę w organizacji? Czy posiadaliście takich przyjaciół, których mogliście nazwać swoimi Jonatanami? Czy mogliście im zwierzyć się ze swych problemów i wątpliwości? Czy mogliście liczyć na te osoby w każdej sytuacji? I co najważniejsze jak Wasi przyjaciele zareagowali, gdy odsunęliście się, czy też odeszliście z organizacji?
Zapraszam do dyskusji.

[rychtar]

Przyjaźń w zborze to fikcja i ułuda. Nawet jeśli masz "przyjaciela" w zborze to nie licz na jego lojalność. Sam miałem "przyjaciela" kiedyś w zborze. Wszystko było fajnie gdy on był w potrzebie, często nas odwiedzał. Gdy jednak odżył to na jakiś czas poszedłem w odstawkę. Co prawda próbowaliśmy w jakiś sposób ratować naszą przyjaźń ale nic z tego.
Gdy odszedłem z organizacji to on nie przestał się odzywać jak nakazuje JW.org co nawet mi w nim zaimponowało bo pomyślałem, że ponad zasady JW.org ocenia przyjaźń. Jednak odkąd związał się z gorliwą siostrą poprzez zaręczyny to już całkiem mnie nie zna.

Po 20 latach bycia w JW.org mogę powiedzieć śmiało, że przyjaźń w tej organizacji nie istnieje. To jest fikcja.

[Sebastian]

przypadek Rychtara nie jest odosobniony. Ja także straciłem przyjaciela po odejściu z organizacji i też podobnie jak w przypadku Rychtara - przyczyną były zaręczyny kolesia z gorliwą głosicielką.

[CEGŁA]

Przyjaźń w organizacj jest wtedy jak masz wspólny cel. Jonatan z Dawidem też mieli, ale to inna bajka. Przyjaźń kończy sie w momencie zanegowania wiary w Cielca. Znam kilka osób, które wyszły z orga, a po kilku latach tez ich byli przyjaciele. Po próbie reanimacji przyjaźni to już nie wyglądało tak samo.

[Gandalf Szary]

To u mnie nie jest tak źle. Mam jeszcze kilkoro przyjaciół. Niestety można policzyć ich na palcach jednej ręki, czyli niewielu:). Przyjaźnimy się od wielu lat. Jest to stara paczka. Poznaliśmy się w czasie, gdy wszyscy byliśmy ostro zaangażowani w sprawy Org. Pomimo upływu czasu kolegujemy się dalej i od czasu do czasu spotykamy się.
Z drugiej strony próbowałem zaprzyjaźnić się z innymi osobami w zborze. Jaki był tego efekt częściowo opisałem w swoim wątku na ,,powitanie”. Gdy osoby te dostały ,,krawata” poszedłem w odstawkę bez żadnego tłumaczenia. Jak byliśmy szeregowymi to było ok., a jak zostali starszakami to: Gandalfie było miło, ale się skończyło. Cóż bez żalu z mojej strony. 

[CEGŁA]

Nie ma co żałować. Życie zacząłem dosłownie od nowa to i takich „przyjaciół” olalem.

[Gandalf Szary]

No właśnie przestałem się narzucać. Z początku próbowałem podtrzymać kontakty, pierwszy wychodziłem z propozycją zorganizowania spotkania, służby itp. Ale widząc rosnącą obojętność moją osobą dałem sobie spokój. 
Cegła mam jednak kolegę, z którym utrzymuję kontakt i jak na razie mogę z nim swobodnie porozmawiać na różne tematy. Wyjątek stanowi regułę.

[CEGŁA]

Jesteś szczęściarzem. Mnie nawet rodzina olała. A tego mi szkoda. No i właśnie sobie pomyślałem, ze na tym „tego” to oni bazują żeby jak kundel z tęsknoty wrócić. O nie! Nie ma takiej mocy!

[Gandalf Szary]

Bardzo mi przykro. Ja też mam problemy rodzinne, pracuję nad tym aby to zmienić, ale nie mogę teraz o tym pisać. Może kiedyś o tym napiszę. Trochę się boję, że zostanę namierzony. Za dużo opisałem pewnych faktów w obrębie swojej osoby. 

[Dorkas]

Dziś rozmawiałam na ten temat z osobą , która już się wypisała z wts , jest dzielną osobą , rozmawiałyśmy o tym w jak podły sposób chcą złamać tych co chcą żyć swoim życiem . Jest szczęsliwa pomimo tego co straciła , jeszcze trochę a będę mogła mówić bardziej otwarcie . Cegła nie załamuj się ,  nie ma tego złego
itd. takie tam farmazony , ale wiem , co mówię .

Gandalfie  te słowa tez do Ciebie kieruję

[Estera]

Nie ma co żałować. Życie zacząłem dosłownie od nowa to i takich „przyjaciół” olałem.

   To podobnie, jak ja.
   I nawet mi się to moje nowe życie podoba.
   I nowi znajomi, którzy mają podobne myślenie nt., tej religii i nie tylko.
   Miło jest rozmawiać bez obawy, że Cię ktoś podkabluje do starszych.

   Nie muszę znosić sztucznych uprzejmości, plastikowych uśmiechów i całej tej faryzejskiej fasady.
   Teraz jestem z tymi, z którymi chcę być, a nie z tymi, których dla zasady musiałam znosić.
   Wyostrzyły mi się też kryteria, co do doboru ludzi, którymi się otaczam.
   Sztuczne toksyny nie mają szans.
   W miejsce tych starych, zadbajmy o poznanie nowych, szczerych ludzi.
   To prawdziwa recepta na tych, co nas "po przyjacielsku" zdradzili.
   Bo zmieniliśmy poglądy religijne.
   

[Tazła]

Nie ma co żałować. Życie zacząłem dosłownie od nowa to i takich „przyjaciół” olalem.

     I ja się pod tym podpisuję.
Oni mają mnie w...ja ich też dokładnie tak samo.

[Gandalf Szary]

   Miło jest rozmawiać bez obawy, że Cię ktoś podkabluje do starszych.

To prawda, trudno mówić o prawdziwej przyjaźni gdy nie jest się pewnym czy to co powiesz nie zostanie doniesione do starszych zboru. Właśnie oglądałem Broadcasting, gdzie bodajże od 21 minuty jest podany przykład dwóch młodych ludzi, właściwie przyjaciół. Jeden z nich donosi o złym postępowaniu tego drugiego. Szczerze powiedziawszy nie rozumiem tego, ale może nie powinienem tego rozumieć  

[CEGŁA]

Cegła nie załamuj się ,  nie ma tego złego....

Dzięki, patrzę do przodu, a na tyły szkoda czasu. Czasami tylko jak coś wspólnie robimy tu na forum to mam takie wrażenie ze walczę o swoją rodzinę z wiedźmą Strażnicą.

[Estera]

   

Miło jest rozmawiać bez obawy, że Cię ktoś podkabluje do starszych.
To prawda, trudno mówić o prawdziwej przyjaźni gdy nie jest się pewnym czy to co powiesz nie zostanie doniesione do starszych zboru. Właśnie oglądałem Broadcasting, gdzie bodajże od 21 minuty jest podany przykład dwóch młodych ludzi, właściwie przyjaciół. Jeden z nich donosi o złym postępowaniu tego drugiego. Szczerze powiedziawszy nie rozumiem tego, ale może nie powinienem tego rozumieć  

   Jak to się mówi, wracamy do życiowej normalności.
   I nikt nas nie inwigiluje, nie śledzi, nie robi wywiadów, w niby przyjacielskich rozmowach.
   Podoba mi się to.

   A największą radość mam z tego, że oni są bezsilni na to, jak żyję?
   Z kim spędzam czas?
   Nie mogą mi niczego podyktować.
   Ani wzbudzić poczucia winy, bo piłeczka jest krótka, jak ktoś próbuje.

   Moje życie i moja sprawa, jak je do końca przeżyję.
   Skończyła się strażnicowa dyktatura i to w każdym kierunku.