Dodajesz: „Klemens Aleksandryjski nazywał Jezus ,, pierwostworzonym ''”.
Również zapytuję: GDZIE? Podaj dzieło, miejsce w dziele i cytat (jak ja robiłem ze św. Hieronimem).
Z Klemensem Aleks. jest całkiem coś odwrotnego:
„Kiedy mówi: Co było na początku (1J 1:1) to wskazuje na urodzenie Syna,
który jest bez początku i razem z Ojcem istnieje (...) Słowo samo istniejące razem z Ojcem w jedności substancji
jest wiekuiste i nie utworzone” (Adumbrationes in 1 J 1:1 cytat za „Bóg Jeden w Trójcy Osób” Ks. W. Granat, Lublin 1962 (s.355).
„To jest właśnie ta Nowa Pieśń,
objawienie odwiecznego Słowa, które nam się teraz ukazało. Niedawno objawił się nam
odwiecznie istniejący Zbawiciel. Objawił się jako ten, który w istnieniu jest, ponieważ ‘Słowo było u Boga’. Objawił się jako Nauczyciel, przez którego wszystko zostało stworzone. Słowo, jako Stwórca dało nam życie w momencie stworzenia świata, jako Nauczyciel pouczyło, jak sprawiedliwie żyć, aby jako Bóg poprowadził nas do życia wiecznego” („Zachęta Greków” I:7,3).
„Ten
wieczny Jezus, jeden wielki Kapłan jednego Boga, tego samego Ojca prosi za ludźmi i woła do nich” („Zachęta Greków” XII:120,2).
„Najpiękniejsze odbicie Ojca,
wieczny Syn, Zwycięzca, najpierw zmierzał od Jerozolimy, teraz prowadzi do nieba” („Zachęta Greków” XII:121,1).
„
Słowo odwieczne, wiek nieskończony, światło wieczne (...) Tyś sprawcą cnoty w życiu godziwym chwalących Boga hymnami (...) Chrystusowi Królowi (składajmy) świętą odpłatę za naukę żywota. Śpiewajmy razem, śpiewajmy w skromności Synowi przepotężnemu” („Wychowawca” 3).
„Tak więc filozofia barbarzyńska i helleńska wieczną Prawdę rozerwała na części, które jednak nie należą do mitu o Dionizosie, lecz do nauki Bożej o
Słowie wiecznie istniejącym” („Kobierce” I:57,6).
„Nie wiedzą zatem, dlaczego Pan się nie ożenił? Po pierwsze, miał On swą własną oblubienicę - Kościół; następnie nie był zwykłym człowiekiem, aby potrzebował jakiejś pomocy cielesnej. Nie miał również żadnej konieczności płodzenia dzieci,
jako trwający wiecznie, oraz urodził się jako jedyny Syn Boży” („Kobierce” III:49,3).
„Bo Syn działa, gdy widzi dobroczynne działanie Ojca [por. J 5:19], On nazwany Bogiem Zbawcą, Początek wszystkiego, jako wizerunek Boga samego niewidzialnego,
Prapoczątek przedwieczny, który ukształtował wszystko, co po Nim powołane zostało do życia” („Kobierce” V:38,7).
„W takiej oto duszy, dzięki jej posłuszeństwu w stosunku do przykazań, zakłada swą świętą siedzibę Władca wszystkiego, co śmiertelne i co nieśmiertelne, Król i Stwórca piękna moralnego, istniejące rzeczywiście Prawo i Zarząd świata, i
Logos odwieczny, będący dla każdego z osobna i dla wszystkich razem jednym i tym samym Zbawicielem. On jest istotnie
Jednorodzonym, odbiciem chwały Wszechkróla, Wszechwładcy - Ojca” („Kobierce” VII:16,5-6).
