Od kiedy forma Jehowa jest krytykowana przez biblistów?

[Tusia]

Przykładem może być Ps 110,1 gdzie często tłumaczy się "Rzekł Pan do Pana mego"...widzisz jaki powstaje galimatias ?

Widać, że dałeś się nabrać, złapałeś strażnicowy haczyk 

Cyt.: "Rzekł Pan do Pana mego" - rzekł Ojciec do Syna. Widzisz jakie to proste? Przecież to anonimowi redaktorzy tworzą taki rzekomy galimiatias:


To jest podręcznikowy przykład jak ogłupić czytelnika.

http://www.piotrandryszczak.pl/rzekl_Pan_Panu_memu.html

[Roszada]

Trzeba tu zaznaczyć, że ks. J. Wujek w swej oryginalnej Biblii z roku 1599 zaznaczył wyraźnie miejsca, gdzie w tekście hebrajskim występuje tetragram JHWH (choć nie musiał tego robić, bo przekładał tekst z łaciny, a nie z hebrajskiego). W miejscu jego występowania oddaje on go jako „PAN”, a nie „Pan”. Zaznaczono to w przekładzie z roku 1885:

   „(...) wszędy je Panem przekładać będziemy: ale jednak wielkimi literami wyrażone, aby od innych imion Bożych rozeznane było” (Biblia Łacińsko-Polska czyli Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, podług tekstu łacińskiego Wulgaty i przekładu polskiego x. Jakóba Wujka T. J. z komentarzem Menochiusza T. J. przełożonym na język polski. Wydanie X. S. Kozłowskiego, biskupa łucko-żytomierskiego. Wydanie drugie. Tom 1. Warszawa 1885 przypis do Rdz 2:4, s. 7).

[Roszada]

A tu ciekawa opinia z roku 1910:

„[Hasło] Jehowa hebr. Jahveh, gr. Kyrios [słowo podane greckimi literami], Wulgata – Dominus, imie Boga użyte w Piśmie św. (...) około 6000 razy (...) Dla Żydów imię to jest niewymawialne, ze względu na jego świętość, wyrażają je opisowo przez »Imię najwyższe«, »jedyne«, »chwalebne i straszne«, »imię ukryte i tajemnicze«, »napisane ale nie czytane«. Prawo nie dozwalające wymawiania tego imienia bardzo dawne, podobno miało istnieć już za czasów 70 tłumaczów. Chociaż, kiedy powstało wśród Żydów to prawo, nie wiemy, to jednak rzecz pewna, że istniało ono za czasów Chrystusa Pana (por. Joseph. Flaw., Antiquitates Jud. II, XII, 4. (...) Co do wymawiania od czasów powstania masory, Żydzi wymawiają, czytając to imię Adonai. Wymawianie Jehowa, Jehewe, Jehwe, Jihwe, Jahwe też niepoprawnie i nieprawdopodobne. Ze względu na Eheieh (»ja jestem, który jestem«) najprawdopodobniejsze Jahweh – »On jest«. Imię to oznacza Istotę Najwyższą, Niezależną, Nieskończenie Doskonałą. Imię to było objawione Mojżeszowi (Exod. III, 13-15)” (Podręczna Encyklopedya Kościelna, opracowanie zbiorowe pod kierunkiem ks. Stan. Galla ..., Tom XIX-XX, Warszawa 1910, s. 17, 19).

Nie wiem czemu autor pisze raz Jahveh, raz Jahwe, a raz Jahweh.
Niby niewielkie zmiany literowe ale bałaganiarskie.

Poza tym pisze, że "Jahwe też niepoprawnie i nieprawdopodobne" ale w drugi zdaniu podaje: "najprawdopodobniejsze Jahweh – »On jest«".

[Roszada]

Dziś wstawiono mój artykuł:

Ksiądz Jakub Wujek SJ a termin Jehowa oraz późniejsza krytyka tego słowa

http://bednarski.apologetyka.info/swiadkowie-jehowy/ksiadz-jakub-wujek-sj-a-termin-jehowa-oraz-pozniejsza-krytyka-tego-sowa,1084.htm

[MateuszJan]

Osobiście uważam ze ważniejsze od wymowy jest znaczenie. Choć tak naprawę jedno wynika z drugiego nie znając samogłosek. 

[Roszada]

Biblia ks. J. Wujka w przekładzie abp. F. Symona, wydana w roku 1909

Arcybiskup F. A. Symon w swym przekładzie, obok poprawionego tekstu ks. J. Wujka, zamieścił też słowa łacińskiej Wulgaty, z której tłumaczono treść biblijną. Nie mógł zatem on umieszczać hebrajskiego imienia Jahwe w tekście Biblii, ale umiejscowił go w przypisach, zaznaczając też, że termin „Jehowa” jest nieprawidłowy!
   Oto jego przypis do tekstu Rdz 2:4:

   „Rozdz. 2. (...) 4. W opowiadaniu tem po raz pierwszy spotykamy w Piśmie świętym imię Boga własne Jahwe, wymawiane nieprawidłowo Jehowa (Exodus 3, 14),którego żydzi przez uszanowanie nigdy nie wymawiali, lecz zamiast niego czytali Adonaj, Pan, co przeszło potem do wszystkich przekładów Pisma św. (...) Elohim, który stworzył świat, i Jahwe, który zawarł przymierze z człowiekiem w raju a potem z Patryarchami i z narodem przez siebie wybranym był jednym i tymże samym Bogiem.(...) Ale i to być może, iż zastąpiło ono imię Boga podobne, bardzo dawne, które brzmiało Jah, Jao, albo Ja” (Biblia to jest Księgi Święte Starego i Nowego Testamentu w przekładzie polskim x. Jakóba Wujka T. J., z tekstem łacińskim Wulgaty. Przekład polski poprawił i nowym komentarzem opatrzył: x. Franciszek Albin Symon arcybiskup. Całość obejmuje cztery tomy, Mikołów-Warszawa 1909, s. 20).

[Tusia]

Biblia ks. J. Wujka w przekładzie abp. F. Symona, wydana w roku 1909

Arcybiskup F. A. Symon w swym przekładzie, obok poprawionego tekstu ks. J. Wujka, zamieścił też słowa łacińskiej Wulgaty, z której tłumaczono treść biblijną. Nie mógł zatem on umieszczać hebrajskiego imienia Jahwe w tekście Biblii, ale umiejscowił go w przypisach, zaznaczając też, że termin „Jehowa” jest nieprawidłowy!
   Oto jego przypis do tekstu Rdz 2:4:

Skanczycha:

[Roszada]

Dziś wstawiono mój art.

Manipulacja Towarzystwa Strażnica imieniem Jahwe i terminem Jehowa

http://bednarski.apologetyka.info/swiadkowie-jehowy/manipulacja-towarzystwa-straznica-imieniem-jahwe-i-terminem-jehowa,1088.htm

[Roszada]

Biblia ks. J. Wujka w przekładzie abp. F. Symona, wydana w roku 1909

Arcybiskup F. A. Symon w swym przekładzie, obok poprawionego tekstu ks. J. Wujka, zamieścił też słowa łacińskiej Wulgaty, z której tłumaczono treść biblijną. Nie mógł zatem on umieszczać hebrajskiego imienia Jahwe w tekście Biblii, ale umiejscowił go w przypisach, zaznaczając też, że termin „Jehowa” jest nieprawidłowy!
   Oto jego przypis do tekstu Rdz 2:4:

   „Rozdz. 2. (...) 4. W opowiadaniu tem po raz pierwszy spotykamy w Piśmie świętym imię Boga własne Jahwe, wymawiane nieprawidłowo Jehowa (Exodus 3, 14),którego żydzi przez uszanowanie nigdy nie wymawiali, lecz zamiast niego czytali Adonaj, Pan, co przeszło potem do wszystkich przekładów Pisma św. (...) Elohim, który stworzył świat, i Jahwe, który zawarł przymierze z człowiekiem w raju a potem z Patryarchami i z narodem przez siebie wybranym był jednym i tymże samym Bogiem.(...) Ale i to być może, iż zastąpiło ono imię Boga podobne, bardzo dawne, które brzmiało Jah, Jao, albo Ja” (Biblia to jest Księgi Święte Starego i Nowego Testamentu w przekładzie polskim x. Jakóba Wujka T. J., z tekstem łacińskim Wulgaty. Przekład polski poprawił i nowym komentarzem opatrzył: x. Franciszek Albin Symon arcybiskup. Całość obejmuje cztery tomy, Mikołów-Warszawa 1909, s. 20).

Z jego Księgi Wyjścia z 1909 r.

Wj 3:13 – „(...) przeto za przykładem Patryarchów nazywali tego Boga różnemi imionami, jako to: Elohim, El, El Eljon, El Szaddaj, a nawet Jahwe” (Biblia to jest Księgi Święte Starego i Nowego Testamentu w przekładzie polskim x. Jakóba Wujka T. J., z tekstem łacińskim Wulgaty. Przekład polski poprawił i nowym komentarzem opatrzył: x. Franciszek Albin Symon arcybiskup. Całość obejmuje cztery tomy, Mikołów-Warszawa 1909, s. 162).

Wj 3:14-15 – „Z rozmaitych imion Bożych Izraelitom dobrze już znanych i przez nich używanych Pan Bóg przybrał sobie imię złożone z czterech liter JHWH, które zdaniem najcelniejszych hebraistów powinno się wypowiadać Jahweh (...) Wszystko to wyraził Bóg w trzech zdaniach (...) Tak powiesz synom Izraelowym: Jahwe Bóg ojców waszych... (...) Słowy pierwszego zdania pouczał Bóg Mojżesza, dlaczego przybierał imię Jahweh (...) Jeden tylko Bóg może powiedzieć o sobie, że on jest, po hebrajsku Jahweh, gdyż on jeden jest sam przez się...” (jw. s. 162). Patrz dalej s. 163.

[Reskator]

Osobiście uważam ze ważniejsze od wymowy jest znaczenie. Choć tak naprawę jedno wynika z drugiego nie znając samogłosek.

Wymowa jest ważna,wskazówkę mamy z obecnej wymowy 'h"w Izraelu.
Premiera Izraela nazwisko to Netanjahu ale Żydzi wymawiają je bez "h"a w Polsce BŁĘDNIE wymawia się Netanjahu.
Samarytanie też twierdzą że Żydzi wymawiali Jahve bez "h" czyli JAVE

[Reskator]

Wymowa jest ważna,wskazówkę mamy z obecnej wymowy 'h"w Izraelu.
Premiera Izraela nazwisko to Netanjahu ale Żydzi wymawiają je bez "h"a w Polsce BŁĘDNIE wymawia się Netanjahu z "h"
Samarytanie też twierdzą że Żydzi wymawiali Jahve bez "h" czyli JAVE

[julia7]

A czy są jacyś bibliści rzymskokatoliccy, którzy wydawali przekłady Biblii na języki nowożytne z formą Jehowa, a nie Jahwe?

[Roszada]

A czy są jacyś bibliści rzymskokatoliccy, którzy wydawali przekłady Biblii na języki nowożytne z formą Jehowa, a nie Jahwe?

W KK przez wieki królowała łacińska Wulgata, a ona, jak i przedwulgatowe przekłady, nie zawierały tetragramu JHWH.
W związku z tym przekłady na języki narodowe zawierały termin Pan lub Bóg, a nie Jahwe czy Jehowa.

Dopiero np. w Polsce po rozbiorach zaczęto tłumaczyć z oryginałów ST.

Stary Testament – przekład z języka hebrajskiego ks. J. Kruszyńskiego wydany w latach 1926-1939

Przed II wojną światową jednym z katolickich przekładów, w którym w treści Pisma Świętego używano imienia Jahwe, było kilkutomowe wydanie Biblii (nieukończone z powodu wybuchu wojny) w przekładzie ks. Józefa Kruszyńskiego pt. Pismo Święte Starego Testamentu. Przekład z oryginału hebrajskiego (t. 1, 1937 [Pięcioksiąg]; t. 2 1938 [Joz, Sdz, Rt, 1-2Sm, 1-2 Krl]; t. 3, 1939 [1-2 Krn, Ezd, Ne, Tb, Jdt, Est, Hi]).
Wcześniej w latach 1926-1936 ks. J. Kruszyński wydał kilka ksiąg biblijnych pojedynczo, również w tłumaczeniu z oryginału hebrajskiego (Na, Jr, Lm, Ba, Ps).

Na przykład Pięcioksiąg Mojżeszowy (wyd. 1937) zawiera w wielu miejscach imię Boże Jahwe zarówno w treści przekładu (np. Rdz 21:33, 22:14, 24:3, 7, 27:20; Wj 3:18, 4:5, 22, 5:1-3, 17, 6:2-3, 6-8, itd.), jak i komentarzach. Razem w samym tylko Pięcioksięgu, w tekście biblijnym i przypisach, imię Jahwe występuje co najmniej 600 razy. Tłumacz tak oto napisał o imieniu Jahwe:

   „Na początku 19 w. uczeni wprowadzili wymowę Jahwe, której się stale trzymamy” (Pismo Święte Starego Testamentu. Przekład z oryginału hebrajskiego Tom I, Pięcioksiąg Mojżeszowy, ks. Józef Kruszyński, Lublin 1937, s. 321).

[julia7]

Zapytałam o formę Jehowa, nie Jahwe. Czy są przekłady katolickie, które tą formę-dziwoląga wprowadzają do swojego tekstu głównego przekładu?

[Roszada]

W Polsce:
nie ma
nie było
nie będzie

Jeśli opisuję Jahwe, to po to by wskazać co w biblistyce katolickiej uczono.
Na ogół słuchano ks. Wujka z 1599, że żadnej Jehowy nie znał Pan Jezus i Apostołowie.