Preegzystencja Mesjasza wg ST, NT i pism wczesnochrześcijańskich

[Roszada]

Nie zgodziłbym się z takim generalizowaniem.
Np. Justyn nie wiemy kim był dokładnie, 'zwykłym' wiernym, który napisał obronę chrześcijan przed poganami i Żydami.

Ale już Ignacy z Antiochii (zm. 107) i Ireneusz byli biskupami Kościoła.
Listy Ignacego przypominają w pewnym stopniu listy Pawła.
Oni pisząc powołują się na Kościół, na Apostołów, a nie na swoje wymysły.

[Gorszyciel]

No Izydor z Sewilli też był biskupem - a bzdury pisał, które Kościół w większości wywalił na śmietnik historii. Hieronim był zaś tylko prezbiterem, a jest non stop cytowany przez Magisterium.

[Roszada]

No Izydor z Sewilli też był biskupem - a bzdury pisał, które Kościół w większości wywalił na śmietnik historii. Hieronim był zaś tylko prezbiterem, a jest non stop cytowany przez Magisterium.

To tylko świadczy o braku ortodoksji biskupa lub jego niewiedzy.
Dzisiejsi biskupi też wszystkich rozumów nie zjedli.
Jeśli biskup kończył prawo kanoniczne, to nie jest biblistą.
Jeśli kończył teologię moralną, to nie jest teologiem dogmatykiem.

Mi bardziej odpowiadał B16 jako teolog, niż JP2 jako etyk.

[Gorszyciel]

Izydor z Sewilli jest świętym, więc raczej ortodoksyjny:) Jak się wypowiadał w czasie kiedy żył, to jego głos był tak samo ważny jak biskupa Akwizgranu czy Paryża. Dopiero czas i jego recepcja OCENIŁY jego dorobek.

[Roszada]

Kolejne teksty mówiące o preegzystencji Mesjasza:

   61) Ga 4:4 – „Gdy jednak nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego z niewiasty, zrodzonego pod Prawem”.
   [Chociaż w niektórych przekładach Biblii mamy w tym fragmencie słowo „posłał”, a nie „zesłał” (Ga 4:4), to jednak ten sam grecki termin użyty jest w tekście Ga 4:6, gdzie mowa jest o Duchu Świętym, a ten jest zesłany z nieba. To samo dotyczy fragmentu o aniele (Dz 12:11).]

   62) Ef 1:3-4 – „Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, On napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach niebieskich – w Chrystusie. W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem”.

   63) Ef 4:9 – „Słowo zaś »wstąpił« cóż oznacza, jeśli nie to, że również zstąpił do niższych części ziemi?”.
   [Słowo „zstąpił” różnie interpretowano w pismach chrześcijańskich. Albo jako wcielenie, albo jako zstąpienie do otchłani.]

   64) Flp 2:6-7 – „On, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka”.

65) Kol 1:15-18 – „On jest obrazem Boga niewidzialnego – Pierworodnym wobec każdego stworzenia, bo w Nim zostało wszystko stworzone: i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi, byty widzialne i niewidzialne, czy Trony, czy Panowania, czy Zwierzchności, czy Władze. Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone. On jest przed wszystkim i wszystko w Nim ma istnienie. I On jest Głową Ciała – Kościoła. On jest Początkiem, Pierworodnym spośród umarłych, aby sam zyskał pierwszeństwo we wszystkim”.

   66) Kol 1:26-27 – „Tajemnica ta, ukryta od wieków i pokoleń, teraz została objawiona Jego świętym, którym Bóg zechciał oznajmić, jak wielkie jest bogactwo chwały tej tajemnicy pośród pogan. Jest nią Chrystus pośród was – nadzieja chwały”.

   67) 1Tm 3:16 – „A bez wątpienia wielka jest tajemnica pobożności. Ten, który objawił się w ciele, usprawiedliwiony został w Duchu, ukazał się aniołom...”.
   [Choć ten tekst wskazuje na preegzystencję Jezusa, to niektóre mniej poważane rękopisy mają w tym fragmencie dobitniejsze słowa: „Bóg, który objawił się w ciele”. Świadkiem starożytności takiego tekstu jest na początku II wieku Ignacy Antiocheński (†107), który pisał: „kiedy Bóg objawił się jako człowiek w nowości życia wiecznego: zaczynało się spełniać to, co Bóg postanowił” („Do Kościoła w Efezie” 19:3).]

   68) 2Tm 1:9-10 – „On nas wybawił i wezwał świętym powołaniem nie na podstawie naszych czynów, lecz stosownie do własnego postanowienia i łaski, która nam dana została w Chrystusie Jezusie przed wiecznymi czasami. Ukazana zaś została ona teraz przez pojawienie się naszego Zbawiciela, Chrystusa Jezusa, który przezwyciężył śmierć, a na życie i nieśmiertelność rzucił światło przez Ewangelię”.

69) Hbr 1:2-3 – „a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna. Jego to ustanowił dziedzicem wszystkich rzeczy, przez Niego też stworzył wszechświat. Ten [Syn], który jest odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty, podtrzymuje wszystko słowem swej potęgi, a dokonawszy oczyszczenia z grzechów, zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach”.
   [Dosłownie „uczynił wieki” („Grecko-polski Nowy Testament wydanie interlinearne z kodami gramatycznymi” tłum. ks. prof. dr hab. R. Popowski SDB, dr M. Wojciechowski, Warszawa 1993).]

   70) Hbr 1:6 – „Skoro zaś znowu wprowadzi Pierworodnego na świat, powie: Niech Mu oddają pokłon wszyscy aniołowie Boży!”.
   [Fragment ten mówi albo o pierwszym albo o drugim przyjściu Jezusa, w zależności do czego odniesiemy słowo „znowu”.]

   71) Hbr 1:8-12 – „ Do Syna zaś: Tron Twój, Boże na wieki wieków, berło sprawiedliwości berłem królestwa Twego. Umiłowałeś sprawiedliwość, a znienawidziłeś nieprawość, dlatego namaścił Cię, Boże, Bóg Twój olejkiem radości bardziej niż Twych towarzyszy. Oraz: Tyś, Panie, na początku osadził ziemię, dziełem też rąk Twoich są niebiosa. One przeminą, ale Ty zostaniesz
i wszystko jak szata się zestarzeje, i jak płaszcz je zwiniesz, jak odzienie, i odmienią się. Ty zaś jesteś Ten sam, a Twoje lata się nie skończą”.

   72) Hbr 7:1-3 – „Ten to Melchizedek, król Szalemu, kapłan Boga Najwyższego, wyszedł na spotkanie Abrahama, wracającego po rozgromieniu królów, i udzielił mu błogosławieństwa. Jemu Abraham także wydzielił dziesięcinę z całego [łupu]. Imię jego najpierw oznacza króla sprawiedliwości, a następnie także króla Szalemu, to jest Króla Pokoju. Bez ojca, bez matki, bez rodowodu, nie ma ani początku dni, ani też końca życia, upodobniony zaś do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze”.

   73) Hbr 11:3 – „Przez wiarę poznajemy, że słowem Boga światy zostały tak stworzone, iż to, co widzimy, powstało nie z rzeczy widzialnych”.
   [Wprawdzie tekst ten nie mówi bezpośrednio o „Słowie”, jako o Jezusie, ale identyczność tego określenia ze „słowem” może być potwierdzeniem preegzystencji Chrystusa. To wykorzystał Klemens Aleksandryjski (ur. 150), który odniósł ten werset do Słowa (patrz „Kobierce” II:12,1-2).]

   74) 1P 1:10-11 – „Nad tym zbawieniem wszczęli poszukiwania i badania prorocy – ci, którzy przepowiadali przeznaczoną dla was łaskę. Badali oni, kiedy i na jaką chwilę wskazywał Duch Chrystusa, który w nich był i przepowiadał cierpienia [przeznaczone] dla Chrystusa i mające potem nastąpić uwielbienia”.

   75) 1P 1:18-20 – „Wiecie bowiem, że z waszego, odziedziczonego po przodkach, złego postępowania zostali wykupieni nie czymś przemijającym, srebrem lub złotem, ale drogocenną krwią Chrystusa, jako baranka niepokalanego i bez zmazy. On był wprawdzie przewidziany przed stworzeniem świata, dopiero jednak w ostatnich czasach się objawił ze względu na was”.
   [Tekst ten nie mówi o tym, że Jezus nie istniał przed narodzeniem, tylko iż jako ofiara był „przewidziany przed stworzeniem świata”.]

[Roszada]

Prawdopodobnie ostatnie teksty mówiące o preegzystencji Mesjasza z NT:

   76) 1J 1:1-3 – „[To wam oznajmiamy], co było od początku, cośmy usłyszeli o Słowie życia, co ujrzeliśmy własnymi oczami, na co patrzyliśmy i czego dotykały nasze ręce – bo życie objawiło się. Myśmy je widzieli, o nim świadczymy i głosimy wam życie wieczne, które było w Ojcu, a nam zostało objawione – oznajmiamy wam, cośmy ujrzeli i usłyszeli, abyście i wy mieli współuczestnictwo z nami. A mieć z nami współuczestnictwo znaczy: mieć je z Ojcem i Jego Synem Jezusem Chrystusem”.
   [Fragment ten nawiązuje do tekstów J 1:1 i Ap 19:19 o Jezusie jako Słowie Bożym. Por. poniżej 1J 4:9-10.]

   77) 1J 2:12-14 – „Piszę do was, dzieci, że dostępujecie odpuszczenia grzechów ze względu na Jego imię. Piszę do was, ojcowie, że poznaliście Tego, który jest od początku.  Napisałem do was, dzieci, że znacie Ojca, napisałem do was, ojcowie, że poznaliście Tego, który jest od początku, napisałem do was, młodzi, że jesteście mocni i że nauka Boża trwa w was, i zwyciężyliście Złego”.

   78) 1J 4:9-10 – „W tym objawiła się miłość Boga ku nam, że zesłał Syna swego Jednorodzonego na świat, abyśmy życie mieli dzięki Niemu. W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy”.
   [Chociaż w niektórych przekładach Biblii mamy w tym fragmencie słowo „posłał”, a nie „zesłał” (1J 4:9), to jednak ten sam grecki termin użyty jest w tekście 1P 1:12, gdzie mowa jest o Duchu Świętym, a ten jest zesłany z nieba. To samo dotyczy fragmentu o aniele (Łk 1:26).]

   79) 1J 4:14 – „My także widzieliśmy i świadczymy, że Ojciec zesłał Syna jako Zbawiciela świata”.
[O słowie „zesłał” patrz uwaga do 1J 4:9-10.]

   80) 1J 5:20 – „Wiemy także, że Syn Boży przyszedł i obdarzył nas zdolnością rozumu, abyśmy poznawali Prawdziwego. Jesteśmy w prawdziwym Bogu, w Synu Jego, Jezusie Chrystusie. On zaś jest prawdziwym Bogiem i Życiem wiecznym”.
   [Jezus będąc „prawdziwym Bogiem” musi istnieć przedwiecznie, tym bardziej że jest „Życiem wiecznym”. W pewnym momencie historii zbawienia „przyszedł” od Ojca.]

   81) Jud 4-5 – „Wkradli się bowiem pomiędzy was jacyś ludzie, którzy dawno już są zapisani na to potępienie, bezbożni, którzy łaskę Boga naszego zamieniają na rozpustę, a nawet wypierają się jedynego Władcy i Pana naszego Jezusa Chrystusa.  Pragnę zaś, żebyście przypomnieli sobie, choć raz na zawsze wiecie już wszystko, że Pan, który wybawił naród z Egiptu, następnie wytracił tych, którzy nie uwierzyli”.
   [Chrześcijanie w pierwszych wiekach wierzyli, że to Jezus wraz z Ojcem wyprowadził z Egiptu Izraelitów. Justyn Męczennik (ur. 100) pisał: „Przecież my wszyscy, co się wywodzimy z pogan, nie oczekujemy Judy, tylko Jezusa, który również i ojców waszych wywiódł z Egiptu” („Dialog z Żydem Tryfonem” II:120,3). W tekście Jud 5 w różnych rękopisach są odmienne lekcje: „Pan”, „Jezus”, „Bóg”, „Bóg Chrystus”.]

   82) Ap 1:17-18 – „Jam jest Pierwszy i Ostatni i żyjący”.
   [Tytuł używany jest też przed Odwiecznego Boga (Iz 44:6, 48:12, por. 41:4).]

   83) Ap 2:8 – „To mówi Pierwszy i Ostatni, który był martwy, a ożył”.
   [Tytuł używany jest też przed Odwiecznego Boga (Iz 44:6, 48:12, por. 41:4).]

   84) Ap 3:14 – „Aniołowi Kościoła w Laodycei napisz: To mówi Amen, Świadek wierny i prawdomówny, Początek stworzenia Bożego”.
   [Tytuły „Amen” i „Świadek wierny i prawdomówny”  używane są też przed Odwiecznego Boga (Iz 65:16, Jr 42:5). „»Amen« – tytuł Chrystusa, pozostający zapewne w związku z Bożym tytułem ‘amen w tekście masoreckim Księgi Izajasza i u Symmacha” („Apokalipsa świętego Jana. Wstęp – Przekład z Oryginału – Komentarz” O. A. Jankowski OSB, Poznań 1959, s. 162). Przypis w Biblii Poznańskiej do Iz 65:16 podaje, że w tym wersecie „amen” występuje dwukrotnie. „Encyklopedia Katolicka” (Lublin 1985, t. I, hasło Amen) dodaje: „[hebr.] tekst Iz 65,16 zawierający wyrażenie »Bóg Amen«; we wszystkich przekładach, począwszy od LXX, tłumaczy się ten zwrot przez »wierny Bóg« lub »prawdziwy Bóg«”. Termin „Początek” nawiązuje do tekstu Ap 22:13 i Kol 1:18]

   85) Ap 13:8 – „Wszyscy mieszkańcy ziemi będą oddawać pokłon władcy, każdy, którego imię nie jest zapisane od założenia świata w księdze życia zabitego Baranka”.

   86) Ap 22:12-13 – „Oto przyjdę niebawem, a moja zapłata jest ze mną, by tak każdemu odpłacić, jaka jest jego praca. Jam Alfa i Omega, Pierwszy i Ostatni, Początek i Koniec”.
   [Patrz też w niektórych przekładach Biblii słowa Ap 1:11: „Jam jest Alfa i Omega, on pierwszy i ostatni...” (Biblia Gdańska 1632; por. Biblia Brzeska (1563), Nowy Testament Pana naszego Jezusa Chrystusa (1881), Słowo Życia. Nowy Testament (1989), King James Version (1611), Ampfiled Bible, New King James Version, 21 Century King James Version, Young’s Literal Translation, New Life Translation.]

   87) Apostołowie wielokrotnie wymieniali Jezusa przed Bogiem Ojcem. Byłoby to grzechem, gdyby tylko człowieka, który zaistniał dopiero w I wieku, stawiali przed Bogiem Przedwiecznym. Oto przykładowe teksty:

J 1:1-2 – „Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga”.
[Apostoł nie powiedział w tym wersecie „Na początku był Bóg, a u niego było Słowo”, ale bardziej niekorzystnie dla antytrynitarzy. Jest natomiast w Biblii fragment, który ukazuje Boga centralnie na tle stworzenia: „Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię”. Jan mógłby więc inaczej sformułować swe myśli, gdyby chciał.]

1Kor 12:5-6 – „różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich”.
[W tym fragmencie Apostoł rozpoczyna wymienianie osób od Chrystusa, a nie od Boga Ojca.]

   2Kor 13:13 – „Łaska Pana Jezusa Chrystusa, miłość Boga i dar jedności w Duchu Świętym niech będą z wami wszystkimi!”.
[Apostoł Paweł wymienia w tym wersecie Chrystusa przed Ojcem i Duchem Świętym.]

   Oto koleje fragmenty z tym związane: Ga 1:1, Ef 4:5-6,    2Tes 2:16, 2Tm 1:18, 1J 2:23, 1J 2:24,   Ap 14:1.
   Oczywiście tekstów biblijnych, w których Jezus wymieniany jest przez Ojcem jest więcej, ale te powyższe wybraliśmy jako najbardziej charakterystyczne i ukazujące to, o co nam chodzi.

   88) W Ewangelii Jana podają też wielokrotnie słowa o „posłaniu” Jezusa przez Ojca: J 3:34, 4:34, 5:22-24, 30, 36-38, 6:29, 44, 57, 7:16, 18, 33, 8:16, 18, 26, 29, 9:4, 11:42, 12:44, 49, 13:20, 14:24, 15:21, 16:5, 17:3, 21, 23, 25, 20:21.
Także pozostali Ewangeliści używają tego terminu w stosunku do Chrystusa: Mt 10:40, 15:24, 21:37, Mk 9:37, 12:6, Łk 4:18, 9:48, 10:16, 20:13, Dz 2:22, 10:36, 38.
   Słowo „posłał” nie musi oznaczać preegzystencji Jezusa, ale może oznaczać ją, gdyż znane są nam inne teksty, które łączą ten termin z nią (patrz powyżej np. J 6:38, 17:8).

   89) Również teksty w których Jezus mówi o sobie „Ja jestem” wskazują na Jego preegzystencję. Oto słowa ego eimi dotyczące Chrystusa: J 8:24, 28, 13:19, 18:5-6 (tekst J 8:58 wymieniliśmy powyżej).
   Niektórzy bibliści boskiego tytułu Jezusa „Ja jestem” dopatrują się też w Jego słowach: „Odwagi, Ja jestem, nie bójcie się!” (Mk 6:50; por. Mt 14:27, J 6:20). Przy okazji podobnego zdarzenia padają też słowa „Kim właściwie On jest, że nawet wicher i jezioro są Mu posłuszne?” (Mk 4:41). W tym pytaniu zauważalne jest podobieństwo do innego zapytania, po którym Chrystus objawił bezsprzecznie swój tytuł „Ja Jestem”: „»Tak, jeżeli nie uwierzycie, że JA JESTEM, pomrzecie w grzechach swoich«. Powiedzieli do Niego: »Kimże Ty jesteś?«” (J 8:24-25).
Widać więc, że w wielu miejscach Biblii słowa „Ja jestem”, to specjalny tytuł, którym Jezus samoobjawiał się, tzn. „JAM ISTNIEJĄCY”. Nie wszyscy to dziś pojmują, ale już za czasów Chrystusa Żydzi nie rozumieli tego określenia: „»Tak, jeżeli nie uwierzycie, że JA JESTEM, pomrzecie w grzechach swoich«. Powiedzieli do Niego: »Kimże Ty jesteś?« Odpowiedział im Jezus: »Przede wszystkim po cóż jeszcze do was mówię?«” (J 8:24-25).
Zauważmy, jak słowa Jezusa z J 8:24, 28 i 13:19, podobne są do słów Jahwe:

„Popatrzcie, popatrzcie, że Ja jestem [ego eimi]” (Pwt 32:39, wg Septuaginty);

 „aby poznali i we mnie wierzyli, by zrozumieli, że to Ja jestem! [ego eimi w Septuagincie]” (Iz 43:10, Biblia Poznańska).

W obu zestawach przytaczanych fragmentów pojawiają się określenia „poznać”, „wierzyć” i „Ja jestem”. Nie jest to przypadkowe, lecz oznacza, że zgodnie ze słowami „Wszystko, co ma Ojciec, jest moje” (J 16:15) Jezus, mając Boską naturę, używa tytułów Ojca. Jest więc też odwiecznie istniejącym, jak On.
W Starym Testamencie Bóg wiele razy przedstawiał się, jak w Nowym Testamencie Chrystus, poprzez słowa ego eimi (Pwt 32:39, Iz 41:4, 43:10, 48:12, 52:6), a to też poświadcza preegzystencję obu osób Bożych.
Porównajmy inne fragmenty biblijne, które mówią o Ojcu i Synu, objawiające ich Bóstwo, a zarazem ich przedwieczność:

   Jezus – „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28:20).
   Bóg – „Bo Ja jestem z wami, wyrocznia Pana Zastępów” (Ag 2:4); „Ja jestem z wami! – wyrocznia Pana” (Ag 1:13); „Niech będzie z nami Pan, nasz Bóg, jak był z naszymi przodkami!” (1Krl 8:57).

   Jezus – „To ja jestem, nie bójcie się!” (J 6:20); „Odwagi, Ja jestem, nie bójcie się!” (Mk 6:50).
   Bóg – „Nie bójcie się go – wyrocznia Pana – bo Ja jestem z wami” (Jr 42:11); „Pan Zastępów jest z nami, Bóg Jakuba jest dla nas obroną” (Ps 46:8).

   90) Również inny fragment bywa przytaczany, jako pośrednio świadczący o preegzystencji Jezusa:

   Ef 3:8-9 – „Mnie, zgoła najmniejszemu ze wszystkich świętych, została dana ta łaska: ogłosić poganom jako Dobrą Nowinę niezgłębione bogactwo Chrystusa i wydobyć na światło, czym jest wykonanie tajemniczego planu, ukrytego przed wiekami w Bogu, Stwórcy wszechrzeczy”.

   91) Kolejnym przytaczanym fragmentem świadczącym pośrednio o preegzystencji Jezusa są następujące słowa:

   J 5:26 – „Podobnie jak Ojciec ma życie w sobie, tak również dał Synowi: mieć życie w sobie samym”.

   92) Stwierdzenie Marty też sugeruje wiarę w preegzystencję Jezusa:

   J 11:27 – „Odpowiedziała Mu: «Tak, Panie! Ja mocno wierzę, żeś Ty jest Mesjasz, Syn Boży, który miał przyjść na świat»”.

   93) Wymienienie przez Jezusa osobno narodzenia i przyjścia na świat może sugerować Jego preegzystencję:

   J 18:37 – „«Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu».”.

   94) Wszystkie fragmenty Biblii, które mówią, że Słowo czy Jezus jest „życiem” sugerują Jego preegzystencję:

   J 1:4 – „W Nim było życie, a życie było światłością ludzi”.
   [Patrz też: J 11:25, 14:6, Kol 3:4, 1J 1:2.]

   To samo można powiedzieć o Jezusie jako „życiu” (J 1:9, 3:19) i „przychodzącym na świat” (1Tm 1:15).

95) Poniższy teksy zakłada preegzystencję Jezusa, mówiąc o tym, że On „musiałby cierpieć wiele razy od stworzenia świata”:

Hbr 9:25-26 – „nie po to, aby się często miał ofiarować jak arcykapłan, który co roku wchodzi do świątyni z krwią cudzą. Inaczej musiałby cierpieć wiele razy od stworzenia świata. A tymczasem raz jeden ukazał się teraz na końcu wieków na zgładzenie grzechów przez ofiarę z samego siebie”.

Widzimy z powyższego, że nawet bez stawiania unitarianom specjalnego zarzutu o jakimś wadliwym tłumaczeniu tekstów biblijnych, można w Nowym Testamencie zauważyć naukę o preegzystencji Chrystusa. I nie w tym rzecz, że jeden czy drugi werset można też inaczej rozumieć, ale chodzi o to, iż wszystkie fragmenty razem wzięte doskonale się uzupełniają, ukazując nam tę wykładnię Apostolską i wczesnochrześcijańską. Nas w tym przypadku nie interesuje interpretacja unitarian, tylko to, co każdy sam może wyczytać z Biblii.

[Gorszyciel]

Wielu unitarian nie odrzuca preegzystencji Chrystusa.

[Roszada]

Wielu unitarian nie odrzuca preegzystencji Chrystusa.

Np. z jakich denominacji?
Ja np. ŚJ nie zaliczam do unitarian.
Unitarianie to dla mnie Bracia Polscy i Chrystadelfianie, z tych których znam z Polski.

Purpureus, czołowy polski unitarianin, uważa, że ich istotą jest negacja preegzystencji Jezusa. Kto tego nie robi, nie jest unitarianinem.

[Roszada]

Preegzystencja Słowa i Mesjasza u Filona, w apokryfie i w Targumie

   W czasach gdy oczekiwano na Chrystusa Żydzi wierzyli, że Mesjasz już istnieje u Boga. Również jako Logos był z Nim obecny.
   Oto opinia o Filonie z Aleksandrii (ok. 20 r. przed Chr. – 40 po Chr.) i jego wierze w istnienie Słowa:

   „Niekiedy wydaje się, że Filon do tego stopnia akcentuje odrębność Logosu od Boga, nazywając go »narzędziem stworzenia«, »Aniołem Jahwe«, znanym z licznych teofanii, nawet »pierworodnym synem Bożym«, że wyrażeń tych niepodobna pojmować w znaczeniu czysto metaforycznym jako personifikacje wyłącznie poetyckie, bez odwoływania się do hipostazy w sensie znanym w judaizmie, a zwłaszcza angelologii palestyńskiej. Wystarczy powiedzieć, że dla Filona Logos jest Wysłannikiem Bożym, Archaniołem objawiającym Jego tajemnice. Co więcej, uczony aleksandryjski nie waha się nazwać go deuteros theos i tylko znany skądinąd jego surowy monoteizm nakazuje ostrożność w krytycznej ocenie tej nazwy” („Nowy Testament na tle epoki. Geografia – Historia – Kultura” ks. E. Dąbrowski, Poznań-Warszawa-Lublin 1965, s. 479 [autor w przypisach podaje też dzieła Filona, z których pochodzą te informacje]).

   Cytowany autor (ks. E. Dąbrowski) o apokryficznej Księdze Henocha (etiopskiej) podaje:

   „przypomnienie losu grzeszników jest dla Henocha okazją zapowiedzi szczęścia dla sprawiedliwych. Będzie to dziełem »Wybrańca« – »Syna Człowieczego« – »Mesjasza«. Wszystko ulegać będzie jego władzy, odczuje ją nawet niebo i ziemia. »Syn Człowieczy« jest pochodzenia transcendentnego, istniał przed wiekami, a zjawienie się Jego na ziemi, przewidziane planem Bożym, ma na celu sąd nad światem i zapanowanie sprawiedliwości” (jw. s. 292).

   Wspomniany apokryf, Księga Henocha (etiopska), którego część dotycząca Mesjasza datowana jest na czas między II wiekiem przed Chr., a I wiekiem po Chr., podaje:

   „Albowiem od początku Syn Człowieczy był ukryty i Najwyższy zachował go przed swą mocą mocy i objawił go [tylko] wybranym” (HenEt 62:7, tekst wg Apokryfy Starego Testamentu ks. Ryszard Rubinkiewicz SDB, Warszawa 1999).

   „I w owej godzinie ów Syn Człowieczy został nazwany w obecności Pana Duchów i jego imię [zostało wspomniane] przed Głową Dni. Zanim słońce i konstelacje zostały stworzone, zanim gwiazdy nieba zostały utworzone, jego imię zostało nazwane przed Panem Duchów. (...) I z tego powodu został on wybrany i ukryty przed nim, zanim świat został stworzony i na wieki” (HenEt 48:2-3, 6).

   Warto dodać, że z Księgi Henocha, ale z jej starszej części pochodzącej z lat przed narodzeniem Jezusa, przytacza fragment List Judy 14-15.

   Niedawno opublikowano po polsku Targum Neofiti z I wieku po Chr. Ukazuje on wiarę przynajmniej niektórych Żydów w to, że Bóg ma preegzystującego Syna, który miał udział w stwarzaniu świata. W sparafrazowanym tekście Rdz 1:1, który jest zarazem interpretacją, napisano:

„Od początku w mądrości Syn Pana udoskonalił niebo i ziemię” (Biblia Aramejska. Targum Neofiti 1. Księga Rodzaju tłum ks. M. S. Wróbel, Lublin 2014).

W dalszych fragmentach dotyczących Księgi Rodzaju (np. 1:5-11) padają też kilka razy takie oto słowa: „Słowo Pana rzekło”, „Słowo Pana nazwało”, „Słowo Pana powiedziało” (jw. s. 5).

[Roszada]

Pisarze wczesnochrześcijańscy o preegzystencji Jezusa

   Poniżej inne teksty pisarzy wczesnochrześcijańskich o preegzystencji Jezusa, prócz tych, które są powyżej, przy okazji komentowania tekstów ze Starego Testamentu. Ograniczymy się tu do podania po jednym fragmencie dla każdego z autorów. Wyjątki dla Klemensa Rzymskiego, Ignacego z Antiochii i Ireneusza z Lyonu, których po dwa teksty zamieszczamy. Prezentacja obejmuje lata 100-270.

   1) Klemens Rzymski (†101) – „Chrystus przychodzi zatem od Boga, Apostołowie od Chrystusa. Jedno i drugie, w tym właśnie porządku, stało się zatem z woli Bożej. Pouczeni przez Jezusa Chrystusa, w pełni przekonani przez Jego zmartwychwstanie, umocnieni w wierze w słowo Boże, wyruszyli Apostołowie w świat i z tą pewnością, jaką daje Duch Święty, głosili dobrą nowinę o nadchodzącym Królestwie Bożym” („List do Kościoła w Koryncie” 42:2-3); „Ten, który jest Berłem majestatu Bożego, Pan Jezus Chrystus, nie przyszedł z ostentacją pychy i pewności siebie, choć stać Go było na to, lecz z całą pokorą, jak to Duch Święty przepowiedział. Mówi bowiem o Nim: »Panie, któż uwierzy temu, cośmy słyszeli? Na kimże się ramię Pańskie objawiło?...« [Iz 53]” („List do Kościoła w Koryncie” 16:2-3).

   2) Ignacy Antiocheński (†107) – „Wyczekuj Tego, który jest ponad wszelką zmiennością, poza czasem, niewidzialnego, który dla nas stał się widzialnym, niedotykalnego, nie znającego cierpienia, który dla nas cierpienie poznał, który dla nas zniósł wszystko na wszelki sposób” („Do Polikarpa” 3:2); „zaklinam was, starajcie się wszystko czynić w zgodzie Bożej pod kierunkiem biskupa, który zastępuje wam Boga, kapłanów zastępujących radę Apostołów i moich najdroższych diakonów, mających udział w posłudze Jezusa Chrystusa. On to przed wiekami u Ojca był i objawił się u kresu” („Do Kościoła w Magnezji” 6:1).

   3) Hermas (II w.) – „Syn Boży został zrodzony przed wszystkim stworzeniem, tak że był On doradcą Ojca, gdy Ten świat stwarzał” („Pasterz” Przypowieść dziewiąta 12:2).

   4) Tzw. II List do Koryntian (II w.) – „Jeśli Chrystus, Pan i nasz Zbawiciel, który był najpierw duchem, stał się ciałem i tak nas powołał, podobnie i my w tymże ciele otrzymamy nagrodę” (9:5).

   5) List Barnaby (II w.) – „kiedy Bóg przemawia do Syna: »Uczyńmy człowieka na obraz i podobieństwo nasze (...)« [Rdz 1:26]. (...) Słowa te powiedział zatem do Syna” (6:12).

   6) Do Diogneta (II w.) – „Dlatego Bóg posłał Słowo, by światu się objawiło, a wzgardzone przez własny lud, głoszone przez Apostołów, znalazło wiarę wśród narodów. On, który był od początku, objawił się jako nowy, okazał się pradawnym i rodzi się zawsze młody w sercach świętych. On, wieczny, dziś uznany jest Synem” („Do Diogneta” 11:3-5).

   7) Meliton z Sardes (II w.) – „On jest Alfą i Omegą. On to jest Początkiem i Końcem – początkiem niepojętym i końcem nieuchwytnym – On jest Chrystusem, On jest Królem, On jest Jezusem, On jest wodzem, On Panem, On powstał z martwych, On zasiada po prawicy Ojca, nosi Ojca i jest przez Ojca niesiony. Jemu chwała i moc na wieki. Amen” („Homilia Paschalna” 105).

   8) Arystydes z Aten (II w.) – „Chrześcijanie natomiast biorą swój początek od Pana Jezusa Chrystusa. Wyznają w Duchu Świętym, że jest On Synem Boga Najwyższego; zstąpił z nieba dla zbawienia ludzi i został zrodzony ze świętej Dziewicy, bez udziału nasienia i nieskażony, przyjął ciało i ukazał się ludziom, aby odstąpili od błędu politeizmu” („Apologia” 15:1 – tekst grecki).

   9) Atenagoras z Aten (II w.) – „Jeśli zaś powodowani waszą nadzwyczajną inteligencją pragniecie rozważyć, kim jest Syn, powiem krótko: jest On pierwszym potomkiem Ojca, nie jako istota stworzona (Bóg bowiem od początku będąc wiecznym Rozumem posiadał w sobie Słowo-Logos, bo odwiecznie jest istotą rozumną), lecz jako byt, który od Ojca się wywodzi, aby stać się ideą i energią wszystkich rzeczy materialnych, które znajdowały się w spoczynku jako pozbawiona przymiotów natura i bezużyteczna ziemia, i w których cząstki cięższe przemieszane były z lżejszymi” („Prośba za chrześcijanami” 10).

   10) Tacjan Syryjczyk (II w.) – „Logos zaś niebiański, duch zrodzony z Ducha i Logos z Jego mocy rozumniej, na podobieństwo obrazu Ojca, który Go zrodził, uczynił również człowieka nieśmiertelnym...” („Mowa przeciw Grekom” 7).

[gorolik]

Roszada, ty tak poważnie, uważasz że to są dowody?

[Roszada]

Roszada, ty tak poważnie, uważasz że to są dowody?

Pisane dowody. Rzeczowych nie mam.
Ty pewnie masz, co?

Jak masz lepsze to pokaż.
Jak masz antydowody to też pokaż.

[Roszada]

Roszada, ty tak poważnie, uważasz że to są dowody?

Poczekaj jeszcze trochę to przedstawię dowody takich niedowiarków jak Ty, np. faryzeuszy.
Jeszcze 2-3 posty.

To nie są dowody, tylko teksty.
To są "świadectwa wiary" z pierwszych wieków w preegzystencję Mesjasza.
Kapujesz?

[Roszada]

Pisarze wczesnochrześcijańscy o preegzystencji Jezusa

Kolejni pisarze:

   11) Teofil z Antiochii (II w.) – „Wśród nich Jan tak mówi: »Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga«. W słowach tych wskazuje, że z początku był tylko Bóg, a z nim Słowo. Tedy dodaje: »A Bogiem było Słowo. Wszystko się przez nie stało, a bez niego nic się nie stało«. Skoro więc Słowo jest Bogiem i z Boga zrodzonem, Ojciec wszechrzeczy posyła je według upodobania w pewne miejsca, a gdy ono tam przybędzie, daje się słyszeć i widzieć jako przezeń posłane i znajduje się w miejscu” („Do Autolyka” 2:22).

   12) Justyn Męczennik (100-167) – „Niemniej i Dawid obwieścił, ze »przed słońcem i księżycem miał się z żywota narodzić« według woli Ojcowskiej, oraz pokazał, iż jako Chrystus miał być »Bogiem mocnym i czcigodnym«.” („Dialog z Żydem Tryfonem” 76:7).

   13) Ireneusz z Lyonu (130-202) – „Słowo, to jest Syn, było zawsze z Ojcem, co wiele razy już udowodniliśmy. Także Mądrość, którą jest Duch, była przy Nim przed wszelkim stworzeniem” („Przeciw herezjom” 4:20,3); „Prawdziwym Stwórcą świata jest Słowo Boże, to jest Pan nasz, który w ostatecznych czasach stał się człowiekiem i chociaż przebywał na świecie w niewidzialny sposób, obejmował wszystko, co zostało stworzone, i związany był z całością stworzenia, ponieważ był Słowem Bożym, zarządzającym wszystkim i porządkującym wszystko” („Przeciw herezjom” 5:18,3).

   14) Klemens Aleksandryjski (ur. 150) – „Objawił się jako Nauczyciel, przez którego wszystko zostało stworzone. Słowo, jako Stwórca dało nam życie w momencie stworzenia świata, jako Nauczyciel pouczyło, jak sprawiedliwie żyć, aby jako Bóg poprowadził nas do życia wiecznego” („Zachęta Greków” I:7,3).

   15) Tertulian (ur. 155) – „Wyznajemy więc to, w co wierzymy, mianowicie: że jeden jest tylko Bóg, stwórca świata, który wszystko z niczego do bytu powołał za pośrednictwem Słowa, jakie najpierw z siebie wyłonił. Słowo to, Synem Bożym nazwane, w rozmaity sposób ukazywało się, jako Bóg patriarchom i przemawiało zawsze przez proroków” („Preskrypcja przeciw heretykom” 13).

   16) Hipolit Rzymski (ur. przed 170) – „Cóż się narodziło z Ojca? Czyż, nie Duch, to znaczy Słowo? Lecz może zapytasz: »Jak się narodziło?« Nie potrafisz odpowiedzieć na pytanie o sposób własnego narodzenia (...) Tymczasem chcesz zrozumieć, jak się narodziło Słowo, które Bóg zrodził, jak chciał i kiedy chciał. (...) Wszak o jego cielesnym narodzeniu pozwolono opowiedzieć jedynie dwom [Ewangelistom], a ty śmiesz szukać opisu jego narodzenia wedle Ducha; opis ten Ojciec zachowuje u siebie, a objawi go kiedyś świętym, którzy zasłużą, aby ujrzeć jego oblicze. Niechaj wystarczy ci to, co powiedział Chrystus: Co się z Ducha narodziło, jest duchem [J 3:6]; podobnie też za pośrednictwem proroka zapowiedział, że Słowo się narodzi, ale opis sposobu jego narodzenia zachował na czas przez siebie wyznaczony i wówczas o nim opowie. Powiada: Z łona zrodziłem cię przed Jutrzenką [por. Ps 110:3]” („Przeciw Noetosowi” 16).

   17) Orygenes (185-254) – „Chrystus zaś jest początkiem jako Stwórca i zgodnie z tym jest Mądrością, a dzięki Mądrości zwie się »początkiem«. Mądrość bowiem powiada u Salomona: »Bóg uczynił mnie początkiem dróg swoich dla dzieł swoich« [Prz 8:22], ażeby »na początku«, czyli w Mądrości, »było Słowo«.” („Komentarz do Ewangelii św. Jana” I:19,111).

   18) Nowacjan (200-258) – „Jest bowiem wielkim niebezpieczeństwem, Zbawiciela rodzaju ludzkiego, Pana wszystkiego i władcę świata, któremu zostało wszystko poddane i przyznane przez Ojca, przez którego wszystko powstało, wszystko zostało stworzone, wszystko zostało urządzone, Króla czasów i wszystkich wieków, ... nazywać jedynie człowiekiem i odmawiać Mu w tych rzeczach Boskiego autorytetu” („O Trójcy Świętej” 11:57).

[Roszada]

   19) Cyprian (200-258) – „Jeśli ponosimy na tym świecie zniewagi, trudy, ucieczki, katusze, to Stwórca i Pan świata doznał jeszcze większych. On sam zachęca nas słowami: »Jeżeli was świat nienawidzi, mówi, to wiedzcie, że mnie przed wami znienawidził...« [J 15:18]. Pan i Bóg nasz, czegokolwiek nauczał, sam czynił, aby i uczeń nie mógł się usprawiedliwiać, że uczy, ale nie czyni” (List 58:6).

   20) Dionizy Aleksandryjski (†264) – „Chrystus jest wieczny będąc Słowem, Mądrością i Potęgą, nie jakoby najpierw nie był zrodzony, a potem Bóg Go zrodził, ale tak, że Syn nie ma istnienia sam przez się, lecz z Ojca” (De sententia Dionisii 15).

   21) Dionizy papież (†268) – „Niemniej jednak są winni, którzy Syna uważają za twór, tj. że Pan nasz jest utworzony (...) Chociaż boskie nauki dowodzą, że jest On zrodzony” („O Trójcy Św. i wcieleniu”).

22) Grzegorz Cudotwórca (†270) – „Jeden jest Bóg, Ojciec Słowa żywego, osobowej Mądrości, mowy i obrazu Przedwiecznego. Jeden też Pan, jedyny z jedynego, Bóg z Boga, odbicie i obraz Bóstwa, Słowo działające, Mądrość ogarniająca istotę wszystkich rzeczy, Moc powołująca do bytu wszelkie stworzenie, prawdziwy Syn prawdziwego Boga, niezniszczalny z niezniszczalnego, nieśmiertelny z nieśmiertelnego, wieczny z wiecznego. I jeden Duch Święty mający istnienie z Boga, a który i przez Syna objawił się ludziom. Doskonały obraz Syna doskonałego, Życie i przyczyna życia, Źródło święte, Świętość dająca uświęcenie. W Nim objawia się Bóg Ojciec, który jest ponad wszystkim i we wszystkim i Bóg Syn, który jest przez wszystko. Trójca doskonała, niepodzielna i nieodmienna w chwale, wieczności i królowaniu. W Trójcy nie ma nic stworzonego, nic służebnego, nic dodanego, czego by przedtem nie było, a dopiero później przybyło. Tak więc nigdy nie brakowało Ojcu Syna, ani Synowi Ducha, ale zawsze ta sama Trójca nieodwracalna i nieodmienna” („Wyznanie wiary”).

Tym Wyznaniem wiary Grzegorza Cudotwórcy kończymy przedstawianie tematu preegzystencji Chrystusa. Każdy z nas sam może teraz wyciągnąć wniosek, jaka była wiara chrześcijan i ich Kościoła, a jaka była interpretacja różnych herezjarchów, których opinie przedstawimy poniżej.