Nie kraczcie z tymi wózkami. Jak dla mnie ten zakaz mógłby trwać i trwać. Takiego luzu i spokoju nie czułam od dekady

Nie kraczcie z tymi wózkami. Jak dla mnie ten zakaz mógłby trwać i trwać. Takiego luzu i spokoju nie czułam od dekady

Triss, czy ten luz i spokoj odczuwają też inni w zborze?? Masz jakies przecieki? Moze bracia cos zaczynają szemrać..jak im to dobrze bez tego gloszenia. Maja wiecej czasu dla siebie i rodziny itp.? Pytam co mowią nieoficjalnie....bo oficjalnie to przeciez grzechem smiertelnym byloby powiedzenie ze jest im dobrze bez gloszenia.

Niestety naciskanie dzwonka i przeszkadzanie ludziom na terenie to mordega. I jak się okazało nie byłem w tym stanie uczuc odosobniony.

żebyś wiedział. Teraz zdałem sobie z tego sprawę jak jakiś lokalny kucharz rozwozi pierogi domowe po osiedlach. Ale nie że zamawiasz, tylko wjeżdza na osiedle i chodzi od drzwi do drzwi (pandemia jest to gościu próbuje zarobić i mu się nie dziwię). Był już z 3 razy co 3-4 tyg i przy każdym powiedzeniu "Nie dziękuję" wyobraziłem sobie jak jestem po drugiej stronie drzwi.

Dlatego naszła mnie refleksja.

Roszado jesteś tu potrzebny. Nie rezygnuj!

Ja pójść gdzie mam, bo mnie od dawna zapraszają...
A potrzebny tu nie jestem, bo wszyscy się doskonale bawią i znają, beze mnie.

Odpocznij i wróć. Nie tylko Ty nie znasz tu nikogo.

Triss, czy ten luz i spokoj odczuwają też inni w zborze?? Masz jakies przecieki? Moze bracia cos zaczynają szemrać..jak im to dobrze bez tego gloszenia. Maja wiecej czasu dla siebie i rodziny itp.? Pytam co mowią nieoficjalnie....bo oficjalnie to przeciez grzechem smiertelnym byloby powiedzenie ze jest im dobrze bez gloszenia.

To ciekawe, ale osoby wcześniej mocno zaangażowane (np moja przyjaciółka - wieloletnia pionierka) ma dosłownie te same odczucia co ja. Odzyskany czas i luz psychiczny. Za to wiele osób wcześniej "normalnych" zrobiło się w tym czasie bardzo fanatycznie nastawionym.
Nie ma reguły. Zdania są podzielone. NO bardzo naciskał, aby ten wolny czas wykorzystać na nadrabianie materiałów z jw.org i owieczki tak zrobiły.

To ciekawe, ale osoby wcześniej mocno zaangażowane (np moja przyjaciółka - wieloletnia pionierka) ma dosłownie te same odczucia co ja. Odzyskany czas i luz psychiczny.

myślę że opisałaś bardzo uniwersalne zjawisko; po prostu wyrwanie z teokratycznego kieratu (niezależnie od okoliczności) przynosi ulgę

ja ur 1972 w 1991 skończyłem liceum i poszedłem w pionierkę 1992 cały w terenie i oto 7 stycznia 1993 idąc w teren złamałem sobie lewą rękę, więc przeleżałem w szpitalu ponad 2 tygodnie - i te 2 tygodnie były wspaniałe!

ręka w gipsie, ja na szpitalnym łóżku; owszem "głosiłem nieoficjalnie", ale to chwilowe oderwanie się od kieratu organizacyjnego powodowało że zacząłem normalnieć;

po wyjściu ze szpitala jeździłem na rehabilitację: specjalne ćwiczenia przywracające sprawność lewej ręce, nie wyrabiałem już pioniera, a kiedyś siedząc w domu przypadkowo zobaczyłem w TV reklamę kursu komputerowego dla niepełnosprawnych, zapisałem sie na ten kurs, ukończyłem go i znalazłem pierwszą w życiu pracę zawodową; siedem miesięcy po złamaniu ręki ja już pracowałem zawodowo, a cele teokratyczne zeszły na dalszy plan...

wyrwanie się z kieratu (choćby na chwilę - w moim wypadku 16 dni w szpitalu) może mieć naprawdę zbawienne skutki

a ponieważ epidemia trwa _znacznie_ dłużej niż 16 dni, więc i skutki mogą być bardzo efektowne...

Pewien zbór, pewna zbiórka, prowadzi N.O.

Temat: Czy masz tu jeszcze kogoś?
Przesłanie: Dzisiejsza sytuacja przypomina Sodome i Gomorę, dokładniej sytuację, gdy aniołowie pytali Lota, kogo tu jeszcze ma, kogo można by uratować od śmierci. Tak samo jak aniołowie, powinniśmy zadać sobie te pytania patrząc na naszą skrzynkę kontaktową w telefonie. Do kogo by tu jeszcze zadzwonić, aby go uratować? Starzy znajomi, sąsiedzi, koledzy z poprzedniej roboty (bo z obecnej wszyscy obdzwonieni), kumple z szkoły, studiów...

Biedni Ci ludzie, którzy mają fanatycznych świadków za znajomych.