Założyłam już taki wątek ale za Chiny nie mogę go tu znaleźć, więc wpisuję się w ten rozdział.
    Już przeniesione we właściwe miejsce czyli tutaj- Mario
 
Moje studiowanie literatury Św.J. ma kilka etapów.
- etap pierwszy trwał dość długo, bo od poznania "braci" przez kilka lat , były to małe, biało-    czarne broszurki, fatalnie tłumaczone.Wtedy interesowały mnie kwestie doktrynalne , pilnie czytałam każde zdanie, każdy wyraz, sprawdzałam każdy werset i to w różnych tłumaczeniach.Przekłady Nowego Świata jeszcze na polski nie było.
- etap drugi trwał bardzo wiele lat, z literaturą świadków miałam kontakt incydentalny, tekstów "teologicznych" nigdy nie czytałam i nadal nie czytam.
-etap trzeci, obecne czasy -  teraz literaturę dostaję  regularnie, dzięki stojakom i przypadkowym spotkaniom ze świadkami, którzy dość licznie krążą po moim osiedlu.W ogóle nie czytam.
Najwięcej zostało mi w pamięci z etapu drugiego, kiedy to lekturę zaczynałam i kończyłam na drugiej części teksów, zawierającej rozmaite ciekawostki.Kilka z nich przydało mi się w życiu a także moim znajomym, który  przekazałam  dobre rady, których kilka  mi zapadło w serce i rozum.
W tekście do nowożeńców przytoczono radę bardzo starego brata, który świeżo łączącym się węzłem małżeńskim radził, by "nigdy z siebie nie żartowali, zwłaszcza wobec osób trzecich. Nawet gdy wydaje się, że małżonek będący przedmiotem żartu to akceptuje, to jednak głęboko w sercu pozostaje osad". Nie miejsce tu na psychologizowanie, ale ów brat miał 100% rację. Żart jest zawsze czyimś kosztem.
Któryś numer "Przebudźcie się" zawierał tekst o przedszkolu bez zabawek.Bodaj w Anglii rodzice zauważyli, że dzieci nie bawią się wspólnie, tylko każde osobno jakąś skomplikowaną, "mądrą " zabawką.Doszli do wniosku, że wycackane zabawki nie potrzebują domyślności czy ciekawości dziecka, są "gotowe", a to zabija kreatywność dziecka.I zgodzili się, by dzieciom zabrać zabawki. Pomysł okazał się bardzo dobry, po początkowych fochach i marudzeniu, dzieci zaczęły wymyślać wspólne zabawy, wykazały niesamowitą pomysłowość i energię.

Kolejna rzecz, za której jestem wdzięczna świadkom to książeczka o ewolucji. Pierwsze dwie trzecie tekstu, pozostała jednak trzecia to ichniejsza propaganda.
Tekst jest dobrze napisany, ilustracje dobrane. Nie podejmuję się naukowej oceny, to dziełko nie jest dla naukowców tylko dla zwykłych, najczęściej bardzo prostych ludzi. I taka rolę dobrze spełnia.O ile wiele książeczek wyrzuciłam tę zachowałam.

Nigdy nie pomyślałam o tym czytaniu paragrafów i zadawaniu pytań w ten sposób
Bardzo ciekawe spostrzeżenia

Dla mnie to była nowość, w moim kościele nikt nikogo o nic nie pytał. A o Starym Testamencie wiedziałam bardzo niewiele.
Metoda faktycznie łopatologiczna. Dopiero po jakimś czasie zorientowałam się, że nikt oczekuje na jakąś moją oryginalność, nikt nie oczekuje dodatkowych wiadomości.Odpowiadać należało dokładnie jak w 'Strażnicy" .Jako zainteresowana a nie świadek miałam więcej swobody i korzystałam z niej.