Niestety bezmyślne powielanie "wzorców" szczególnie z innych kręgów kulturowych prowadzi do śmieszności. A czasem narzucanie ich również do wyobcowania.
Tak jest np. z głoszeniem po domach. Zwyczaj ten (zupełnie nie biblijny) wyrósł w amerykańskiej tradycji sprzedaży bezpośredniej, tzw. domokrążców. Przeszczepiony na siłę na grunt europejski, gdzie silnie chroniona jest prywatność ogniska domowego (np. przysłowie: nie mów nikomu co się dzieje w domu) jest szkodliwe przede wszystkim dla głosicieli zmuszonych wbrew sobie do nachodzenia obcych ludzi w domu. To nie jest zgodne z naszą kulturą!!!
W naszym kręgu kulturowym zaprasza się obcych do domu, a bez zapowiedzi mogą przychodzić członkowie rodziny i przyjaciele.

W przypadku tego "rodzinnego wielbienia" zgodna z naszą tradycją jest wspólna modlitwa, śpiewanie pieśni, itp. Tj. budowanie wspólnoty w oparciu o model rodziny. Zresztą to właśnie jest zgodne z biblią, a nie głupawe wymysły CK przyjmowane bezkrytycznie jak prawdy od Boga przez ŚJ.

A właśnie, tak przy okazji. Jakie jest oficjalne uzasadnienie biblijności głoszenia po domach? Czy nie od początku Świadkowie głosili w ten sposób? Chrystus raczej tego nie robił. Podpowiecie mi, czy można gdzieś znaleźć informacje na ten temat?

Dobrze powiedziane. W moim odczuciu połowa tak zwanych 'rad' czy 'wskazówek' w literaturze ŚJ jest wyrwana z innych kręgów kulturowych. Niektóre z nich zakładają choćby naprawdę dużą otwartość emocjonalną na innych. Nie uważam, że to co napiszę dotyczy wszystkich w Polsce, ale prawda jest taka, że Polacy są średnio otwartym na siebie nawzajem narodem i to jest oczywiste. Owszem, pewne wzorce w ludzkiej psychice są takie same dla każdej kultury, ale nie wszystkie. Tymczasem podaje się pewne zalecenia, które po prostu nie działają z naturą Polaków.

Jako przykład dobre wydaje mi się choćby zapraszanie innych ludzi na wielbienie Boga czy jakiegoś rodzaju studium. Literatura sugeruje, że należy zapraszać osoby samotne na rodzinne wielbienie Boga. Są ludzie w zborach, którzy próbują się wpraszać do innych z tego powodu (znam osobiście takie przypadki) i dziwią się, że ludzie ich zbywają. Tymczasem w naszej kulturze nie praktykuje się zapraszania obcych ludzi, to nie jest kultura wielkiej gościnności i otwartości na innych. Grono rodziny owszem, ma przywileje. Jednak w innych kulturach sprawa wygląda nieraz tak, że domownik czuje obowiązek, że musi przyjąć gościa bez względu na wiele czynników. W Polsce to jest nie do pomyślenia, żeby wziąć praktycznie obcego człowieka pod dach, kiedy przychodzi załatwiać osobiste sprawy, a podobno właśnie takie ma być wielbienie Boga - ma poruszać kwestie, które ściśle dotyczą rodziny.

Oczywiście podawanie takich uniwersalnych 'rad' jest niezwykle proste. Wystarczy je podać, powiedzieć wszystkim, że nawet jeśli nie czują się na początku w nich dobrze, to niech modlą się o to, żeby poczuli się dobrze i niech czują się dobrze, bo nie ma za bardzo wyjścia. Tymczasem każdy problem można rozwiązać na kilka sposób, niemniej zachęcanie do używania zawsze tych samych sposobów mogących nie współgrać z kulturą czytelnika to absurd. Jednak tak właśnie się robi - jeśli masz problem, idź do biblioteczki Strażnicy i poszukaj informacji - może akurat znajdziesz 'wspaniałą radę' mieszkańca południowych Indii, który uważa, że Polska, to taki stan w Rosji, a jego rady są przecież doskonałe dla kultury dotkniętej drugą wojną światową, obarczoną znamieniem komunizmu i zbudowanej o hinduizm, buddyzm ( to chyba nie pasuje, ale 'rada' i tak na pewno się sprawdzi!) oraz katolicyzm...

To prowadzi nieraz nie tylko do śmieszności ale też do swego rodzaju rozdarcia, bo wiesz, że mógłbyś zrobić coś inaczej i byłoby dobrze, ale nie - jest 'rada', którą jako 'mądry' człowiek musisz 'zastosować nawet jeśli jej nie rozumiesz'.