W polskiej publikacji ŚJ piszą:
*** na s. 17 Imię Boże a tłumacze Biblii ***
Z czasem znowu zaczęto go używać. W roku 1278 imię Boże pojawiło się pisane znakami łacińskimi w dziele hiszpańskiego mnicha Raymundusa Martiniego: Pugio fidei (Sztylet wiary). Raymundus Martini użył formy Yohoua.*
* Przedruki tego dzieła wydane kilkaset lat później zawierają jednak imię Boże w formie Jehova
*** na s. 18 Imię Boże a tłumacze Biblii ***
Ilustracja na stronie 18]
W Pugio fidei z roku 1278 imię Boże występowało w formie Yohoua. Widać to w manuskrypcie (pochodzącym z XIII lub XIV wieku) przechowywanym we Francji w bibliotece Ste. Geneviève w Paryżu (karta 162 b)
To jedyne miejsce odszukane przez słowo Pugio.
I inni:
*** na ss. 17-18 Imię Boże a tłumacze Biblii ***
Wkrótce potem, w roku 1303, Victor Porchet de Salvaticis ukończył dzieło zatytułowane Victoria Porcheti adversus impios Hebraeos (Zwycięstwo Porcheta nad bezbożnymi Hebrajczykami). Wspomniał w nim o imieniu Bożym, pisząc je różnie — Iohouah, Iohoua oraz Ihouah. Następnie, w roku 1518, Petrus Galatinus opublikował dzieło pod tytułem De arcanis catholicae veritatis (O tajemnicach prawdy powszechnej), w którym imię Boże oddaje w formie Iehoua.
W Biblii angielskiej imię to pojawiło się po raz pierwszy w roku 1530, gdy William Tyndale opublikował przekład pierwszych pięciu ksiąg biblijnych. Imię Boże w formie Iehouah występuje w nich tylko raz w Księdze Wyjścia 6:3.
A tu Pugeo:
*** w80/21 s. 10 Imię Boże w późniejszych czasach ***
Warto wiedzieć, że pierwszym, który oddał Boskie imię jako „Jehowa”, był mnich hiszpański z zakonu dominikanów, Raymundus Martini. W tej formie ukazało się ono w jego książce Pugeo Fidei, wydanej w roku 1270 n.e., a więc ponad 700 lat temu.
Dwie daty są też, jak widać: 1270 i 1278.
