Z
Ogólnie wygląda to tak że sama nie oczekuję nic, ale jak ktoś coś do mnie powie, to z szacunku staram się tego nie ignorować i nie olewać.

[/b]

Ja również niczego nie oczekuję i staram się być niezauważony.

                         MIŁOŚĆ ŚWIADKÓW JEHOWY W PRAKTYCE.

   Bardzo ciekawy materiał z kanału "Wybudzony" .
   Jeszcze w tym momencie, Leszek, to członek zboru świadek Jehowy.
   Który chce wypowiedzieć się w sprawie wezwania na komitet sądowniczy.
   I próba zabrania Mu głosu przez starszych zboru.

      https://www.youtube.com/watch?v=nPHVwPkXQOc

   Leszek chce, żeby Mu wyjaśniono pewne nakazy łamiące prawa milości.
   I udowadnia, jak tak naprawdę wygląda w praktyce miłość śj.
   Używa bardzo ciekawych argumentów udowadniających hipokryzję w kwestii miłości.
   Sytuacja nagrana na żywo w Sali Królestwa.
   Analiza całej sytuacji.
   I ciekawe wnioski.

U mnie podobnie jak u Syna Koracha. Choć staram się miec stosunek obojętny do świąt to jednak ich nie obchodzę i nie celebruje. Nie mogę się przelamac. Na życzenia przychodzące odpowiadam życzliwie i neutralnie. Taki postep zrobilem. Opłatkiem z nikim się nie dziele i unikam sytuacji. Generalnie przykry czas dla mnie.

To ja miałem trochę więcej szczęścia. Świadkiem zostałem mając 22 lata i byłem tam 10 lat. Także tylko 10x nie miałem choinki. Chociaż nie do końca. Moi rodzice i teściowie to byli standardowi katolicy. Czyli u nich zawsze choinka była i prezenty od nich dla dzieci. Zresztą zawsze powtażam, że ja byłem bardzo specyficznym świadkiem. Nigdy nie zabroniłem dzieciom przyjęcia prezentu od dziadków na Gwiazdkę czy Wielkanoc. Sam z rodzinką potrafiłem zerwać się szybciej z kongresu żeby zdążyć na kolację urodzinową do babci. 

Czyli nawet będąc świadkiem pozostałeś myślącym empatycznym człowiekiem. To się ceni.

„Nie znam się ale się wypowiem”

Nie jestem byłym sj ale pimo.
Ludzie chowani w tak zwanej prawdzie od urodzenia nie mają porównania i ewentualnego poczucia straty.
Miałam to nieszczęście że pamiętam jak to jest podczas świąt, ostatnie miałam jak miałam 6 lat. W pierwszej klasie mama po prostu oświadczyła że od teraz już choinki nie będzie. Bez tłumaczeń. Dla mnie jako dla dziecka to był szok. Pamiętam to uczucie do dziś.

Wiele lat funkcjonowałam i wydawało mi się że ja tego nie potrzebuje. Latami kiedy byłam pytana czy mi tego brakuje odpowiadałam „prawilnie” że nie. Ale okazuje się że to nieprawda. To co wypierałam z głowy, wraca z mocą i poniewiera mnie psychicznie. Tu już nawet nie chodzi o konkretne symbole świąteczne czy tradycje choć dla wielu są one przyjemne.

Cały grudzień co roku jest dla mnie źródłem stresu. Nie dość że niezauważenie przechodzą moje urodziny (2 osoby z pracy - wie pamięta i składa życzenia) to jeszcze słyszę zewsząd o przygotowaniach, prezentach, że rodzina przyjedzie, o tym że pomimo ogromnego zmęczenia to całe zamieszanie potrafi dawać ludziom radość. Niektórzy z którymi mam dobry kontakt opowiadają różne anegdotki jak to wygląda u nich w rodzinie z przygotowaniami i samym spędzaniem świąt. I trzeba to nazwać wprost - zazdroszczę tego poczucia wspólnoty. Chyba pierwszy raz w życiu to nazwałam.

Myślę że jeśli kiedyś będę byłym sj, to może sama nie będę obchodzić ale jeśli ktoś by chciał abym pomogła w czymś lub uczestniczyła w spotkaniu - to jak najbardziej będę na tak.