Oto wspomniane osoby (Barbourowi poświęcimy osobny post):

William Miller  (1782 – 1849) -   amerykański kaznodzieja, baptysta, przywódca jednego z głównych przejawów II wielkiego przebudzenia adwentowego w Ameryce; uważany za założyciela adwentyzmu. Jednym z kluczowych tekstów Millera była nowa interpretacja biblijnej Księgi Daniela, zwłaszcza wersetów Dan. 8: 13 –14, gdzie jest mowa o 2300 dniach, po których ma nastąpić oczyszczenie świątyni. Miller wierzył, że każdy z tych 2300 dni oznaczał rok ( według zasady dzień za rok) i że odliczanie rozpoczęło się w 457 roku p.n.e. Tak więc konkludował, że oczyszczanie świątyni bezpodstawnie utożsamiane wówczas z ‘powrotem Jezusa na Ziemię, nastąpi między 21 marca 1843 roku, a 21 marca 1844 roku.  Jego zwolennicy nazywali się adwentystami;  (Wikipedia, wejście 2014 rok).

Henry Grew   (1781-1862) - urodzony w Anglii, do USA trafił w wieku 13 lat,  należał wraz z rodziną do kościoła Kongregacyjnego . Później przyłączył się do Baptystów i zdobył wykształcenie duchownego, zostając pastorem Baptystów. Jego nauki wpłynęły na późniejszy ruch  Adwentystów oraz na takie osoby jak George Stetson i George Storrs, a także pośrednio na Charlesa Taz’ea Russella. Nauczyciel i pisarz, który w swoich pismach odnosząc się do Biblii przedstawiał poglądy sprzeczne z wieloma naukami przyjętymi w głównych Kościołach chrześcijańskich jego czasów. Odrzucał między innymi Trójcę, nieśmiertelność duszy oraz piekło rozumiane jako miejsce wiecznej męki. W trakcie kształcenia na duchownego zdał sobie sprawę, że Pismo Święte uczy o chrzcie odbywającym się przez zanurzenie. Dlatego przystąpił do kościoła baptystów. Grew doszedł do wniosku, że piekłem przedstawionym w Biblii jest grób, a nie jest to miejsce wiecznej męki.  Był przekonany, że doktryny o duszy nieśmiertelnej, ogniu piekielnym oraz o Trójcy są niebiblijne, napisał kilka książek, w których się im sprzeciwiał (Wikipedia, wejście 2014 rok).

George Storrs (1796 – 1879)- amerykanin, adwentysta, były kaznodzieja Kościoła metodystyczno – episkopalnego, wydawca czasopisma od 1843 roku The Bible  Exsaminer, w którym przez pewien czas publikował także swoje artykuły Russell. Obrońca nauki o śmiertelności duszy oraz nauki iż nieśmiertelność jest nagrodą dla wiernych chrześcijan. Autor dzieła: „Strażnica, czyli człowiek a śmierć i nadzieja na przyszłe życie” ( z angielska „The Watch Tower…”).  Nazwa ta więc już wcześnie była znana Russellowi. W roku 1837  w pociągu znalazł broszurę Henry’ego Grewa, i pod jej wpływem zmienił swoje dotychczasowe zapatrywania i wyznanie. Odrzucił naukę o nieśmiertelności duszy, uznając iż została stworzona pod wpływem filozofii greckiej. Negował w związku z tym także istnienie wiekuistego piekła. Storrs  zerwał z millerystami  jak paruzja nie nastąpiła w roku 1844, i uznał, iż brak jest biblijnych podstaw do wyznaczania dokładnych dat ponownego przyjścia Jezusa. Nauki Storrsa wywarły wpływ na Badaczy Pisma Świętego (Wikipedia, wejście 2014 rok).

George Stetson (1814 – 1879) -  amerykański duchowny adwentystyczny, nauczyciel i fizyk.  Należał do Kościoła Chrześcijan Adwentystów. Działał razem z Henry Grewem i Georgiem Storsem, a później z Jonasem Wendellem i Charlesem Russellem.  W 1872 roku przez 10 miesięcy  Stetson był pastorem w kościele w Pittsburghu i  tam podczas głoszenia poznał młodego Charlesa Taz’ea  Russella, wywierając wpływ na jego poglądy.  Pochodził z rodziny, która przybyła do Ameryki  z Anglii w 1634 roku. Zwolennik millenaryzmu i antytrynitaryzmu, wierzył w warunkową nieśmiertelność duszy, śmierć jako stan snu w oczekiwaniu na zmartwychwstanie oraz szansę na zbawienie na Sądzie Ostatecznym dla tych, którzy nigdy nie usłyszeli Ewangelii. Wraz ze Storrsem redagował pismo „Zwiastun życia i Nadchodzącego Królestwa”. Wspólnie z kaznodzieją adwentystycznym Wendellem, w latach 70 XVIII wieku działał w kilku kościołach na terenie Pensylwanii i Ohio.  Zgodnie z wolą zmarłego mowę pogrzebową wygłosił Russell w 1879 roku. Nie przeszkadzało to Russellowi wówczas, bratać się  z duchownym i z adwentystą? Nie! Russell sam w owym czasie był po chrzcie adwentystycznym, w 1874 roku ( Wikipedia, wejście w 2014 roku).

Jonas Wendell  ( 1815- 1873) -  gorliwy kaznodzieja adwentystyczny, nauczający w duchu nauk Williama Millera. Swoje poglądy ogłosił w opublikowanym w 1870 roku dziele pt. „ Teraźniejsza Prawda czyli Pokarm na Czas Słuszny”, gdzie zawarł przekonanie o mającym nastąpić w 1873 r. Powtórnym Przyjściu Chrystusa ( po zawodzie w roku 1844).   A więc zwrot „ teraźniejsza prawda” i „pokarm na czas słuszny” nie jest patentem Świadków Jehowy, i jest starszy niż sobie myślimy!  Słuchaczem jednego z jego kazań wygłoszonych około 1869 roku w kościele w Allegheny w Pensylwanii  był Charles Taz’e  Russell, który odzyskał dzięki niemu wiarę religijną. Czy dlatego Świadkowie Jehowy twierdzą, że Russell wszedł do sutereny słysząc z ulicy kazanie Wendella, aby ukryć że chodził wówczas do kościoła?  (Wikipedia, wejście w 2014 roku).

Jak to jest, że ci wszyscy wymienieni w tytule tego artykułu  nauczyli Badaczy zrozumienia Biblii i pokazali Russellowi i „jego towarzyszom” prawdy biblijne, ale i tak należeli do „rozmaitych wyznań wiary, które zawierały jakieś elementy prawdy, to jednak ogólnie rzecz biorąc, wszystkie wprowadzały w błąd, i były sprzeczne ze Słowem Bożym”? ( Świadkowie Jehowy głosiciele … str. 43 ak. 3). A wszystko to tonęło w bagnie nauk pogańskich! ( tamże).

A tymczasem Russell ze swoimi Badaczami Pisma Świętego nie tonął w bagnie nauk pogańskich  pomimo, że obchodzili Boże Narodzenie, wierzyli w Mikołaja obdarowując się prezentami, przystrajali nawet siedzibę główną w Brooklynie  w girlandy i  w choinkę, mieli krzyż w klapach marynarek i na pierwszych stronach Strażnicy, a więc wierzyli w pogański symbol Tammuza popełniając bałwochwalstwo, wielbili urodziny, świętowali Wielkanoc i Nowy Rok. Nawet późniejsi Świadkowie Jehowy jeszcze przez wiele lat  popełniali te same błędy, a wszyscy oni razem wzięci nie należeli do „wyznań wiary które wprowadzały w błąd i były sprzeczne ze Słowem Bożym” i nie „tonęli w bagnie nauk pogańskich”.
Jak to możliwe? Dlaczego więc jedni zostali „ grupką szczerych ludzi, którzy jako jedyni byli prawdziwymi naśladowcami Chrystusa” a inni nie, chociaż się niczym nie różnili? („Królestwo Boże panuje” str. 14 kom. 6).

Dlaczego Rutherford ze swoją grupą w 1919 roku stali się zbiorowym „niewolnikiem” wybranym przez Chrystusa, a grupie Russella ostatnio odmawia się tego miana? ( Strażnica z 15 lipca 2013 r. – s. 18, akapit 16).
-   Porównaj uważnie „Świadkowie Jehowy głosiciele Królestwa Bożego” strony 43 ak. 3, ze stronami 199 do 201; Także w książce „Królestwo Boże panuje”  strony: 98; 101 do 107.

A swoją drogą jak to możliwe, że Jezus oczyścił swą Świątynię w latach 1914 do 1919 (według Strażnicy z 15 lipca 2013 roku), a jeszcze po tym, Świadkowie Jehowy uprawiali wiele z tych fałszywych kultów do lat 40-tych i 50- tych XX wieku?
Jeśli ich nie oczyścił z fałszywych nauk to z czego?  Czy wobec tego taki proces w ogóle miał miejsce?

Teraz ja od siebie.
Rzeczywiście wspomniane postacie były kiedyś wymieniane przez Russella, ale po jego śmierci na wiele dziesięcioleci zapomniane albo zepchnięte do lamusa historii (no bo z Russella zrobiono "sługę wiernego..." z Mt 24, "anioła Laodycejskiego" z Ap 3, "męża z kałamarzem" z Ez 9).
Niedawno te postacie zaczęto jakby przywoływać, chcąc sobie dorobić rodowód, dłuższy niż od Russella. No bo jak to, dopiero w XIX wieku Bóg zaczął objawiać?
Wcześniej ich nie przywoływano, gdyż to przeczyłoby zesłaniu nowej prawdy z nieba. Wszyscy musieli wiedzieć, że Russell sam otrzymał od Boga, a nie od innych ludzi swoje nauki.
Wszystko właściwie ściągnął on od innych i z czasem poprzerabiał na swoje kopyto, jak to się mówi. Najwięcej od Barboura.

Te jego ściąganie zauważyłem też w książce "Co kaznodzieja Russell odpowiadał...".
Przykładowo ktoś w roku 1910 pyta o coś Russella np. czy rok 1915 nie jest właściwszy niż rok 1914, jak na to wskazuje wyliczenie.
On odpowiada, że lepiej być wcześniej gotowym, tzn. w 1914.
Ale pytany w roku 1914 o kwestie końca, mówi, że rok 1915 jest właściwszy niż 1914.
I przytacza argumentację gościa z 1910, jako swoją niby.
Cwaniaczek.

Jeszcze kilka ode mnie słów o wpływach na Russella:

Jako zmieniający wyznania ‘religijny liberał’

„Niemniej Charles we wczesnym dzieciństwie otrzymał od rodziców, będących prezbiterianami, pierwsze wiadomości o religii. Później przyłączył się do pobliskiego Kościoła kongregacjonalistów, w którym wyznawano bardziej liberalne poglądy” („Dzieje Świadków Jehowy w czasach nowożytnych. Stany Zjednoczone Ameryki. Na podstawie Rocznika Świadków Jehowy na rok 1975” s. 4).

Jako działacz YMCA

„Będąc poświęconym dzieckiem Bożem, a od kilku lat członkiem Kościoła Kongregacjonalistów i Y. M. C. A. zaczęła się moja wiara chwiać odnośnie niektórych dogmatów” („Dokonana Tajemnica” 1925 s. 60).

Jako poszukiwacz prawdy w religiach Wschodu

„w swych poszukiwaniach prawdy przyjrzał się bliżej religiom Wschodu, ale i one go nie zadowoliły” („Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego” 1995 s. 43);

„Potem zajął się badaniem głównych religii Wschodu, ale one również nie spełniły jego oczekiwań” (jw. s. 122).

Jako ‘głęboko rozczarowany’ religiami

„przeanalizował różne religie chrześcijaństwa i zbadał główne religie Wschodu, lecz doznał głębokiego rozczarowania” („Dzieje Świadków Jehowy w czasach nowożytnych. Stany Zjednoczone Ameryki. Na podstawie Rocznika Świadków Jehowy na rok 1975” s. 5).

Jako ten, który ‘zawadził o Adwentystów’

„Między innemi teoryami zawadziłem i o Adwentystów, jakby przypadkowo. (...) W tym względzie czuję się obowiązany Adwentystom jak i innym badaczom Pisma Św.” („Dokonana Tajemnica” 1925 s. 60).

Jako studiujący Biblię z pięcioma osobami

„Wkrótce potem, to jest w latach 1870 do 1875, Russell i około pięć dalszych osób zaczęli się regularnie zbierać, aby systematycznie studiować Biblię” („Wykwalifikowani do służby kaznodziejskiej” 1957 cz. IV, s. 45);

„Dlatego pełen zapału spotkał się w roku 1870 z paroma znajomymi z Pittsburgha i pobliskiego Allegheny i wspólnie założyli klasę studiów biblijnych” („Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego” 1995 s. 44).

Te przygody religijne i zmiany wyznań miały pewnie później wpływ na łatwość zmieniania nauk przez Russella.