Dr Edward F. Hills, znawca rękopisów greckich Nowego Testamentu napisał o autentyczności fragmentu z Ewangelii według Marka 16:9-20 (który został teraz usunięty z PNŚ 2018):
"Jeśli chodzi o te wersety, mamy mocne świadectwo na ich rzecz, którego nie można łatwo zlekceważyć. Znajdujemy je we wszystkich greckich manuskryptach z wyjątkiem Aleph i B oraz we wszystkich łacińskich rękopisach z wyjątkiem k. Wszystkie przekłady syryjskie zawierają te wersety, z wyjątkiem Synajskiego Syryjskiego, i podobnie jest z przekładem koptyjskim. Co jest jeszcze ważniejsze, są one przytaczane jako Pismo Święte przez wczesnych Ojców Kościoła, którzy żyli na 150 lat wcześniej przed spisaniem rękopisów B i Aleph, mianowicie: Justyn Męczennik (ok. 150 r.), Tacjan (ok. 175 r.), Ireneusz (ok. 180 r.) i Hipolit (ok. 200 r.). Zatem najwcześniejsze zachowane świadectwo przemawia za autentycznością tych ostatnich dwunastu wersetów. Zapewne krytyczne obiekcje przeciwko nim musiałyby być wybitnie silne, by pokonać to świadectwo ich autentyczności" (The King James Version Defended, The Christian Research Press, Des Moines, Iowa, USA, reprint 1996, s. 161-162).
Ze zrewidowanego Przekładu Nowego Świata z 2018 roku usunięto także fragment z Ewangelii Jana 7:53-8:11, znany jako pericope de adultera (fragment o cudzołożnicy). Hills pisze:
"Starożytne świadectwo dotyczące Pericope de Adultera (Ewangelia Jana 7:53-8:11)
Opowiadanie o kobiecie przyłapanej na cudzołóstwie stanowiło problem także w czasach starożytnych. Pierwsi chrześcijanie mieli kłopot z tym fragmentem. Przebaczenie, które Chrystus zapewnił cudzołożnicy było sprzeczne z ich przekonaniem, że kara za cudzołóstwo powinna być bardzo surowa. W czasach Ambrożego (ok. 374 r.), biskupa Mediolanu, byli tacy chrześcijanie, którzy mieli skrupuły co do tej części Ewangelii Jana. Wynika to jasno z uwag, które podał Ambroży w swoim kazaniu na temat grzechu Dawida: 'W taki sam sposób odczytywano również lekcję Ewangelii, która była niemałym zgorszeniem dla niewyrobionych, w której odnotowaliście, że pewna cudzołożnica została przyprowadzona do Chrystusa i uwolniona od potępienia... Czy Chrystus pobłądził, nie osądziwszy jej sprawiedliwie? Nie jest właściwe, że taka myśl przychodzi nam do głowy..., itp.'.
Zdaniem Augustyna (ok. 400) to moralny sprzeciw spowodował, że w znanych mu rękopisach pominięto pericope de adultera. Napisał: 'Niektóre osoby małej wiary lub raczej przeciwnicy prawdziwej wiary, w obawie - jak przypuszczam - że ich żony mogłyby grzeszyć bez pokuty, usunęli ze swoich manuskryptów akt Pańskiego przebaczenia względem cudzołożnicy, tak jakby Ten, kto powiedział: nie grzesz więcej, udzielił przyzwolenia na grzech'. Ponadto w X wieku Grek imieniem Nikon oskarżył Ormian o 'wyrzucenie sprawozdania, które naucza o tym, jak Jezus potraktował cudzołożnicę... twierdząc, iż większość osób poniesie szkodę słuchając takich rzeczy'.
Fakt, że wczesne rękopisy greckie zawierały pericope de adultera jest potwierdzony przez jego obecność w manuskrypcie D z piątego wieku. Fakt, że wczesne manuskrypty łacińskie także go zawierały został potwierdzony przez Hieronima (ok. 415 r.): 'W Ewangelii według Jana w wielu rękopisach, zarówno greckich, jak i łacińskich znajduje się opowiadanie o cudzołożnicy, którą oskarżono przed Panem'. Nie ma powodu, by kwestionować dokładność stwierdzenia Hieronima, zwłaszcza, że jego inna wypowiedź co do końcówki Ewangelii Marka okazała się prawidłowa dzięki faktycznemu odkryciu dodatkowego materiału w W. A fakt, że Hieronim osobiście zaakceptował pericope de aduletra jako autentyczny jest dowiedziony przez to, że uwzględnił go w łacińskiej Wulgacie.
Kolejnym dowodem obecności pericope de adultera we wczesnych rękopisach greckich Ewangelii Jana jest przytoczenie go w Didaskaliach (naukach) apostołów i w Konstytucjach apostolskich, które są oparte na Didaskaliach:
'. . . czyniąc tak jak On również postąpił z tą, która zgrzeszyła, a którą starsi postawili przed Nim, a pozostawiając sąd w Jego rękach, odeszli. Lecz On, Badający serca, zapytał ją, mówiąc do niej: Czy starsi potępili cię, moja córko?, a ona odrzekła: Nie, Panie. Na co On jej powiedział: Odejdź twoją drogą, ani Ja cię nie potępiam'.
W tych dwóch dokumentach (pierwszego z III wieku, a drugiego z IV wieku) biskupi nalegali, by okazywać miłosierdzie pokutującym grzesznikom. Po przytoczeniu wielu fragmentów Pisma wspierających ich prośbę, punktem kulminacyjnym jest najwyższy przykład boskiego miłosierdzia, mianowicie, współczucie, które Chrystus okazał kobiecie przyłapanej na cudzołóstwie. Tischendorf przyznał, że ten cytat pochodzi z Ewangelii Jana. Napisał: 'Chociaż Konstytucje Apostolskie właściwie nie podają Jana jako autora tego opowiadania o cudzołożnicy, próżne byłyby czyjekolwiek twierdzenia, że autorzy zaczerpnęli tę opowieść z jakiegoś innego źródła'.".
(King James Version Defended, Edward F. Hills, The Christian Research Press, Des Moines, Iowa, USA, reprint 1996, ss. 151-152).
