Sekretarze C. T. Russella i innych prezesów

[Roszada]

Dzisiaj, od roku 1992, członkowie Ciała Kierowniczego mają swoich „pomocników”. W pewien sposób pełnią oni rolę ich ‘sekretarzy’, a właściwie całego gremium, jako całości.
Dopiero w roku 2015 ujawniono ich nazwiska (31 osób) w poniższej Strażnicy:

„Pomocnicy ci należą do »drugich owiec« i zapewniają Ciału Kierowniczemu cenne wsparcie” (Strażnica 15.10 2015 s. 3).

   Pomocnicy ci mają wysoką rangę w organizacji Świadków Jehowy. Ich głos jest jakby głosem samego Jehowy:

„»Kiedy słucham członków Ciała Kierowniczego i ich pomocników, czuję, jakby Jehowa przemawiał do mnie w moim własnym pokoju« – mówi Agatha, żona nadzorcy obwodu z Ghany” (Rocznik Świadków Jehowy 2017 s. 24-25).

A jak było dawniej?

[Roszada]

J. F. Rutherford i jego sekretarz

   Co najmniej jednego sekretarza miał prezes J. F. Rutherford, który zarządzał organizacją w latach 1917-1942:

„Na tym zjeździe Donald Haslett, sekretarz prezesa Towarzystwa J. F. Rutherforda, ogłosił z mównicy, że potrzebni są chętni do służby w Betel. Dodał, że kandydaci będą mogli się spotkać z bratem Rutherfordem” (Strażnica Rok CV [1984] Nr 7 s. 14-15).

   Poza tym tekstem w ostatnich latach napisano o tym sekretarzu niewiele: „Nadzorca oddziału na Hawajach, który w latach dwudziestych był sekretarzem J. F. Rutherforda...” (Rocznik Świadków Jehowy 1998 s. 71).

   W latach od roku 1950 nie wspominano o innych sekretarzach tego prezesa.
Oczywiście w czasie rządów J. F. Rutherforda funkcję sekretarza-skarbnika Towarzystwa Strażnica sprawował W. E. Van Amburgh (w latach 1903-1947), który był jakby łącznikiem między ‘pokoleniem’ C. T. Russella (1852-1916) i N. Knorra (1905-1977). Ten ostatni bowiem dopiero w latach 20. XX wieku stał się głosicielem Towarzystwa Strażnica.

[Roszada]

N. H. Knorr i jego sekretarz M. Henschel!

   Osobistego sekretarza miał również prezes Nathan H. Knorr (1905-1977) i to już w czasie, gdy był wiceprezesem, co najmniej od roku 1940:

„Kiedy w 1942 roku brat Knorr objął przewodnictwo nad działalnością Świadków na całym świecie, zatrzymał brata Henschela na stanowisku swego sekretarza” (Strażnica Nr 16, 2003 s. 31).

   Pomimo tego, że w roku 1947 M. Henschel został powołany do zarządu Towarzystwa (pełniło ono jakby rolę obecnego Ciała Kierowniczego), to nadal był sekretarzem N. Knorra (być może aż do śmierci Knorra):

„Na początku roku 1954 w kinie Globe w Georgetown przemówienia wygłosili Nathan Knorr i jego sekretarz, Milton Henschel” (Rocznik Świadków Jehowy 2005 s. 152).

„W roku służbowym 1959 najwyższa liczba głosicieli wyniosła 41. W tym też roku na Madagaskar przyjechał Nathan H. Knorr, ówczesny prezes Towarzystwa Strażnica, by osobiście udzielić braciom zachęt. Kiedy cztery lata później kraje afrykańskie odwiedzał sekretarz brata Knorra, Milton Henschel” (Rocznik Świadków Jehowy 2000 s. 234).

„Brat Henschel blisko współpracował z bratem Knorrem aż do jego śmierci w roku 1977” (Strażnica Nr 16, 2003 s. 31).

   Interesujące jest to, że choć Henschel był sekretarzem prezesa Knorra, to sam posiał swego sekretarza:

„[Opowiada David Sinclair] Brat Knorr zakończył swój ziemski bieg w 1977 roku. Wszystkich, którzy go znali i kochali, pokrzepiało to, że pozostał wierny (Obj. 2:10). Od tamtej pory działalności przewodził brat Franz. W tamtym okresie byłem sekretarzem Miltona Henschela, który przez dziesięciolecia współpracował z bratem Knorrem” (Strażnica wrzesień 2017 s. 16-17).

   Po wspomnianym W. E. Van Amburghu (sekretarz-skarbnik w latach 1903-1947) sekretarzem-skarbnikiem Towarzystwa Strażnica w latach 1947-1983 był G. Suiter (zm. 1983).

[Gostek]

Najlepsza jest wypowiedź tej Agathy z Ghany....... To jak jakaś paranoja. 

[Roszada]

Najlepsza jest wypowiedź tej Agathy z Ghany....... To jak jakaś paranoja. 

Poważna matrona, żona księcia obwodowego.
Wzorzec dla innych pokornych niewiast. Autorytet.

[Roszada]

J. F. Rutherford i jego sekretarz

   

Wprawdzie Knorr raczej nie był chyba nigdy sekretarzem ale wypełniał zapewne jego rolę:

„Pewnego razu brat Knorr porozmawiał ze mną o potrzebie dbania o sprawy uchodzące za drobiazgi. Aby mi to zilustrować, wspomniał, że kiedy był nadzorcą drukarni, brat Rutherford czasem do niego dzwonił i mówił: »Bracie Knorr, w drodze z drukarni na obiad przynieś mi kilka gumek do ścierania. Potrzebuję ich na moim biurku«. Brat Knorr powiedział, że od razu szedł wtedy do magazynu, brał gumki i wkładał je do kieszeni. Potem, w południe, zanosił je do biura brata Rutherforda. Była to drobnostka, ale ułatwiała mu życie” (Strażnica 15.04 2014 s. 15).

[Roszada]

Jak pisałem, być może N. Knorr nie był nigdy wprost sekretarzem J. F. Rutherforda, ale wypełniał czasem taką rolę i był zapewne ulubieńcem prezesa, bo go jako młodego (28 lat) urzędnika zabierał ze sobą na wizytację biur oddziałów w Europie (co najmniej od 1933 r.):

„[w 1933 r.] Brat Rutherford i brat Knorr przybyli do Niemiec kilka dni wcześniej, chcąc zabezpieczyć własność Towarzystwa; przygotowali też razem z bratem Balzereitem oświadczenie, które miało być przedłożone delegatom na kongres” (Działalność Świadków Jehowy w Niemczech w czasach nowożytnych 1975 s. 21).

Może go już szykował na swe miejsce, jak Eliasz Elizeusza?
Tak później relacjonował F. Franz...

   Oto przedśmiertny testament J. F. Rutherforda, który zrelacjonował R. Franz, cytując też jedną z angielskich publikacji Towarzystwa Strażnica:

„Pod koniec roku 1941, gdy Sędzia Rutherford leżał na łożu śmierci w Bet-Sarim, w San Diego, w stanie Kalifornia, przywołał do siebie trzech mężczyzn: Nathana Knorra, Freda Franza i Haydena Covingtona. Powiedział im, że chce, aby oni kontynuowali pracę po jego śmierci, i że powinni »trzymać się razem« jako zespół. To posunięcie przypominało testament pastora Russella, choć tym razem przekazany ustnie, a nie na piśmie. Dwadzieścia lat później, w 1961 roku, Fred Franz pisząc książkę Let Your Name Be Sanctified (Niech będzie uświęcone twoje imię), przypomniał to wydarzenie, nawiązując do przekazania szaty prorockiej przez Eliasza swemu następcy Elizeuszowi (Przekład Nowego Świata określa ją jako »urzędową szatę«).[ 2 Królewska 2:8, 11-14] Przedstawiając to wydarzenie jako proroczy dramat, napisał: (...) [tu R. Franz cytuje fragment po angielsku] Tłumaczenie powyższego tekstu:

Rutherford znajdował się w łóżku na wybrzeżu Pacyfiku, gdy Stany Zjednoczone Ameryki dostały się w wir drugiej wojny światowej w niedzielę 7 grudnia 1941 roku. Dwóch ludzi spośród ostatka pomazańców (jeden od roku 1913, drugi od roku 1922) i jeden człowiek spośród »drugich owiec« (od 1934 roku) zostali wezwani z Biura Głównego w Brooklynie do łoża Rutherforda w domu »Bet-Sarim«, do San Diego w Kalifornii. 24 grudnia 1941 roku przekazał im on swe ostatnie instrukcje. Przez lata żywił nadzieję, że zobaczy wiernych proroków – łącznie z Eliaszem i Elizeuszem – wzbudzonych z martwych i wprowadzonych na urząd »książąt całej ziemi« Królestwa, w Bożym nowym świecie (Psalm 45:16). Lecz w czwartek, 8 stycznia 1942 roku, Rutherford w wieku 72 lat zmarł jako wierny świadek Jehowy Boga, całkowicie oddany sprawom Królestwa Bożego. Dowiódł, że nieustraszenie stał po stronie Jehowy w najważniejszej kwestii spornej co do Uniwersalnego Zwierzchnictwa. Gdy patrzymy na to z perspektywy chwili obecnej, widzimy, że tam zakończyła się praca Eliasza, by mógł kontynuować ją Elizeusz. Było to tak jak wówczas, gdy Eliasz i Elizeusz rozdzieliwszy wody przeszli na wschodni brzeg rzeki Jordan i szli obok siebie, czekając na zabranie Eliasza. Elizeusz stał się dziedzicem urzędowej szaty Eliasza, która z niego spadła. Wraz z nią szła jej moc.*
* Let Your Name be Sanctified, książka wydana w 1961 r., ss. 335-337” (Kryzys sumienia, R. Franz 2006 s. 97-98).

   Co znaczyły słowa J. F. Rutherforda, że trzej wymienieni mają „trzymać się razem”?
Jak podano powyżej:

N. Knorr został prezesem Towarzystwa Strażnica (trzech korporacji);
H. Covington został wiceprezesem Towarzystwa Strażnica (dwóch korporacji);
F. Franz został szefem działu redakcyjnego i członkiem zarządu.

W roku 1945 zasłużony F. Franz przejął funkcję wiceprezesa głównej korporacji po rezygnacji z niej H. Covingtona.
Pierwszy zmarł w roku 1977 N. Knorr, a w roku 1992 F. Franz, który był w latach 1977-1992 prezesem (dalsze losy Covingtona [zm. 1978] opisał R. Franz patrz Kryzys sumienia, R. Franz 2006 s. 99).

[Roszada]

F. Franz i M. Henschel oraz ich sekretarz

   Zanim M. Henschel został prezesem Towarzystwa Strażnica (w 1992 r.) miał już, jako wiceprezes (od 1977 r.), swojego sekretarza Davida Sinclaira. Jednak Henschel przekazał swojego sekretarza F. Franzowi:

„[Opowiada David Sinclair] Brat Knorr zakończył swój ziemski bieg w 1977 roku. Wszystkich, którzy go znali i kochali, pokrzepiało to, że pozostał wierny (Obj. 2:10). Od tamtej pory działalności przewodził brat Franz. W tamtym okresie byłem sekretarzem Miltona Henschela, który przez dziesięciolecia współpracował z bratem Knorrem. Brat Henschel powiadomił mnie, że moim najważniejszym zadaniem będzie teraz pomaganie we wszystkim bratu Franzowi. Regularnie czytałem mu różne materiały przed ich publikacją” (Strażnica wrzesień 2017 s. 16-17).

   Wymieniony sekretarz Sinclair w roku 2015 umieszczony został na liście pomocników Ciała Kierowniczego (Strażnica 15.10 2015 s. 3).
   Nie znamy natomiast kolejnego sekretarza osobistego prezesa Henschela, bo publikacje Świadków Jehowy go nie wymieniają. Może był nim później znów Sinclair.
   Wiemy tylko to, że sekretarzem-skarbnikiem Towarzystwa Strażnica w latach 1983-2000 był L. Swingle (zm. 2001), powołany do zarządu już w roku 1945.

[Roszada]

Sekretarze-skarbnicy Towarzystwa Strażnica

W latach 1881-1884 funkcję tę pełnił sam C. T. Russell:

   „Z tego względu 16 lutego 1881 roku założono Towarzystwo Traktatowe – Strażnica Syjońska. Prezesem został W. H. Conley, a sekretarzem i skarbnikiem – C. T. Russell. (...) W roku 1884 Towarzystwo Traktatowe – Strażnica Syjońska zostało zarejestrowane prawnie, a funkcję prezesa objął C. T. Russell” (Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego 1995 s. 576).

   Po rejestracji Towarzystwa Strażnica C. T. Russell został prezesem, a ‘sekretarzowanie’ przekazał żonie, Marii Russell (pobrali się w roku 1879).

[Roszada]

W latach 1884-1896 funkcję tę pełniła Maria Russell:

„Pani Russell była członkiem zarządu Towarzystwa Strażnica i przez kilka lat pełniła funkcję sekretarza-skarbnika” (Dzieje Świadków Jehowy w czasach nowożytnych. Stany Zjednoczone Ameryki. Na podstawie Rocznika Świadków Jehowy na rok 1975 s. 21).

„C. T. Russell (prezydent), Henry Weber (wiceprezydent), Maria F. Russell (sekretarz-skarbnik), W. C. McMillan, J. B. Adamson, Simon O. Blunden, Rose J. Ball” (ang. Strażnica, wydanie specjalne, 25.04 1894 s. 56).

   W roku 1896 już nie wybrano jej na następną kadencję i rok później rozpoczął się proces rozstania z mężem:

„Chociaż Russell usilnie starał się jej dopomóc, w listopadzie 1897 roku odeszła od niego. Niemniej zapewnił jej mieszkanie i środki do życia. W roku 1903 pani Russell wniosła sprawę do sądu i kilka lat później, w roku 1908, przyznano jej alimenty i orzeczono separację od stołu i łoża, nie zaś całkowity rozwód” (Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego 1995 s. 645).

[Roszada]

W latach 1896-1902 funkcję tę pełnił E. C. Henninges:

   wymieniony w publikacjach w latach 1898-1899: E. C. HENNINGES, Sec’y & Treas. – ang. Strażnica 15.12 1898 s. 2404 [reprint], ang. Strażnica 15.12 1899 s. 2550 [reprint].

   W tym czasie i później był on wysyłany przez C. T. Russella do tworzenia oddziałów Towarzystwa Strażnica w Niemczech, Anglii oraz Australii i z czasem popadł w ‘odstępstwo’:

„W poniedziałek, 23 kwietnia 1900, E. C. Henninges otworzył pierwszy oddział Towarzystwa poza Stanami Zjednoczonymi. Pod koniec 1901 Henninges został odwołany do Ameryki po nowe zadanie” (ang. Rocznik Świadków Jehowy 1973 s. 92).

„Dla nadania dziełu większego rozmachu i osiągnięcia lepszych wyników zorganizowano w roku 1902 w Elberfeld (obecnie Wuppertal) biuro, którym kierował brat Henninges. W październiku roku 1903 brat Russell wysłał brata Kötitza do Niemiec, aby objął nadzór nad dziełem, a brata Henningesa wysłał ze specjalnym zadaniem do Australii” (Działalność Świadków Jehowy w Niemczech w czasach nowożytnych. Według Rocznika świadków Jehowy na rok 1974, 1975 s. 2).

„Próba Lojalności
W 1908 roku w organizacji w Australii nastąpił przewrót. Jak wskazano w raporcie, który pojawił się w Strażnicy z 1910 roku, nastąpiło spowolnienie pracy ochotniczej. Organizator oddziału Henninges popadł w odstępstwo, »pociągając za sobą sporą część klasy z Melbourne« – jak o tym doniosła Strażnica. Spośród 100 współpracowników, nie odeszło jedynie 20” (ang. Rocznik Świadków Jehowy 1983 s. 40).

Henninges założył w roku 1909 inną grupę badaczy o nazwie New Covenant Fellowship (Wspólnota Nowego Przymierza) i współpracował z kolejnymi grupami badaczy Pisma Świętego:

https://pl.wikipedia.org/wiki/Beria%C5%84ski_Instytut_Biblijny

[Roszada]

W latach 1903-1947 funkcję tę pełnił Van Amburgh:

ochrzczony był jako badacz Pisma Świętego ok. roku 1895, od roku 1901 był członkiem zarządu, a od roku 1903 sekretarzem-skarbnikiem Towarzystwa Strażnica (ang. Strażnica 01.03 1947 s. 66), o czym napomknął też w roku 1916:

   „Przez przeszło lat dwadzieścia byłem osobiście znajomym z drogim nam Bratem Russell’em, a przez lat piętnaście żyłem w ścisłych stosunkach, dlatego mówię o tym co wiem i co ściśle obserwowałem” (Strażnica grudzień 1916 s. 17 [ang. 01.12 1916 s. 6006, reprint]).

   Współpracował on z trzema prezesami (Russell, Rutherford, Knorr) i jednym przyszłym prezesem (wtedy wiceprezes F. Franz, od roku 1945), a kolejny przyszły prezes (Henschel) został powołany do zarządu z chwilą jego śmierci. Zmarł on w roku 1947. Jego funkcję sekretarza-skarbnika objął G. Suiter (powołany do zarządu w roku 1938 [ang. Rocznik Świadków Jehowy 1939 s. 195]).

„Sekretarz i skarbnik Towarzystwa, W. E. Van Amburgh, wskutek podeszłego wieku i choroby z coraz większym trudem pełnił swoje obowiązki, aż w końcu zrezygnował z tej funkcji. Mnie wybrano na jego miejsce 6 lutego 1947 roku, a brat Van Amburgh zmarł następnego dnia” (Strażnica Rok CV [1984] Nr 7 s. 17-18).

   Patrz też Wikipedia:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Stra%C5%BCnica_%E2%80%93_Towarzystwo_Biblijne_i_Traktatowe#Sekretarze/Sekretarze-skarbnicy

[Roszada]

Sekretarze C. T. Russella

   ‘Sekretarka’ Maria Russell

   Wydaje się, że początkowo niepisanym osobistym sekretarzem C. T. Russella była jego żona Maria, która na dodatek w latach 1884-1896 pełniła funkcję sekretarza-skarbnika Towarzystwa Strażnica (patrz powyżej).

   Pełniła ona też szerszą rolę, a nie tylko ‘sekretarki’ u boku C. T. Russella:

„Dlatego Maria Russell była współredaktorem Strażnicy i regularnie pisała do niej artykuły” (Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego 1995 s. 645).

   „Nadto ożenił się w owym roku [1879] z Marią Frances Ackley, która została współpracowniczką Watch Tower i pisała do niej artykuły” (Nowożytna historia Świadków Jehowy ok. 1955 cz. 1, s. 16 [ang. Strażnica 15.01 1955 s. 46]).

„Pisywała też regularnie artykuły dla Strażnicy Syjońskiej, a przez jakiś czas była nawet współwydawcą tego czasopisma” (Dzieje Świadków Jehowy w czasach nowożytnych. Stany Zjednoczone Ameryki. Na podstawie Rocznika Świadków Jehowy na rok 1975 s. 21).

„We wspomnianym trudnym roku 1894 pani Russell (z domu Maria Frances Ackley, którą Russell poślubił w roku 1879) udała się w podróż z Nowego Jorku do Chicago, spotykając się po drodze z Badaczami Pisma Świętego i przemawiając w imieniu męża. Zbory chętnie ją przyjmowały, ponieważ była kobietą wykształconą i inteligentną” (Dzieje Świadków Jehowy w czasach nowożytnych. Stany Zjednoczone Ameryki. Na podstawie Rocznika Świadków Jehowy na rok 1975 s. 21).

   Biografowie C. T. Russella, tacy jak F. Zydek (zm. 2016), wspominają również, że Maria Russell, z racji swego wykształcenia, poprawiała treści swego męża (patrz np. Charles Taze Russell. Jego życie i czasy. Człowiek, Millennium i posłannictwo F. Zydek, Wydawnictwo Straż, Białogard 2016, s. 160).
   Oczywiście, jako żona, Maria, była udziałowcem w Towarzystwie Strażnica, uprawnionym do wyboru urzędników:

   „Mając do dnia 1 grudnia 1893 roku trzy tysiące siedemset pięć (3705) udziałów, uprawniających do głosowania – spośród ogólnej liczby sześciu tysięcy trzystu osiemdziesięciu trzech (6383) udziałów – oczywiście siostra Russell i ja wybieramy urzędników. W ten sposób zarządzamy Towarzystwem. Zamiar ten członkowie zarządu rozumieli w pełni od początku. Ich użyteczność – zgodnie z tym zrozumieniem – wysunie się na pierwszy plan wraz z chwilą naszej śmierci” (ang. Strażnica 25.04 1894 s. 59, wydanie specjalne pt. A Conspiracy Exposed and Harvest Siftings [Zdemaskowanie spisku oraz Odsiew w czasie żniwa]).

Z czasem jednak, gdy Russellowie rozstali się, potrzebny był pastorowi osobisty sekretarz i to nie jeden.
   Ktoś musiał jeździć z nim po kraju i po świecie, ktoś był zobowiązany zawiadywać w tym czasie jego biurem w USA, ktoś wreszcie musiał zajmować się jego wątłym zdrowiem i notować to co mówił podczas licznych wyjazdów, konwencji, Pamiątek, itp.

[Roszada]

Sekretarz M. Sturgeon

Menta Sturgeon (1867-1935) był pielgrzymem w Towarzystwie Strażnica od roku 1909 (ang. Strażnica 01.06 1901 s. 2829 [reprint; dopisek o pielgrzymach z 1919 r.]). Jego nazwisko pojawia się pierwszy raz w Strażnicy w roku 1908 i podano, że jest jednym ze starszych (ang. elders) w St. Louis w stanie Missouri. Nie był więc jeszcze wtedy sekretarzem pastora (ang. Strażnica 01.09 1908 s. 4238 [reprint]). Być może, gdy w roku 1909 został pielgrzymem, rozpoczęło się jego okazjonalne występowanie w roli sekretarza. W roku 1911 występuje on jako mówca na konwencji badaczy Pisma Świętego (ang. Strażnica 01.10 1911 s. 4889 [reprint]). Nie wiadomo kiedy przyjął chrzest u badaczy Pisma Świętego i od którego roku konkretnie był sekretarzem C. T. Russella.
   Był wierny pastorowi aż do jego śmierci:

„Dnia 16 października 1916 roku brat Russell oraz jego sekretarz Menta Sturgeon wybrali się w zaplanowaną podróż z wykładami do zachodniej i południowo-zachodniej części USA. Jednakże Russell był już wtedy ciężko chory” (Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego 1995 s. 63).

„[Russell] Często wspominał o przygotowaniu siódmego tomu Wykładów Pisma Świętego. Kiedy o tę sprawę zapytał go tuż przed jego śmiercią towarzyszący mu w podróżach Menta Sturgeon, brat Russell odrzekł: »Może to napisać ktoś inny«” (Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego 1995 s. 623).

„Na siedm godzin przed śmiercią powiedział do swego towarzysza podróży, brata Menta Sturgeon: »Zrób mi rzymską togę«. Brat Sturgeon zrobił ją z prześcieradeł poczem Brat Russell włożył na siebie, stał prosto przez chwilę następnie położył się na sofie, zamknął oczy, co miało znaczyć gotowość śmierci” (Strażnica Nr 12, 1916 s. 21 [ang. 01.12 1916 s. 6012, reprint]).

Był też jednym z 17 mówców na pogrzebie C. T. Russella i towarzyszył mu w ostatniej jego podróży misyjnej, będąc świadkiem jego śmierci, którą opisał (ang. Strażnica 01.12 1916 s. 6001-6006 [reprint]),

   Co ciekawe w Komitecie Redakcyjnym jeszcze w grudniu 1917 roku, widnieje M. Sturgeon, który jednak nie był wymieniony w testamencie C. T. Russella na tę funkcję (Strażnica grudzień 1917 s. 162). Był on w tym gremium co najmniej od czerwca 1917 roku (Strażnica czerwiec 1917 s. 66 [we wcześniejszych polskich Strażnicach nie zamieszczano składu tego komitetu]).
W styczniu 1918 roku Sturgeon znika z Komitetu Redakcyjnego, a zastępuje go Georg H. Fisher (Strażnica styczeń 1918 s. 2), który też z czasem opuści Towarzystwo Strażnica.
   Sturgeon w roku 1918 związał się z grupą badaczy Pisma Świętego zwaną PBI, czyli Pastoral Bible Institute (patrz powyżej). Było to po tym, gdy w styczniu 1918 roku w wyborach siedmioosobowego zarządu Towarzystwa zajął dziewiąte miejsce i nie wszedł do tego gremium. Wtedy jego nazwisko pojawia się ostatni raz w Strażnicy (patrz ang. Strażnica 15.01 1918 s. 6202 [reprint]).

   Jeszcze inne informacje o nim przekazuje zastępca J. F. Rutherforda w polskiej (polonijnej) korporacji Towarzystwa Strażnica w Detroit, wiceprezes M. Kostyn (1888-1971; wiceprezes w 1921 r.; w zarządzie od 1919-1922). Tak oto po wielu latach, gdy należał już do niezależnych badaczy Pisma Świętego, opisywał podziały:

   „Za życia pastora Russella, za wyjątkiem kilku drobnych nietaktów, przez lat 40 była jedność między poświęconymi. Po jego zgonie w jesieni 1916, już przy jego zwłokach zaczął się ferment, kto będzie większy. Innymi słowy, kto z dyrektorów lub mówców zajmie miejsce kierowania pracą, którą przez lat 40 prowadził ulubiony przez wszystkich pastor Russell?
Po pogrzebie zaczęły się sprzeczki, kłótnie i tak ten ferment trwał aż do 19917 [błąd; powinno być: 1917]. W New Yorku nastąpiło rozerwanie. Odeszło około 10 tysięcy osób, a jakieś 80 tysięcy pozostało z sędzią Rutherfordem, jako prezesem. Ale na tym nie koniec. Wśród tych 10.000 w roku 1918 nastąpił rozłam. Odeszło dwa tysiące osób z profesorem Paulem Johnsonem, a 8.000 pozostało z sekretarzem pastora Russella Sturgeonem. Grupa z Johnsonem nazwała się ruchem »Epifanii«, zaś druga grupa ze Sturgeonem nazwała i zainkorporowała się (zarejestrowała u władz – dop. red.) jako »Pastoralna Biblijna Instytucja«. Na tym jednak nie pozostało i w dalszym ciągu odbywały się podziały” (Świt Królestwa Bożego i Wtórej Obecności Jezusa Chrystusa Nr 5, 1966 s. 41-42, wyd. przez Stowarzyszenie Badaczy Pisma Świętego).

[Roszada]

Sekretarz L. W. Jones

   Kim był Leslie W. Jones, kolejny sekretarz C. T. Russella?
   Z zawodu był lekarzem i dlatego był nieodzownym w podróżach chorowitego pastora, szczególnie tych kongresowych (konwencyjnych). W publikacjach Towarzystwa Strażnica nie występuje on przed rokiem 1905.
Był on twórcą sprawozdań kongresowych z wielu lat (1905-1916).
Angielski skorowidz do publikacji Towarzystwa Strażnica (Watch Tower Publications Index 1986-1990, 1992), na stronie 113 pod hasłem Convention Reports (Sprawozdania z kongresów) wymienia L. W. Jonesa jako autora sprawozdań kongresowych (konwencyjnych) z lat 1905-1916 (np. 1916, Souvenir Notes—Bible Students’ Conventions (International Bible Students Souvenir Convention Report) (L. W. Jones)).
   Również przemawiał on na pogrzebie C. T. Russella (ang. Strażnica 01.12 1916 s. 6009 [reprint]).

   Materiały ze sprawozdań kongresowych wykorzystał on w dużym stopniu w wydanej przez siebie książce pt. What Pastor Russell Said. His answer to hundreds of questions (1917), choć znana jest też ona pod określeniem Question Book (dziś wydawcą jej jest badackie wydawnictwo Chicago Bible Students z USA). Została ona wydana również w Polsce pod dwoma różnymi tytułami:

   Co kaznodzieja Russell odpowiadał na zadawane jemu liczne pytania (Chicago 1947, Kraków 1989).
   Co powiedział Pastor Russell (Białogard 2015).

   Zresztą materiały te cytowane są fragmentarycznie jeszcze w angielskiej wersji książki Dokonana Tajemnica (1917, 1923 s. 138, 141, 215, 278), jako Question Meeting, (w polskiej jako Zebranie pytań, s. 162, 166, 331, 258 – opuszczono te słowa).

   W roku 1919 L. W. Jones napisał drugie swe dzieło pt. What Pastor Russell Taught (Czego nauczał Pastor Russell), ale tego już po polsku nie wydano.
Jak podaje jedno ze źródeł, Leslie W. Jones jest też współautorem książki pt. The Laodicean Messenger: Being the Memoirs of the Life, Works and Character of That Faithful and Wise Servant of the Most High God (1923):

The book was written by William N. Wisdom and L.W. Jones, who at that time were prominent members of the International Bible Students Association.

   Książka ta opublikowana jest w Internecie:

https://archive.org/details/TheLaodiceanMessenger
[współautor: William M. Wisdom – pielgrzym od 1912 r. (ang. Strażnica 01.06 1901 s. 2829 [reprint; dopisek o pielgrzymach z 1919 r.])]

W publikacji Towarzystwa Strażnica nazwisko Jones pojawia się po raz ostatni w roku 1918 (ang. Strażnica 15.03 1918 s. 6227 [reprint] – L. W. Jones, M. D.) Patrz też ang. Strażnica 15.11 1917 s. 6173, reprint – Brother (Dr.) L. W. Jones, of Chicago.
W roku 1919 już kto inny sporządzał raporty z konwencji (G. A. Glendon, Jr.), jak podaje angielski skorowidz Świadków Jehowy (Watch Tower Publications Index 1986-1990, 1992, s. 113, hasło: Convention Reports; w latach 1917-1918 brak sprawozdań).
Natomiast w jednej z publikacji niezależnych badaczy Pisma Świętego tak oto wspomniano dalsze losy L. W. Jonesa:

   „W latach dwudziestych przestał współpracować z Towarzystwem na Brooklynie, ale pozostał w społeczności braterskiej jako starszy w niezależnym zborze badaczy Pisma Świętego w Chicago, aż do śmierci 26 listopada 1946 r.” (Straż Nr 2, 2012, art. pt. Uczestnicy podróży).
http://wydawnictwostraz.org/rok-2012/nr-22012/343-uczestnicy-podrozy.html

   Wróćmy do książki, której współautorem jest Jones.
   W angielskiej Strażnicy z 15 listopada 1926 roku (s. 338) Towarzystwo Strażnica zamieściło informację, że pewne wydawnictwo niezależnych badaczy Pisma Świętego opublikowało kilka lat temu (w 1923 r.) książkę zawierającą wspomnienia dotyczące pastora Russella. Jednak ustosunkowało się ono do tego krytycznie pisząc, że wydawcom chodzi tylko o pieniądze oraz iż nie zgadza się z pewnymi jej treściami. W związku z tym odradza kupna tej publikacji (patrz też Strażnica 01.10 1923 s. 303-304 [ang. 15.09 1923 s. 287], art. Pamiętniki Pastora Russella). Chodzi o wspomniane dzieło: The Laodicean Messenger: Being the Memoirs of the Life, Works and Character of That Faithful and Wise Servant of the Most High God (Chicago1923) znane też pod tytułem MEMOIRS OF PASTOR RUSSELL.