Czy Russell pochowany w podziemnym bunkrze? A Sędzia?

[Roszada]

O Rutherfordzie

   Podobnie pisząc o śmierci J. F. Rutherforda Towarzystwo Strażnica nie wspomniało ani słowem o obecności przy nim jego żony i syna. Wspomniano tylko pielęgniarkę i trzech urzędników tej organizacji, którzy przybyli uzgadniać z nim dane do Rocznika Świadków Jehowy (patrz powyżej tabela). Krzyż zaś Towarzystwo Strażnica odrzuciło w roku 1936, więc nawet gdyby znany był jego grób, to nie byłoby tam tego znaku. O żonie i synu wspomniano tylko mimochodem w przypisie cytowanej książki:

„Brat Rutherford osierocił żonę Mary oraz syna Malcolma. Ponieważ siostra Rutherford nie cieszyła się najlepszym zdrowiem i źle znosiła zimy w Nowym Jorku (gdzie znajdowała się główna siedziba Towarzystwa Strażnica), przeniosła się z Malcolmem do południowej Kalifornii, której klimat bardziej jej służył. Zmarła 17 grudnia 1962 roku w wieku 93 lat. W nekrologu zamieszczonym w Daily News-Post w Monrovii w stanie Kalifornia napisano: »Dopóki zły stan zdrowia nie uniemożliwił jej wychodzenia z domu, aktywnie uczestniczyła w działalności kaznodziejskiej Świadków Jehowy«” (Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego 1995 s. 89).

   Raymond Franz (1922-2010), były Świadek Jehowy i członek Ciała Kierowniczego (w latach 1971-1980), wyjaśnił te kwestie i wspomniał o separacji J. F. Rutherforda i jego żony:

„Po latach dowiedziałem się, że sędzia Rutherford był w tym czasie śmiertelnie chory na raka. Od wielu lat żył już w separacji ze swoją żoną, która – będąc również Świadkiem – była inwalidką i mieszkała w Kalifornii. Jego syn, osiągnąwszy dojrzałość, nie zainteresował się religią ojca” (Kryzys sumienia R. Franz 2006 s. 15).

[Roszada]

Ooo proszę,jak zmarł F. Franz jak było uroczyście:

*** w93 15.3 s. 31 Nagrodzony „koroną życia” ***
Uroczystości pogrzebowe odbyły się w poniedziałek wieczorem 28 grudnia 1992 roku w Sali Królestwa bruklińskiego Betel. Niezwykle ciepłe i budujące przemówienie wygłosił brat Albert D. Schroeder z Ciała Kierowniczego. Liniami telefonicznymi połączono rodziny Betel na Farmach Strażnicy, w Patterson, w Farmie Górskiej i Farmie Królestwa oraz w kanadyjskim Biurze Oddziału.

A jak Sędziego chowali to:

„Jak w Betel przyjęto wiadomość o jego śmierci? (...) Podano tylko krótki komunikat. Nie było żadnych przemówień. Nikt nie wziął dnia wolnego z okazji żałoby. Przeciwnie, wróciliśmy do drukarni i pracowaliśmy ciężej niż kiedykolwiek” (Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego 1995 s. 89).

Czyli jak psa potraktowali.
Pewnie go nie lubili.
A może wg powiedzenia: Murzyn zrobił swoje, Murzyn może odejść.

[Roszada]

A tu ciekawostka, jak urządziła sobie dalsze życie wdowa, żona prezesa N. Knorra i to już rok po jego śmierci: 

*** w04 1.7 ss. 28-29 ***
Nathan zmarł 8 czerwca 1977 roku. Żywił nadzieję niebiańską.
Wychodzę za Glenna Hyde’a
Nathan powiedział mi, że albo będę żyć przeszłością, albo zbuduję sobie nowe życie. Toteż w roku 1978, po przeniesieniu się na Farmy Strażnicy w Wallkill w stanie Nowy Jork, wyszłam za Glenna Hyde’a, przystojnego, spokojnego i taktownego brata. Zanim został Świadkiem Jehowy, służył w marynarce wojennej — w okresie, gdy Stany Zjednoczone prowadziły wojnę z Japonią.
Glenn pływał na ścigaczu torpedowym. Należał do obsługi maszynowni. Ryk silnika spowodował u niego częściową utratę słuchu. Po wojnie został strażakiem. Przez wiele lat dręczyły go koszmary, echo wojennych przeżyć. Prawdę biblijną poznał dzięki swojej sekretarce, która przy różnych okazjach dzieliła się z nim wiedzą z Pisma Świętego.

[Roszada]

Jeszcze o opiniach pośmiertnych o Russellu.

Zaliczano też tego prezesa Towarzystwa Strażnica do „wielkich ludzi”:

„Od czasów Apostoła Pawła nie było większego i lepszego człowieka na świecie jak Pastor Russell. Możemy to powiedzieć, ponieważ w ciągu tego czasu nikt z ludzi nie był tak wielce utalentowany, aby sprowadzić dla tak wielkiej masy ludzi trwałe błogosławieństwa” (Strażnica czerwiec 1917 s. 67 [ang. 01.05 1917 s. 6078, reprint]).

„Wielcy ludzie, dopóki żyją, nie bywają ocenieni. Podobnie to można zastosować i do Pastora Russella, iż był, jak nasz Mistrz...” (Strażnica styczeń 1918 s. 6 [ang. 01.11 1917 s. 6161, reprint]).

„Pastor Russell był nadzwyczaj skromnym. Wielcy ludzie zwykle są skromnymi” (Dokonana Tajemnica 1925 s. V).

   Później, w roku 1927, gdy już odrzucano „wielkość” C. T. Russella, napisano następująco:

   „W rzeczywistości nie było żadnego wielkiego człowieka na ziemi od dni Jezusa. Bardzo niebezpieczną rzeczą jest uwielbianie ludzi” (Strażnica 01.01 1927 s. 7 [ang. 01.01 1927 s. 7]).

[Roszada]

Russell: "Zrób mi rzymską togę":

Określenie "rzymska toga" w ang. Strażnicy pogrzebowej z 1916 r. z 1 grudnia znajduje się 3 razy jako "Roman toga".
Prócz tego kilka razy jako toga.

Każdy sam może zobaczyć.
Podaję strony reprintu i link:

s. 6005 (s. 365)
s. 6012 (s. 374)
s. 6012 (s. 374)

toga np. s. 6005 (s. 365)

http://ia601406.us.archive.org/23/items/WatchtowerLibrary/magazines/w/w1916_E.pdf

A tu wyszukiwarka. Wystarczy wpisać: Roman toga

http://www.htdbv8.com/search2.php

W polskiej Strażnicy 2 razy s. 15 i 21 (powyżej skan s.21).

To nie ja od siebie nazywam te prześcieradła "rzymską togą", ale Towarzystwo Strażnica. Nadal mamy tu niedowiarków, jak widać na cmentarzu.

[Roszada]

Przeszperałem całość całość literatury ŚJ z lat 1916-2018 i nigdy już nie wspomniano o todze Russella.

A wydano kilka podręczników historii tej organizacji, w latach 1955, 1957, 1959, 1975 i 1995 oraz kilka artykułów historycznych o Russellu.

Wspominają tylko, że ubierał się za życia w surdut:

   „Na podium przed publicznością zawsze pojawiał się w długim czarnym surducie i białym krawacie” („Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego” 1995 s. 55).

   Później Towarzystwo Strażnica odrzuciło czarne stroje:

   „Chrzest odbył się w Seattle (...). Zaprowadzono nas do basenu w suterenie, gdzie musieliśmy najpierw włożyć długie, czarne szaty. Wyglądało to, jakbyśmy szli na pogrzeb” (Strażnica Nr 7, 1996 s. 23);

„Postęp w zrozumieniu Słowa Bożego pociągnął za sobą kilka innych zmian w chrześcijańskich zapatrywaniach. (...) »(...) Na przykład w roku 1927 Strażnica podkreślała (...) że należy zrewidować pogląd na kwestię noszenia czarnych strojów« (...) Jeżeli chodzi o tę ostatnią sprawę, to rok wcześniej, podczas zgromadzenia zorganizowanego w dniach 25-31 maja w Londynie, brat Rutherford przemawiał z podium w zwyczajnym garniturze zamiast w oficjalnym czarnym surducie, jaki zwykli przedtem nosić mówcy publiczni chrześcijańskich świadków na rzecz Jehowy” (Dzieje Świadków Jehowy w czasach nowożytnych. Stany Zjednoczone Ameryki. Na podstawie Rocznika Świadków Jehowy na rok 1975 s. 66).

[Roszada]

Na Wikipedii w haśle J. F. Rutherford podano:

Joseph Franklin Rutherford zmarł 8 stycznia 1942 roku w San Diego w Kalifornii[30]. Pragnął być pochowany w Beth Sarim, co jednak było niemożliwe, gdyż władze hrabstwa San Diego, nie wyraziły na to zgody. Nie pomogła szeroka kampania Towarzystwa oraz 14 000 zebranych w petycji podpisów. Rutherford został ostatecznie pochowany 25 kwietnia 1942 roku w Nowym Jorku, a rezydencja Beth Sarim została sprzedana przez Towarzystwo Strażnica w 1948 roku[31]
31 M. Radziłowicz, Rozwój organizacyjny Towarzystwa Strażnica za rządów Josepha F. Rutherforda, "Studia Ełckie", 15, 2013, nr 4, s. 506.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Joseph_Franklin_Rutherford

To źródło jest w PDF i tam nie ma tej informacji o pogrzebie:

"ROZWÓJ ORGANIZACYJNY TOWARZYSTWA STRAŻNICA
ZA RZĄDÓW JOSEPHA F. RUTHERFORDA"

http://www.studiaelckie.pl/images/sampledata/annex/studia_elckie/2013/4/04_06-Hist-Radzi%C5%82owicz.pdf

Ale ja już docieram do pewnej informacji Towarzystwa.

[Roszada]

Rozumiem, że na amerykańskich forach dawno już skan tego artykułu krąży, a autor widział tabliczkę na nagrobku.
Może nawet był na pogrzebie.

I ja temu nie przeczę, ale pokazuję różne źródła, często ze sobą sprzeczne.

Bo jedno podaje, że jest pochowany w piwnicy w Bet Sarim i nadal tam leżał w 1993 r., a drugie, że przed rokiem 1948 został wywieziony stamtąd do Anglii.

Trzeba czasem odkłamać różne świadectwa.
Ten cmentarz, ja mu kibicuję, nadal nie został ukazany w źródłach Strażnicowych z ostatnich 70 lat, a niestrażnicowe na razie do sprawdzenia.

   Jednak Towarzystwo Strażnica w swym czasopiśmie z 27 maja 1942 roku podało, że pogrzeb J. F. Rutherforda odbył się dnia 25 kwietnia, trzy i pół miesiąca po jego śmierci. Pochowano go o wschodzie słońca w sobotę w Nowym Jorku:

After the judge's decision those handling the matter of burial decided that there was no use to appeal to higher courts of California, which would delay the burial one year. They decided to proceed with the burial immediately. The remains of J. F. Rutherford, accompanied by the mortician, Mr. Lewis, were then sent east, for interment at Watchtower, radio station WBBR, Staten Island, New York. Adjoining the Society's property there is a burial plot, and the remains of Judge Rutherford were interred alongside others of his brethren with whom he had fought a good fight against the Devil's organization for many years. Burial was made in the Society's plot at sunrise, Saturday, April 25, 1942. (Consolation 27.05 1942 s. 16).

   Nie ma tam jednak indywidualnego nagrobku J. F. Rutherforda i nie istnieje jakiś opis ceremonii pogrzebowych, jak podano w przypadku C. T. Russella (cała polska i angielska Strażnica z 1 grudnia 1916 r.), A. H. Macmillana (ang. Strażnica 01.10 1966 s. 608), F. Franza (Strażnica Nr 6, 1993 s. 31), czy innych prezesów lub członków Ciała Kierowniczego.

[Roszada]

Ciekawe, że Sędziego chowali "o wschodzie słońca".
Tak jakby nikt nie miał widzieć.

Russella chowali po południu (o 14 zaczęli nabożeństwo) i po zachodzie słońca się zakończyło, ok. 18.
500 osób przybyło i brało udział.

Pochód pogrzebowy składał się z 101 samochodów i pociągu o kilku wagonach. Na przepiękny Cmentarz Rosemont dotarto o zachodzie słońca, gdzie zgromadzenie pięciuset przyjaciół zebrało się na zboczu wzgórza aby być świadkami ostatnich smutnych ceremonii związanych z umieszczeniem naszego ukochanego zmarłego w grobie. Utworzono aleję z kwiatów, przez którą przeszli żałobnicy niosąc w swych własnych rękach trumnę zawierającą zwłoki naszego Pastora. Ściany grobu były wyłożone paprocią i białymi chryzantemami. U stóp grobu był kwiatowy deseń w kolorze złota, cicho prezentujący wiarę, że zwycięski Chrześcijański żołnierz, którego ciało leżało przed nami, udał się do domu i był obecnie uczestnikiem boskiej natury.

ang. Strażnica 01.12 1916 s.6016, reprint
http://dabhar.org/wt/R6016.htm

[Roszada]

A jak i gdzie został pochowany C. T. Russell, czy też w betonowym schronie?
Tak pisali badacze Pisma Świętego i to ci, którzy go pochowali na cmentarzu.
Jeden z nich, L. W. Jones, był jednym z sekretarzy Russella i osobistym lekarzem.
Oto jego relacja spisana w roku 1923:

 „Trumna została umieszczona w podziemnym grobowcu o solidnych, betonowych ścianach grubości 60 cm [dosł. 2 stopy], który został starannie zaplombowany. Wszystko po to, by upiory nie mogły »przyjść w nocy i wykraść ciała« dla celów eksperymentalnych. W sensie naukowym owa czaszka miałaby wielką wartość, tak że ktoś mógłby nie pożałować pieniędzy, by ją nabyć. Komitet uznał, że lepiej nie wodzić na pokuszenie podłych i ciekawskich egoistów, dlatego poczyniono odpowiednie zabezpieczenia, by ochronić grób przed sprofanowaniem.” (The Laodicean Messenger: Being the Memoirs of the Life, Works and Character of That Faithful and Wise Servant of the Most High God W. N. Wisdom, L. W. Jones, 1923 s. 260).
https://archive.org/details/TheLaodiceanMessenger

Cytowany fragment po polsku tu:

http://wydawnictwostraz.org/rok-2016/nr-42016/823-charles-taze-russell.html

Cytuję oryginalny tekst angielski z 1923 r. z powyższej książki:

The casket was placed in a vault
beneath the surface of the earth, inclosed in solid cement two feet thick, and carefully sealed. This is in order that the ghouls might not "come by night and steal the body" for experimental purposes. Scientifically speaking that skull would have a great value, so money might be supplied without stint to obtain it. The committee thought it best to not put temptation in the way of any of the basely and curiously selfish, so they took proper precaution to prevent the grave being thus desecrated. (s. 260).

[Tusia]

Toga

[Roszada]

Ponieważ wśród exŚJ, jak i wśród ŚJ, ciągle są tacy co nie wierzą w epizod związany z Russellem i "rzymską togą", więc przytaczamy odnośne fragmenty.

Relacja Sturgeona, sekretarza Russella

   Podobnie opisał to towarzysz Russella, tzn. Menta Sturgeon, który nie mógł poradzić sobie z motywami Russella i próbował później znaleźć uzasadnienie dla owej togi:

„Wtedy wstał i powiada: »Bądź tak dobry i zrób mi rzymską togę«. Nie mogłem wcale pojąć co Brat Russell przez to rozumiał, lecz nie chciałem by miał to powtarzać, bo czuł się bardzo osłabiony. Głos stał się tak cichym, że zmuszony był powtarzać prawie każdy wyraz. Wtedy mówię: »Bracie Russell ja nie rozumiem co Brat chce przez to powiedzieć«.  (…) Co on przez te rzeczy rozumiał to pojąć trudno, tego jednak można być pewnym, że musiały to być najmądrzejsze rzeczy w tej sprawie, a dla nas znaczą one jeszcze więcej i możemy być pewni, że Pan na to wszystko dozwolił, by tak miało być uczynione. Togę nosili urzędnicy rzymscy, czasem nosili kapłani a czasem miało symbolizować zwycięstwo lub pokój, innym zaś razem miało znaczyć iż noszący ją wypełnił śluby. Brat Russell wypełnił swoje śluby i odniósł zwycięstwo, był w pokoju” (Strażnica Nr 12, 1916 s. 15 [ang. 01.12 1916 s. 6005 - reprint]).

Link do tego tekstu:

http://piotrandryszczak.pl/do_art/mowa_pogrzebowa/str1916nr12s15.JPG

Dla niedowiarków.

[Roszada]

Z czasem, a nawet już rok po śmierci Russella, Towarzystwo przerobiło w swoim oficjalnym komentarzu "rzymską togę", którą on zamawiał, na "lnianą szatę" z Ez 9:

   „[Ez] 9:11. A oto mąż on odziany szatą lnianą, przy którego biodrach był kałamarz, oznajmił to mówiąc: Uczyniłem tak, jakoś mi rozkazał. – Pastor Russell okazał się wiernym w wielkiem zadaniu mu powierzonem napisania i opublikowania Prawdy, oraz poznaczenia znakiem »taw« czyli teraźniejszą Prawdą, umysły spłodzonych z ducha chrześcian. Umarł w Październiku, 1916 r., a znalazłszy się poza wtórą zasłoną, sprawę zdał przed oblicznością Chrystusa z pracy mu powierzonej.” (Dokonana Tajemnica 1925 [ang. 1917, 1926] s. 473).

   „W swej mowie do przyjaciół Brat Rutherford wskazał, iż Pan wybrał Brata Russella, aby wypełnił rolę opisaną przez Proroka Ezechiela w rozdziale dziewiątym, jako »mąż odziany szatą lnianą, z kałamarzem pisarskim przy biodrach jego«; że Brat Russell wiernie wypełnił tę służbę i zdał raport, jak Prorok przepowiedział” (Strażnica 15.10 1921 s. 309 [ang. 15.09 1921 s. 277]).

„Aniołem siódmego lub Laodycejskiego okresu Kościoła był Karol T. Russell (…) Niewątpliwe, że ten sam anioł, lub siódmy posłaniec Kościoła, zajął urząd przepowiedziany przez proroka Ezechjela, jak jest przedstawione w człowieku, odzianym szatą lnianą, przy którego biodrach był kałamarz. – Ezechjel 9:1-11” (Strażnica 15.06 1925 s. 181).

[Roszada]

   Oto jak dorobiono po śmierci Russella historyjkę dotyczącą „lnianej szaty” sięgającą początków Towarzystwa:

„Bóg wskazał na niego w ten sposób: Kiedy kwatera »Strażnicy« Towarzystwa Biblijnego i Broszur została otworzona w Allegheny, Pa., namalowano Biblię na frontowem oknie. Malarz nie będąc w Prawdzie, namalował Biblię otwartą na 9 rozdziale Ezechiela bez niczyjej instrukcyi. Mąż w szatach lnianych był Laodyceński sługa, wierny i roztropny sługa Pański, Pastor Russell. Na widok tego Pastor Russell pobladł. Ezechiel widzący męża, obleczonego w szaty lniane, wyobraża Pastora Russell’a, potem widzącego siebie jako pozafigurę tego męża” (Dokonana Tajemnica 1925 [ang. 1917] s. 470).

Ciekawe kto to widział, skoro nikt z piszących tę książkę nie należał wtedy do Towarzystwa.

[Roszada]

Ciekawe, że na nagrobku nie napisano, że Russell jest mężem w lnianej szacie tylko, Posłańcem Laodycejskim.
Patrz

The Laodicean Messenger (Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego 1995 s. 64 [fotografia nagrobku Russella]).

Później tytuł ten widnieje w czasopismach i w książce pt. Dokonana Tajemnica:

   „Z tego wynika, że ostatni posłaniec okresu Laodycejskiego, ogłosi obecność Chrystusa i czas Żniw Wieku Ewangelicznego. Wielki Mistrz zaznaczył ważność misyi posłańca siódmego, czyli Laodycejskiego okresu Kościoła mówiąc, że on będzie »wiernym i sługą, którego postanowił Pan nad czeladzią swoją, aby im dawał pokarm na czas słuszny«. (…) Charles Taze Russell był tym posłańcem kościoła Laodycejskiego. Ktokolwiek wierzy w naukę Pisma Świętego, to po dowodach, jakie są przedstawione w tym tomie, przyjdzie absolutnie do tego przekonania” (Dokonana Tajemnica 1925 [ang. 1917] s. III).