Od kiedy forma Jehowa jest krytykowana przez biblistów?

[Gorszyciel]

Errata:
Jest: większość hebraistów opowiada się za brzmieniem »Jahwe«; powinno być: niemal wszyscy hebraiści opowiadają się za brzmieniem »Jahwe«

[Reskator]

Napisałeś, że imię Jezus się nie pojawia, a pojawia się - choć rozumiem o co Ci chodziło. Ale masz i Jezusa jako Mesjasza w ST: Blisko jest sprawiedliwość moja, wyjdzie zbawienie moje, a ramiona moje narody sądzić będą. Na mnie wyspy oczekują, a za ramieniem moim tęsknią (Iz 51,5); a także: Tak mówi Pan: Strzeżcie sądu, a czyńcie sprawiedliwość; bo blisko tego, że zbawienie moje przyjdzie, a sprawiedliwość moja objawiona będzie (Iz 56,1). Wiele określeń dotyczących Mesjasza podaje ST - nie tylko Immanuel.

Jest wiele wersetów odnoszących sie do Mesjasza ponad 300 w ST.
Chodziło mi konkretnie o imię Mesjasza gdzie w ST Izajasz pisze że imię jego to Immanuel.
A anioł w NT nakazuje by miał imię  Jezus.

[Roszada]

Jest wiele wersetów odnoszących sie do Mesjasza ponad 300 w ST.
Chodziło mi konkretnie o imię Mesjasza gdzie w ST Izajasz pisze że imię jego to Immanuel.
A anioł w NT nakazuje by miał imię  Jezus.

ST wymienia kilka "imion" Mesjasza choćby w Iz 9:5 (9:6).

[Roszada]

Mówi się czasem, że do wydania w 1965 r. BT nie było nigdzie imienia Jahwe w katolickich Bibliach.
A tu proszę 1956 r.

Pismo Święte Starego Testamentu w przekładzie polskim W. O. Jakóba Wujka T. J., Tekst poprawił oraz wstępami i krótkim komentarzem opatrzył ks. Stanisław Styś, Wydanie drugie poprawione, Kraków 1956.

   Biblia ta, choć nie jest tłumaczeniem z tekstu hebrajskiego i nie zawiera imienia Jahwe w tekście, bo przekład ks. J. Wujka jest tłumaczeniem z łaciny (a tam widnieje tytuł Dominus tzn. Pan), to jednak wielokrotnie umiejscawia to imię w nagłówkach do poszczególnych rozdziałów w kilku księgach. Takich miejsc jest co najmniej 76 (tak wskazała wyszukiwarka w wersji PDF), a prócz tego imię Jahwe występuje czasem w przypisach. Oto spis miejsc z imieniem Jahwe z nagłówków rozdziałów w poszczególnych księgach:

   „Mojżesz wyjednywa u Jahwy...” (s. 72, nagłówek do Wj 8).
   „Z polecenia Jahwy...” (s. 76, nagłówek do Wj 11).
   „Jahwe rozkazuje Mojżeszowi...” (s. 80, nagłówek do Wj 14).
   „Chwała Jahwe” (s. 81, nagłówek do Wj 15).
   Pozostałe miejsca:
s. 84, nagłówek do Wj 18; s. 85-86, 3 nagłówki do Wj 19; s. 91, 2 nagłówki do Wj 24; s. 95, nagłówek do Wj 28; s. 98, 2 razy w nagłówku do Wj 29; s. 100, nagłówek do Wj 32; s. 102, 2 razy w nagłówku do Wj 33; s. 103, 2 razy w nagłówku do Wj 33-34; s. 109, nagłówek do Wj 40;
s. 129, nagłówek do Kpł 19;
s. 155, nagłówek do Lb 14; s. 158, nagłówek do Lb 16; s. 162-163, 2 nagłówki do Lb 20; s. 164, nagłówek do Lb 22; s. 170-171, 2 nagłówki do Lb 27; s. 174, nagłówek do Lb 31;
s. 187, nagłówek do Pwt 5; s. 188, nagłówek do Pwt 6; s. 190, 2 razy w nagłówku do Pwt 8; s. 190, nagłówek do Pwt 9; s. 192, nagłówek do Pwt 10; s. 212, nagłówek do Pwt 31; s. 214-215, 2 nagłówki do Pwt 32; s. 215, nagłówek do Pwt 33; s. 216, nagłówek do Pwt 34;
s. 219, nagłówek do Joz 1; s. 221, nagłówek do Joz 4; s. 224, 2 razy w nagłówku do Joz 7; s. 239, nagłówek do Joz 22; s. 240, 2 razy w nagłówku do Joz 23; s. 241, nagłówek do Joz 24;
s. 245, nagłówek do Sdz 2; s. 248, 2 razy w nagłówku do Sdz 5; s. 250, nagłówek do Sdz 6; s. 256, nagłówek do Sdz 10; s.257, nagłówek do Sdz 11; s. 259, nagłówek do Sdz 13; s. 266, nagłówek do Sdz 20;
s. 277, 2 razy w nagłówku do 1Sm 1; s. 283, nagłówek do 1Sm 8;
s. 317, nagłówek do 2Sm 7;
s. 367, nagłówek do 1Krl 18 [3Krl 18];
s. 381, nagłówek do 2Krl 5 [4Krl 5]; s. 391, nagłówek do 2Krl 13 [4Krl 13]; s. 392-393, 2 nagłówki do 2Krl 14 [4Krl 14]; s. 396-397, 3 razy w nagłówku do 2Krl 17 [4Krl 17]; s. 398, nagłówek do 2Krl 18 [4Krl 18]; s. 403, 2 razy w nagłówku do 2Krl 23 [4Krl 23]; s. 405-406, 2 nagłówki do 2Krl 24 [4Krl 24];
s. 424, nagłówek do 1Krn 16;
s. 467, nagłówek do 2Krn 32;
s. 838, nagłówek do Iz 44; s. 840, nagłówek do Iz 46.

Ten sam przekład ale łącznie z NT z roku 1962 w PDF

http://www.madel.jezuici.pl/biblia/Biblia-Wujka-C.pdf

Wtedy odmieniano:
Jahwe, Jahwie, Jahwą itp.

[Reskator]

Samarytanie którzy mieszkali między Izraelitami piszą iż słyszeli że Izraelici wymawiali imię Boga w formie-JAVE.
Żródłem informacji są tabliczki-nie sprawdzałem tego.

[Gorszyciel]

Samarytanie którzy mieszkali między Izraelitami piszą iż słyszeli że Izraelici wymawiali imię Boga w formie-JAVE.
Żródłem informacji są tabliczki-nie sprawdzałem tego.

To prawda. Źródłem są marginalia ich wersji Pięcioksięgu. Co do imienia Immanuel to imię zwyczajne to nie jest: IM="z"; MANU="nami"; EL=Bóg. W tym świetle słowa Jana, że Słowo, które było Bogiem, zamieszkało między nami, stając się ciałem, nabierają głębi.

[Roszada]

Samarytanie którzy mieszkali między Izraelitami piszą iż słyszeli że Izraelici wymawiali imię Boga w formie-JAVE.
Żródłem informacji są tabliczki-nie sprawdzałem tego.

Gorszycielu!
Czemu zatem ŚJ pisząc o Samarytanach podają Jabe?

„Niemniej jednak jest rzeczą niemal pewną, że imię Boże wymawiano pierwotnie »Jah•weh′«. The Encyclopaedia Britannica podaje: »Obecnie powszechnie panuje pogląd, że Jahwe (Yahwe) jest poprawną wymową.« The Universal Jewish Encyclopedia podaje: »Jahweh jest najbardziej prawdopodobną transliteracją dawnego hebrajskiego imienia Boga.« Tłumacz Biblii J. B. Rotherham twierdzi; »Zdaje się, że poprawną wymową jest Jahwe.« W The Catholic Encyclopedia czytamy: »Jehowa, własne imię Boże w Starym Testamencie. (...) Wstawiając do oryginalnego hebrajskiego tekstu spółgłoskowego samogłoski od Jabe [wymowa samarytańska], otrzymamy formę Jahweh (Yahweh), którą nowożytni uczeni uznają na ogół za poprawną wymowę imienia Bożego.« Komitet do Tłumaczenia Biblii Nowego Świata oświadcza: »Chociaż jesteśmy skłonni uważać wymowę ‚Jahweh’ za bardziej poprawną, to jednak zachowaliśmy formę ‚Jehowah’, ponieważ jest ona dobrze znana już od XIV w. Nadto — podobnie jak w innych formach — zostały w niej zachowane cztery spółgłoski tetragrammatonu JHWH.«” (Strażnica Nr 15, 1961 s. 12 [ang. 01.08 1960 s. 455]).

[Gorszyciel]

Dlatego, że B i W to ta sama litera w językach semickich, tzn. w wymowie bardzo podobna. U nas Indoeuropejczyków zresztą też: w języku hiszpańskim (np. pisz: VINO, czyt /BINO/). Po polsku też te literki się mylą dzieciom (o czym piszą logopedzi), bo b wymawia się dwuwargowo, a w jest głoską jej odpowiadającą, tyle że wargowo-zębową.

[Roszada]

Mówi się czasem, że do wydania w 1965 r. BT nie było nigdzie imienia Jahwe w katolickich Bibliach.
A tu proszę 1956 r.

Pismo Święte Starego Testamentu w przekładzie polskim W. O. Jakóba Wujka T. J., Tekst poprawił oraz wstępami i krótkim komentarzem opatrzył ks. Stanisław Styś, Wydanie drugie poprawione, Kraków 1956.

   Biblia ta, choć nie jest tłumaczeniem z tekstu hebrajskiego i nie zawiera imienia Jahwe w tekście, bo przekład ks. J. Wujka jest tłumaczeniem z łaciny (a tam widnieje tytuł Dominus tzn. Pan), to jednak wielokrotnie umiejscawia to imię w nagłówkach do poszczególnych rozdziałów w kilku księgach. Takich miejsc jest co najmniej 76 (tak wskazała wyszukiwarka w wersji PDF), a prócz tego imię Jahwe występuje czasem w przypisach. Oto spis miejsc z imieniem Jahwe z nagłówków rozdziałów w poszczególnych księgach:

   „Mojżesz wyjednywa u Jahwy...” (s. 72, nagłówek do Wj 8).
   „Z polecenia Jahwy...” (s. 76, nagłówek do Wj 11).
   „Jahwe rozkazuje Mojżeszowi...” (s. 80, nagłówek do Wj 14).
   „Chwała Jahwe” (s. 81, nagłówek do Wj 15).
   Pozostałe miejsca:
s. 84, nagłówek do Wj 18; s. 85-86, 3 nagłówki do Wj 19; s. 91, 2 nagłówki do Wj 24; s. 95, nagłówek do Wj 28; s. 98, 2 razy w nagłówku do Wj 29; s. 100, nagłówek do Wj 32; s. 102, 2 razy w nagłówku do Wj 33; s. 103, 2 razy w nagłówku do Wj 33-34; s. 109, nagłówek do Wj 40;
s. 129, nagłówek do Kpł 19;
s. 155, nagłówek do Lb 14; s. 158, nagłówek do Lb 16; s. 162-163, 2 nagłówki do Lb 20; s. 164, nagłówek do Lb 22; s. 170-171, 2 nagłówki do Lb 27; s. 174, nagłówek do Lb 31;
s. 187, nagłówek do Pwt 5; s. 188, nagłówek do Pwt 6; s. 190, 2 razy w nagłówku do Pwt 8; s. 190, nagłówek do Pwt 9; s. 192, nagłówek do Pwt 10; s. 212, nagłówek do Pwt 31; s. 214-215, 2 nagłówki do Pwt 32; s. 215, nagłówek do Pwt 33; s. 216, nagłówek do Pwt 34;
s. 219, nagłówek do Joz 1; s. 221, nagłówek do Joz 4; s. 224, 2 razy w nagłówku do Joz 7; s. 239, nagłówek do Joz 22; s. 240, 2 razy w nagłówku do Joz 23; s. 241, nagłówek do Joz 24;
s. 245, nagłówek do Sdz 2; s. 248, 2 razy w nagłówku do Sdz 5; s. 250, nagłówek do Sdz 6; s. 256, nagłówek do Sdz 10; s.257, nagłówek do Sdz 11; s. 259, nagłówek do Sdz 13; s. 266, nagłówek do Sdz 20;
s. 277, 2 razy w nagłówku do 1Sm 1; s. 283, nagłówek do 1Sm 8;
s. 317, nagłówek do 2Sm 7;
s. 367, nagłówek do 1Krl 18 [3Krl 18];
s. 381, nagłówek do 2Krl 5 [4Krl 5]; s. 391, nagłówek do 2Krl 13 [4Krl 13]; s. 392-393, 2 nagłówki do 2Krl 14 [4Krl 14]; s. 396-397, 3 razy w nagłówku do 2Krl 17 [4Krl 17]; s. 398, nagłówek do 2Krl 18 [4Krl 18]; s. 403, 2 razy w nagłówku do 2Krl 23 [4Krl 23]; s. 405-406, 2 nagłówki do 2Krl 24 [4Krl 24];
s. 424, nagłówek do 1Krn 16;
s. 467, nagłówek do 2Krn 32;
s. 838, nagłówek do Iz 44; s. 840, nagłówek do Iz 46.

Ten sam przekład ale łącznie z NT z roku 1962 w PDF

http://www.madel.jezuici.pl/biblia/Biblia-Wujka-C.pdf

Wtedy odmieniano:
Jahwe, Jahwie, Jahwą itp.

   Również w przypisach w tej Biblii z roku 1956 znajdziemy wielokrotnie imię Jahwe i to czasem w przytaczanych cytatach biblijnych według tekstu hebrajskiego, w którym imię to występuje. Oto przykłady tylko z dwóch pierwszych ksiąg Rodzaju i Wyjścia (czasem imię Jahwe w danym przypisie występuje 2-3 razy):

   s. 12-13, przypis do Rdz 2:4-7; s. 15, przypis do Rdz 4:26; s. 26, przypis do Rdz 16:7; s. 32, przypis do Rdz 22:2; s. 44, przypis do Rdz 31:42; s. 45, przypis do Rdz 32:24-29;
   s. 67, przypis do Wj 3:14; s. 69, przypis do Wj 4:21; s. 70, przypis do Wj 6:3; s. 77, przypis do Wj 12:11; s. 85, przypis do Wj 19:1; s. 97, przypis do Wj 28:36; s. 100, przypis do Wj 32:1; s.101, przypis do Wj 32:2-4; s. 102, przypis do Wj 33:2; s. 103, przypis do Wj 33:18-19; s. 103, przypis do Wj 34:6-7.

[MX]

Jave jest bardziej podobne do słowa Jahwe, więc pisząc Jabe nikt raczej nie zobaczy podobieństwa (?). Tylko "h" jest "zgubione" u Samarytan.

MX - koniec - MX

[Gorszyciel]

Jave jest bardziej podobne do słowa Jahwe, więc pisząc Jabe nikt raczej nie zobaczy podobieństwa (?). Tylko "h" jest "zgubione" u Samarytan.

MX - koniec - MX

Zgrubione? Masz na myśli, że wypowiadane gardłowo?

[MX]

Zgrubione? Masz na myśli, że wypowiadane gardłowo?

Zgubione, czyli nie zapisane.

MX - koniec - MX

[Gorszyciel]

Spółgłoski gardłowe czasami giną w transkrypcji na grekę: w np. hebrajskim jest Aharon, w grece Aaron. Ta forma Jabe to jest grecka transkrypcja tego, jak mieli to Samarytanie wymawiać (oni też zapisywali same spółgłoski).

Przytacza fachowe hasło słownikowe: A Hebrew and English Lexicon of the Old Testament, ed. Charles Augustus Briggs, Samuel Rolles Driver, Francis Brown:

יהוה i.e. יַהְוֶה
proper name, of deity Yahweh, the proper name of the God of Israel

1 יְהוָֺה (Qr אֲדֹנָי), or יֱהוִֺה (Qr אֱלֹהִים), in the combinations אדני יהוה & יהוה אדני (see אֲדֹנֶי), and with preposition בַּיהוָֺה, לַיהוָֺה, מֵיהוָֺה (Qr בַּאדֹנָי, לַאדֹנָי, מֵאדֹנָי), do not give the original form. [...] On the basis of Exodus 20:7; Leviticus 24:11 יהוה was regarded as a nomen ineffabile (see Philode Vita Mosis iii. 519, 529), called by the Jews הַשֵּׁם and by the Samaritans שׁימא. The pronunciation Jehovah was unknown until 1520, when it was introduced by Galatinus; but it was contested by Le Mercier, J. Drusius, and L. Capellus, as against grammatical and historical propriety (compare Bö§ 88). The traditional Ἰαβέ of Theodoret and Epiphanius, the יָֿהוּ, יְהוֺֿ of compound proper name and the contracted form יָהּ all favour יַהְוֶךְ (compare יַהֲלֹמ֑וּן Psalm 74:6; תַּהֲרוּ Isaiah 33:11), see LagSym i.14 BaudStudien i.179 ff.; DrStud.Bib.i.1 ff. For Jeve see StaZAW 1881, 346 Deib.1882, 173 f. & Gn. Excurs. ii.

2 on literature of interpretations see NesEg.67 Drl.c. — Many recent scholars explain יַהְוֶה as Hiph`il of היה (=היה) the one bringing into being, life-giver (compare חַוָּה Genesis 3:20) Schr HSch; giver of existence, creator, Kue Tiele; he who brings to pass (so already Le Clerc),performer of his promises, Lag, NesEg.88 (but NesEg.91 inclines to Qal as RSBrit. & For. Ev. Rev see below); or from היה he who causes to fall, rain or lightning RSOTJC.ed.1, 423; om.ed.2, 245, compare WeSkizzen iii.175; 'Fäller,' destroying foes, StaG.i.429 (dubiously). But most take it as Qal of הוה (= היה); the one who is: i.e. the absolute and unchangeable one, Ri; the existing, ever living, as self-consistent and unchangeable, Di; or the one ever coming into manifestation as the God of redemption, De Oehl; compare also RSBrit. & For. Ev. Rev. 1876, he will be it, i.e all that his servants look for (compare Ewinfr), he will approve himself (give evidence of being, assert his being Drl.c.17)). **Theories of non-Hebrew or non-Semitic origin, opposed (in their older forms) by BauRel. i. 181 ff. (see especially 230); DlPa 162 ff. claimed Babylonian origin for יהו, against this Kuenational Religions, etc., Note iv (Eng. Trans. 329 ff.) JastrJBL xiil {1894}, 103 f. compare HptBAS i. 170 N; DlBabel u. Bibel, 46 f., 73 f. makes same claim for יהוה, against this see especially HirschZAW xxiil {1903}, 355 ff. ZimKATS. 465 ff.; SpiegelbZMG:liii {1899}, 633 ff. proposes (improbable) Egyptian etymology for יהוה; further discussions see in KöEB NAMES, § 112 and n.3. 'Jehovah' found in Jacob (? Johannes) Wessel († 1480), according to SchwThLZ, 1905, col. 612.

I. יהוה is not used by E in Genesis, but is given Exodus 3:12-15 as the name of the God who revealed Himself to Moses at Horeb, and is explained thus : אֶהְיֶה עִמָּ֑ךְ I shall be with thee (Exodus 3:12), which is then implied in אֶהְיֶה אֲשֶׁר אֶהְיֶה I shall be the one who will be it Exodus 3:14a (i.e: with thee Exodus 3:12) and then compressed into אֶהְיֶה Exodus 3:14b (i.e. with thee Exodus 3:12), which then is given in the nominal form יהוה He who will be it Exodus 3:15 (i.e. with thee Exodus 3:12). compare EwBTh ii. 337, 338 RSl.c., Proph. 385 ff. Other interpretations are: I am he who I am, i.e. it is no concern of yours (Le Clerc LagPsalt.Hieron.156); I am (this is my name), inasmuch as I am (אֲשֶׁר = כִּי; AE JDMich WeJD Th xxi, 540 = compare Hexateuch 72); Di and others I am who I am, he who is essentially unnameable, inexplicable, — E uses יהוה sparingly by the side of אלהים and האלהים in his subsequent narrative. The Ephraimitic writers in Judges Samuel Kings use it in similar proportions. P abstains from the use of יהוה until he gives an account of its revelation to Moses Exodus 6:3; but subsequently uses it freely. He gives no explanation of its meaning. He represents that אֵל שַׁדַּי was the God of the patriarchs. J uses יהוה from the beginning of his narrative, possibly explaining it, Genesis 21:83 by אל עולם, the evergreen tamarisk being a symbol of the ever-living God; compare De Genesis 21:33. Elsewhere יהוה is the common divine name in pre-exilic writers, but in post-exilic writers gradually falls into disuse, and is supplanted by אלהים and אדני. In Job it is used 31 t. in prose parts, and Job 12:9 (a proverb); not elsewhere in the poem. Chronicles apart from his sources prefers אלהים and האלהים. Daniel uses יהוה only in chap. 9 (7 t.); Ecclesiastes not at all. In the Elohistic group of Psalm 42-83 it is used 39 t. (see אלהים) . It occurs as the name of Israel's God MI18. It is doubtful whether it was used by other branches of the Shemitic family, compare COT Genesis 2:4b DlPa 158 ff. DrStud. Bib. i. 7 ff.

Myślę, że to wyczerpuje temat.

[Dianne]

Kiedyś na jakiejś fejsbukowej grupce jeden koleś mi napisał o tym, że w rozmowach ze świadkami używał formy jahu wahu Niby wszystko pasuje, ale jakoś dziwnie ich to irytowało.

[Roszada]

Kłamstwo Strażnicy

*** w85/7 s. 22 „My wielbimy, co znamy” ***
Ciekawe, że katolicka Biblia Tysiąclecia (wydanie II) tak oddaje słowa z Księgi Powtórzonego Prawa 6:4: „Słuchaj, Izraelu, Jahwe jest naszym Bogiem — Jahwe jedyny”. A w uwadze marginesowej do tego wersetu czytamy komentarz: „Stwierdzenie monoteizmu”. O tym jedynym Bogu powiedział Jezus jako Żyd: „My czcimy, co znamy” (Jana 4:22). A we wspomnianym katolickim wydaniu Biblii przyznano, że imię owego jedynego Boga brzmi Jahwe (lub Jehowa).

otóż ani słowem w tej Biblii nie wspomniano, że imię brzmi Jehowa.

A tu piszą:

*** w80/21 s. 5 Czy Bóg ma imię? ***
Ale jeśli posiadasz współczesny przekład katolicki zwany Biblią Tysiąclecia i zechcesz sprawdzić wyżej wspomniany werset, przekonasz się, że zamiast słowa „Jehowa” użyto w nim formy „Jahwe”. Dlaczego?