"pomazańcy" występuje 1 w biblii. Sprawdziłem przed chwilą. "pomazaniec" kilka razy więcej, ale tylko w ST
brawo, brawo, M!
W ST pomazańcy (w l. mn.) występują kilka razy:
1 Krn 16,22
Ps 105,15
Ponadto w LXX w ST jeszcze w Habakuka 3,13 (ale tekst hebrajski ma tam liczbę pojedynczą.
W całym ST pomazaniec w liczbie pojedynczej występuje 36 razy w następujących wersetach (tu zastosuję angielski system skrótów biblijnych):
Lev. 4:3, 5, 16
Lev. 6:15
1 Sam. 2:10, 35
1 Sam. 12:3, 5
1 Sam. 16:6
1 Sam. 24:7, 11
1 Sam. 26:9, 11, 16, 23
2 Sam. 1:14, 16
2 Sam. 19:22
2 Sam. 22:51
2 Sam. 23:1
2 Chr. 6:42
Ps. 2:2
Ps. 18:51
Ps. 20:7
Ps. 28:8
Ps. 84:10
Ps. 89:39, 52
Ps. 132:10, 17
Isa. 45:1
Lam. 4:20
Dan. 9:25 (dwa razy)
Hab. 3:13
A co do raju. W ST występuje 41 razy słowo ogród (hebr. GAN), które Septuaginta tłumaczy na PARADEISOS (stąd angielski paradise, hiszpański paraíso, francuski paradis, włoski paradiso itd.). Ciekawe, że termin grecki wywodzi się z perskiego słowa "pairidaeza" (pairi - wokół + daeza/diz - ściana, mur, cegła = "otoczone wokół murem"), które wielcy perscy królowie z dynastii Achemenidów (wg Ksenofonta, przez którego słowo to przeniknęło do greki klasycznej) używali na określenie swoich wielki przypałacowych ogrodów (najsłynniejsze były w Persagadach). Z kolei słowo perskie bez pośrednictwa Greków przeniknęło do hebrajskiego (lub nie z perskiego, a z późnobabilońskiego, gdzie mamy w inskrypcjach słowo PARDESU znaczące "ogród", "las"), w którym występuje słowo PARDES, które LXX również na PARADEISOS tłumaczy. Znajdziemy je w Nehemiasza 2,8 (Asaf nazwany jest strażnikiem owego PARDES), w Koheleta 2,5 (autor natchniony powiada, że utworzył sobie ów PARDES) i w PnP 4,13 (mamy tu PARDES jabłek = sad). Widzimy więc, że pierwotnie ani słowo greckie ani terminy hebrajskie nie znaczyły czegoś więcej niż zwykłego "miejsca z drzewami, którymi gospodaruje/zarządza człowiek (nie dzikiego lasu)"
W związku z perskim pochodzeniem i odniesieniem tego słowa w
Aweście (świętej księdze mazdaizmu i zaratusztrianizmu) do rajskiego miejsca, gdzie wierni udają się po śmierci, tak samo przyjęło się to w wielu odłamach chrześcijańskich na wschodzie (syryjskich, koptyjskich itd.). Nawiasem mówiąc samo słowo raj pochodzi też z perskiego (awestyjskiego), gdzie oznacza ‘bogactwo, szczęście’.