O tym, jak Świadkowie Jehowy Biblię poprawiali - Duch Święty

[Noc_spokojna]

W wątku będę korzystała z opracowań Mirka.

W księdze Rodzaju 1:2 czytamy takie słowa:

Rdz 1:2 Bg „A ziemia była niekształtowna i próżna, i ciemność była nad przepaścią, a Duch Boży unaszał się nad wodami.”

Rdz 1:2 Br „Ziemia była [na początku] bezładna i pusta: ciemności zalegały bezmiar przestrzeni i [tylko] Duch Boży unosił się nad wodami.”

Rdz 1:2 BT „Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami.”

Rdz 1:2 Bw „A ziemia była pustkowiem i chaosem; ciemność była nad otchłanią, a Duch Boży unosił się nad powierzchnią wód.”

Rdz 1:2 Bp „A ziemia była zupełnym pustkowiem, ciemność zalegała głębię wód, a tchnienie Boże unosiło się nad wodami.”

Rdz 1:2 NS „A ziemia była bezkształtna i pusta i ciemność panowała na powierzchni głębiny wodnej; a czynna siła Boża przemieszczała się tu i tam nad powierzchnią wód.”

Rdz 1:2 LXX „η δε γη ην αορατος και ακατασκευαστος και σκοτος επανω της αβυσσου και πνευμα θεου επεφερετο επανω του υδατος ”

Mam wobec tego takie pytanie: czy istnieją jakieś przesłanki, które tłumaczenie tego wersetu jest prawidłowe. Widzimy, iż zdecydowana większość przekładów oddaje występujący tam hebrajski wyraz RUACH przez "Duch Boży", natomiast w Przekładzie Nowego Świata występuje wyrażenie "czynna siła Boża". Które tłumaczenie jest poprawne? Czy można w tym przypadku mówić o tendencyjnym tłumaczeniu PNŚ?

[Noc_spokojna]

Pismo Święte wyraźnie informuje, iż Duch Święty nie może być mocą, bowiem jest to osoba dysponująca swoją mocą. Czytamy o tym w wielu miejscach Biblii. Jednym z nich jest poniższe sprawozdanie:

Dz 1:8 Bg „Ale przyjmiecie moc Ducha Świętego, który przyjdzie na was; i będziecie mi świadkami i w Jeruzalemie, i we wszystkiej Judzkiej ziemi, i w Samaryi, aż do ostatniego kraju ziemi.”

Dz 1:8 BT „ale gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi.”

Dz 1:8 Bw „ale weźmiecie moc Ducha Świętego, kiedy zstąpi na was, i będziecie mi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi.”

Dz 1:8 Bp „Otrzymacie moc Ducha Świętego, który na was zstąpi, i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie, w całej Judei, w Samarii i na całym świecie'.”

Dz 1:8 NS „lecz otrzymacie moc, gdy zstąpi na was duch święty, i będziecie moimi świadkami zarówno w Jerozolimie, jak i w całej Judei i Samarii, i aż do najodleglejszego miejsca na ziemi".”

Dz 1:8 WH „αλλα λημψεσθε δυναμιν επελθοντος του αγιου πνευματος εφ υμας και εσεσθε μου μαρτυρες εν τε ιερουσαλημ και [εν] παση τη ιουδαια και σαμαρεια και εως εσχατου της γης”

Jak widzimy jednak PNŚ w omawianym wersecie nie zawiera myśli, iż to Duch Święty jest tym, który posiada moc. Swoją interpretacją powyższego wersetu autorzy Przekładu Nowego Świata sugerują myśl zupełnie odwrotną. Jednak czy taka jest wymowa wersetu?

[Fantom]

ŚJ juz odeszli od mocy.Teraz nauczają,że to siła.

[Noc_spokojna]

ŚJ juz odeszli od mocy.Teraz nauczają,że to siła.

Jednak w PNŚ wyrażenie "czynna siła" pada tylko raz w Rdz 1:2

Natomiast werset z Zach 4:6 jest wspaniałym fragmentem biblijnym mówiącym o Duchu Świętym:

Za 4:6 Bg „Tedy odpowiadając rzekł do mnie, mówiąc: Toć jest słowo Pańskie do Zorobabela mówiące: Nie wojskiem ani siłą stanie się to, ale duchem moim, mówi Pan zastępów.”

Za 4:6 BT „W odpowiedzi przemówił do mnie: Oto słowo Pańskie do Zorobabela: Nie siła, nie moc, ale Duch mój [dokończy dzieła] - mówi Pan Zastępów.”

Za 4:6 Bw „Wtedy on odpowiedział, mówiąc do mnie: Takie jest słowo Pana do Zorobabela: Nie dzięki mocy ani dzięki sile, lecz dzięki mojemu Duchowi to się stanie - mówi Pan Zastępów.”


Za 4:6 NS „Toteż on odezwał się i rzeki do mnie: "Oto słowo Jehowy do Zerubbabela, mówiące: ' "Nie wojskiem, nie mocą, lecz moim duchem" - powiedział Jehowa Zastępów.”

Za 4:6 LXX „και απεκριθη και ειπεν προς με λεγων ουτος ο λογος κυριου προς ζοροβαβελ λεγων ουκ εν δυναμει μεγαλη ουδε εν ισχυι αλλ η εν πνευματι μου λεγει κυριος παντοκρατωρ ”

Zaprzecza on wyraźnie nauce o mocy i sile Boga, bowiem odróżnia ją od siebie.

[agent terenowy]

W Zach 4,6 jest kontrast między mocą(wojskiem) i siłą ludzką a Duchem Bożym.

Nie powinien ten werset służyć jako argument za odróżnieniem Ducha od mocy Bożej.
Są lepsze argumenty,  jak Dz 10,38.
Z drugiej strony Duch jest nazwany mocą w Łuk 1,35(powtórzenie myśli, Duch Św. = moc Najwyższego)
i w Łuk 24,49(moc z wysokości).
A jeśli chodzi o Rodz 1,2 to parafraza "czynna siła Boża" jest zgodna ze starotestamentowym pojmowaniem Ducha, gdzie jest pojmowany jako moc,  nie osoba. (Patrz np. przypis w BT do Ez 36,[27]).

[Roszada]

W Zach 4,6 jest kontrast między mocą(wojskiem) i siłą ludzką a Duchem Bożym.
Nie powinien ten werset służyć jako argument za odróżnieniem Ducha od mocy Bożej.

Nieprawda, że nie powinien.
ŚJ też go stosowali i stosują w swej argumentacji.

Inna kwestia jest ta, że jeśli ŚJ zmienili Ducha Św. jako "moc" na "siłę", to stracili swój jedyny werset:

„A oto ja zsyłam na was to, co obiecał mój Ojciec. Wy jednak przebywajcie w mieście, aż zostaniecie przyodziani mocą z wysokości”.” (Łk 24:49)

[Stanisław Klocek]

W księdze Rodzaju 1:2 czytamy takie słowa:

Rdz 1:2 BT „Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami.”
Rdz 1:2 NS „A ziemia była bezkształtna i pusta i ciemność panowała na powierzchni głębiny wodnej; a czynna siła Boża przemieszczała się tu i tam nad powierzchnią wód.”

Mam wobec tego takie pytanie: czy istnieją jakieś przesłanki, które tłumaczenie tego wersetu jest prawidłowe.

A w czym widzisz nieprawidłowość w PNŚ? Ja oba przekłady dopuszczam jako poprawne. Różnice polegają ta tym, że BT ,,Duch Boży" jest tłumaczone metafrazą (słowo w słowo, linia po lini). Natomiast PNŚ tą frazę zastosował metodę parafrazy, czyli przeróbka przy zachowaniu właściwego sensu. Mimo tego, zachodzi pytanie, który tłumaczenie jest bardziej praktyczne? Powiem tak; dla katolików ich przekład uważają za użyteczniejszy ze względów liturgii, choć mniej zrozumiały dla wiernych, gdyż nie zależy im jak rozumieli to ludzie tamtych czasów. Natomiast PNŚ tłumaczą parafrazą na ,,siła Boża" ma bardziej poprawny sens rozumiany w chwili spisywania przez Mojżesza. Zgadza się z tym przypis BT do tego wersetu, zgodnie z czym dokonam kolejnego przekładu na zasadzie tego przypisu.

Rdz 1:2 Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a wiatr Boży unosił się nad wodami.
Rdz 1:2 Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a tchnienie Boże unosiło się nad wodami.

Czy wiatr albo tchnienie jest osobowe? Dosiu, ja wiem, że Ty jesteś apologetką Trójcy, czym chcesz wymusić wiarę w osobowość wynikającego z tego zwrotu. ŚJ natomiast chcą wymusić zwalczając przekonanie katolickie. Co końcem końców z tego wynikło? Wynikło to, że powstały dwa "obozy Boże", które nawzajem ze sobą antagonizują. Do pierwszego obozu należą wszyscy ludzie Staro Testamentowi wraz z obecnymi antytrynitarzami, którym obca była i jest wiara w jakąś wyjątkowość osobową wynikającą z ורוח duch - אלהים Boży. Natomiast dogmat o osobowość ewoluowała z Ducha Bożego przez ducha świętego Dan 4:8-9 na Ducha Świętego Łuk 1:35 i tak dalej z resztą grą słów, wersetów i ich interpretacją osobowości i bezosobowości ducha. Gdyby Biblia nie umożliwiała tak i owak, to nie miałaby zainteresowanych nią.

[Tusia]

Natomiast PNŚ tą frazę zastosował metodę parafrazy, czyli przeróbka

pod własną ideologię 

[Stanisław Klocek]

Natomiast PNŚ tą frazę zastosował metodę parafrazy, czyli przeróbka

pod własną ideologię 

Zgadza się. Mojżesz, Jezus, Paweł, KK, ja i inni też tłumaczą lub piszą pod własną ideologię. Tylko jedni już na samym starcie tworzenia, dalsi podczas tłumaczenia, inni zaś w swej literaturze i innych przypisach i komentarzach. Biblia nie tworzy monolitu w sensie jedynej absolutnej możliwości bezkonfliktowej interpretacji. Do każdej interpretacji pozostanie oponentowi jakieś wytknięcie A wiatr Boży nadal hula nad wodami, a szczególnie podczas sztormów , stwarzając bałwany, które zatapiają okręty swą siłą, mocą, energią, potęgą, wiatrem duchem czy jeszcze innymi określeniami, to skąd lub od kogo to pochodzi?

[Noc_spokojna]

Poniższy wyraźnie mówi, że w prorokach działał duch Chrystusowy. A jak wiemy prorocy byli napełnieni Duchem Jahwe. A tu nagle według Piotra był to duch Chrystusa. Dosłownie w tekście greckim widzimy wyrażenie PNEUMA CHRISTOU - Duch Chrystusa. Jak widać Przekład Nowego Świata mocno wichruje ten werset tłumacząc go w sposób ukrywający ten fakt. A więc znowu z powodu niewygodnego wersetu Strażnica musiała poprawić Biblię.

1P 1:10-11 Bg „O którem zbawieniu wywiadywali się i badali się prorocy, którzy o tej łasce, która na was przyjść miała, prorokowali.(11) Badając się, na który albo na jaki czas objawiał Duch Chrystusowy, który w nich był, świadcząc pierwej o utrapieniach, które miały przyjść na Chrystusa i o wielkiej za tem chwale.”

1P 1:10-11 BT „Nad tym zbawieniem wszczęli poszukiwania i badania prorocy - ci, którzy przepowiadali przeznaczoną dla was łaskę.(11) Badali oni, kiedy i na jaką chwilę wskazywał Duch Chrystusa, który w nich był i przepowiadał cierpienia /przeznaczone/ dla Chrystusa i mające potem nastąpić uwielbienia.”

1P 1:10-11 Bw „Zbawienia tego poszukiwali i wywiadywali się o nie prorocy, którzy prorokowali o przeznaczonej dla was łasce,(11) starając się wybadać, na który albo na jaki to czas wskazywał działający w nich Duch Chrystusowy, który przepowiadał cierpienia, mające przyjść na Chrystusa, ale też mające potem nastać uwielbienie.”

1P 1:10-11 Bp „Zbawienie to było przedmiotem rozważań i dociekań proroków, którzy mówili z natchnienia Bożego o łasce dla was (przewidzianej),(11) badając, na kogo i na jaki czas wskazywał działający w nich Duch Chrystusa, naprzód świadcząc o cierpieniach Chrystusa i o uwielbieniach, jakie po nich nastąpią.”

1P 1:10-11 NS „Właśnie o to wybawienie pilnie się wywiadywali i starannie go poszukiwali prorocy, którzy prorokowali o przewidzianej dla was życzliwości niezasłużonej.(11) Ciągle dociekali, na którą albo na jaką porę duch w nich wskazywał w związku z Chrystusem, gdy zawczasu świadczył o cierpieniach czekających Chrystusa oraz o późniejszych rzeczach chwalebnych.”

1P 1:10-11 WH „περι ης σωτηριας εξεζητησαν και εξηραυνησαν προφηται οι περι της εις υμας χαριτος προφητευσαντες(11) εραυνωντες εις τινα η ποιον καιρον εδηλου το εν αυτοις πνευμα χριστου προμαρτυρομενον τα εις χριστον παθηματα και τας μετα ταυτα δοξας”

[Roszada]

Jednak w PNŚ wyrażenie "czynna siła" pada tylko raz w Rdz 1:2

Duch Boży – „czynna siła Boża przemieszczała się tu i tam nad powierzchnią wód” (Rdz 1:2);

Świadkowie Jehowy w swoim przekładzie w Rdz 1:2 zamienili słowa „Duch Boży” na „czynna siła Boża”, co nie zmienia jednak tego, że Duch był obecny podczas stwarzania świata. Jednak w przypisie w swej angielskiej Biblii wspominają o „duchu” i podają: “And … active force (spirit).” Heb., weru′ach. Besides being translated “spirit,” ru′ach is also translated “wind” and by other words that denote an invisible active force (New World Translation of the Holy Scriptures – With References 1984).
W Biblii tej również w przypisach w kilku miejscach zamieszczono zamiennie za termin spirit określenie angielskie active force (czynna siła) (Ez 11:5, 24, Mi 2:7, Mt 3:11, Mk 1:12, Łk 4:1, J 3:5, 14:17, Dz 2:17)

W innych miejscach Biblia Świadków Jehowy podaje:

„Gdy posyłasz swego ducha, zostają stworzone; i odnawiasz oblicze ziemi” (Ps 104:30);

„Duch Boży mnie uczynił i tchnienie Wszechmocnego mnie ożywiło” (Hi 33:4);

„Dokądże pójdę od twego ducha i dokądże ucieknę od twego oblicza?” (Ps 139:7).

Przed rokiem 1994 fragment powyższy z Rdz 1:2 z "czynną siłą Bożą" oddawano tak:

„W Księdze Rodzaju 1:2 Biblia mówi, że »nad powierzchnią wód to tu, to tam przemieszczała się czynna moc [‘duch’ (po hebrajsku: ru′ach)] Boża«. Duch Boży był czynną mocą, której Bóg użył do ukształtowania ziemi” („Czy wierzyć w Trójcę?” 1989 s. 20).

 „(...) »czynna moc Boża« przygotowywała ziemię na mieszkanie dla człowieka (...) Rodzaju [1 Mojżeszowa] 1:2-25, NW)” (Strażnica Nr 1, 1993 s. 4).

W roku 1994 zmieniono ducha z "mocy" w "siłę".

[Noc_spokojna]

Według wykładni Strażnicy nie trzeba się narodzić na nowo, aby być zbawionym. Teoria ta znalazła również odzwierciedlenie w PNŚ, gdzie wszelkie ślady traktujące o konieczności posiadania Ducha Świętego zostały po prostu usunięte. Jednym z przykładów jest właśnie werset z Listu Judy, o którym traktuje ten wątek. Spójrzmy jak oddano go w różnych przekładach:

Jud 1:19 Bg „Cić są, którzy się sami odłączają, bydlęcy, ducha Chrystusowego nie mający.”

Jud 1:19 BT „Oni to powodują podziały, /a sami/ są cieleśni /i/ Ducha nie mają.”

Jud 1:19 Bw „To są ci, którzy wywołują rozłamy, zmysłowi, nie mający Ducha.”

Jud 1:19 Bp „Oni to wywołują rozłamy, ulegają zmysłom, Ducha (Bożego) nie mają.”

Jud 1:19 NS „Są to ci, którzy wywołują podziały, ludzie zezwięrzęciali, nie mający usposobienia duchowego.”

Jud 1:19 WH „ουτοι εισιν οι αποδιοριζοντες ψυχικοι πνευμα μη εχοντες”

Jak widzimy werset wyraźnie mówi o tym, że zmysłom ulegają ci, którzy nie posiadają Ducha Świętego. Strażnica jednak rozumuje inaczej i wymienia tutaj tych, którzy nie mają usposobienia duchowego. Greckie słowo PNEUMA oznacza jednak "duch". Czy ktoś zna jakieś uzasadnienie, dlaczego Strażnica tak potraktowała ten werset?

[Roszada]

Czy w Biblii ŚJ mamy jakieś osobowe moce czy siły?
Owszem!

Oto przykładowe teksty z „Pisma Świętego w Przekładzie Nowego Świata” (1997):

„będziecie widzieć Syna Człowieczego siedzącego po prawicy mocy” (Mt 26:64, Mk 14:62; por. Łk 22:69 – „przy potężnej prawicy Bożej”);

„głosimy Chrystusa – moc Bożą i mądrość Bożą” (1Kor 1:24);

„Jehowa jest moją siłą i mą potęgą” (Iz 12:2);

„Jehowa, Pan Wszechwładny, jest moją energią życiową” (Ha 3:19);

„Będę cię kochał, Jehowo, moja siło” (Ps 18:1; por. Jr 16:19).

[Roszada]

W Biblii ŚJ często wręcz wyrugowano słowo „Duch” i zastąpiono je określeniami:

„natchnienie” (Mt 22:43),
„duchowy” (Kol 1:8),
„usposobienie duchowe” (Jud 19),
„natchniona wypowiedź” (1Tm 4:1, 1J 4:2),
„kwalifikacje duchowe” (Ga 6:1).

O usposobieniu pisała powyżej Nocka.

[Roszada]

Osobowość Ducha Św. w Biblii ŚJ.
Każdy nieuprzedzony czytelnik Biblii ŚJ zauważy takie oto zwroty w ich przekładzie. Co sobie pomyśli, to jego sprawa.

Duch Święty „mówiący”, „odzywający się”, „rzekł”

1) 2Sm 23:2 – „Mówił przeze mnie duch Jehowy i Jego słowo było na moim języku”.
2) 1Krl 22:24 – „Którąż to drogą duch Jehowy przeniósł się ode mnie, by mówić z tobą?”.
3) 2Krn 18:23 – „Którąż to drogą duch Jehowy przeszedł ode mnie, by mówić z tobą?”.
4) Ez 11:5 – „Wtedy spoczął na mnie duch Jehowy, on zaś odezwał się do mnie”.
5) Mt 10:20 – „bo to nie wy mówicie, lecz duch waszego Ojca mówi przez was”.
6) Mk 13:11 – „bo nie wy mówicie, lecz duch święty”.
7) J 16:13 – „bo nie będzie mówił sam z siebie”.
8) J 16:13 – „lecz będzie mówił to, co słyszy”.
9) Dz 8:29 – „Duch zatem rzekł do Filipa: »Podejdź i przyłącz się do tego rydwanu«”.
[W tym fragmencie, jak i w innych poniższych, Duch wypowiada konkretne słowa.]
10) Dz 10:19 – „Kiedy Piotr rozważał w umyśle ową wizję, duch rzekł: »Oto szuka cię trzech mężczyzn...«”.
11) Dz 11:12 – „Toteż duch powiedział mi, żebym z nimi poszedł”.
12) Dz 13:2 – „duch święty rzekł: »Oddzielcie dla mnie spośród wszystkich Barnabasa i Saula do dzieła, do którego ich powołałem«”.
13) Dz 20:23 – „duch święty wielokrotnie składa mi świadectwo, mówiąc, iż czekają mnie więzy i udręki”.
14) Dz 21:11 – „Oto, co mówi duch święty: ‚Męża, do którego należy ten pas, Żydzi tak zwiążą w Jerozolimie i wydadzą w ręce ludzi z narodów’”.
[Duch wypowiada sie podobnie jak Syn i Ojciec („Tak, mówi duch” Ap 14:13; „Tak rzekł Jehowa” Jr 2:5; „To mówi Syn Boży” Ap 2:18).]
15) Dz 28:25 – „Duch święty trafnie rzekł waszym praojcom przez proroka Izajasza”.
16) Dz 28:26 – „[Duch święty] (...) mówiąc: ‚Idź do tego ludu i powiedz...’.”.
17) Hbr 3:7-8 – „Dlatego, jak mówi duch święty: »Dzisiaj, jeśli słuchacie jego głosu, nie zatwardzajcie swych serc...«”.
18) Hbr 10:15-16 – „Ponadto składa nam świadectwo także duch święty, bo powiedziawszy: »‚Takie jest przymierze, którym się z nimi sprzymierzę po owych dniach’, mówi Jehowa. ‚Włożę moje prawa w ich serca i napiszę je w ich umysłach’«”.
19) Hbr 10:17 – „powiada następnie: »A ich grzechów oraz ich bezprawnych uczynków na pewno już nie przywołam na pamięć«”.
20) Ap 2:7 – „co duch mówi do zborów”.
[Biblia Świadków Jehowy w kilku wersetach (Ap 2:7, 11, 17, 29) po słowie „zborów” stawia dwukropek i następne fragmenty uznaje za bezpośrednie słowa Ducha Świętego.]
21) Ap 2:11 – „co duch mówi do zborów”.
22) Ap 2:17 – „co duch mówi do zborów”.
23) Ap 2:29 – „co duch mówi do zborów”.
24) Ap 3:6 – „co duch mówi do zborów”.
25) Ap 3:13 – „co duch mówi do zborów”.
26) Ap 3:22 – „co duch mówi do zborów”.
27) Ap 14:13 – „Tak, mówi duch, niech odpoczną od swych trudów, bo to, co czynili, idzie wraz z nimi”.
28) Ap 22:17 – „A duch i oblubienica bezustannie mówią: »Przyjdź!«”.