Świadkowie Jehowy - forum dyskusyjne
DYSKUSJE DOKTRYNALNE => BIBLIA - DYSKUSJE..... => Wątek zaczęty przez: Noc_spokojna w 31 Marzec, 2016, 20:58
-
W wątku będę korzystała z opracowań Mirka.
W księdze Rodzaju 1:2 czytamy takie słowa:
Rdz 1:2 Bg „A ziemia była niekształtowna i próżna, i ciemność była nad przepaścią, a Duch Boży unaszał się nad wodami.”
Rdz 1:2 Br „Ziemia była [na początku] bezładna i pusta: ciemności zalegały bezmiar przestrzeni i [tylko] Duch Boży unosił się nad wodami.”
Rdz 1:2 BT „Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami.”
Rdz 1:2 Bw „A ziemia była pustkowiem i chaosem; ciemność była nad otchłanią, a Duch Boży unosił się nad powierzchnią wód.”
Rdz 1:2 Bp „A ziemia była zupełnym pustkowiem, ciemność zalegała głębię wód, a tchnienie Boże unosiło się nad wodami.”
Rdz 1:2 NS „A ziemia była bezkształtna i pusta i ciemność panowała na powierzchni głębiny wodnej; a czynna siła Boża przemieszczała się tu i tam nad powierzchnią wód.”
Rdz 1:2 LXX „η δε γη ην αορατος και ακατασκευαστος και σκοτος επανω της αβυσσου και πνευμα θεου επεφερετο επανω του υδατος ”
Mam wobec tego takie pytanie: czy istnieją jakieś przesłanki, które tłumaczenie tego wersetu jest prawidłowe. Widzimy, iż zdecydowana większość przekładów oddaje występujący tam hebrajski wyraz RUACH przez "Duch Boży", natomiast w Przekładzie Nowego Świata występuje wyrażenie "czynna siła Boża". Które tłumaczenie jest poprawne? Czy można w tym przypadku mówić o tendencyjnym tłumaczeniu PNŚ?
-
Pismo Święte wyraźnie informuje, iż Duch Święty nie może być mocą, bowiem jest to osoba dysponująca swoją mocą. Czytamy o tym w wielu miejscach Biblii. Jednym z nich jest poniższe sprawozdanie:
Dz 1:8 Bg „Ale przyjmiecie moc Ducha Świętego, który przyjdzie na was; i będziecie mi świadkami i w Jeruzalemie, i we wszystkiej Judzkiej ziemi, i w Samaryi, aż do ostatniego kraju ziemi.”
Dz 1:8 BT „ale gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi.”
Dz 1:8 Bw „ale weźmiecie moc Ducha Świętego, kiedy zstąpi na was, i będziecie mi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi.”
Dz 1:8 Bp „Otrzymacie moc Ducha Świętego, który na was zstąpi, i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie, w całej Judei, w Samarii i na całym świecie'.”
Dz 1:8 NS „lecz otrzymacie moc, gdy zstąpi na was duch święty, i będziecie moimi świadkami zarówno w Jerozolimie, jak i w całej Judei i Samarii, i aż do najodleglejszego miejsca na ziemi".”
Dz 1:8 WH „αλλα λημψεσθε δυναμιν επελθοντος του αγιου πνευματος εφ υμας και εσεσθε μου μαρτυρες εν τε ιερουσαλημ και [εν] παση τη ιουδαια και σαμαρεια και εως εσχατου της γης”
Jak widzimy jednak PNŚ w omawianym wersecie nie zawiera myśli, iż to Duch Święty jest tym, który posiada moc. Swoją interpretacją powyższego wersetu autorzy Przekładu Nowego Świata sugerują myśl zupełnie odwrotną. Jednak czy taka jest wymowa wersetu?
-
ŚJ juz odeszli od mocy.Teraz nauczają,że to siła.
-
ŚJ juz odeszli od mocy.Teraz nauczają,że to siła.
Jednak w PNŚ wyrażenie "czynna siła" pada tylko raz w Rdz 1:2
Natomiast werset z Zach 4:6 jest wspaniałym fragmentem biblijnym mówiącym o Duchu Świętym:
Za 4:6 Bg „Tedy odpowiadając rzekł do mnie, mówiąc: Toć jest słowo Pańskie do Zorobabela mówiące: Nie wojskiem ani siłą stanie się to, ale duchem moim, mówi Pan zastępów.”
Za 4:6 BT „W odpowiedzi przemówił do mnie: Oto słowo Pańskie do Zorobabela: Nie siła, nie moc, ale Duch mój [dokończy dzieła] - mówi Pan Zastępów.”
Za 4:6 Bw „Wtedy on odpowiedział, mówiąc do mnie: Takie jest słowo Pana do Zorobabela: Nie dzięki mocy ani dzięki sile, lecz dzięki mojemu Duchowi to się stanie - mówi Pan Zastępów.”
Za 4:6 NS „Toteż on odezwał się i rzeki do mnie: "Oto słowo Jehowy do Zerubbabela, mówiące: ' "Nie wojskiem, nie mocą, lecz moim duchem" - powiedział Jehowa Zastępów.”
Za 4:6 LXX „και απεκριθη και ειπεν προς με λεγων ουτος ο λογος κυριου προς ζοροβαβελ λεγων ουκ εν δυναμει μεγαλη ουδε εν ισχυι αλλ η εν πνευματι μου λεγει κυριος παντοκρατωρ ”
Zaprzecza on wyraźnie nauce o mocy i sile Boga, bowiem odróżnia ją od siebie.
-
W Zach 4,6 jest kontrast między mocą(wojskiem) i siłą ludzką a Duchem Bożym.
Nie powinien ten werset służyć jako argument za odróżnieniem Ducha od mocy Bożej.
Są lepsze argumenty, jak Dz 10,38.
Z drugiej strony Duch jest nazwany mocą w Łuk 1,35(powtórzenie myśli, Duch Św. = moc Najwyższego)
i w Łuk 24,49(moc z wysokości).
A jeśli chodzi o Rodz 1,2 to parafraza "czynna siła Boża" jest zgodna ze starotestamentowym pojmowaniem Ducha, gdzie jest pojmowany jako moc, nie osoba. (Patrz np. przypis w BT do Ez 36,[27]).
-
W Zach 4,6 jest kontrast między mocą(wojskiem) i siłą ludzką a Duchem Bożym.
Nie powinien ten werset służyć jako argument za odróżnieniem Ducha od mocy Bożej.
Nieprawda, że nie powinien.
ŚJ też go stosowali i stosują w swej argumentacji.
Inna kwestia jest ta, że jeśli ŚJ zmienili Ducha Św. jako "moc" na "siłę", to stracili swój jedyny werset:
„A oto ja zsyłam na was to, co obiecał mój Ojciec. Wy jednak przebywajcie w mieście, aż zostaniecie przyodziani mocą z wysokości”.” (Łk 24:49)
-
W księdze Rodzaju 1:2 czytamy takie słowa:
Rdz 1:2 BT „Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami.”
Rdz 1:2 NS „A ziemia była bezkształtna i pusta i ciemność panowała na powierzchni głębiny wodnej; a czynna siła Boża przemieszczała się tu i tam nad powierzchnią wód.”
Mam wobec tego takie pytanie: czy istnieją jakieś przesłanki, które tłumaczenie tego wersetu jest prawidłowe.
A w czym widzisz nieprawidłowość w PNŚ? Ja oba przekłady dopuszczam jako poprawne. Różnice polegają ta tym, że BT ,,Duch Boży" jest tłumaczone metafrazą (słowo w słowo, linia po lini). Natomiast PNŚ tą frazę zastosował metodę parafrazy (https://pl.wikipedia.org/wiki/Parafraza), czyli przeróbka przy zachowaniu właściwego sensu. Mimo tego, zachodzi pytanie, który tłumaczenie jest bardziej praktyczne? Powiem tak; dla katolików ich przekład uważają za użyteczniejszy ze względów liturgii, choć mniej zrozumiały dla wiernych, gdyż nie zależy im jak rozumieli to ludzie tamtych czasów. Natomiast PNŚ tłumaczą parafrazą na ,,siła Boża" ma bardziej poprawny sens rozumiany w chwili spisywania przez Mojżesza. Zgadza się z tym przypis BT do tego wersetu, zgodnie z czym dokonam kolejnego przekładu na zasadzie tego przypisu.
Rdz 1:2 Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a wiatr Boży unosił się nad wodami.
Rdz 1:2 Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a tchnienie Boże unosiło się nad wodami.
Czy wiatr albo tchnienie jest osobowe? Dosiu, ja wiem, że Ty jesteś apologetką Trójcy, czym chcesz wymusić wiarę w osobowość wynikającego z tego zwrotu. ŚJ natomiast chcą wymusić zwalczając przekonanie katolickie. Co końcem końców z tego wynikło? Wynikło to, że powstały dwa "obozy Boże", które nawzajem ze sobą antagonizują. Do pierwszego obozu należą wszyscy ludzie Staro Testamentowi wraz z obecnymi antytrynitarzami, którym obca była i jest wiara w jakąś wyjątkowość osobową wynikającą z ורוח duch - אלהים Boży. Natomiast dogmat o osobowość ewoluowała z Ducha Bożego przez ducha świętego Dan 4:8-9 (http://biblia.apologetyka.com/read?utf8=%E2%9C%93&q=Dn+4%3A8-9&bible%5B%5D=bt2&fmt=&num=&codes=1) na Ducha Świętego Łuk 1:35 (http://biblia.apologetyka.com/read?utf8=%E2%9C%93&q=%C5%81k+1%3A35+&bible%5B%5D=bt5&fmt=&num=&codes=1) i tak dalej z resztą grą słów, wersetów i ich interpretacją osobowości i bezosobowości ducha. Gdyby Biblia nie umożliwiała tak i owak, to nie miałaby zainteresowanych nią.
-
Natomiast PNŚ tą frazę zastosował metodę parafrazy (https://pl.wikipedia.org/wiki/Parafraza), czyli przeróbka
pod własną ideologię ;D
-
Natomiast PNŚ tą frazę zastosował metodę parafrazy (https://pl.wikipedia.org/wiki/Parafraza), czyli przeróbkapod własną ideologię ;D
Zgadza się. Mojżesz, Jezus, Paweł, KK, ja i inni też tłumaczą lub piszą pod własną ideologię. Tylko jedni już na samym starcie tworzenia, dalsi podczas tłumaczenia, inni zaś w swej literaturze i innych przypisach i komentarzach. Biblia nie tworzy monolitu w sensie jedynej absolutnej możliwości bezkonfliktowej interpretacji. Do każdej interpretacji pozostanie oponentowi jakieś wytknięcie :P A wiatr Boży nadal hula nad wodami, a szczególnie podczas sztormów :), stwarzając bałwany, które zatapiają okręty swą siłą, mocą, energią, potęgą, wiatrem duchem czy jeszcze innymi określeniami, to skąd lub od kogo to pochodzi?
-
Poniższy wyraźnie mówi, że w prorokach działał duch Chrystusowy. A jak wiemy prorocy byli napełnieni Duchem Jahwe. A tu nagle według Piotra był to duch Chrystusa. Dosłownie w tekście greckim widzimy wyrażenie PNEUMA CHRISTOU - Duch Chrystusa. Jak widać Przekład Nowego Świata mocno wichruje ten werset tłumacząc go w sposób ukrywający ten fakt. A więc znowu z powodu niewygodnego wersetu Strażnica musiała poprawić Biblię.
1P 1:10-11 Bg „O którem zbawieniu wywiadywali się i badali się prorocy, którzy o tej łasce, która na was przyjść miała, prorokowali.(11) Badając się, na który albo na jaki czas objawiał Duch Chrystusowy, który w nich był, świadcząc pierwej o utrapieniach, które miały przyjść na Chrystusa i o wielkiej za tem chwale.”
1P 1:10-11 BT „Nad tym zbawieniem wszczęli poszukiwania i badania prorocy - ci, którzy przepowiadali przeznaczoną dla was łaskę.(11) Badali oni, kiedy i na jaką chwilę wskazywał Duch Chrystusa, który w nich był i przepowiadał cierpienia /przeznaczone/ dla Chrystusa i mające potem nastąpić uwielbienia.”
1P 1:10-11 Bw „Zbawienia tego poszukiwali i wywiadywali się o nie prorocy, którzy prorokowali o przeznaczonej dla was łasce,(11) starając się wybadać, na który albo na jaki to czas wskazywał działający w nich Duch Chrystusowy, który przepowiadał cierpienia, mające przyjść na Chrystusa, ale też mające potem nastać uwielbienie.”
1P 1:10-11 Bp „Zbawienie to było przedmiotem rozważań i dociekań proroków, którzy mówili z natchnienia Bożego o łasce dla was (przewidzianej),(11) badając, na kogo i na jaki czas wskazywał działający w nich Duch Chrystusa, naprzód świadcząc o cierpieniach Chrystusa i o uwielbieniach, jakie po nich nastąpią.”
1P 1:10-11 NS „Właśnie o to wybawienie pilnie się wywiadywali i starannie go poszukiwali prorocy, którzy prorokowali o przewidzianej dla was życzliwości niezasłużonej.(11) Ciągle dociekali, na którą albo na jaką porę duch w nich wskazywał w związku z Chrystusem, gdy zawczasu świadczył o cierpieniach czekających Chrystusa oraz o późniejszych rzeczach chwalebnych.”
1P 1:10-11 WH „περι ης σωτηριας εξεζητησαν και εξηραυνησαν προφηται οι περι της εις υμας χαριτος προφητευσαντες(11) εραυνωντες εις τινα η ποιον καιρον εδηλου το εν αυτοις πνευμα χριστου προμαρτυρομενον τα εις χριστον παθηματα και τας μετα ταυτα δοξας”
-
Jednak w PNŚ wyrażenie "czynna siła" pada tylko raz w Rdz 1:2
Duch Boży – „czynna siła Boża przemieszczała się tu i tam nad powierzchnią wód” (Rdz 1:2);
Świadkowie Jehowy w swoim przekładzie w Rdz 1:2 zamienili słowa „Duch Boży” na „czynna siła Boża”, co nie zmienia jednak tego, że Duch był obecny podczas stwarzania świata. Jednak w przypisie w swej angielskiej Biblii wspominają o „duchu” i podają: “And … active force (spirit).” Heb., weru′ach. Besides being translated “spirit,” ru′ach is also translated “wind” and by other words that denote an invisible active force (New World Translation of the Holy Scriptures – With References 1984).
W Biblii tej również w przypisach w kilku miejscach zamieszczono zamiennie za termin spirit określenie angielskie active force (czynna siła) (Ez 11:5, 24, Mi 2:7, Mt 3:11, Mk 1:12, Łk 4:1, J 3:5, 14:17, Dz 2:17)
W innych miejscach Biblia Świadków Jehowy podaje:
„Gdy posyłasz swego ducha, zostają stworzone; i odnawiasz oblicze ziemi” (Ps 104:30);
„Duch Boży mnie uczynił i tchnienie Wszechmocnego mnie ożywiło” (Hi 33:4);
„Dokądże pójdę od twego ducha i dokądże ucieknę od twego oblicza?” (Ps 139:7).
Przed rokiem 1994 fragment powyższy z Rdz 1:2 z "czynną siłą Bożą" oddawano tak:
„W Księdze Rodzaju 1:2 Biblia mówi, że »nad powierzchnią wód to tu, to tam przemieszczała się czynna moc [‘duch’ (po hebrajsku: ru′ach)] Boża«. Duch Boży był czynną mocą, której Bóg użył do ukształtowania ziemi” („Czy wierzyć w Trójcę?” 1989 s. 20).
„(...) »czynna moc Boża« przygotowywała ziemię na mieszkanie dla człowieka (...) Rodzaju [1 Mojżeszowa] 1:2-25, NW)” (Strażnica Nr 1, 1993 s. 4).
W roku 1994 zmieniono ducha z "mocy" w "siłę".
-
Według wykładni Strażnicy nie trzeba się narodzić na nowo, aby być zbawionym. Teoria ta znalazła również odzwierciedlenie w PNŚ, gdzie wszelkie ślady traktujące o konieczności posiadania Ducha Świętego zostały po prostu usunięte. Jednym z przykładów jest właśnie werset z Listu Judy, o którym traktuje ten wątek. Spójrzmy jak oddano go w różnych przekładach:
Jud 1:19 Bg „Cić są, którzy się sami odłączają, bydlęcy, ducha Chrystusowego nie mający.”
Jud 1:19 BT „Oni to powodują podziały, /a sami/ są cieleśni /i/ Ducha nie mają.”
Jud 1:19 Bw „To są ci, którzy wywołują rozłamy, zmysłowi, nie mający Ducha.”
Jud 1:19 Bp „Oni to wywołują rozłamy, ulegają zmysłom, Ducha (Bożego) nie mają.”
Jud 1:19 NS „Są to ci, którzy wywołują podziały, ludzie zezwięrzęciali, nie mający usposobienia duchowego.”
Jud 1:19 WH „ουτοι εισιν οι αποδιοριζοντες ψυχικοι πνευμα μη εχοντες”
Jak widzimy werset wyraźnie mówi o tym, że zmysłom ulegają ci, którzy nie posiadają Ducha Świętego. Strażnica jednak rozumuje inaczej i wymienia tutaj tych, którzy nie mają usposobienia duchowego. Greckie słowo PNEUMA oznacza jednak "duch". Czy ktoś zna jakieś uzasadnienie, dlaczego Strażnica tak potraktowała ten werset?
-
Czy w Biblii ŚJ mamy jakieś osobowe moce czy siły?
Owszem!
Oto przykładowe teksty z „Pisma Świętego w Przekładzie Nowego Świata” (1997):
„będziecie widzieć Syna Człowieczego siedzącego po prawicy mocy” (Mt 26:64, Mk 14:62; por. Łk 22:69 – „przy potężnej prawicy Bożej”);
„głosimy Chrystusa – moc Bożą i mądrość Bożą” (1Kor 1:24);
„Jehowa jest moją siłą i mą potęgą” (Iz 12:2);
„Jehowa, Pan Wszechwładny, jest moją energią życiową” (Ha 3:19);
„Będę cię kochał, Jehowo, moja siło” (Ps 18:1; por. Jr 16:19).
-
W Biblii ŚJ często wręcz wyrugowano słowo „Duch” i zastąpiono je określeniami:
„natchnienie” (Mt 22:43),
„duchowy” (Kol 1:8),
„usposobienie duchowe” (Jud 19),
„natchniona wypowiedź” (1Tm 4:1, 1J 4:2),
„kwalifikacje duchowe” (Ga 6:1).
O usposobieniu pisała powyżej Nocka. :)
-
Osobowość Ducha Św. w Biblii ŚJ.
Każdy nieuprzedzony czytelnik Biblii ŚJ zauważy takie oto zwroty w ich przekładzie. Co sobie pomyśli, to jego sprawa.
Duch Święty „mówiący”, „odzywający się”, „rzekł”
1) 2Sm 23:2 – „Mówił przeze mnie duch Jehowy i Jego słowo było na moim języku”.
2) 1Krl 22:24 – „Którąż to drogą duch Jehowy przeniósł się ode mnie, by mówić z tobą?”.
3) 2Krn 18:23 – „Którąż to drogą duch Jehowy przeszedł ode mnie, by mówić z tobą?”.
4) Ez 11:5 – „Wtedy spoczął na mnie duch Jehowy, on zaś odezwał się do mnie”.
5) Mt 10:20 – „bo to nie wy mówicie, lecz duch waszego Ojca mówi przez was”.
6) Mk 13:11 – „bo nie wy mówicie, lecz duch święty”.
7) J 16:13 – „bo nie będzie mówił sam z siebie”.
8) J 16:13 – „lecz będzie mówił to, co słyszy”.
9) Dz 8:29 – „Duch zatem rzekł do Filipa: »Podejdź i przyłącz się do tego rydwanu«”.
[W tym fragmencie, jak i w innych poniższych, Duch wypowiada konkretne słowa.]
10) Dz 10:19 – „Kiedy Piotr rozważał w umyśle ową wizję, duch rzekł: »Oto szuka cię trzech mężczyzn...«”.
11) Dz 11:12 – „Toteż duch powiedział mi, żebym z nimi poszedł”.
12) Dz 13:2 – „duch święty rzekł: »Oddzielcie dla mnie spośród wszystkich Barnabasa i Saula do dzieła, do którego ich powołałem«”.
13) Dz 20:23 – „duch święty wielokrotnie składa mi świadectwo, mówiąc, iż czekają mnie więzy i udręki”.
14) Dz 21:11 – „Oto, co mówi duch święty: ‚Męża, do którego należy ten pas, Żydzi tak zwiążą w Jerozolimie i wydadzą w ręce ludzi z narodów’”.
[Duch wypowiada sie podobnie jak Syn i Ojciec („Tak, mówi duch” Ap 14:13; „Tak rzekł Jehowa” Jr 2:5; „To mówi Syn Boży” Ap 2:18).]
15) Dz 28:25 – „Duch święty trafnie rzekł waszym praojcom przez proroka Izajasza”.
16) Dz 28:26 – „[Duch święty] (...) mówiąc: ‚Idź do tego ludu i powiedz...’.”.
17) Hbr 3:7-8 – „Dlatego, jak mówi duch święty: »Dzisiaj, jeśli słuchacie jego głosu, nie zatwardzajcie swych serc...«”.
18) Hbr 10:15-16 – „Ponadto składa nam świadectwo także duch święty, bo powiedziawszy: »‚Takie jest przymierze, którym się z nimi sprzymierzę po owych dniach’, mówi Jehowa. ‚Włożę moje prawa w ich serca i napiszę je w ich umysłach’«”.
19) Hbr 10:17 – „powiada następnie: »A ich grzechów oraz ich bezprawnych uczynków na pewno już nie przywołam na pamięć«”.
20) Ap 2:7 – „co duch mówi do zborów”.
[Biblia Świadków Jehowy w kilku wersetach (Ap 2:7, 11, 17, 29) po słowie „zborów” stawia dwukropek i następne fragmenty uznaje za bezpośrednie słowa Ducha Świętego.]
21) Ap 2:11 – „co duch mówi do zborów”.
22) Ap 2:17 – „co duch mówi do zborów”.
23) Ap 2:29 – „co duch mówi do zborów”.
24) Ap 3:6 – „co duch mówi do zborów”.
25) Ap 3:13 – „co duch mówi do zborów”.
26) Ap 3:22 – „co duch mówi do zborów”.
27) Ap 14:13 – „Tak, mówi duch, niech odpoczną od swych trudów, bo to, co czynili, idzie wraz z nimi”.
28) Ap 22:17 – „A duch i oblubienica bezustannie mówią: »Przyjdź!«”.
-
Kolejne teksty z Biblii Towarzystwa, w których nieuprzedzony człowiek może dostrzec osobowość Ducha Św.
Duch Święty „wspomożycielem”
29) J 14:16 – „da wam innego wspomożyciela”.
[„Inny wspomożyciel” w stosunku do osoby Jezusa, a więc też osoba.]
30) J 14:26 – „Ale wspomożyciel, duch święty”.
31) J 15:26 – „Kiedy przybędzie wspomożyciel”.
32) J 16:7 – „Bo jeśli nie odejdę, wspomożyciel na pewno do was nie przyjdzie”.
[Biblia Świadków Jehowy „wspomożycielami” nazywa zawsze osoby ludzkie lub Boże (Wj 18:4, Pwt 33:7, 2Krl 14:26, Hi 29:12, Ps 10:14, 22:11, 30:10, 33:20, 54:4, 72:12, Iz 63:5, Lm 1:7, Ez 30:8, 32:21, Oz 13:9), a szczególnie Boga Ojca (Hbr 13:6) i Jezusa (1J 2:1) oraz jak wynika z przytoczonych tekstów także Ducha Świętego.]
Duch Święty „świadkiem”
33) Dz 5:32 – „A my jesteśmy świadkami tych spraw, podobnie jak duch święty”.
[Duch Święty, tak jak osoby Apostołów, jest świadkiem. Również Syn i Ojciec są „świadkami” (Ap 3:14; Jr 42:5).]
34) 1J 5:7-8 – „Bo jest trzech świadków: duch i woda, i krew, a ci trzej są zgodni”.
[Wprawdzie jako świadkowie wymienione są woda i krew, ale ich osobowości nikt nie uznaje, więc fragment ten nie może świadczyć przeciw osobowości Ducha Świętego, a jedynie może ją potwierdzać.]
Duch Święty mówiący sam o sobie „ja”
35) Dz 10:19-20 – „Kiedy Piotr rozważał w umyśle ową wizję, duch rzekł: »Oto szuka cię trzech mężczyzn. Wstań przeto i zejdź na dół, i idź z nimi, nic nie powątpiewając, ponieważ ja ich wysłałem«”.
[Gdyby Duch Święty nie był osobą, to nie mógłby sam o sobie powiedzieć „Ja” (gr. ego). Biblia Świadków Jehowy zawiera nawet zaprzeczenie pokazujące, że coś co nie jest osobą nie może mówić o sobie samym: „Czyż rzecz uformowana powie temu, który ją uformował: »Dlaczego tak mnie uczyniłeś?«” (Rz 9:20).]
Duch Święty mówiący sam o sobie „dla mnie”
36) Dz 13:2 – „duch święty rzekł: »Oddzielcie dla mnie spośród wszystkich Barnabasa i Saula do dzieła, do którego ich powołałem«”.
[Biblia Świadków Jehowy zawiera zaprzeczenie pokazujące, że coś co nie jest osobą nie może mówić o sobie samym: „Czyż rzecz uformowana powie temu, który ją uformował: »Dlaczego tak mnie uczyniłeś?«” (Rz 9:20).]
Duch Święty mówiący nie „sam od siebie”
37) J 16:13 – „bo nie będzie mówił sam z siebie, lecz będzie mówił to, co słyszy”.
-
J 14:16 Bg „A ja prosić będę Ojca, a innego pocieszyciela da wam, aby z wami mieszkał na wieki,”
J 14:16 BT „Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze -”
J 14:16 Bw „Ja prosić będę Ojca i da wam innego Pocieszyciela, aby był z wami na wieki -”
J 14:16 Bp „A Ja poproszę Ojca, a da wam innego obrońcę, aby był z wami na zawsze.”
J 14:16 NS „a ja poproszę Ojca i da wam innego wspomożyciela, aby był z wami na wieki ?”
J 14:16 WH „καγω ερωτησω τον πατερα και αλλον παρακλητον δωσει υμιν ινα η μεθ υμων εις τον αιωνα”
Grecki wyraz PARAKLETOS oznaczający Pocieszyciel twórcy Przekładu Nowego Świata oddają poprzez wspomożyciel. Nie są jednak w swoim tłumaczeniu konsekwentni, ponieważ w innych miejscach biblii tłumaczą ten wyraz słowem pocieszyciel:
Hi 16:2 NS „"Słyszałem wiele takich rzeczy. Jesteście wszyscy uciążliwymi pocieszycielami!”
Hi 16:2 LXX „ακηκοα τοιαυτα πολλα παρακλητορες κακων παντες ”
Dlaczego taka niekonsekwencja w tłumaczeniu?
Z wersetu J 14:16 można wyciągnąć jeszcze jeden wniosek: Duch Swięty jest osobą. Jezus zapowiedział tam uczniom przysłanie innego Pocieszyciela - czyli widać, że się sam za takiegoż do tej pory uważał. Trudno w to uwierzyć, żeby Jezus w swoje zastępstwo przysyłał tępą siłę, moc czy prąd elektryczny - bo za coś takiego uważają Ducha Świętego ŚJ. Gdyby tak było, to powiedziałby, że przyśle im co najwyżej pocieszenie, a nie Pocieszyciela. Zarówno Duch Święty nazywany jest "Pocieszycielem" (J 14:16, 26, 15:26, 16:7) jak i w taki sposób określony jest Bóg Ojciec (2 Kor 7:6, Iz 51:12) czy Syn Boży (J 14:16 i 1J 2:1). Pocieszycielami pisarze natchnieni nazywają osoby (Job 16:2, 33:23; 2Sm 10:3, Koh 4:1). Tak więc i Duch Święty jest osobą.
-
Tak więc i Duch Święty jest osobą.
Wciąż dziwi mnie Twa upartość zarzucania ŚJ, że nie uznają istnienie osób duchowych. W niektórych znaczeniach uznają, chociażby w swej definicji (http://oi40.tinypic.com/243g28h.jpg), gdzie pod hasłem Duch podają istnienie w znaczeniu 5. osób duchowych. Dlaczego tego nie ujawniasz, lecz z Mirkiem, Włodkiem, Piotrem itp. omijacie to szerokim łukiem w sposób maniakalny zaprzeczając temu? Czy Kościół nie uznaje któregoś znaczenia z tych 6 znaczeń? Być może nie uznaje znaczenia 6 czynnej siły Bożej, czyli ducha świętego. Czyżby Bóg nie posiadał siły, energii, mocy itp. określeń? Podobnie dotyczy człowieka, co do którego też się określa; "ale on ma moc, ale ten człowiek ma energie, ale ci ludzie mają siłę, ale te osoby mają ducha" itp. Ale komu by przyszło do głowy, że duch człowieka to jakaś wyjątkowa jedna osoba prócz niego samego? Podobnie z duchem Boga. Moje pytanie; gdzie w Biblii jest podane, że Duch Boga, czy Duch Święty to jakaś wyjątkowa jedna osoba. Czy Duch Boga to ktoś inny niż Duch Święty?
Mk 16:9 bt5 Jezus ukazał się najpierw Marii Magdalenie, z której przedtem wyrzucił siedem złych duchów.
Ap 3:1 bt5 Aniołowi Kościoła w Sardes napisz: To mówi Ten, co ma siedem Duchów Boga i siedem gwiazd: ...
W wątku o 'stauros' podajesz zasadę, z czym się zgadzam, o ile jest to możliwe.
Przeszkadza, bo wprowadza fałsz, do przekazu biblijnego.
Zgodnie z prawdą na której Ci tak zależy, więc podaj mi, gdzie w najstarszych rękopisach wyróżniono pierwsze litery przy słowach duch święty. Obojętnie, czy zwiększeniem, wytłuszczeniem, kolorem, kursywą czy jeszcze inaczej. Jeśli tego nie zrobisz, oznaczać będzie, że o co oskarżasz innych, sama to stosujesz, tylko dotyczących czego innego wbrew prawdzie tamtych rękopisów. Mi nie przeszkadza jeśli piszemy wyróżniając litery zgodnie z obecną nam gramatyką, a nawet pomaga. Jeśli chodzi o "dś" czy "DŚ", to tu gramatyka niema nic do powiedzenia, a jest to jedynie interpretacja doktrynalna. Więc zamiast odprawiać gorzkie żale jak to ŚJ fałszują, proszę wyjaśnij mi, czy owe siedem duchów Boga są tożsame z siedmioma duchami świętymi? Wiesz co? Powiem tak, ani KK, ani ŚJ, ani Ty, ani ja, nie są w stanie wykazać czy taka wyjątkowa osoba istnieje. Samo to, że ktoś coś tam kiedyś widział, słyszał, opowiadał jeszcze inni to spisali, a dziś ani widu, ani słychu, prócz krętactw pomieszanych z jakąś tam prawdą w tle. Jednym słowem, ,,bałamuctwo" zawarte w Biblii, o które weryfikowanie Bóg pokazuje nam jedynie :P w domyśle ???.
Co znaczy namaszczonych katolików? Albo namaszczonych śj?
KPK kan. 880 §1
Sakrament bierzmowania (http://www.bartlomiej-smolnica.gliwice.opoka.org.pl/sakramenty/bierzmowanie.html) jest udzielany przez namaszczenie krzyżmem na czole, którego dokonuje się przez nałożenie ręki i wypowiedzenie słów przepisanych w zatwierdzonych księgach liturgicznych - (wytłuszczenie moje)
Namaszczenie chorych (http://www.opoka.org.pl/biblioteka/T/TD/zarys_wiary/sakrament_namaszczenia_chorych.html)
U ŚJ jest to podobno subiektywne odczucie ingerencji Boga w wyborze do 1444 tyś.
-
Kolejne teksty z Biblii Towarzystwa. Każdy nieuprzedzony dostrzeże w nich osobę Ducha Św.
Duch Święty – „on”
38) Ez 11:5 – „Wtedy spoczął na mnie duch Jehowy, on zaś odezwał się do mnie: »Mów: ‚Oto, co rzekł Jehowa:...’«”.
39) Łk 4:18 – „Spoczywa na mnie duch Jehowy, gdyż on mnie namaścił”.
[W tych fragmentach chodzi Towarzystwu Strażnica o Ducha Świętego, gdyż pisze ono o Nim „on” (z małej litery). Gdy zaś pisze ono o Bogu używana jest duża litera, tzn. „On” (np. J 6:29, 8:42).]
40) Rz 8:27 – „Jednakże Ten, który bada serca, wie, jaki jest zamysł ducha, ponieważ w zgodzie z Bogiem ujmuje się on za świętymi”.
Duch Święty – „ten [On]”
41) J 14:26 – „ten was nauczy wszystkiego”.
[W tym wersecie i następnych przekład dosłowny oddaje greckie słowo ekeinos przez „ów” (J 14:26, 15:26, 16:8) lub „on” (J 16:13 i 14) (patrz „Grecko-polski Nowy Testament wydanie interlinearne” tłum. ks. prof. dr hab. R. Popowski SDB, dr M. Wojciechowski, Warszawa 1993). Prócz tego Towarzystwo Strażnica jest niekonsekwentne, gdyż w swojej Biblii wielokrotnie greckie słowo ekeinos oddało w stosunku do osób Mesjasza i Boga jako „on [On]” (np. J 2:21, 4:25, 6:29, 8:42), a gdy mowa jest o Duchu zastosowano termin „ten” (patrz też o innych osobach: J 1:8, 5:46, 18:17, 25, 19:15, 20:15-16). Towarzystwo Strażnica samo kiedyś w swych publikacjach stosowało termin „On”: „Jezus obiecał uczniom, że po jego śmierci i zmartwychwstaniu otrzymają do pomocy ducha świętego. Zapowiedział: »Gdy przyjdzie On, Duch Prawdy, wprowadzi was we wszelką prawdę (...) i to, co ma przyjść, wam oznajmi« (Jana 14:16, 17; 15:26; 16:13)” (Strażnica Nr 20, 1993 s. 29; por. Przebudźcie się! Rok LXI [1980] Nr 1 s. 27; Strażnice: Rok XCVI [1975] Nr 18 s. 15; Rok XCV [1974] Nr 13 s. 4; Rok XCIII [1972] Nr 15 s. 2).]
42) J 15:26 – „duch prawdy, który wychodzi od Ojca – ten będzie świadczył o mnie”.
43) J 16:8 – „A gdy ten przybędzie”.
44) J 16:13 – „Kiedy jednak ten przybędzie”.
45) J 16:14 – „Ten otoczy mnie chwałą”.
46) Ga 4:6 – „ten duch woła: »Abba, Ojcze!«”
Duch Święty – „jego”
47) Iz 40:13 – „Kto wymierzył ducha Jehowy i kto może mu coś oznajmić jako jego doradca?”.
48) Mi 2:7 – „Czy duch Jehowy popadł w niezadowolenie albo czy takie są jego poczynania?”.
49) Dz 1:8 – „lecz otrzymacie [jego] moc, gdy zstąpi na was duch święty, i będziecie moimi świadkami”.
[W tym przypadku pozwoliliśmy sobie na wstawienie w nawiasie słowa „jego”, gdyż ono widnieje w wielu przekładach Biblii, które cytowało Towarzystwo Strażnica w swych publikacjach: „Poza tym Jezus nakazał uczniom: »Gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi« (Dzieje Apostolskie 1:8)” („Świadkowie Jehowy w XX wieku” 1989 s. 5; por. Strażnice: Rok XCIX [1978] Nr 5 s. 2; Rok XCVI [1975] Nr 22 s. 19; Rok XCIII [1972] Nr 12 s. 7; Nr 6, 1970 s. 11; Nr 10, 1967 s. 2; Nr 3, 1965 s. 7). Dosłowny przekład Dz 1:8 wygląda następująco: „ale weźmiecie moc tego który przyszedł Świętego Ducha...” („Grecko-polski Nowy Testament wydanie interlinearne” tłum. ks. prof. dr hab. R. Popowski SDB, dr M. Wojciechowski, Warszawa 1993).]
Duch Święty – „go”
50) J 14:17 – „ducha prawdy, którego świat nie może otrzymać, ponieważ ani go nie widzi, ani go nie zna. Wy go znacie, ponieważ z wami pozostaje i jest w was”.
51) J 16:7 – „ale jeśli pójdę, to poślę go do was”.
Duch Święty – „mu”
52) Iz 40:13 – „Kto wymierzył ducha Jehowy i kto może mu coś oznajmić”.
Duch Święty „jakiś”
53) Dz 19:2 – „Ależ nigdy nie słyszeliśmy, czy jest jakiś duch święty”.
[Uczniowie ci na pewno słyszeli o działaniu Boga w mocy, ale nie wiedzieli nic o odrębnym Duchu. Nie powiedzieli, że nie słyszeli o sile, ale o Duchu.]
-
Wciąż dziwi mnie Twa upartość zarzucania ŚJ, że nie uznają istnienie osób duchowych. W niektórych znaczeniach uznają, chociażby w swej definicji (http://oi40.tinypic.com/243g28h.jpg), gdzie pod hasłem Duch podają istnienie w znaczeniu 5. osób duchowych. Dlaczego tego nie ujawniasz, lecz z Mirkiem, Włodkiem, Piotrem itp. omijacie to szerokim łukiem w sposób maniakalny zaprzeczając temu?
Stasiu, kim dla SJ jest "osoba duchowa", i jak to się ma do OSOBY Ducha Świętego?
-
Dz 5:3 Bg „I rzekł Piotr: Ananijaszu! przeczże szatan napełnił serce twoje, abyś kłamał Duchowi Świętemu i ujął z pieniędzy za rolę?”
Dz 5:3 BT „Ananiaszu - powiedział Piotr - dlaczego szatan zawładnął twym sercem, że skłamałeś Duchowi Świętemu i odłożyłeś sobie część zapłaty za ziemię?”
Dz 5:3 Bw „I rzekł Piotr: Ananiaszu, czym to omotał szatan serce twoje, że okłamałeś Ducha Świętego i zachowałeś dla siebie część pieniędzy za rolę?”
Dz 5:3 Bp „Piotr zaś powiedział: 'Ananiaszu, dlaczego szatan zawładnął tobą? Usiłowałeś oszukać Ducha Świętego, zatrzymując część zapłaty za posiadłość.”
Dz 5:3 NS „Ale Piotr rzekł: "Ananiaszu, dlaczego Szatan się ośmielił, byś postąpił fałszywie wobec ducha świętego i potajemnie zatrzymał część zapłaty za pole?”
Dz 5:3 WH „ειπεν δε ο πετρος ανανια δια τι επληρωσεν ο σατανας την καρδιαν σου ψευσασθαι σε το πνευμα το αγιον και νοσφισασθαι απο της τιμης του χωριου”
Dla Świadków Jehowy Duch Święty nie jest osobą. Ale o to w tym wersecie czytamy o okłamaniu Ducha Świętego. Strażnica musiała więc zmienić wymowę tego wersetu, aby Czytelnikowi czasem nie przyszło na mysl, iż może jednak Duch Święty jest osobą, skoro można go okłamać. Użyte przez twórców Przekładu Nowego Świata wyrażenie "postąpić fałszywie wobec ducha świętego" nie oddaje tak jasno mysli, jak występujące oryginalnie wyrażenie "okłamać Ducha Świętego". Trzeba było więc ponownie zmienić Biblię.
-
Stasiu, kim dla SJ jest "osoba duchowa", i jak to się ma do OSOBY Ducha Świętego?
Osoby duchowe to te o których nowy statut ŚJ mówi. ;D
-
Duch Święty – „on”
38) Ez 11:5 – „Wtedy spoczął na mnie duch Jehowy, on zaś odezwał się do mnie: »Mów: ‚Oto, co rzekł Jehowa:...’«”.
39) Łk 4:18 – „Spoczywa na mnie duch Jehowy, gdyż on mnie namaścił”.
[W tych fragmentach chodzi Towarzystwu Strażnica o Ducha Świętego, gdyż pisze ono o Nim „on” (z małej litery). Gdy zaś pisze ono o Bogu używana jest duża litera, tzn. „On” (np. J 6:29, 8:42).]
40) Rz 8:27 – „Jednakże Ten, który bada serca, wie, jaki jest zamysł ducha, ponieważ w zgodzie z Bogiem ujmuje się on za świętymi”.
Ks Ezch 36:27Ducha mojego5 chcę tchnąć w was i sprawić, byście żyli według mych nakazów i przestrzegali przykazań, i według nich postępowali.
5 Objawienie Ducha Św. jako Osoby Trójcy Św. następuje dopiero w NT, a ST mówi często o "duchu świętym" w znaczeniu jeszcze nieosobowej siły Bożej.
Jest to stanowisko KK cytat pochodzi z Biblii Tysiąclecia
http://biblia.deon.pl/rozdzial.php?id=740#P5
Duch Święty – „ten [On]”
41) J 14:26 – „ten was nauczy wszystkiego”.
[W tym wersecie i następnych przekład dosłowny oddaje greckie słowo ekeinos przez „ów” (J 14:26, 15:26, 16:8) lub „on” (J 16:13 i 14) (patrz „Grecko-polski Nowy Testament wydanie interlinearne” tłum. ks. prof. dr hab. R. Popowski SDB, dr M. Wojciechowski, Warszawa 1993). Prócz tego Towarzystwo Strażnica jest niekonsekwentne, gdyż w swojej Biblii wielokrotnie greckie słowo ekeinos oddało w stosunku do osób Mesjasza i Boga jako „on [On]” (np. J 2:21, 4:25, 6:29, 8:42), a gdy mowa jest o Duchu zastosowano termin „ten” (patrz też o innych osobach: J 1:8, 5:46, 18:17, 25, 19:15, 20:15-16). Towarzystwo Strażnica samo kiedyś w swych publikacjach stosowało termin „On”: „Jezus obiecał uczniom, że po jego śmierci i zmartwychwstaniu otrzymają do pomocy ducha świętego. Zapowiedział: »Gdy przyjdzie On, Duch Prawdy, wprowadzi was we wszelką prawdę (...) i to, co ma przyjść, wam oznajmi« (Jana 14:16, 17; 15:26; 16:13)” (Strażnica Nr 20, 1993 s. 29; por. Przebudźcie się! Rok LXI [1980] Nr 1 s. 27; Strażnice: Rok XCVI [1975] Nr 18 s. 15; Rok XCV [1974] Nr 13 s. 4; Rok XCIII [1972] Nr 15 s. 2).]
Zaimek ekeinos który jest rodzaju męskiego odnosi się do rzeczownika Parakletos który również jest r męskiego
więcej informacji zawarłem w tym poście - https://swiadkowiejehowywpolsce.org/index.php?topic=2546.0
Duch Święty – „jego”
47) Iz 40:13 – „Kto wymierzył ducha Jehowy i kto może mu coś oznajmić jako jego doradca?”.
48) Mi 2:7 – „Czy duch Jehowy popadł w niezadowolenie albo czy takie są jego poczynania?”.
49) Dz 1:8 – „lecz otrzymacie [jego] moc, gdy zstąpi na was duch święty, i będziecie moimi świadkami”.
[W tym przypadku pozwoliliśmy sobie na wstawienie w nawiasie słowa „jego”, gdyż ono widnieje w wielu przekładach Biblii, które cytowało Towarzystwo Strażnica w swych publikacjach: „Poza tym Jezus nakazał uczniom: »Gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi« (Dzieje Apostolskie 1:8)” („Świadkowie Jehowy w XX wieku” 1989 s. 5; por. Strażnice: Rok XCIX [1978] Nr 5 s. 2; Rok XCVI [1975] Nr 22 s. 19; Rok XCIII [1972] Nr 12 s. 7; Nr 6, 1970 s. 11; Nr 10, 1967 s. 2; Nr 3, 1965 s. 7). Dosłowny przekład Dz 1:8 wygląda następująco: „ale weźmiecie moc tego który przyszedł Świętego Ducha...” („Grecko-polski Nowy Testament wydanie interlinearne” tłum. ks. prof. dr hab. R. Popowski SDB, dr M. Wojciechowski, Warszawa 1993).]
W tekście greckim Dz 1:8 nie ma zaimka αυτου ,, jego '' zaś określenie który przyszedł ἐπελθόντος wywodzi się od czasownika ἐπερχομαὶ - przychodzić , przybywać .
Duch Święty – „go”
50) J 14:17 – „ducha prawdy, którego świat nie może otrzymać, ponieważ ani go nie widzi, ani go nie zna. Wy go znacie, ponieważ z wami pozostaje i jest w was”.
51) J 16:7 – „ale jeśli pójdę, to poślę go do was”.
W tekście greckim występuje tutaj zaimek dzierżawczy αὐτὸ który jest rodzaju nijakiego , czyli zgodny z rzeczownikowym ,, Duch '' który również jest rodzaju nijakiego .
Duch Święty „jakiś”
53) Dz 19:2 – „Ależ nigdy nie słyszeliśmy, czy jest jakiś duch święty”.
[Uczniowie ci na pewno słyszeli o działaniu Boga w mocy, ale nie wiedzieli nic o odrębnym Duchu. Nie powiedzieli, że nie słyszeli o sile, ale o Duchu.]
Odsyłam do tekstu greckiego ... ;)
-
Student jak zwykle myli pojęcia.
Ja piszę o Biblii ŚJ a on swoje mądrości.
Kompletnie chłop nie wie o co chodzi.
Wątek jest o polskiej czy ang. Biblii ŚJ, a on o Biblii hebrajskiej czy greckiej.
No i czy nie mam racji ignorując jego posty?
Przecież on nie rozumie tekstu. ;D
-
Student jak zwykle myli pojęcia.
Ja piszę o Biblii ŚJ a on swoje mądrości.
Kompletnie chłop nie wie o co chodzi.
Wątek jest o polskiej czy ang. Biblii ŚJ, a on o Biblii hebrajskiej czy greckiej.
No i czy nie mam racji ignorując jego posty?
Przecież on nie rozumie tekstu. ;D
Nie ignorujesz, bo wciąż odpowiadasz.
-
Nie ignorujesz, bo wciąż odpowiadasz.
Czasem trzeba zerknąć na kłamstwa by wiedzieć jak kłamią i czy nadal kłamią. ;D
-
Ja już wiele razy zadawałem podobne pytania, czym się różni; Duch Święty od Ducha Bożego? Czy aniołowie są duchami świętymi? Czy Bóg jest osobą? Jeśli zdarzały się, to tylko pokrętne, sprzeczne, mętne, raz, że Bóg to osoba innym razem, że to trzy osoby, albo, że Bóg to natura a nie osoba, a to że zespół Ojca Syna i Wnuka od nich pochodzący, że trójkątem, że trzema stanami wody itp. Są Też śpiewki ,,Bóg się rodzi", "Bóg poniósł śmierć na krzyżu", że trzeba jeść ciało Boże i wiele tym podobnych anomalii. Zamiast dać mi konkretną odpowiedź, to spotyka mnie zaszczyt pytania egzaminacyjnego licząc, że jako były ŚJ dam plamę tym, którzy dalej nimi są.
Stasiu, kim dla SJ jest "osoba duchowa", i jak to się ma do OSOBY Ducha Świętego?
No ale jedźmy. Od Piotra, Włodka i Mirka na które autorytety się odwołujesz, prawdopodobnie nigdy nie usłyszałaś, że ŚJ wierzą w istnienie osób duchowych. Oni tego nie podają, a jedynie eksponują jakoby ŚJ wyłącznie przypisywali duchowi bezosobową moc. Jest to nieprawda. Dla SJ istnieje miliony istot stworzonych w niebie, które miały, i nadal wierne mają status duchów świętych. Najważniejszą osobą duchową jest Jehowa będąc nazwany; ,,Bóg jest Duchem" (Ja 4:24), gdzie nawet Duch napisano z dużej litery, a że jest święty to niema potrzeby udowadniać. Z czasem niektóre się sprzeniewierzyły, którym przypisano określenia złych duchów, jak szatan i demony. Ponadto ŚJ są przekonani, że część ludzi (144 tyś) zostanie wskrzeszonych do nieba, gdzie otrzymają ciała duchowe. O tym można przeczytać tu (http://wol.jw.org/pl/wol/d/r12/lp-p/1101978052?q=osoby+duchowe&p=par) i tu (http://wol.jw.org/pl/wol/d/r12/lp-p/2000524?q=nowe+stworzenie+obdarzone+cia%C5%82em+duchowym&p=par).
Mimo tego nie spodziewam się jakichś rewelacji. Niezmordowani apologeci katoliccy nadal będą zalewać ilością postów przez naśmiewanie się, że ŚJ w duchu widzą tylko moc, aby tym sposobem. Przy mojej obecnej wiedzy, to jedni jak i drudzy tkwią w abstrakcyjnych wierzeniach zamierzchłych przodków. A uczestnicząc w różnych obrzędach i powinnościach tych nauk, ma takie znaczenie dla nich, jak dla innych pójście do teatru, na jakieś zawody sportowe, wycieczka krajoznawcza, lub samemu uprawianie jakiegoś hobby. Wszystko to nam służy jakby placebo mające dać poczucie jakiegoś komfortu psychicznego.
-
Ja już wiele razy zadawałem podobne pytania, czym się różni; Duch Święty od Ducha Bożego? Czy aniołowie są duchami świętymi? Czy Bóg jest osobą? Jeśli zdarzały się, to tylko pokrętne, sprzeczne, mętne, raz, że Bóg to osoba innym razem, że to trzy osoby, albo, że Bóg to natura a nie osoba, a to że zespół Ojca Syna i Wnuka od nich pochodzący, że trójkątem, że trzema stanami wody itp. Są Też śpiewki ,,Bóg się rodzi", "Bóg poniósł śmierć na krzyżu", że trzeba jeść ciało Boże i wiele tym podobnych anomalii.
Twoja nieznajomość nauki katolickiej jest porażająca. Anomalia występuje w Twojej głowie, skażona strażnicowymi bredniami, z którymi nie potrafisz albo nie chcesz się z nich wyzwolić.
-
Od Piotra, Włodka i Mirka na które autorytety się odwołujesz, prawdopodobnie nigdy nie usłyszałaś, że ŚJ wierzą w istnienie osób duchowych. Oni tego nie podają, a jedynie eksponują jakoby ŚJ wyłącznie przypisywali duchowi bezosobową moc. Jest to nieprawda. Dla SJ istnieje miliony istot stworzonych w niebie, które miały, i nadal wierne mają status duchów świętych. Najważniejszą osobą duchową jest Jehowa będąc nazwany; ,,Bóg jest Duchem" (Ja 4:24), gdzie nawet Duch napisano z dużej litery, a że jest święty to niema potrzeby udowadniać. Z czasem niektóre się sprzeniewierzyły, którym przypisano określenia złych duchów, jak szatan i demony. Ponadto ŚJ są przekonani, że część ludzi (144 tyś) zostanie wskrzeszonych do nieba, gdzie otrzymają ciała duchowe.
Stasiu, nadal nie odpowiedziałeś mi, co to ma do Ducha Świętego, którego ŚJ nie uważają za osobę. Duch Święty nie jest dla SJ osobą ale jedynie mocą. Udowadnianie, że SJ wierzą w osoby duchowe, niczego tu nie zmienia. Wszyscy wiemy, że SJ Jezusa po zmartwychwstaniu uważają za osobę duchową, czy to coś zmienia w ich postrzeganiu Ducha Świętego? Staje się w tym momencie dla SJ osobą, czy nadal jest jedynie mocą - "prądem elektrycznym"?
-
Twoja nieznajomość nauki katolickiej jest porażająca. Anomalia występuje w Twojej głowie, skażona strażnicowymi bredniami, z którymi nie potrafisz albo nie chcesz się z nich wyzwolić.
Po raz kolejny używasz argumentu "nieznajomość nauki katolickiej" jako zarzut, wręcz obelgę. :-\
A każdy, którego tak oceniasz, to według ciebie osoba z zaburzeniami psychicznymi, skażona naukami ŚJ.
Obiektywnie patrząc, opis ten pasuje do ponad 90% twoich współwyznawców ;D
Hmmm....
Czy w ten sposób pobudzisz obecnych ŚJ odwiedzających to forum do samodzielnego myślenia, obrażając ich?
Bardzo w to wątpię :-\
-
Ja już wiele razy zadawałem podobne pytania, czym się różni; Duch Święty od Ducha Bożego? Czy aniołowie są duchami świętymi? Czy Bóg jest osobą?
Ale po co sobie zadawałeś te pytania?
Czyżbyś nie wiedział po tylu latach szperania Biblii i to z ludźmi różnych denominacji?
Ja nie muszę zadawać sobie takich pytań. :)
-
Kolejne teksty z Biblii Towarzystwa. Każdy nieuprzedzony dostrzeże w nich osobę Ducha Św.
Duch Święty „nie [jest] mocą”
54) Za 4:6 – „Nie wojskiem, nie mocą, lecz moim duchem”.
[Tekst ten według greckiej Septuaginty wygląda następująco: Ouk en dynamei megale oude en ischyi, all e en pneumati mou, legei kyrios pantokrator (Za 4:6 LXX). Oto jego tłumaczenie: „Nie dzięki wielkiej mocy, ani dzięki sile, lecz za sprawą Ducha mojego, mówi Pan Wszechmogący”.]
Duch Święty i Jego „moc”
55) Łk 2:27 – „W mocy ducha przyszedł więc do świątyni”.
56) Łk 4:14 – „A Jezus powrócił w mocy ducha do Galilei”.
57) Dz 1:8 – „lecz otrzymacie [jego] moc, gdy zstąpi na was duch święty, i będziecie moimi świadkami”.
[W tym przypadku pozwoliliśmy sobie na wstawienie w nawiasie słowa „jego”, gdyż ono widnieje w wielu przekładach Biblii, które cytowało Towarzystwo Strażnica w swych publikacjach, np. „Poza tym Jezus nakazał uczniom: »Gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi« (Dzieje Apostolskie 1:8)” („Świadkowie Jehowy w XX wieku” 1989 s. 5; por. Strażnice: Rok XCIX [1978] Nr 5 s. 2; Rok XCVI [1975] Nr 22 s. 19; Rok XCIII [1972] Nr 12 s. 7; Nr 6, 1970 s. 11; Nr 10, 1967 s. 2; Nr 3, 1965 s. 7). Dosłowny przekład Dz 1:8 wygląda następująco: „ale weźmiecie moc tego który przyszedł Świętego Ducha...” („Grecko-polski Nowy Testament wydanie interlinearne” tłum. ks. prof. dr hab. R. Popowski SDB, dr M. Wojciechowski, Warszawa 1993).]
58) Rz 15:13 – „abyście obfitowali w nadzieję mocą ducha świętego”.
59) Rz 15:19 – „mocą ducha świętego”.
[Patrz też pkt 76.]
Duch Święty różny od „mocy”
60) Łk 1:35 – „Duch święty przyjdzie na ciebie i moc Najwyższego cię ocieni”.
61) Dz 10:38 – „o Jezusie z Nazaretu, jak Bóg go namaścił duchem świętym i mocą”.
62) 2Kor 6:6-7 – „duchem świętym, miłością nieobłudną, 7 mową prawdziwą, mocą Bożą”.
63) 1Tes 1:5 – „lecz także przez moc i ducha świętego”.
Duch Święty „bluźniony”
64) Mt 12:31 – „bluźnierstwo przeciw duchowi nie będzie przebaczone”.
[Por. Duch zestawiony z osobą Jezusa w Mt 12:32.]
65) Mk 3:29 – „Jednakże kto by zbluźnił przeciwko duchowi świętemu, ten nie ma przebaczenia na wieki, ale jest winien grzechu wiecznego”.
66) Łk 12:10 – „ale kto by bluźnił przeciwko duchowi świętemu, temu nie będzie przebaczone”.
Duch Święty „czyniący, stwarzający”
67) Hi 33:4 – „Duch Boży mnie uczynił i tchnienie Wszechmocnego mnie ożywiło”.
68) Ps 33:6 – „Słowem Jehowy zostały uczynione niebiosa, a duchem jego ust cały ich zastęp”.
69) Ps 104:30 – „Gdy posyłasz swego ducha, zostają stworzone; i odnawiasz oblicze ziemi”.
-
Dalsze teksty z Biblii Towarzystwa. Każdy nieuprzedzony dostrzeże w nich osobę Ducha Św.
Duch Święty dający „dary”
70) 1Kor 12:8-9 – „Na przykład jednemu jest dana poprzez ducha mowa mądrości, drugiemu mowa poznania według tego samego ducha, innemu wiara przez tego samego ducha, innemu dary uzdrawiania przez tego jednego ducha”.
Duch Święty dający „radość”
71) Łk 10:21 – „W tejże godzinie rozradował się w duchu świętym”.
72) 1Tes 1:6 – „przyjęliście słowo z radością ducha świętego”.
Duch Święty dający „wolność”
73) 2Kor 3:17 – „gdzie duch Jehowy, tam wolność”.
Duch Święty dający „życie”
74) Rz 8:2 – „Gdyż prawo tego ducha, który daje życie w jedności z Chrystusem Jezusem”.
Duch Święty „dokonujący”
75) 1Kor 12:11 – „wszystkich tych działań dokonuje jeden i ten sam duch, udzielając każdemu z osobna, jak chce”.
Duch Święty „napełniający mocą, sprawiedliwością, potęgą”
76) Mi 3:8 – „A tymczasem ja za sprawą ducha Jehowy zostałem napełniony mocą i sprawiedliwością, i potęgą”.
Duch Święty „nauczający”
77) Łk 12:12 – „bo w tejże godzinie duch święty was nauczy, co powinniście mówić”.
78) J 14:26 – „duch święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, ten was nauczy wszystkiego”.
Duch Święty „niezadowolony”
79) Mi 2:7 – „Czy duch Jehowy popadł w niezadowolenie albo czy takie są jego poczynania?”.
Duch Święty „objawiający”
80) Ef 3:5 – „Za innych pokoleń tajemnica ta nie była oznajmiona synom ludzkim, tak jak została teraz przez ducha objawiona Jego świętym apostołom i prorokom”.
Duch Święty „odnawiający”
81) Tt 3:5 – „przez odnowienie nas duchem świętym”.
Duch Święty „odpoczywający”
82) Za 6:8 – „Zobacz, te, które ruszają do krainy północy, sprawiły, że duch Jehowy odpoczął w krainie północy”. [Por. Hbr 4:4 o Bogu odpoczywającym.]
Duch Święty mający „poczynania”
83) Mi 2:7 – „Czy duch Jehowy popadł w niezadowolenie albo czy takie są jego poczynania?”.
Duch Święty „okłamywany”
84) Dz 5:3 – „Szatan cię ośmielił, byś postąpił fałszywie wobec ducha świętego”.
Duch Święty „otaczający chwałą”
85) J 16:14 – „Ten otoczy mnie chwałą”.
[Osoby Syna i Ojca też otaczają chwałą (J 17:1); por. o innych osobach (J 17:10).]
-
Kolejne teksty z Biblii Towarzystwa. Każdy nieuprzedzony dostrzeże w nich osobę Ducha Św.
Duch Święty „otrzymujący”
86) J 16:14 – „otrzyma z tego, co moje”.
87) J 16:15 – „otrzymuje z tego, co moje”.
Duch Święty „oznajmiający”
88) J 16:13 – „oznajmi wam to, co nadchodzi”.
89) J 16:14 – „i wam to oznajmi”.
90) J 16:15 – „i wam to oznajmia”.
Duch Święty „ożywiający”
91) 2Kor 3:6 – „ale duch ożywia”.
92) 1P 3:18 – „ale ożywiony w duchu”.
Duch Święty „pocieszający”
93) Dz 9:31 – „chodząc w bojaźni przed Jehową i w pociesze ducha”.
[Bojaźń przed osobą Boga zestawiona z pociechą Ducha.]
Duch Święty „posiadający miecz”
94) Ef 6:17 – „miecz ducha, to jest słowo Boże”.
Duch Święty „posyłający”
95) Iz 48:16 – „A teraz posłał mnie Wszechwładny Pan, Jehowa – tak, jego duch”.
Duch Święty „posłany”
96) J 14:26 – „którego Ojciec pośle w moim imieniu”.
97) J 15:26 – „którego ja wam poślę od Ojca”.
98) J 16:7 – „ale jeśli pójdę, to poślę go do was”.
99) Ga 4:6 – „Bóg posłał do naszych serc ducha swego Syna i ten duch woła: »Abba, Ojcze!«”.
100) 1P 1:12 – „za sprawą ducha świętego posłanego z nieba”.
101) Ap 5:6 – „siedem duchów Bożych, które zostały posłane na całą ziemię”.
[„Siedem duchów” to Duch Święty w całej swej pełni wraz z siedmioma darami z Iz 11:2 (LXX); por. Ap 1:4, 5:6. Towarzystwo Strażnica również odnosi teksty o siedmiu duchach do Ducha Świętego: „Wspomniano tu także o »siedmiu duchach«. Wyrażenie to oznacza pełnię czynnej mocy Bożej, czyli ducha świętego...” („Wspaniały finał Objawienia bliski!” 1993 s. 18).]
Duch Święty „postanawiający”
102) Dz 15:28 – „Albowiem duch święty i my sami uznaliśmy za słuszne nie nakładać na was dodatkowego brzemienia, z wyjątkiem następujących rzeczy koniecznych”.
Duch Święty „pośredniczący”
103) Łk 2:26 – „I zostało mu przez Boga wyjawione za pośrednictwem ducha świętego”.
104) Dz 1:2 – „gdy już za pośrednictwem ducha świętego dał przykazanie”.
Duch Święty „powołujący”
105) Dz 13:2 – „duch święty rzekł: »Oddzielcie dla mnie spośród wszystkich Barnabasa i Saula do dzieła, do którego ich powołałem«”.
-
Następne teksty z Biblii Towarzystwa. Każdy nieuprzedzony dostrzeże w nich osobę Ducha Św.
Duch Święty „pozwalający”
106) Dz 2:4 – „tak jak duch dawał im się wypowiadać”.
Duch Święty „prowadzący”
107) Rz 8:14 – „Wszyscy bowiem, których prowadzi duch Boży, są synami Bożymi”.
108) Ga 5:18 – „jeśli was duch prowadzi, to nie jesteście pod prawem”.
Duch Święty „przybywający”
109) J 15:26 – „Kiedy przybędzie wspomożyciel”.
110) J 16:8 – „A gdy ten przybędzie”.
111) J 16:13 – „Kiedy jednak ten przybędzie – duch prawdy”.
Duch Święty „przychodzący”
112) Mt 3:16 – „ujrzał przychodzącego nań ducha Bożego”.
113) Łk 1:35 – „Duch święty przyjdzie na ciebie”.
114) J 16:7 – „Bo jeśli nie odejdę, wspomożyciel na pewno do was nie przyjdzie”.
115) Rz 8:26 – „Podobnie i duch przychodzi z pomocą naszej słabości”.
Duch Święty „przymuszający”
116) Mk 1:12 – „I natychmiast duch go przymusił, aby poszedł na pustkowie”.
Duch Święty „składający wielokrotnie świadectwo”
117) Dz 20:23 – „duch święty wielokrotnie składa mi świadectwo, mówiąc, iż czekają mnie więzy i udręki”.
118) Hbr 10:15-16 – „Ponadto składa nam świadectwo także duch święty, bo powiedziawszy: »‚Takie jest przymierze, którym się z nimi sprzymierzę po owych dniach’, mówi Jehowa. ‚Włożę moje prawa w ich serca i napiszę je w ich umysłach’«”.
119) 1J 5:6 – „A duch składa świadectwo, ponieważ duch jest prawdą”.
Duch Święty „słuchający”
120) J 16:13 – „lecz będzie mówił to, co słyszy”.
Duch Święty – „sprzeciwianie się Jemu”
121) Dz 7:51 – „wy się zawsze sprzeciwiacie duchowi świętemu”.
Duch Święty „świadczący”
122) J 15:26 – „duch prawdy, który wychodzi od Ojca – ten będzie świadczył o mnie”.
[Duch ma świadczyć, jak osoby Apostołów: „ale i wy macie świadczyć” (J 15:27).]
123) Rz 8:16 – „Tenże duch świadczy wespół z naszym duchem, że jesteśmy dziećmi Bożymi”.
124) 1P 1:11 – „Ciągle dociekali, na którą albo na jaką porę duch w nich wskazywał w związku z Chrystusem, gdy zawczasu świadczył o cierpieniach czekających Chrystusa”.
Duch Święty „uczący”
125) 1Kor 2:13 – „O tych też sprawach mówimy nie słowami, których uczy mądrość ludzka, lecz takimi, których uczy duch”.
-
Kolejne teksty z Biblii Towarzystwa. Każdy nieuprzedzony dostrzeże w nich osobę Ducha Św.
Duch Święty „udzielający”
126) 1Kor 12:11 – „wszystkich tych działań dokonuje jeden i ten sam duch, udzielając każdemu z osobna, jak chce”.
Duch Święty „ujmujący się”
127) Rz 8:26 – „lecz sam duch ujmuje się za nami nie wypowiedzianymi westchnieniami”.
[Por. o osobie Chrystusa: „który też ujmuje się za nami” (Rz 8:34).]
128) Rz 8:27 – „Jednakże Ten, który bada serca, wie, jaki jest zamysł ducha, ponieważ w zgodzie z Bogiem ujmuje się on za świętymi”.
Duch Święty „ustanawiający”
129) Dz 20:28 – „pośród której duch święty ustanowił was nadzorcami”.
Duch Święty „uśmiercający i dający życie”
130) Rz 8:13 – „ale jeśli duchem uśmiercacie praktyki ciała, będziecie żyć”.
Duch Święty „uświęcający, umywający, usprawiedliwiający”
131) Rz 15:16 – „będąc uświęcony duchem świętym”.
132) 1Kor 6:11 – „Ale zostaliście umyci, ale zostaliście uświęceni, ale zostaliście uznani za prawych w imię naszego Pana, Jezusa Chrystusa, oraz duchem naszego Boga”.
133) 2Tes 2:13 – „ku wybawieniu przez uświęcenie was duchem”.
134) 1P 1:2 – „zgodnie ze znajomością rzeczy przyszłych, posiadaną przez Boga, Ojca, z uświęceniem przez ducha, aby byli posłuszni i pokropieni krwią Jezusa Chrystusa”.
Duch Święty „wlewający miłość”
135) Rz 5:5 – „ponieważ miłość Boża została wlana w nasze serca za sprawą ducha świętego, którego nam dano”.
Duch Święty „wprowadzający”
136) J 16:13 – „duch prawdy – wprowadzi was w całą prawdę”.
Duch Święty „wskrzeszający”
137) Rz 8:11 – „A jeśli duch tego, który wskrzesił Jezusa z martwych, mieszka w was, to ten, który wskrzesił Chrystusa Jezusa z martwych, ożywi też wasze śmiertelne ciała przez swego ducha w was przebywającego”.
Duch Święty „wskazujący”
138) 1P 1:11 – „Ciągle dociekali, na którą albo na jaką porę duch w nich wskazywał w związku z Chrystusem, gdy zawczasu świadczył o cierpieniach czekających Chrystusa”.
Duch Święty „wychodzący”
139) J 15:26 – „duch prawdy, który wychodzi od Ojca – ten będzie świadczył o mnie”.
Duch Święty „wyjaśniający”
140) Hbr 9:8 – „A zatem duch święty wyjaśnia”.
Duch Święty „wystawiany na próbę”
141) Dz 5:9 – „Dlaczego oboje uzgodniliście między sobą, żeby wystawić na próbę ducha Jehowy?”.
Duch Święty „wysyłający”
142) Dz 10:19-20 – „Kiedy Piotr rozważał w umyśle ową wizję, duch rzekł: »Oto szuka cię trzech mężczyzn. Wstań przeto i zejdź na dół, i idź z nimi, nic nie powątpiewając, ponieważ ja ich wysłałem«”.
143) Dz 13:4 – „Mężowie ci, wysłani przez ducha świętego”.
Duch Święty „zabraniający”
144) Dz 16:6 – „ponieważ duch święty zabronił im głosić słowo”.
145) Dz 16:7 – „lecz duch Jezusa im nie pozwolił”.
Duch Święty „zamieszkujący”
146) Rz 8:9 – „jeśli duch Boży istotnie w was mieszka”. [Por. o osobie Chrystusa w Ef 3:17]
147) Rz 8:11 – „A jeśli duch tego, który wskrzesił Jezusa z martwych, mieszka w was...”.
148) 1Kor 3:16 – „Czy nie wiecie, że jesteście świątynią Bożą i że mieszka w was duch Boży?”.
149) 1Kor 6:19 – „wasze ciało jest świątynią ducha świętego, który jest w was”.
150) Ef 2:22 – „aby stanowić miejsce, w którym Bóg zamieszka przez ducha”.
151) 2Tm 1:14 – „przez ducha świętego, który w nas mieszka”.
Duch Święty „zaprowadzający, prowadzący”
152) Mt 4:1 – „Jezus został zaprowadzony przez ducha na pustkowie”.
153) Łk 4:1 – „był przez ducha wodzony po pustkowiu”.
Duch Święty „zasmucany”
154) Iz 63:10 – „zasmucili jego świętego ducha”.
155) Ef 4:30 – „I nie zasmucajcie świętego ducha Bożego”.
[Ciekawy ‘argument’ przeciw temu wersetowi zastosowało Towarzystwo Strażnica: „Również Słowo Boże możemy »zasmucić«, gdy postąpimy sprzecznie z nim...” (Strażnica Nr 9, 1964 s. 6). W Biblii mowa jest tylko o zasmucaniu osoby Boga („zasmucali go na pustyni” Ps 78:40), ludzi (Łk 18:23, 22:45) i o zasmuconym Jezusie (Mk 14:34).]
-
Oto następne teksty z Biblii Towarzystwa. Każdy nieuprzedzony dostrzeże w nich osobę Ducha Św.
Duch Święty „zbierający”
156) Iz 34:16 – „bo usta Jehowy wydały nakaz, a jego duch je zebrał”.
Duch Święty „znieważany”
157) Hbr 10:29 – „ze wzgardą znieważył ducha niezasłużonej życzliwości”.
Duch Święty – chrzest w Jego „imię”
158) Mt 28:19 – „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego”.
[W Biblii nie ma określenia typu „w imię prawa”. Towarzystwo Strażnica próbuje narzucić Biblii świecki i niebiblijny punkt widzenia pisząc: „Gdy mówimy »w imieniu prawa«, nie powołujemy się na osobę” („Czy wierzyć w Trójcę?” 1989 s. 22); „Zrozumiemy to lepiej, gdy pomyślimy o zwrocie, którym często posługuje się policja: »W imieniu prawa, otwierać!« – ewentualnie o słowach: »W imieniu króla«, na ogół znajdujących się w królewskich nakazach i rozporządzeniach” (Strażnica Rok CV [1984] Nr 1 s. 27). To drugie określenie o osobowym „królu” raczej potwierdza nasz punkt widzenia. Również inny, ale biblijny, ‘argument’ Towarzystwa Strażnica raczej potwierdza nasz rozumienie gdyż mówi o „osobach” (proroka i sprawiedliwego): „Porównaj z wyrażeniem »w imieniu prawa«. Zobacz też Ewangelię według Mateusza 10:41 w Biblii gdańskiej, gdzie Jezus użył słów »w imieniu proroka« i »w imieniu sprawiedliwego«” (Strażnica Nr 2, 1991 s. 5). Gdybyśmy zastosowali naukę Towarzystwa Strażnica do całego tekstu Mt 28:19, to okazałoby się, że Ojciec i Syn też nie są osobami, łącznie z Duchem Świętym. Ale zróbmy eksperyment co do słów „w imieniu prawa”. Otóż okazuje się, że mamy w Biblii Świadków Jehowy „prawo ducha” (Rz 8:2), „prawo Chrystusa” (Ga 6:2) i „prawo Jehowy” (Wj 13:9). Jeśli te zwroty zastosujemy w Mt 28:19, to też daje to nam trzy osoby i określenie typu „w imieniu prawa” dotyczyłoby Ojca, Syna i Ducha.]
Duch Święty z osobami Ojca i Syna oraz Jego „wspólnota”
159) Mt 28:19 – „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego”.
[Zestawienie Ducha Świętego obok Ojca i Syna, którzy posiadają moc czy siłę, świadczy o Jego odrębności. Por. poniżej 130 fragmentów biblijnych, które wymieniają razem Ojca, Syna i Ducha.]
160) 2Kor 13:14 – „Niezasłużona życzliwość Pana Jezusa Chrystusa i miłość Boga oraz wspólnota w duchu świętym niech będą z wami wszystkimi”.
Duch Święty przeciwstawiony szatanowi
161) Mt 12:26-28 – „Tak samo jeśli Szatan wypędza Szatana, podzielił się wewnętrznie; jakże więc ostoi się jego królestwo? Ponadto jeśli ja wypędzam demony za sprawą Beelzebuba, to za czyją sprawą wypędzają je wasi synowie? Dlatego oni będą waszymi sędziami. Ale jeśli ja duchem Bożym wypędzam demony, to istotnie zaskoczyło was królestwo Boże”. [Duch Święty przeciwstawiony osobie szatana.]
Duch Święty przeciwstawiony złemu duchowi
162) Mk 3:29-30 – „»(...) Jednakże kto by zbluźnił przeciwko duchowi świętemu, ten nie ma przebaczenia na wieki, ale jest winien grzechu wiecznego« Mówili bowiem: »Ma ducha nieczystego«”.
[Duch Święty przeciwstawiony osobie ducha nieczystego.]
Duch Święty „niczym gołąb”
163) Mk 1:10 – „ujrzał rozwarte niebiosa oraz ducha zstępującego na niego niczym gołąb”.
[Gołąb jest istotą, a nie siłą czy mocą. Raczej mocy nie można widzieć, ale ducha osobowego tak (por. Łk 24:37, Mt 14:26).]
164) Łk 3:22 – „i zstąpił na niego duch święty, z kształtu cielesnego podobny do gołębia”.
[Chociaż Duch Święty jest osobą duchową, to jednak mówi się o Jego „kształcie cielesnym”, a nie o jakiejś sile, mocy czy prądzie elektrycznym do którego porównuje go Towarzystwo Strażnica: „Można go poniekąd przyrównać do elektryczności, a więc siły, którą się wykorzystuje do wykonywania najróżniejszych zadań” („Czy wierzyć w Trójcę?” 1989 s. 20).]
165) J 1:32 – „Ujrzałem, jak duch zstępował z nieba niczym gołąb i na nim pozostał”.
Duch Święty mający „świątynię”
166) 1Kor 3:16 – „Czy nie wiecie, że jesteście świątynią Bożą i że mieszka w was duch Boży?”.
167) 1Kor 6:19 – „wasze ciało jest świątynią ducha świętego, który jest w was”.
[Świątynie w Izraelu stawiano osobie Boga, a nie bezosobowym mocom.]
Duch Prawdy
168) J 14:17 – „ducha prawdy, którego świat nie może otrzymać”.
[Osoby Syna i Ojca też nazwane są prawdą (J 14:6, Ps 31:5 – „Jehowo, Boże prawdy”). Nielogicznie wyglądałoby stwierdzenie „czynna siła prawdy”, gdyby Duch Prawdy był „czynną siłą”.]
169) J 15:26 – „duch prawdy, który wychodzi od Ojca”.
170) J 16:13 – „duch prawdy – wprowadzi was w całą prawdę”.
171) 1J 5:6 – „A duch składa świadectwo, ponieważ duch jest prawdą”.
Duch chwały
172) 1P 4:14 – „ponieważ spoczywa na was duch chwały, duch Boga”.
[Osoby Ojca i Syna też są określone podobnie: „Ojciec chwały” (Ef 1:17), „Bóg chwały” (Dz 7:2), „Pan chwały” (1Kor 2:8, Jk 2:1).]
Duch Święty „wieczny”
173) Hbr 9:14 – „krew Chrystusa, który przez ducha wiecznego ofiarował Bogu samego siebie”.
[Osoby Ojca i Syna (Iz 9:6) są wieczne, więc wieczność Ducha Świętego potwierdza Jego osobowość.]
Duch Święty dawcą „niezasłużonej życzliwości [łaski] i pokoju”
174) Za 12:10 – „I wyleję ducha łaski oraz błagań na dom Dawida”.
175) Hbr 10:29 – „ze wzgardą znieważył ducha niezasłużonej życzliwości”.
[Osoby Syna i Ojca też są okazicielami łaski (2Kor 13:14, Łk 1:28). Nielogicznie wyglądałoby stwierdzenie „czynna siła łaski” czy „czynna siła niezasłużonej życzliwości”, gdyby Duch łaski był „czynną siłą”. Patrz też pkt 202.]
176) Ap 1:4-5 – „Jan do siedmiu zborów, które są w okręgu Azji: Życzliwość niezasłużona i pokój wam od »Tego, który jest i który był, i który przychodzi«, i od siedmiu duchów, które są przed jego tronem, i od Jezusa Chrystusa”.
[„Siedem duchów” to Duch Święty w całej swej pełni wraz z siedmioma darami z Iz 11:2 (LXX); por. Ap 5:6. Towarzystwo Strażnica również odnosi tekst Ap 1:4 do Ducha Świętego: „Wspomniano tu także o »siedmiu duchach«. Wyrażenie to oznacza pełnię czynnej mocy Bożej, czyli ducha świętego...” („Wspaniały finał Objawienia bliski!” 1993 s. 18). Duch Święty, jako dawca, wymieniony jest obok osób Ojca i Syna.]
Duch Święty „dobry”
177) Ps 143:10 – „Duch twój jest dobry”.
178) Ne 9:20 – „Udzielałeś też swego dobrego ducha”.
[Osoby Syna i Ojca też są nazwane „dobrymi“ (J 10:11, 1P 2:3, Mk 10:17, Łk 18:19); por. o „dobrym człowieku” (Dz 11:24).]
Duch Święty mający „prawo”
179) Rz 8:2 – „Gdyż prawo tego ducha, który daje życie w jedności z Chrystusem Jezusem”.
-
Oto kolejne teksty z Biblii Towarzystwa. Każdy nieuprzedzony dostrzeże w nich osobę Ducha Św.
Duch Święty mający „sprawy”
180) Rz 8:5 – „ale ci, którzy są w zgodzie z duchem – na sprawach ducha”.
181) 1Kor 2:14 – „Ale człowiek fizyczny nie przyjmuje spraw ducha Bożego”.
Duch Święty mający „myśli [dążności]”
182) Rz 8:6 – „Albowiem myślenie ciała oznacza śmierć, lecz myślenie ducha oznacza życie i pokój”.
Duch Święty mający „zamysły”
183) Rz 8:27 – „Jednakże Ten, który bada serca, wie, jaki jest zamysł ducha, ponieważ w zgodzie z Bogiem ujmuje się on za świętymi”.
Duch Święty mający „westchnienia [błagania]”
184) Rz 8:26 – „lecz sam duch ujmuje się za nami nie wypowiedzianymi westchnieniami”.
Duch Święty mający „prawość, pokój, radość”
185) Rz 14:17 – „Gdyż królestwo Boże nie oznacza jedzenia i picia, lecz prawość i pokój, i radość z duchem świętym”.
Duch Święty mający „miłość”
186) Rz 15:30 – „A usilnie zachęcam was, bracia, przez naszego Pana, Jezusa Chrystusa, i przez miłość ducha”. [Por. o osobach Syna i Ojca: „miłość Chrystusa” (2Kor 5:14); „miłość Boga” (2Kor 13:14).]
Duch Święty badający i poznający „sprawy Boże”
187) 1Kor 2:10 – „bo duch bada wszystko, nawet głębokie sprawy Boże”.
188) 1Kor 2:11 – „nikt nie poznał spraw Bożych, oprócz ducha Bożego”.
Duch Święty i Jego cechy
189) Iz 11:2 – „I spocznie na nim duch Jehowy, duch mądrości i zrozumienia, duch rady i potęgi, duch poznania i bojaźni przed Jehową”.
Duch Święty „oglądany, pozostający”
190) J 1:33 – „Nad kim zobaczysz ducha zstępującego i pozostającego na nim, ten chrzci w duchu świętym”.
191) J 14:17 – „Wy go znacie, ponieważ z wami pozostaje i jest w was”.
Duch Święty dający „przekonujące dowody”
192) J 16:8 „da światu przekonujący dowód co do grzechu i co do prawości, i co do sądu”.
Duch Święty „mówi”, „powiedział”, „woła”, „wypowiedział”
193) 1Tm 4:1 – „Jednakże natchniona wypowiedź wyraźnie mówi, że w późniejszych czasach niektórzy odpadną od wiary, zwracając uwagę na zwodnicze natchnione wypowiedzi oraz nauki demonów”.
[Słowa „natchniona wypowiedź”: dosł. „duch”, tzn. “spirit” wg The Kingdom Interlinear Translation of the Greek Scriptures 1985 (w przypisie Or, “the spirit”), wydawca Towarzystwo Strażnica; patrz też przypis do 1Tm 4:1 (Or, “the spirit.”) w New World Translation of the Holy Scriptures – With References 1984. Towarzystwo Strażnica w swych publikacjach czasem cytuje Biblie, które mają słowo „Duch” (np. „Prowadzenie rozmów na podstawie Pism” 2001 s. 327; Przebudźcie się! Nr 11, 1998 s. 17; Strażnica Nr 6, 1994 s. 23).]
194) Dz 4:25 – „przez ducha świętego powiedziałeś ustami naszego praojca Dawida, twego sługi: ‚Dlaczego narody wszczęły tumult, a ludy rozmyślały nad rzeczami daremnymi?... ’”.
195) Ga 4:6 – „Bóg posłał do naszych serc ducha swego Syna i ten duch woła: »Abba, Ojcze!«”.
196) Dz 1:16 – „ustami Dawida duch święty uprzednio wypowiedział o Judaszu”.
[Patrz też powyżej punkty 1-28.]
Duch Święty „namaszczający”
197) Łk 4:18 – „Spoczywa na mnie duch Jehowy, gdyż on mnie namaścił”.
[W tym fragmencie chodzi Towarzystwu Strażnica o Ducha Świętego, gdyż pisze ono o Nim „on” (z małej litery). Gdy zaś pisze ono o Bogu używana jest duża litera, tzn. „On” (np. J 6:29, 8:42).]
Duch Święty – „oznajmianie, doradzanie” mu
198) Iz 40:13 – „Kto wymierzył ducha Jehowy i kto może mu coś oznajmić jako jego doradca?”.
Duch Święty „zabierający”
199) Dz 8:39 – „duch Jehowy szybko zabrał stamtąd Filipa”.
Duch Święty „przypominający”
200) J 14:26 – „duch święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu (...) przywiedzie wam na pamięć wszystko, co ja wam powiedziałem”.
-
Oto ostatnie teksty z Biblii Towarzystwa. Każdy nieuprzedzony dostrzeże w nich osobę Ducha Św.
Duch Święty „jak chce”
201) 1Kor 12:11 – „wszystkich tych działań dokonuje jeden i ten sam duch, udzielając każdemu z osobna, jak chce”.
[Gdyby Duch Święty nie był osobą nie mógłby działać „jak chce”, ale jako siła byłby związany bezpośrednio z tym, który nią dysponuje.]
Duch Święty będący „w zgodzie z Bogiem”
202) Rz 8:27 – „Jednakże Ten, który bada serca, wie, jaki jest zamysł ducha, ponieważ w zgodzie z Bogiem ujmuje się on za świętymi”.
Duch „błagań”
203) Za – „I wyleję ducha łaski oraz błagań na dom Dawida”.
Duch Święty „bluźniony”
204) 1P 4:14 – który względem nich bywa bluźniony (Biblia Gdańska).
[Tekst ten przytaczamy za Biblią Gdańską, a nie z Biblii Świadków Jehowy. Był on stosowany w polskich publikacjach Towarzystwa Strażnica przez wiele lat, aż do roku 1950. Identyczny tekst zawierała angielska Biblia Króla Jakuba, którą ta organizacja wydała w roku 1942 i między innymi na podstawie niej cytowała go przez dziesiątki lat. O tych zagadnieniach powiemy poniżej (patrz Wielbienie Ducha Świętego). Patrz też pkt. 64-66]
Duch Święty „uwielbiony”
205) 1P 4:14 – ale względem was bywa uwielbiony (Biblia Gdańska).
[Tekst ten przytaczamy za Biblią Gdańską, a nie z Biblii Świadków Jehowy. Był on stosowany w polskich publikacjach Towarzystwa Strażnica przez wiele lat, aż do roku 1950. Identyczny tekst zawierała angielska Biblia Króla Jakuba, którą ta organizacja wydała w roku 1942 i między innymi na podstawie niej cytowała go przez dziesiątki lat. O tych zagadnieniach powiemy poniżej (patrz Wielbienie Ducha Świętego).]
Po przytoczeniu tak wielu fragmentów ukazujących nam osobowość Ducha Świętego, czyż nie dziwne wydają się nam następujące słowa Towarzystwa Strażnica:
„Pismo Święte konsekwentnie poświadcza, że duch święty nie jest osobą, lecz czynną siłą, którą Bóg się posługuje, by urzeczywistniać swoje zamierzenie i swoją wolę” („Wnikliwe poznawanie Pism” 2006 t. 1, s. 496).
Prócz tych ponad 200 fragmentów ukazujących osobowość Ducha Świętego istnieją też inne, w których nie występuje termin „duch”, ale jakieś inne słowo zastępujące Jego osobę (podobnie jak Jezus jest „drogą” – J 14:6; „drzwiami [bramą]” – J 10:7, 9).
Przykładowo termin „namaszczenie” użyty jest dla opisania Ducha Świętego (por. Łk 4:18, Dz 10:38, 1J 2:20), który „uczy” i „naucza”:
„A w was pozostaje namaszczenie, któreście od niego otrzymali, i nie potrzebujecie, żeby ktoś was nauczał; ale jak namaszczenie od niego uczy was o wszystkim i jest prawdziwe, a nie jest kłamstwem, i jak was nauczyło, pozostawajcie w jedności z nim” (1J 2:27).
Dodajmy tu, że odsyłacze z Biblii Świadków Jehowy (J 14:26, 16:13) również wskazują, że oni owe „namaszczenie” identyfikują z Duchem Świętym.
-
1J 4:1-3 Bg „Najmilsi! nie każdemu duchowi wierzcie; ale doświadczajcie duchów, jeźli z Boga są. Bo wiele fałszywych proroków wyszło na świat.(2) Przez to poznawajcie Ducha Bożego: Wszelki duch, który wyznaje, iż Jezus Chrystus w ciele przyszedł, z Boga jest.(3) Ale wszelki duch, który nie wyznaje, że Jezus Chrystus w ciele przyszedł, nie jest z Boga; ale ten jest on duch antychrystowy, o którymeście słyszeli, iż idzie i teraz już jest na świecie.”
1J 4:1-3 BT „Umiłowani, nie dowierzajcie każdemu duchowi, ale badajcie duchy, czy są z Boga, gdyż wielu fałszywych proroków pojawiło się na świecie.(2) Po tym poznajecie Ducha Bożego: każdy duch, który uznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, jest z Boga.(3) Każdy zaś duch, który nie uznaje Jezusa, nie jest z Boga; i to jest duch Antychrysta, który - jak słyszeliście - nadchodzi i już teraz przebywa na świecie.”
1J 4:1-3 Bw „Umiłowani, nie każdemu duchowi wierzcie, lecz badajcie duchy, czy są z Boga, gdyż wielu fałszywych proroków wyszło na ten świat.(2) Po tym poznawajcie Ducha Bożego: Wszelki duch, który wyznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, z Boga jest.(3) Wszelki zaś duch, który nie wyznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, nie jest z Boga. Jest to duch antychrysta, o którym słyszeliście, że ma przyjść, i teraz już jest na świecie.”
1J 4:1-3 Bp „Umiłowani, nie wierzcie każdemu duchowi, lecz badajcie duchy, czy pochodzą od Boga, gdyż wielu fałszywych proroków pojawiło się na tym świecie.(2) Po tym poznacie ducha Bożego: wszelki duch, który wyznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, z Boga jest,(3) wszelki zaś duch, który nie wyznaje Jezusa, nie jest z Boga. Jest to duch Antychrysta, o którym słyszeliście, że przyjdzie, a teraz jest już na świecie.”
1J 4:1-3 NS „Umiłowani, nie każdej natchnionej wypowiedzi wierzcie, lecz sprawdzajcie natchnione wypowiedzi, czy pochodzą od Boga, ponieważ wyszło na świat wielu fałszywych proroków.(2) Po tym poznajecie natchnioną wypowiedź od Boga: Każda natchniona wypowiedź, która wyznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, pochodzi od Boga,(3) ale każda natchniona wypowiedź, która nie wyznaje Jezusa, nie pochodzi od Boga. Jest to natomiast natchniona wypowiedź antychrysta, o której słyszeliście, iż przychodzi, i która już teraz jest na świecie.”
1J 4:1-3 WH „αγαπητοι μη παντι πνευματι πιστευετε αλλα δοκιμαζετε τα πνευματα ει εκ του θεου εστιν οτι πολλοι ψευδοπροφηται εξεληλυθασιν εις τον κοσμον(2) εν τουτω γινωσκετε το πνευμα του θεου παν πνευμα ο ομολογει ιησουν χριστον εν σαρκι εληλυθοτα εκ του θεου εστιν(3) και παν πνευμα ο μη ομολογει τον ιησουν εκ του θεου ουκ εστιν και τουτο εστιν το του αντιχριστου ο ακηκοατε οτι ερχεται και νυν εν τω κοσμω εστιν ηδη”
Dlaczego grecki wyraz PNEUMA oznaczający "duch" został przetłumaczony jako "natchniona wypowiedź"? Ponieważ Świadkowie Jehowy nie wierzą, iż duch jest osobą, należało więc zatrzeć w ich biblii wszelkie ślady mówiące o jego osobowości.
-
Podobna sytuacja występuje dosłownie trzy wersety dalej:
1J 4:6 Bg „My z Boga jesteśmy. Kto zna Boga, słucha nas; kto nie jest z Boga, nie słucha nas. Przez to poznajemy ducha prawdy i ducha błędu.”
1J 4:6 BT „My jesteśmy z Boga. Ten, który zna Boga, słucha nas. Kto nie jest z Boga, nas nie słucha. W ten sposób poznajemy ducha prawdy i ducha fałszu.”
1J 4:6 Bw „My jesteśmy z Boga; kto zna Boga, słucha nas, kto nie jest z Boga, nie słucha nas. Po tym poznajemy ducha prawdy i ducha fałszu.”
1J 4:6 Bp „My zaś jesteśmy z Boga. Kto zna Boga, ten nas słucha, a kto nie jest z Boga, ten nas nie słucha. Po tym właśnie rozpoznajemy ducha prawdy i ducha błędu.”
1J 4:6 NS „My pochodzimy od Boga. Kto poznaje Boga, ten nas słucha; kto nie pochodzi od Boga, ten nas nie słucha. Tak spostrzegamy natchnioną wypowiedź prawdy i natchnioną wypowiedź błędu.”
1J 4:6 WH „ημεις εκ του θεου εσμεν ο γινωσκων τον θεον ακουει ημων ος ουκ εστιν εκ του θεου ουκ ακουει ημων εκ τουτου γινωσκομεν το πνευμα της αληθειας και το πνευμα της πλανης”
-
Ap 16:13-14 Bg „I widziałem z ust smokowych i z ust bestyi, i z ust fałszywego proroka trzy nieczyste duchy wychodzące, podobne żabom.(14) Albowiem są duchy dyjabelskie, czyniące cuda, które wychodzą do królów ziemi i na wszystek okrąg świata, aby ich zgromadzili na wojnę onego wielkiego dnia Boga wszechmogącego.”
Ap 16:13-14 BT „I ujrzałem wychodzące z paszczy Smoka i z paszczy Bestii, i z ust Fałszywego Proroka trzy duchy nieczyste jakby ropuchy;(14) a są to duchy czyniące znaki - demony, które wychodzą ku królom całej zamieszkanej ziemi, by ich zgromadzić na wojnę w Wielkim Dniu wszechmogącego Boga.”
Ap 16:13-14 Bw „I widziałem trzy duchy nieczyste jakby żaby wychodzące z paszczy smoka i z paszczy zwierzęcia, i z ust fałszywego proroka;(14) a są to czyniące cuda duchy demonów, które idą do królów całego świata, aby ich zgromadzić na wojnę w ów wielki dzień Boga Wszechmogącego.”
Ap 16:13-14 Bp „I ujrzałem wychodzące z paszczy Smoka i z paszczy Bestii, i z ust Fałszywego Proroka trzy duchy nieczyste, jak ropuchy.(14) Są to duchy czyniące znaki - demony, które wychodzą do królów całej zamieszkałej ziemi, by zgromadzić ich na wojnę w wielkim dniu Boga, Władcy wszechrzeczy.”
Ap 16:13-14 NS „I ujrzałem trzy nieczyste natchnione wypowiedzi, które wyglądały jak żaby, wychodzące z paszczy smoka i z paszczy bestii, i z paszczy fałszywego proroka.(14) Są to w rzeczywistości wypowiedzi natchnione przez demony i dokonują znaków, i wychodzą do królów całej zamieszkanej ziemi, żeby ich zgromadzić na wojnę wielkiego dnia Boga Wszechmocnego.”
Ap 16:13-14 WH „και ειδον εκ του στοματος του δρακοντος και εκ του στοματος του θηριου και εκ του στοματος του ψευδοπροφητου πνευματα τρια ακαθαρτα ως βατραχοι(14) εισιν γαρ πνευματα δαιμονιων ποιουντα σημεια α εκπορευεται επι τους βασιλεις της οικουμενης ολης συναγαγειν αυτους εις τον πολεμον της ημερας της μεγαλης του θεου του παντοκρατορος”
-
W księdze Objawienia napotykamy jeszcze w związku z tym na bardzo ciekawą sytuację:
Ap 22:6 BT „I rzekł mi: Te słowa wiarygodne są i prawdziwe, a Pan, Bóg duchów proroków, wysłał swojego anioła, by sługom swoim ukazać, co musi stać się niebawem.”
Ap 22:6 Bw „I rzekł do mnie: Te słowa są pewne i prawdziwe, a Pan, Bóg duchów proroków posłał anioła swego, aby ukazać sługom swoim, co musi się wkrótce stać.”
Z wersetu tego mogłoby wynikać, że istnieją duchy proroków, skoro mowa jest o Bogu duchów proroków. Jednak zwróćmy uwagę na to, że w Biblii Poznańskiej oddano ten werset bardzo podobnie do PNŚ:
Ap 22:6 Bp „I rzekł mi: 'Te słowa wiarygodne są i prawdziwe, a Pan, Bóg natchnień prorockich, posłał swojego anioła, aby sługom swoim ukazać, co musi stać się niebawem.”
Ap 22:6 NS „I rzekł do mnie: "Słowa te są wierne i prawdziwe; tak, Jehowa, Bóg natchnionych wypowiedzi proroków, posłał swego anioła, aby pokazać swym niewolnikom, co ma się stać wkrótce.”
Ap 22:6 WH „και ειπεν μοι ουτοι οι λογοι πιστοι και αληθινοι και ο κυριος ο θεος των πνευματων των προφητων απεστειλεν τον αγγελον αυτου δειξαι τοις δουλοις αυτου α δει γενεσθαι εν ταχει”
A więc cały czas zachodzi pytanie: które tłumaczenie greckiego wyrazu PNEUMA jest właściwe: czy jako "duch" czy może jako "natchniona wypowiedź"?
-
1Tm 4:1 Bg „A Duch jawnie mówi, iż w ostateczne czasy odstaną niektórzy od wiary, słuchając duchów zwodzących i nauk dyjabelskich,”
1Tm 4:1 BT „Duch zaś otwarcie mówi, że w czasach ostatnich niektórzy odpadną od wiary, skłaniając się ku duchom zwodniczym i ku naukom demonów.”
1Tm 4:1 Bw „A Duch wyraźnie mówi, że w późniejszych czasach odstąpią niektórzy od wiary i przystaną do duchów zwodniczych i będą słuchać nauk szatańskich,”
1Tm 4:1 Bp „Duch wyraźnie mówi o tym, że w czasach ostatnich niektórzy odstąpią od wiary, ulegając zwodniczym duchom i naukom szatańskim,”
1Tm 4:1 NS „Jednakże natchniona wypowiedź wyraźnie mówi, że w późniejszych czasach niektórzy odpadną od wiary, zwracając uwagę na zwodnicze natchnione wypowiedzi oraz nauki demonów,”
1Tm 4:1 WH „το δε πνευμα ρητως λεγει οτι εν υστεροις καιροις αποστησονται τινες της πιστεως προσεχοντες πνευμασιν πλανοις και διδασκαλιαις δαιμονιων”
Aż dwa razy w tym wersecie oddano słowo "duch" poprzez "natchniona wypowiedź". Dlaczego to uczyniono? Strażnica stara się zatrzeć wszelkie ślady mówiące o realności i aktywności Ducha Świętego oraz osobowości ducha, poprzez przedstawienie ich jako rzecz (wiadomość) a nie osobę.
Proste sformułowanie "Duch wyraźnie mówi" czy "przystać do duchów" byłyby zbyt oczywistą sugestią osobowości ducha. Jednak istnieją inne teksty, które wyraźnie wskazują na duchy jako na osoby:
Mk 5:12 Bw "I prosiły go duchy, mówiąc: Poślij nas w te świnie, abyśmy w nie wejść mogli."
Lk 11:24 Bw "A gdy duch nieczysty wyjdzie z człowieka, wędruje po miejscach bezwodnych, szukając ukojenia, a gdy nie znajdzie, mówi: Wrócę do domu swego, skąd wyszedłem."
Dz 11:12 Bw "I powiedział mi Duch, abym z nimi poszedł bez wahania. Poszło też ze mną i tych sześciu braci i tak przyszliśmy do domu owego męża."
Dz 19:15 Bw "A odpowiadając zły duch, rzekł im: Jezusa znam i wiem, kim jest Paweł, lecz wy coście za jedni?"
Hbr 3:7 Bw "Dlatego, jak mówi Duch Święty: Dziś, jeśli głos jego usłyszycie,"
-
1Tm 4:1 Bw „A Duch wyraźnie mówi, że w późniejszych czasach odstąpią niektórzy od wiary i przystaną do duchów zwodniczych i będą słuchać nauk szatańskich,”
1Tm 4:1 NS „Jednakże natchniona wypowiedź wyraźnie mówi, że w późniejszych czasach niektórzy odpadną od wiary, zwracając uwagę na zwodnicze natchnione wypowiedzi oraz nauki demonów,”
W tekście greckim w tym miejscu występują słowa TO PNEUMA (duch) oraz LEGEI (mówi).
1Tm 4:1 WH „το δε πνευμα ρητως λεγει οτι εν υστεροις καιροις αποστησονται τινες της πιστεως προσεχοντες πνευμασιν πλανοις και διδασκαλιαις δαιμονιων”
Ale oto istnieją inne wersety biblijne o podobnej wymowie, które jednak Strażnica oddaje poprawnie:
Ap 2:17 Bw „Kto ma uszy, niechaj słucha, co Duch mówi do zborów. Zwycięzcy dam nieco z manny ukrytej i kamyk dam mu biały, a na kamyku tym wypisane nowe imię, którego nikt nie zna, jak tylko ten, który je otrzymuje.”
Ap 2:17 NS „" 'Kto ma ucho, niech słucha, co duch mówi do zborów: Zwyciężającemu dam trochę ukrytej manny i dam mu biały kamyk, a na kamyku napisane nowe imię, którego nie zna nikt oprócz tego, kto je otrzymuje'.”
Ap 2:17 WH „ο εχων ους ακουσατω τι το πνευμα λεγει ταις εκκλησιαις τω νικωντι δωσω αυτω του μαννα του κεκρυμμενου και δωσω αυτω ψηφον λευκην και επι την ψηφον ονομα καινον γεγραμμενον ο ουδεις οιδεν ει μη ο λαμβανων”
Ta sama wręcz konstrukcja gramtyczna występuje jeszcze w wersetach Obj 2:7, 11, 17, 29; 3:6, 13, 22. Dlaczego w nich Strażnica nie oddaje zwrotem "natchniona wypowiedź mówi"?
-
1Tm 4:1 NS „Jednakże natchniona wypowiedź wyraźnie mówi, że w późniejszych czasach niektórzy odpadną od wiary, zwracając uwagę na zwodnicze natchnione wypowiedzi oraz nauki demonów,”
Co ciekawe, wg Towarzystwa demony maja też "natchnione wypowiedzi". :(
Czyli jedne natchnione wypowiedzi przeciw drugim. :P
Jaka wartość ma wobec tego natchniona Biblia, skoro demoniczne wypowiedzi też są natchnione? :-\
Biblia ŚJ podaje:
„ale każda natchniona wypowiedź, która nie wyznaje Jezusa, nie pochodzi od Boga. Jest to natomiast natchniona wypowiedź antychrysta” 1J 4:3.