Teraz przy okazji pandemii widać, jak inni są ŚJ w Polsce niż kiedyś.
Za komuny, gdyby im wypowiedziano sale, które wynajmowali (np. w Gdańsku w muzeum), to by się nie zważając na choroby spotykali nadal.

Wątpię czy by przestali chodzić od domu do domu, czy w parkach gdzie ludzi zaczepiali.
Ale gdy się zarejestrowali to jednak zaczęli prawa przestrzegać więcej. Bo by im np. państwo działkę w Nadarzynie zabrało.

Nawet niektórym odstępcom tak się spodobało głoszenie, że pomimo wykluczenia, nadal głosili od domu do domu:

„Otóż pewne osoby myślą, że mogą pozostawać w prawdzie, nie chcą jednak działać według wytycznych Bożych. I tak wyruszają oni nadal do służby polowej, chodzą od drzwi do drzwi, rozpowszechniają książki, prowadzą studium biblijne, a jednak zbór pozbawił ich społeczności. Nawet gdy się to stało, pracują one nieraz więcej godzin niż wówczas, gdy jeszcze były w zborze. (...) Jeśli ten człowiek wyrusza do służby polowej, do czego może otrzymał książki po regularnych opłatach zamiast po opłatach zborowych lub pionierskich, i jeżeli chodzi od drzwi do drzwi, to nie możemy mu w tym przeszkodzić. Ma on to samo prawo chodzić od drzwi do drzwi jak ktokolwiek inny, jeśli to chce czynić, ale nasz zbór nie da mu terenu. Nie przyjmie jego raportów. Jeśli wpłyną takie raporty, nie będzie on znaleziony wśród tych, którzy w odnośnej grupie są wciągnięci jako głosiciele. Może on wrzucić swój raport do skrzyneczki, ale my ten raport podrzemy i wyrzucimy. Człowiek ten nie jest jednym z nas. Jest przedstawicielem organizacji szatańskiej...” (Strażnica Nr 15, 1952 s. 10-11 [ang. 01.03 1952]).

Zgadza się, wtedy w 1952 r. od lat 30. XX w. zarządzał jeden sługa zboru, choć miał też zastępcę:

   „W latach 1932-1972 nadzór nad zborem najczęściej sprawował jeden brat. Do roku 1936 takiego zamianowanego brata nazywano kierownikiem służby. Później nazywano go sługą zastępu, następnie sługą zboru, a w końcu nadzorcą zboru” (Królestwo Boże panuje! 2014 s. 122).

   Członek Ciała Kierowniczego Gerrit Lösch wspomina, że w roku 1961, będąc „sługą zboru”, miał jako „zastępcę sługi zboru” kobietę:

„Nie miałem współpracownika, ale bardzo ceniłem wsparcie, jakie w działalności ewangelizacyjnej zapewniała mi siostra Gertrude Lobner, która pełniła funkcję zastępcy sługi zboru” (Strażnica 15.07 2014 s. 20).

Wykluczanie:

„W roku 1952 wprowadzono opartą na Biblii metodę formalnego wykluczania grzeszników ze społeczności zborowej. (...) Organizacja Boża nie tolerowała odtąd nikogo, komu nie zależało na pozostawaniu niesplamionym, czystym i bez skazy w oczach Jehowy” (Strażnica Rok XCVII [1976] Nr 21 s. 11).

Nie wiem kto był trzecim członkiem komitetu sądowniczego, skoro był tylko sługa i zastępca, czasem nawet kobieta.
Muszę poszperać.
Edit:

Opisałem tu:
https://sjwp.pl/'nowe-swiatla'-archiwum/1952-wprowadzenie-wykluczania-ze-zborow-przez-komitety-sadownicze/msg216668/#msg216668

Skrótowo:

Początkowo „komitety zborowe” najczęściej posiadały dwóch członków (sługa zboru i jego zastępca) i w razie rozbieżnych zdań na temat wykluczanego musieli oni wezwać trzecią osobę z sąsiedniego zboru lub poczekać ze sprawą na wizytę nadzorcy obwodu (patrz ang. Strażnica 15.02 1957 s. 125). To samo dotyczyło przypadku, gdy w zborze był tylko jeden nadzorujący.

Sebastian.
W Strażnicy z 1952 wcale nie podano jak ten komitet ma wyglądać. Może było to w listach do starszych.

Są trzy artykuły o wykluczaniu, ale tylko jeden raz pada słowo komitet:

"Musi otwarcie wyznać swe grzechy i prosić o przebaczenie u komitetu, który powziął rezolucję co do pozbawienia go społeczności" (art. Słuszność pozbawiania społeczności).

Pozostałe art. to:
Utrzymanie organizacji w stanie czystym
Grzech który uniemożliwia ponowne przyjęcie

Raczej są to opisy dla wiernych co do grzechów, a nie dla starszych, jak ma wyglądać skład komitetu.

Ta publikacja z 1957 jest pierwszą wskazaną przez skorowidz, w której odnoszą się do "members" czyli członków (składu komitetu).
Pewnie w latach 1952-57 nic się nie zmieniło, bo by podano.

Co do zastępcy sługi zboru:

„W roku 1938 postanowiono teokratycznie mianować wszystkich braci usługujących w zborze” (Strażnica Nr 10, 2006 s. 24).

Czyli w 1938 r. mianował wszystkich sług Wielki Teokrata Sędzia Rutherford.

Pewnie jak był jeden starszy, to wzywał kolesia z sąsiedniego zboru i razem wyrzucali.
Tylko że ten drugi nie znał nawet gościa wyrzucanego.