To prawda Storczyku z sekty się nie wychodzi nigdy. Ja odeszlam 30 lat temu i nadal mnie to dotyczy. Za młodu po odejściu okazywało się często że chociaż mam gadane nie pasuje do"tego świata ". Spotkania integracyjne w robocie były nie dla mnie. Nie umiałam tańczyć, nigdy nie umiałam się napić tyle alkoholu żeby hamulce puściły. Zawsze byłam akuratna Doceniali mnie pracodawcy ale współpracownicy się mnie bali. Z tą swoją pieprzoną akuratnoscia sprawiałam chyba wrażenie niedostepnej.
Utrudnione relacje z rodziną też niczego nie ulatwialy. Nie pasowałam ani tu ani tam.
Jak już mi włosy posiwiały to sekta jeszcze zaostrzyla rygory i teraz już nie mam żadnych relacji z rodziną. Co jest dla mnie jako dla osoby bezdzietnej, sporym problemem.

Harnaś chłopcy rozwijają się tylko do 7 roku życia, to prawda😜ale to tylko w zakresie obowiązków domowych. Mianowicie duzi chłopcy nigdy nie wiedzą kiedy trzeba wynieść śmieci. Poza tym chłopcy są mądrzejsi od dziewczynek i ty mądry byłeś. Tylko że o byciu szczęśliwym decyduje nie mądrość a otoczenie, warunki bytowania, ludzie którzy cię otaczają, wartości jakie ci wszczepiono. Ty miałeś więcej szczęścia niż ja w tych kwestiach to i szczęśliwy się czułeś.

Ooo o Nemo teraz to ja mam i hakune imatate 😁😂
To tak jak mówiłam szczęście nie zależy od punktu widzenia tylko od punktu siedzenia. Ty dorosły byłeś jak żeś się do jehowych zapisał to robiłeś co chciałeś. Mnie zmusiła matka bo na jej drodze młodej niespełnionej kobiety z dwójką dzieci i mężem z którym pasowała jak wół do karety,staneli jehowi z lekiem na ce zło. Ona nic z ich nauk nie rozumiała ale brnęła na oślep do lepszego życia i mnie zmusiła. Nie dała mi się sparzyć, pomylić, dostać od życia w dupe kiedy byłam nastolatką to brałam cięgi przez pół dorosłego życia.
Nie mniej jednak właśnie moja matka jest doskonałym przykładem na to że w sekcie można być szczęśliwym.

Noooo

Szczęście to wybór. A życie to sztuka wyborów.
Wszystko zaczyna się w głowie.

   Jest dokładnie tak, jak przedstawia ta ilustracja.
   Będąc gorliwym śj, czułam się szczęśliwa z dobrze spełnionego obowiązku wobec Boga.
   Dawało mi to poczucie jakieś satysfakcji, że należę do rodu wybrańców.

   Na dziś wybrałam inną drogę.
   Nie chcę być śj, po tym jak odkryłam, z czym się ta organizacja wiąże i co sobą reprezentuje po dokładniejszym przyjrzeniu.
   Nie ma to nic wspólnego z wybawieniem od Boga.

   I ze szczęściem to trochę jest tak.
   Jeśli ktoś nie umie cieszyć się z małych rzeczy, to i duże go na dłużej nie zadowolą.
   Szczęście to stan ducha.