No proszę jakie to Państwo ma wysokie wymagania.Brzydcy nie kretyni i kretynki nie i żeby nierówno pod sufitem nie było a kto z tych dziewczyn czy chłopaków zrobił nawiedzonych nadgorliwych pseudochrześcijań z problemami psychicznymi w dodatku jeśli nie środowisko w którym Ci ludzie wyrośli czytaj zbór?Zawsze mnie złościło takie przylepianie zborowej łatki ta depresja, tamta lesbijka a sramta problemy emocjonalne.Taką łatkę często fałszywą tylko w zborze otrzymać można no i oczywiście od  was eksów bo wy też jak zauważyłam macie czelność oceniać innych odgórnie i diagnozy bez znajomości tematu wystawiać.A nie pomyślałeś jeden z drugą i trzecim, że kiedy się kogoś naprawdę kocha to akceptuje się go w całej rozciągłości?Jest się z takim człowiekiem w zdrowiu i w chorobie nie z musu czy z przysięgi małżeńskiej , ale właśnie z miłości?Najpierw podjąć należy wysiłek i poznać druga osobę, a nie oceniać po zborowym paplaniu.

Przykład farlopa akurat dowodzi tego, co nie oznacza, że być może są odstępcy którzy też mocno poszli w tango jak i wykluczeni, którzy nadal wierzą, a wiodą zrównoważone życie.

W tej całej dyskusji pomija się pewien element wykraczający poza same doktryny świadkowskie, a mogący istotnie zaważyć na życiu człowieka który rozstał się z dotychczasowym całościowym światopoglądem: myślenie. Uważam, że ludzie z usposobieniem filozoficznym, skłonnościami do roztrząsania życia z natury są bardziej niespokojnymi, niezadowolonymi duszami. Jest pogląd w myśl którego nadmiar wiedzy przynosi człowiekowi zgryzoty. Przed takim nadmiarem chronią wszelkie systemy myślowe, w tym religie. Cały świat redukujesz do jednego, zamkniętego, tłumaczącego wszystko celowego systemu mającego się zakończyć happy endem. Zabierz te przeświadczenie a ludzie albo szybko znajdą sobie następny albo popadną w rozpacz o różnym natężeniu. Nawet popkultura to zauważa: seriale takie jak Rick i Morty albo Dr. House też prezentują inteligentne jednostki cholernie nieszczęśliwe pomimo posiadanej wiedzy i umiejętności.

W tej całej dyskusji pomija się pewien element wykraczający poza same doktryny świadkowskie, a mogący istotnie zaważyć na życiu człowieka który rozstał się z dotychczasowym całościowym światopoglądem: myślenie. Uważam, że ludzie z usposobieniem filozoficznym, skłonnościami do roztrząsania życia z natury są bardziej niespokojnymi, niezadowolonymi duszami. Jest pogląd w myśl którego nadmiar wiedzy przynosi człowiekowi zgryzoty. Przed takim nadmiarem chronią wszelkie systemy myślowe, w tym religie. Cały świat redukujesz do jednego, zamkniętego, tłumaczącego wszystko celowego systemu mającego się zakończyć happy endem. Zabierz te przeświadczenie a ludzie albo szybko znajdą sobie następny albo popadną w rozpacz o różnym natężeniu. Nawet popkultura to zauważa: seriale takie jak Rick i Morty albo Dr. House też prezentują inteligentne jednostki cholernie nieszczęśliwe pomimo posiadanej wiedzy i umiejętności.

A ja nie jestem pewna czy wiedza przysparza ludziom cierpienia, moim zdaniem raczej wyzwala, szczególnie w tym przypadku. To takie świadkowskie straszenie, które sama przeżywałam, przestaniesz wierzyć, otworzą Ci się oczy to nie będzie nic, tylko pustka.

Tak jak napisałam, nie chcę iść w schemat, to są moje obserwacje i przemyślenia, które chciałam tu skonsultować. Mój świat się nie załamie jak ktoś mi odpisze, że stoczył się jako odstępca, albo wiedzie dobre życie nadal wierząc, a jest poza organizacją. Poza tym każdy trochę systematyzuje w tym lub innym aspekcie, nawet sam dr. House I każdy poszukuje systemu, świadomie lub mniej, który skończyłby się happy endem, Ty nie?

Rick and Morty to dla mnie kolejny amerykański mit szalonego naukowca, bo niby ta cała nauka miesza w głowie i można być tylko wariatem, żeby to wszystko ogarnąć. Wśród naprawdę mądrych ludzi tego świata nie widzę tego. Ostatnio słucham sobie Harariego, facet z mega wiedzą i pomysłem na rzeczywistość też w pewnym sensie systematyzuje, nie da się iść do przodu jeśli nie przedstawisz jakiejś tezy, która być może okaże się błędna, a być może będzie sukcesem

Małżeństwa z miłości trafiają się bardzo rzadko, częściej z rozsądku, bo czas goni, a zegar biologiczny tyka. Ile to osób pobrało się z rozsądku, aby nie zostać samemu?

To to samo. Miłość erotyczna to uczucie pragmatyczne i dyskryminacyjne w swojej naturze - co wie każdy, kto dostał kosza - zresztą bardzo niestałe i krótkotrwałe, przechodzące przy odrobinie szczęścia w stabilne związki z rozsądku/przyzwyczajenia.

Masz rację. Powinno się wybierać partnera z uczucia miłości. Ale w organizacji takiej zamkniętej jak ŚJ trudno o wybór partnera małżeńskiego. Nie ma wyboru. Małżeństwa z miłości trafiają się bardzo rzadko, częściej z rozsądku, bo czas goni, a zegar biologiczny tyka. Ile to osób pobrało się z rozsądku, aby nie zostać samemu? Z braku wyboru bierze się co jest w zborze, małżeństwa z innowiercami w grę nie wchodzą. Między innymi dlatego jestem sam. Nie poznałem żadnej siostry, dla której straciłbym głowę.

A ja nie deprymowałabym tak bardzo małżeństw z rozsądku. Często małżeństwa aranżowane mają więcej szans na przetrwanie niż te z niby wielkiej miłości, bo ta się jednak wiąże mocno z popędem fizycznym, który bądźmy szczerzy po jakimś czasie się wypala i niektórzy nie radzą sobie z szarą rzeczywistością która potem następuje. W małżeństwach z rozsądku od początku patrzysz bardziej trzeźwo na partnera i jesteś w związku z tym na wygranej pozycji, ale doceniam Twój romantyzm Gandalfie i życzę znalezienia drugiej połówka

A czy twoim zdaniem pracę wykonywaną dla pieniędzy można nazwać uczciwą pracą? Czy uczciwa jest tylko pasja? Bo jeśli to drugie, to witaj w świecie bez woźnych, śmieciarzy i szambiarzy


Za stary już jestem żeby łykać opowieści o miłości, podczas gdy więcej małżeństw scementował trwale kredyt mieszkaniowy niżeli romantyczne wzloty, które dość prędko się wyczerpują i wtedy trzeba szukać kolejnych; a niektórych ludzi w ogóle nie są w stanie objąć bo są zbyt brzydcy albo zbyt biedni - udowadniając tym samym wyższość pragmatyzmu nad górnolotnymi bzdurami

Zabierz z równania aspekt seksualny i ciekawi mnie ile wtedy osób byłoby w ogóle skłonnych zabiegać o uwagę płci przeciwnej. Miłość? Jest to koncepcja relatywnie nowa, przez wieki ludzie szli za siebie z rozsądku i też grało. Przecież po to idziesz w ślub by mieć stabilizację. Jak cię kręcą porywy uczuć, fale gorąca, napady emocji, kult nowości, to się bawisz w singla albo swingersa.

Mądra z ciebie niewiasta.

[/b][/size]

A jednak są ludzie, którzy łączą pasję z pracą i nieźle sobie radzą. Wyjątek potwierdza regułę. Ile osób zadowolonych jest ze swojego życia zawodowego? Podobnie jest w małżeństwie ile osób jest naprawdę szczęśliwych w związkach małżeńskich zawartych z rozsądku? Oczywiście nie jest to regułą. Może być tak, że to co było z początku wyborem czysto zdroworozsądkowym przerodziło się w miłość. Wszystko jest możliwe pomiędzy dwojgiem ludzi. Ale musi być jakieś uczucie, nie można być całkowicie obojętnym w stosunku do partnera małżeńskiego.

Dobry Wieczór Wszystkim 
Wpadłam na tek wątek i mam ochotę wypowiedzieć się choć odrobinę 
Iskry na start, rozsądek na całe życie - tak to zaczęło się u mnie -  kiedy poznałam swoją drugą połówkę , dzisiaj męża.
Z mojego doświadczenia - motyle w brzuchu pojawiają się przez pierwsze kilka miesięcy.
Piękny czas , ale na swój niejako półrealny, trochę naiwny sposób. To czas , kiedy czuje się do siebie ogromne przyciąganie i patrzy się na siebie przez wpół zamglone, ale mało widzące oczy (to także z mojego doświadczenia jeszcze zanim poznałam swojego męża).
Nie zawsze też  związki z dużą dozą namiętności, wzajemnej fascynacji, w których odczuliśmy zapach miłości, kończą się szczęśliwie.
I tutaj - uważam , że potrzebny jest rozsądek. Zaczynamy dostrzegać też wady drugiej strony (każdy je ma) , analizujemy , odpowiadamy sobie na wiele pytań , być może rodzą się też w nas jakieś wątpliwości.
Ja wątpliwości żadnych nie miałam odnośnie mojego męża 
Mieszkaliśmy też  razem przed ślubem około roku i uważam to za dodatni aspekt mojego życia.

Chciałabym jeszcze uwzględnić to , że małżeństwo z rozsądku niekoniecznie / nie zawsze oznacza - z wyrachowania  (przykład : materializm) , w moim przypadku to przede wszystkim poczucie bezpieczeństwa , wzajemny szacunek , troska , zaufanie itp.
Jestem też osobą którą jest bardzo łatwo zniechęcić dlatego też patrzenie przez różowe okulary szybko znika z moich oczu z czego bardzo się cieszę.

Łatwo jest kogoś kochać gdy wszystko się układa , prawdziwy test nadchodzi , gdy coś zaczyna się psuć.

Miłość a fascynacja / zauroczenie to wg mnie coś innego.....