Dokumenty pochodzą z zasobów IPN, pozyskanych na podstawie kwerendy naukowej BU Po III-55110-16(5)14. Stanisław Chłościński.
Samowolne kopiowanie i upublicznianie dokumentów pod odpowiedzialnością karną zabronione.
Sygnatura: IPN BU 01891/64

Gedeon: dyskusję do tego tematu prowadzimy tu:
https://swiadkowiejehowywpolsce.org/index.php?topic=2131.msg29758#new

Trzy wcielenia boga Wisznu


Upoważniam L******* K***** do przeglądania i komentowania pozyskanych przez Stanisława Chłościńskiego dokumentów z IPN.
Dokumentacja z IPN jest pozyskiwana przez Stanisława Chłościńskiego zgodnie z otrzymaną zgodą na kwerendę naukową w temacie Świadkowie Jehowy w Polsce w latach 1945 do 1989.
Kwerenda nr BU Po III-55110-16(5)/14 z dnia 06 03 2014


Brat „Sławek”

Będzie to opowieść o bracie, który jest prawie moim rówieśnikiem. Obaj mieliśmy to samo zacięcie, to znaczy przejść żywo przez Armagedon i żyć wiecznie w Nowym Świecie. Brat Sławek zapoznał się z prawdą po raz pierwszy w roku1946, a ja, o jeden rok później. Wiekowo jest między nami różnica. On urodził się w roku 1924, a ja dziewięć lat później. Nasz start w Organizacji przebiegał mniej więcej podobnie. Przed 1950-tym rokiem przygotowywaliśmy się do pracy konspiracyjnej, nawet nie wiedząc jak to będzie przebiegać i na co się musimy zdecydować. Mój brat Sławek mieszkał na wschodniej rubieży kraju, a ja, w jego środkowej części. Nic o sobie nie wiedzieliśmy, no, bo niby skąd. Po lipcu 1950 roku mieliśmy prawie taki sam start konspiracyjny, bo wszystkiego musieliśmy uczyć się z marszu, ale wiara w bliski koniec tego systemu rzeczy, dawała nam taką samą siłę woli walki o prawdę. Nic nie było nam straszne, bowiem wszelkie trudy wliczaliśmy w nasze ostateczne zwycięstwo. Brat Sławek dał ze siebie nawet więcej, bo własne całe gospodarstwo rolne puścił w dzierżawę. Na tę chwilę, byliśmy sobie równi pod względem zamożności i uzależnieni od Organizacji. Mniej więcej w tym samym czasie około grudnia lub stycznia 1953/1954 ukończyliśmy kurs sług obwodów, a potem to już praca na niwie pańskiej.

Pierwsze nasze spotkanie nastąpiło na jakiejś jednej z rutynowych odpraw dla sług obwodów, chociaż nie przypominam sobie tego wydarzenia dokładnie, a następnie około dwóch miesięcy na przełomie 1954/1955 „gościłem” go w moim obwodzie. Ten jego pobyt u mnie, bardzo lakonicznie opisałem już w „Mojej Przygodzie z Organizacją”. Od tamtego czasu nasze losy rozeszły się na zawsze. Normalna proza życia. Ludzie się spotykają przypadkowo, czasem zawiązują przyjaźń, a najczęściej rozchodzą się bez sentymentu i żalu, jak ludzie z pociągu, którzy jechali w tym samym przedziale.

No, ale Organizacja Świadków Jehowy nie jest zwykłym pociągiem, tym bardziej przedziałem, do którego się wchodzi i wychodzi tak zwykle, po prostu. Mój brat „Sławek” nie był zwykłym moim bratem, o którym można zapomnieć jak o wielu innych braciach, którzy też mieli swoje imiona, a nawet nazwiska. No właśnie. Nazwiska w tamtym czasie były zawieszone w próżni i nikt o coś takiego nie pytał. Ja nigdy nie pytałem brata Sławka o jego nazwisko, zresztą on o moje też nie pytał. Wiedziałem tylko tyle, że jest to jego organizacyjny pseudonim. Może nie zapamiętałbym nawet jego pseudonimu, gdyby nie pewna jego złota myśl, której mi udzielił, a ja, zapamiętałem ją do dziś, a czasem przekazywałem i przekazuję ją innym jako tzw. złotą myśl. Miało to związek z już opisywaną przeze mnie pogonią za wzrostem upragnionych głosicieli. Oto fragment tego opisu:

„Każdy z nas sług obwodów, na odprawę w okręgu, zabierał ze sobą kalkę techniczną, ponieważ na każdej odprawie był jakiś wizualny „plakat” przedstawiający bliski koniec tego systemu rzeczy. Trzeba było tylko odrysować i ruszyć po zborach, aby nieść światło prawdy i pokrzepienie dla głosicieli. Jeden z tych plakatów przedstawiał czas za pięć dwunasta. Myśmy w tę pięciominutową bliskość wierzyli i z taką wiarą, też tę kalkową wizję przekazywali. Nie bez powodu wspominam ten plakatowy szał. To miało działać na naszą wrażliwość w celu uzyskiwania więcej godzin, a szczególnie chodziło o wzrost upragnionych głosicieli, których tam gdzieś wyżej ciągle do statystyk brakowało.”

Po miesiącu, każdy z nas jechał na odprawę, aby poszczycić się osiągnięciami, jaką ten „pięciominutowy” plakat zrobił furorę. Opowiedziałem słudze okręgu, jak to osobiście z tym plakatem przemieszczałem się po zborach, aby tam na specjalnie zwołanych zebraniach, przedstawić ten krótki czas, jaki pozostał nam do Armagedonu, a w zamian za to, zbory miały sypnąć wzrostem godzin i głosicielami. Mój mizerny raport, wskazał słudze okręgu, że należy mi się odpowiednia reprymenda. Następny sługa obwodu brat „X” (nie pamiętam jego pseudonimu), toczka w toczke opowiedział taki sam scenariusz jakby żywcem ściągnięty z mojego postępowania jak wyżej opisałem. Sługa okręgu podsumował zalety tego brata, który osobiście podjął się tytanicznej pracy obsłużenia wykładem wszystkich zborów, dlatego jak podkreślił są wspaniałe efekty takiego osobistego zaangażowania. Byłem zdruzgotany. Brat Sławek w dość luźnej rozmowie zemną dotyczącej tego epizodu, „wyjawił” mi taką życiową maksymę:, > jeżeli coś robisz, nawet dobrze i dokładnie, ale to nie przyniosło spodziewanych efektów, to znaczy, że robiłeś wszystko źle<. Kilka dni później spotkałem się z bratem „X” na dworcowej poczekalni, pogratulowałem mu sukcesu, a ten mówi do mnie: > ja już kończę swoją służbę w obwodzie i wyjeżdżam do domu, a tych głosicieli …, tam już niema i nie wiem jak sobie ktoś inny poradzi. Ja poprosiłem o zwolnienie.<

Brata Sławka nie wspominałem zbyt entuzjastycznie. Był moim „aniołem stróżem” nadanym przez sługę okręgu, a każdy mój krok i poruszenie, nawet myśli wypowiedziane głośniej, znane było w okręgu. Nie obwiniam go o to, ponieważ wykonywał swoje obowiązki nałożone przez sługę okręgu. Takie były wymogi tamtego czasu, a Sławek też wierzył w swój nałożony i spełniony obowiązek wobec Organizacji. Pewnie do tej epizodycznej w moim życiorysie postaci bym już nigdy nie powracał, przynajmniej tak publicznie, chyba, że tylko w jakichś skrytych osobistych myślach, gdyby nie… to, że brat Sławek posiadał, a obecnie, już publicznie, znane nazwisko.

Ażeby poznać więcej szczegółów, jest wymagane powrócić do bardzo znanego nam z innych opracowań, bardzo ciekawej postaci, którym był t. w. „kłos”. Zapoznajmy się, co on ma do powiedzenia na okoliczność brata Sławka. „Kłos w zasadzie niewiele mówi o Sławku, z wyjątkiem tego, że przewodniczył jakiemuś zebraniu na jednym z „rodzinnych” spotkań w Okręgu i podaje szczegółowy program i jego przebieg, oraz wylicza nazwiska i pseudonimy wszystkich uczestników, ale te personalne szczegóły w tym wątku nas nie interesują. Acha, jeszcze może małoważny szczegół dotyczący samego „kłosa”. Ma on opuścić dotychczasowy teren okręgu I a u Chodary i przenieść się do okręgu V-tego, w którym sługą tego okręgu jest „Olek”. Czy do tego przeniesienia doszło faktycznie, z doniesień t. w. „kłosa” nie ma jasności. Teren ma opuścić również sekretarka brata Sławka, o pseudonimie „Ruta”, jako powód tej zmiany, jest jej bezpieczeństwo z uwagi na kilkakrotne aresztowania przez MO. Również „kłos” miał się znaleźć w podobnym niebezpieczeństwie, ale powodu, tego niebezpieczeństwa, w szczegółach nie podaje. Jest to donos „kłosa” z dnia 28 listopada 1960 roku. Powyższą datę podkreślam szczególnie, ponieważ wskazuje to, w jakim mniej więcej czasie ten anonimowy brat zostaje pozyskany na t. w. „kłos”. Najprawdopodobniej nastąpiło to podczas aresztowania w związku z wypadkiem samochodowym. Po miesiącu zostaje zwolniony. Z opisu oficera MO, H. Króla, musiało to nastąpić w okolicy podanej wyżej daty. Z przekonaniem do współpracy z MO nie było wielkiego problemu, ponieważ sami zwierzchnicy kandydata na t. w. nie wzbudzali w stosunku do niego żadnych podejrzeń. Znaczyłoby to, że jego nieobecność z powodu aresztowania musiała mieścić się w granicach budzących zaufanie. Musimy wziąć jeszcze poprawkę na to, iż w tym czasie aresztowania i wypuszczania były tak nagminne, że organizacyjna czujność praktycznie została uśpiona.

W tej chwili dysponuję zeznaniami innego ważnego konfidenta, z którym już się na tym forum zetknęliśmy. Jest to nasz już dobrze znajomy Wróbel. Lektura jego zeznań jest tak frapująca, że trudno jest się od niej oderwać. Z treścią tych zeznań zapoznamy się trochę później, ponieważ w tej chwili zafascynowała mnie pewna zbieżność dat. Zrobiłem takie małe zestawienie i porównałem z pewnymi wydarzeniami.

Pierwsze doniesienie „Kłos” – 17 -11 -1960 rok
Drugie doniesienie „Kłos” 25 – 11 -1960 rok
Trzecie doniesienie „Kłos” 28 – 11 1960 rok
Czwarte doniesienie „Kłos” 02 -01 -1961 rok
Piąte doniesienie „Kłos” 04 lub 05 -01 – 1961 rok

Kazimierz Wróbel pisze obszerny „list” do Ministra -29 -09 -1961 roku.
Założona teczka dla K. Wróbla sygnatura akt: AKT II DS. 15/62 Woj. Komenda MO w Kielcach
Rozpoczyna się pierwsze przesłuchanie Kazimierza Wróbla w Kielcach w dniu 10 – 04 – 1962
Ostatnie przesłuchanie kończy się w 16 -05 -1962

W roku 1959 K. Wróbel został przeniesiony na sługę okręgu nr I a. Jego poprzednik, A. Rutkowski został przeniesiony na sługę okręgu nr V. Wróbel, jako sł. ok. (z licznymi przerwami), pracował do końca września 1960 r. W październiku został aresztowany związku z w/w wypadkiem. W styczniu 1961, już nowe kierownictwo pod przewodnictwem R. Stawskiego przenosi go do Okr. II  w okolice Krakowa i Nowej Huty na stanowisko zastępcy sł. Okr. Pracując na tym stanowisku do lipca 1961 r., w sierpniu tego samego roku, decyduje się zerwać z działalnością Świadków Jehowy, a już we wrześniu pisze obszerny list (prośbę) do Ministra Sprawiedliwości PRL, o którym wyżej.

Z doniesienia „kłosa” z dnia 4/5 – I -1961 roku dowiadujemy się, że nasz stary znajomy tenże „kłos”, zostaje ze względu na jego bezpieczeństwo, przeniesiony do sługi okręgu. nr II Korsaka na jego zastępcę -do starej stolic, do Krakowa. - No i Eureka! – Mój brat „Sławek”, sławny t. w. oficera Henryka. Króla „kłos” i słynny odstępca Kazimierz Wróbel, to jeden i ten sam -nasz, mój „brat” w trzech osobach.

Kłos i Wrobel

Gdy po raz pierwszy spotkałem się z donosami tajemniczego „Kłosa”, zafascynował mnie bardzo odważnymi danymi, jakimi dysponował i tym dzielił się z oficerem śledczym MO, Henrykiem Królem. Już wtedy rozpoznałem w nim postać nietuzinkową z wiedzą o Organizacji z najwyższej półki. Zadawałem sobie pytania, kto może być tym „Kłosem” i drugie pytanie, co spowodowało u niego taki radykalny zwrot. W moich rozważaniach pt. Sprawa „Olka” i donosy „kłosa” napisałem:

>„Są to raporty sporządzone na podstawie zeznań, lub notatek dostarczonych przez donosiciela. Raport pochodzący jakby z drugiej ręki, nie odzwierciedla sylwetki autora tych donosów, a szczególnie jego własnego wnętrza, dlatego jako człowieka nie jesteśmy wstanie go „rozpoznać”. Możemy ustalić tylko jego „techniczną” sylwetkę, na podstawie, której bez większego trudu można by wskazać palcem, kto był „kłosem”. Konfident nie był tuzinkową postacią. Był wysoko postawioną osobistością, a może nawet najbliższym współpracownikiem sługi okręgu I a, samego Tadeusza Chodary vel „Tomek”. Nie wiemy, jaką pełnił tam funkcję, ale mając do własnej dyspozycji sekretarkę „Ruta”, stawia go bardzo wysoko w tej hierarchii. (…) Na podstawie donosów, wiemy, że „kłos” miał swobodny dostęp do archiwów, a ponadto brał udział w odprawach na najwyższym szczeblu zarządzania. Zachodzi pytanie, które postawi każdy, kto czyta te doniesienia, dlaczego i jak doszło do tego, że ów osobnik został „kłosem”.<

O jego osobistych dylematach, które mogły pchnąć go na tę drogę, napisałem tak:

> Trudno tu spekulować, i nie mam zamiaru wgłębiać się w te przyczyny, bowiem znając z autopsji tamten okres, przyczyn mogło być wiele. Moim zdaniem, przyczyna tkwiła w nim samym. Sposób zaangażowania się do współpracy, świadczyłoby raczej na jego „przewartościowanie wewnętrzne”, przekonanie się o beznadziejnym tkwieniu w konspiracji, tym bardziej, że takie trendy pojawiały się w samym najwyższym kierownictwie. Chciałbym zwrócić na jeden bardzo istotny moim zdaniem szczegół –oprócz bardzo dokładnych i szczegółowych doniesień, te dane były rzetelne (…) i ten szczegół, moim zdaniem potwierdza prawdziwość, o jego „przewartościowaniu wewnętrznym”.<

Niezależnie od tego czy chodzi nam o „Sławka”, „Kłosa” czy Wróbla, interesujące jest jego przewartościowanie. Każde z tych wcieleń, niosło ze sobą inne wartości i emocje z tym związane. Musimy sobie jednak zdać sprawę, że „Kłos” i potem już po prostu Wróbel, to pochodne tego, co w przeciągu czasu zrodziło się we wnętrzu „Sławka”. Każdy z nas doskonale zdaje sobie sprawę ile przemyśleń za i przeciw kosztowało nas nieprzespanych nocy. Okres „sławkowych” przemian, przypadający na lata 1956 – 1960, to równoległy okres mojej apostazji, to nie to samo, co lata 1990-te, do roku bieżącego, gdzie kliknięciem w klawiaturę komputera zapoznajesz się z tuzinem takich samych jak TY odstępców. Wtedy odwaga odejścia, kosztowała o wiele drożej. Od tego podjętego kroku przylgnęło do niego odium zdrady uwiecznionej w publikacji „Wierni Jehowie”.

>Najbardziej znanym i skutecznym konfidentem był Olek Rutkowski i jego pomocnik Wróbel, w czasie, gdy Scheider przebywał w wiezieniu dokonał sporego spustoszenia w szeregach organizacji.<

Na razie jeszcze nie wiemy, czym tak skutecznie naraził się „Olek”, ale o Wróblu, wiemy już dużo. Na ogół do ludzi ze znamieniem zdrajcy, odnosimy się z rezerwą, jeżeli już nie wręcz z pogardą. Taki efekt chcieli osiągnąć autorzy, lub autor publikacji „Wierni Jehowie”, zresztą w tym celu powstała, aby pokrzepić całą świadkowską populację, po „wielkiej zdradzie”. Szczególnie ważne było uspokojenie świadkowskiej populacji mieszkającej we wschodniej części Polski, ponieważ większość organizacyjnych decydentów, tam była bardziej rozpoznawalna i wyrazista. Wiele do przemyślenia, dało mi moje własne doświadczenie, gdy sam byłem sługą obwodu. Już tam dopatrzyłem się, że tak bardzo lansowana miłość braterska, była tylko fasadowa na potrzeby maluczkich. Na styku Obwód – Okręg, ta braterskość była już bardziej szorstka i selektywna, czego dałem trochę upustu w mojej „ Moje Przygodzie z Organizacją”, ale tego rodzaju „przeoczenia” to tylko mały pikuś, taka linia podziału przebiegała na styku Obwód – Okręg. To, co było powyżej tej granicy, to już rodzaj czarnej dziury i tylko wtajemniczeni obwodowi mieli, jakie takie rozeznanie. Pozycję Sługi obwodu, można porównać z proboszczem w KK. Lubiany proboszcz przez parafian, niekoniecznie jest chwalony przez biskupa. Dopiero po lekturze zeznań Wróbla, dowiedziałem się, o przyczynie, dlaczego w swoim czasie Scheider wyraził się o Władysławie Szklarzewiczu, iż ten, nawet pionierem nie powinien zostać. Znałem wiarę i żarliwość tego brata, ale te walory W. Szklarzewicza, nie były pryncypałowi do niczego potrzebne. Nie przynosił mu wymaganego wzrostu głosicieli, tudzież rosy, a to już jest istotny powód, aby zdjąć go ze sługi okręgu.

Zagłębiając się w lekturę „Sławka” – Wróbla, otrzymuje się bardzo wyraźny obraz Organizacji wyłonionej po roku 1956. Ten jego obraz opisany z autopsji, wyraźnie potwierdza to, co już niejednokrotnie opisałem w moich tu wejściach. Nadmiar „generałów” spowodował, że rywalizacja o dobrą pozycję, była naczelną dewizą utrzymania się za wszelką cenę. Wydawałoby się (przynajmniej w tamtym czasie mnie się tak wydawało), że powstałe „zgrzyty” na „górze”, miały tylko i wyłącznie charakter doktrynalny dotyczący wizji tej Organizacji w nowych kształtujących się warunkach społeczno politycznych w Polsce po tym znamiennym roku. Natomiast ociąganie się z legalizacją, było raczej wybiegiem dyplomatycznym, w którym należało widzieć strategiczną mądrość pryncypała Scheidera, oraz większość wiernych w wierze braci, którym dobro tej Organizacji było głównym celem! Taki mniej więcej przekaz dochodził do mieszczących się w obwodowej, świadkowskiej populacji. Jedynym odpryskiem toczącym Organizacje wewnątrz, dotyczył „Jakuba”, czyli Stanisława Rejdycha i jego grupy przedstawianej, jako braci słabej wiary zmanipulowanych przez władze PRL. Jaka była rzeczywistość, tych braci” słabej wiary”, dotyczył mój wpis w > Generałowie są zmęczeni<.

Utrwalony stereotyp autora lub autorów publikacji „Wierni Jehowie”, narzucił czarno biały wizerunek ówczesnych zarządców Organizacji w Polsce po to, żeby grubą krechą oddzielić tych w białych szatach z gałązką oliwną trzymaną w dłoni, od tych czarnych zionących ogniem nienawiści robiących za czarnego Luda i szkodzących Organizacji. Już wielokrotnie w sytuacjach zwrotnych każdego osobnika, zwracałem na fakt, że nic nie dzieje się spontanicznie, lecz zawsze zachodzi pewien proces ewolucyjny wskutek pewnych zachowań zewnętrznych. W czasie trwającej walki do roku 1956-go, wszyscy uczestnicy zaangażowani w bojach, mieli przeświadczenie, że ofiary są naturalnym skutkiem tego okresu. Zwycięscy, dopiero po bitwie gdy dochodzi do dzielenia się zdobyczami, odkrywają swoje naturalne ludzkie oblicza i to niezależnie od tego czy wierzą w Boga prawdziwego, czy fałszywego. Już w pierwotnej gminie jerozolimskiej, traktowano Hellenistów jako gorszy sort od Judeochrześcijan, co było powodem niesnasek na tle podziału dóbr czysto materialnych. W polskiej Organizacji Świadków Jehowy po roku 1956 roku kierowanej przez Sługę Kraju Scheidera, nie sięgnięto po wzór jerozolimskich chrześcijan i nie poszukano nowożytnego „Szczepana”, aby rozwiązać narastający problem „łupów” i jego dystrybucji. W brew pozorom o potrzebie ciągłego materialnego wspierania przez obwodowe populacje wyznawców, Okręgowe gremia zarządców, mieli się czym „gospodarzyć”. Nasuwa się pytanie: dlaczego brat „Sławek” stał się Wróblem, skoro tkwił w tym dobrze prosperującym „gospodarnym” gronie?

To bardzo małe stadko przywódcze skupione wokół zarządu krajowego, obracało ogromnym organizacyjnym majątkiem. Brak legalizacji prawnej, bardzo pomagał tej grupie manipulować zasobami, z uwagi na brak kontroli księgowej, a ta która istniała, w większości polegała na „zaufaniu. Nie istniał żaden system kontrolny, a struktury oddolne nie istniały, zresztą takie struktury w pełnym tego słowa znaczeniu, nie są w Organizacji przewidziane. Nie będę cytował dosłownych wypowiedzi, w których wyraża się autor Kazimierz Wróbel, ponieważ mam nadzieję, że Gedeon zamieści ten przekaz w całości w postaci scanów. Czytając osobiście ten materiał, który wyszedł spod ręki samego autora, tkwiącego w samym mateczniku tej Organizacji, poczułem mimo wszystko, do niego nić sympatii, ale tym samym tę nić straciłem ostatecznie do wszystkich tych byłych moich współbraci, z którymi łączyła mnie kiedyś współpraca i wspólne trudy w jakich z konieczności byliśmy na siebie skazani. Na nic przydał się dla mnie ich wzór wiary i oddania, oraz chociażby współcierpienia dla Organizacji. Oto nazwiska moich współbraci, których dotąd wspominałem z pewną nutą sympatii: Jan Lorek, Tadeusz Chodara ,Aleksander Rutkowski, Władysław Brodaczewski, byli jeszcze inni, ale tych stawiałem jako ponoć zdrowy trzon tej Organizacji. Od lektury Wróbla, zmieniłem zdanie. Sługa okręgu brat Brodaczewski „Władzio”, szczególnie zarysował się w moim odczuciu niekorzystnie za jego bardzo szczerą wypowiedź, dla którego praca w podziemiu jest romantyczna, daje bodziec do działania, krzepi ducha, jest ciekawa i bohaterska. Po tej ciężkiej i bohaterskiej pracy, często odreagowywał w markowych trunkach. Brat Aleksander Rutkowski, po trudach pracy w piekarniach, miał trochę więcej poszanowania dla swoich pracowników i pozwalał im korzystać z oglądania filmów w salach kinowych. Oczywiście dla obwodowych pionierów też były wyświetlane filmy i to przywożone z Zachodu…, o odbytych kongresach na nowojorskich stadionach oraz radościach ze spływających błogosławieństw w pracy pionierskiej. Takie sprawiedliwe dzielenie „dóbr”, według zasług.

W tym samym czasie dopingowani obwodowi o ciągły wzrost, wyliczali mi, ile czasu marnuję na takich fanaberiach jak bezproduktywne spacery za miasto, czy chodzenie po lesie zbierając grzyby. Z ich wyliczenia wynikało, że licząc z niedzielą, co najmniej 16 godzin w tygodniu opuszczam się w pracy Pańskiej, a to jest grzech wynikający z przedstawionej mi sytuacji, o czym jako doświadczony brat, powinienem wiedzieć. Wiedziałem aż nadto, tylko, że wtedy chodzenie po cudzych domach coraz bardziej przestawało mnie interesować. Sługa kraju, brat Scheider potrzebował zmobilizować całą obwodową populację, aby ci przynosili mu co miesięczny plon, a w każdym następnym miesiącu większy niż w minionym. To był jego strategiczny cel sam w sobie. Jego Organizacja tu w Polsce, miała być tym ośrodkiem przodującym w tej części Europy. Taki świadkowski polonocentryzm. Kierownicy okręgów, którzy nie spełniali jego oczekiwań w tym zakresie, byli na cenzurowanym. W każdej chwili sługa okręgu, który nie spełniał, czy w „inny sposób” nie przysparzał wymaganej ilości głosicieli, w najłagodniejszym przypadku mógł liczyć się z odwołaniem kierowania okręgiem. Takie przymusowe roszady stanowisk były nagminne. Aby nie podpaść pryncypałowi, delikwent musiał się bezwarunkowo poddać jego woli, stąd fałszowanie miesięcznych sprawozdań stawało się rutynowe. Każdy sprzeciw, a już oficjalna krytyka pryncypała, była powodem jego wykluczenia, czego dowodem jest „Jakub”- Stanisław Rejdych i jego grupa. Rejdych się odważył bo jeszcze wierzył w świętość Organizacji, wierzył w sprawiedliwość prezesa Knorra i wierzył we wszechwidzącego Jehowę Boga. A w co wierzyli pozostali współ słudzy Rejdycha, że nikt nie stanął w jego obronie?

Trochę jeszcze wierzyli w Jehowę, ale to nie był główny powód. Ten główny powód, dla którego pozwolili uwikłać swoją reputacje, został osłonięty grubą kotarą tajemnicy. Za cenę odchylenia tej kotary, brat „Sławek” został Wróblem z przydomkiem –konfident. Jeszcze jako brat „Sławek”, poznał tę Organizację dogłębnie. W okresie głębokiego zakazu, w bardzo szybkim czasie przeszedł szczeble na wielu odcinkach zarządzania organizacją z aresztowaniem w 1955 roku włącznie. W roku 1956 z marszu wszedł w wir odtwarzania Organizacji od nowa. Był jednym z wielu „generałów”, którzy otrzymali szlify „oficerskie” w boju. Jak wielu innych, „bławy generalskiej” nie otrzymał, ale był takim „generałem” bez przydziału, czyli w „cywilnym” określeniu takim -zatkajdziurą- i tak te „dziury” zatykał. Bywał sługą okręgu, bywał zastępcą sług okręgów, to znów drukarzem i dystrybutorem, a gdy była potrzeba, też sługą obwodu. W więziennej gwarze jest taka znana funkcja kalifaktor, czyli najlepiej poinformowany więzień ze względu na szeroki zakres obowiązków. Znał wszystkich i więźniów, ale też personel nadzorczy. Mógł wielu pomóc, ale też zaszkodzić. Taka funkcja, może trochę przeze mnie przerysowana, pomogła mu poznać lepiej i szczegółowiej wszystkie zakamarki funkcjonowania zaplecza zarządzania Organizacją. Nadmiar takiej informacji, zaczęła przemawiać do niego innym głosem, bardzie krytycznym, a co pewnie w następstwie przełożyło się na pewien bunt, to pazerność i hipokryzja jego współ towarzyszy lub braci jak kto woli.

Jeżeli do roku 1956, Organizacja była zdana tylko na wsparcie ze strony dolnej warstwy braci z tzw. „rosy”, to już po tej dacie możliwości radykalnie poczęły się zwiększać poprzez zasilanie z zagranicy. Osobiście otwieram moje oczy ze zdziwienia, ponieważ o tym dowiaduję się dopiero z relacji K. Wróbla, i o tirach przywożących masę towarów do poszczególnych Okręgów. Tą masą dóbr dysponowali Słudzy Okręgów. Jaką masą towarów i wartością tych zasobów dysponowali okręgowi słudzy, nie mam zamiaru się rozpisywać, ponieważ zrobił to autor tych opisów, bardzo dokładnie i szczegółowo, a zainteresowanych tym opisem zachęcam do lektury skanów. Tu tkwi główny powód, dla którego, tak nie chętnie chciano rozstać się z konspiracją i tak romantycznie opisał ją mój idol, brat „Władzio” Brodaczweski. Wg relacji K. Wróbla, Brodaczewski posiadł materialną wille, brat Chodara zajął się koronkarstwem też materialnym i przymierzał się do kupna dom z dużym ogrodem, też stricte materialnym. A Andrzej Rutkowski przyrzekał jeszcze wtedy „Sławkowi” oczywiście, że gdy będzie z nim trzymał, nigdy mu niczego nie braknie –pewnie też zasobów materialnych, bo nie królestwa bożego przecież. Spieniężanie tych dóbr przynosiło krocie w tamtych warunkach, gdy takie towary były osiągalne tylko w sklepach Pewex za bony i dolary. Rozliczanie spieniężonych dóbr, był wielką fikcją, tylko na braterskie słowo, nawet nie honoru. „Sławek”, rzucany na różne „przywileje”, w tym również na wakujące stanowiska obwodowe, z łatwością miał możliwość zobaczyć przepaść dzielącą obwodowe pospólstwo gdzie istniał wyraźny trend do legalizacji, z okręgową arystokracją, której legalizacja psuła dostęp do źródła życiodajnych dóbr.

Oto tyle zostało z moich idoli, co do których jeszcze do niedawna miałem nić sympatii, widziałem w nich może naiwną, ale szczerą wiarę w wyznawane ideały, teraz już ostatecznie wygasła we mnie jakakolwiek tląca się jeszcze iskierka już nawet nie sympatii, ale nawet wyrozumienia. Tak też dosłownie zrozumiał to mój brat „Sławek”, który w dodatku to on stracił wszystko. Stracił żonę, która odeszła od niego, gospodarstwo rolne, które ostatecznie przeszło na dzierżawcę, a na koniec jego dotychczasowi bracia w wierze, puścili go z wilczym biletem. Jedynym, który mógł mu pomóc, to dotychczasowy jego prześladowca w osobie ministra sprawiedliwości PRL. Taki paradoks w historii jednego człowieka.


Poniżej zamieszczamy list, jaki napisał Kazimierz Wróbel, Nadzorca Okręgu ŚJ w 1961 roku do Ministra Sprawiedliwości.
Proszę zwrócić uwagę na opisane zaszłości które miały w tym czasie miejsce w tej niby bożej organizacji

 Dokumenty pochodzą z zasobów IPN, pozyskanych na podstawie kwerendy naukowej BU Po III-55110-16(5)14. Stanisław Chłościński.
Samowolne kopiowanie i upublicznianie dokumentów pod odpowiedzialnością karną zabronione.
Sygnatura akt IPN Ka 112/4

Dokumenty pochodzą z zasobów IPN, pozyskanych na podstawie kwerendy naukowej BU Po III-55110-16(5)14. Stanisław Chłościński.
Samowolne kopiowanie i upublicznianie dokumentów pod odpowiedzialnością karną zabronione.
Sygnatura akt IPN Ka 112/4

Dokumenty pochodzą z zasobów IPN, pozyskanych na podstawie kwerendy naukowej BU Po III-55110-16(5)14. Stanisław Chłościński.
Samowolne kopiowanie i upublicznianie dokumentów pod odpowiedzialnością karną zabronione.
Sygnatura akt IPN Ka 112/4

Meandry


Meandry, to nie jest historia Świadków Jehowy w Polsce, to ma być tylko krótki przegląd jak ta Organizacja przekształcała się w czasie.

Od początku, gdy zapoznawałem się z jej dogmatyzmem wewnętrznym, byłem przekonany, że jest to jedyny ruch wyznaniowy (napisałem „wyznaniowy”, a nie religijny. Religia była postrzegana jako narzędzie samego Szatana, w celu odwiedzenia ludzi od prawdy), który jest święty, nieskazitelny prowadzony przez jedynego prawdziwego Boga mający imię własne –Jehowa-, a które to imię jest celowo skrywane przez religionistów (ten zwrot „religioniści” był dość mocno akcentowany), aby prawdy o tym imieniu, nie poznał nikt. Poznanie prze zemnie takiej prawdy, bardzo mnie dowartościowało, bo znałem tajemnicę, której moi rówieśnicy nie mieli pojęcia, że w ogóle i istnieje. Na ogół rzeczywiście tak było, ponieważ w tej populacji, w której się obracałem wyraz lub imię jak kto woli –Jehowa- nie funkcjonowało.

Za poznaniem takiej prawdy, były też obowiązki głoszenia wszem i wobec, co też starałem się wykonywać. Wiadomo, że Szatanowi się to moje stanowisko nie podobało, więc musiał zemną walczyć i walczył. Zbiegiem czasu, w skutek przebywania w takiej specyficznej społeczności, poznawałem coraz więcej walorów potrzebnych do podobania się prawdziwemu Bogu i negatywów, których ten sam Bóg się brzydzi, a przecież jego wierny sługa nie może przysparzać takich obrzydliwości. Poznałem, że lud boży, to lud nie z tej ziemi, a więc i to co ziemskie jest obrzydliwością bożą. Te wszystkie obrzydliwości można było omijać, ale do czasu.

Organizacja Świadków Jehowy, kierowana przez Wilhelma Scheidera, w okresie do 1939 roku zwała się również Badacze Pisma Świętego, formalnie nie istniała jako formacja, ale działała tylko na zasadzie ogólnej tolerancji religijnej w ówczesnej Polsce. Pomińmy okres wojenny, który przysparzał wiele „kłopotów”, ale nie tylko tej formacji. Po roku 1945, ruch ten wystartował już częściowo sformalizowany z oficjalną nazwą, adresem siedziby w formalnej własności Wilhelma Scheidera – Łódź ulica Rzgowska 24. Formalnie, Organizacja prowadziła działalność legalnie, ale taki tymczasowy stan prawny, dotyczył wielu innych organizacji, zrzeszeń, różnych związków itp. Taka tymczasowość nie mogła istnieć w nieskończoność. Ona musiała zostać w określonym czasie uregulowana. Nowy powojenny ład prawny zaczynał wchodzić w decydującą fazę w roku 1949. Wszystkie tego typu pozarządowe organizacje, musiały wystąpić o uregulowanie statusu prawnego. Pomińmy tu istotny szczegół, że nielubiana powojenna władza, wielu nie przypadała do gustu, ale tak to już z władzami bywa, że czy nam się ona podoba czy nie, jeżeli chcemy funkcjonować, musimy się podporządkować jej wymogom. Wszystkie zorganizowane formacje, świeckie czy religijne, podlegały takiej samej procedurze rejestracji.

Cała świadkowska populacja zborowa, nie była informowana o takich zamierzeniach, natomiast do zborów docierały jakieś niepokojące sygnały, o zbliżającej się enigmatycznej „zimie”. Opowiadano nam o zachowaniu się wobec władzy, jak wymijająco unikać odpowiedzi na konkretne zapytanie, o innych braci, zwierzchnikach, ich nazwiskach i adresach. Ustne instrukcje dotyczyły wielu dziedzin życia społecznego w zorganizowanym państwie. Wiedzieliśmy, że Świadek Jehowy nie może służyć w wojsku i innych formacjach militarnych, w tym w szpitalach wojskowych. Nie powinien służyć w formacjach Służba Polsce, należeć do Harcerstwa, w żadnych związkach młodzieżowych, nawet czysto sportowych, acha –nawet poddanie się szczepieniom ochronnym, a te w większości były przymusowe, było niezgodne z wolą bożą. Wszelkie referenda, wybory powszechne, czy złożenie podpisu pod Apelem Sztokholmskim  było naganne, ponieważ miało to związek z popieraniem bezbożnego świata i jego obrzydliwości, czym szczególnie brzydzi się Jehowa.

Świadkowie Jehowy (Badacze Pisma Świętego), bo taka była oficjalna nazwa, nie wiem czy z inicjatywy własnej, czy za aprobatą (nakazem) Brooklynu, tej procedurze się nie poddali, a przynajmniej nie zaaprobowali niektórych jej postanowień. Nie wnikając w szczegóły, Organizacja jako całość została zdelegalizowana ze skutkami o jakich już wiemy.

Represje jakie spotkały wielu wyznawców, są znane, opisywałem też w moich pisanych postach, w tym też o moich własnych. Sześć lat, bardzo drastycznych represji, niczym nie przyczyniło się do zrewidowania dotychczasowego stanowiska Organizacji do powstałych nowych zewnętrznych możliwości wyjścia, może nie na idealnych warunkach, ale sprzyjającej legalizacji. Konserwatywna postawa ścisłego kierownictwa pod kontrolą Wilhelma Scheidera, nie była wstanie zrobić kroku postępu w tym kierunku. Zarysowane śmielsze oznaki pchnięcia Organizacji w celu wyjścia z tej stagnacji, były tępione z cała stanowczością. Wiele nazwisk tych postępowców znalazło się po za Organizacją, najczęściej z wilczym biletem. Przez następne dwie dekady, Organizacja meandrowała od lewego, do prawego brzegu, bez zdecydowania się do rzucenia cum w celu zakotwiczenia się przy brzegu. Ostatecznie dla wielu z nas, których Organizacja się pozbyła, lub sami ją pozostawili odcinając dotychczasowe więzy łączące, powinno być nam zupełnie obojętne jaki dalszy kierunek obiera i w jakim kierunku podąża.

Czy zupełnie obojętne? Osobiście mam tu dylemat i zastanawiam się czy ten dylemat nie dotyczy również innych moich byłych współbraci, no chociażby, Gedeona i innych z tamtego okresu. Nie jestem znawcą statutów, którym każda organizacja musi się posługiwać w swojej bieżącej działalności. Statut określa cel działalności, sposób przyjmowania członków do organizacji, jego prawa i obowiązki, oraz przyczyny i sposób rozwiązywania członkowstwa. Statut powinien określać ciągłość organizacyjną, nawiązać do przeszłości, skąd się wywodzi, jaką ciągłość aprobuje, od czego lub od jakiego okresu się odcina, jakie wartości chce kontynuować. Jeżeli tu coś poplątałem, proszę mnie poprawić, a jeżeli piszę głupstwa, proszę mnie skrytykować. Organizacja Świadków Jehowy, jak sobie przypominam, zawsze stroniła od statutu, a jeżeli była zmuszona coś napisać, to treść była taka enigmatyczna, że oprócz posłuszeństwa do Jehowy Boga, nic więcej z treści nie wynikało. Główną przyczyną stanowiącą postawę do zdelegalizowania wyznania na terenie Polski, polegała na uporze władz związku wyznaniowego Św. J. aby w czymkolwiek nie naruszać dotąd funkcjonującego status qwo.

Wytyczne przychodzące do sług drogą nieoficjalną, w sprawie składanych wniosków, miały nas ukierunkować w wypełnianiu odpowiednich rubryk.
- Św. J. są posłuszni jedynemu prawdziwemu Bogu Jehowie
- Jesteśmy neutralni wobec panującego systemu rzeczy
- Jesteśmy obywatelami Nowego Świata, a tu na Ziemi, jesteśmy tylko przychodniami i świadczymy jako ambasadorowie
- Jako ambasadorowie, nie bierzemy udziału w żadnych strukturach politycznych kraju, w którym mieszkamy
- Nie uchylamy się przed płaceniem podatków, jako daninę na rzecz kraju, którym mieszkamy

Nie ręczę za dokładność i szczegóły dotyczące powyższych wytycznych, ponieważ cytuję wszystko z pamięci, ale mniej więcej w takim duchu przekazywano nam kierunek, który powinien nam przyświecać, w związku z powszechną akcją dotyczącą wniosków rejestracyjnych. Wypunktowałem tylko główne myśli, które wynikały z przekazanych wytycznych, ale wynikających z wykładu zręcznie popartych tekstami biblijnymi. Wszystko co potem nastąpiło, to już tylko skutki tej niechcianej rejestracji, które ogółowi wiernych przedstawiało się jako ostateczna wściekłość Szatana Diabła, którego nieunikniony koniec jest w Armagedonie, ale za to, nasze zwycięstwo, jest już na wyciągnięcie ręki.

Po słynnych zwolnieniach z więzień w roku 1956, rozeszła się wieść po zborach o złożonym nowym wniosku, o zarejestrowanie wyznania. Nie wierzę w dyletanctwo autora, lub autorów tekstu nowego statutu, jak też tych, którzy złożyli swoje podpisy pod gotowym tekstem, razem z wnioskiem. Wprawdzie nie znamy(nie znam) tekstu złożonego statutu, ale znamy przyczynę odmowy jego przyjęcia. Z urzędowego biuletynu informacyjnego dotyczącego wyznania Świadków Jehowy w Polsce dowiadujemy się że:


>”16 – 09 - 1956r  wyznanie złożyło projekt statutu wraz z wnioskiem o rejestracje. Urząd do, s. Wyznań decyzją z dnia20 10 1958 r. odmówił rejestracji z uwagi na to, że statut nie miał charakteru statutu wyznaniowego, lecz był statutem tylko związku funkcjonariuszy tego wyznania”. (podkreślenie moje) <


W maju 1962 r. złożono ponownie projekt statutu wraz z wnioskiem o rejestracje. Ale jak wskazuje to samo źródło:


>”Projekt statutu, nie przedstawiał rzeczywistych celów i faktycznego ustroju wewnętrznego wyznania”. (podkreślenie moje)<


Sługa oddziału W. Scheider, był przekonany, że taka gra z władzami pomoże Organizacji zjadać ciastko i równocześnie zachować to ciastko. Taka taktyka tylko z pozoru, dawała Organizacji pewne wytchnienie. To igranie z władzami związane z występowaniem z wnioskiem o legalizację było główną przyczyną dekonspiracji (dwa lata zwłoki z odpowiedzią). Władze wykorzystały ten stan do wewnętrznej penetracji i trzeba przyznać, że w pełni im się to udało, a do tego celu wykorzystano czynny personel organizacyjny z najwyższej półki zarządzania. Organizacja została w pełni otoczona kontrolą przez służbę bezpieczeństwa. Żeby było śmieszno i jednocześnie straszno, to te służby pomagały polskiemu kierownictwu oddziału, pozbywać się tych „buntowniczych” elementów, które chciały ten proces powstrzymać. O tym świadczy wypowiedź urzędnika S. B., skierowana do jedne z tych „buntowników” (do wyrzuconego z Organizacji sł. Okręgu, Czesława Stojaka):


>„Wam się zachciało czystości i macie. Mimo waszego uporu, Stawski, Rutkowski, Brodaczewski zwyciężą.(…)”<


Na tym etapie, jeszcze nie wiemy jaką faktyczną rolę odegrały te wyżej wymienione nazwiska, wiemy jednak, że Organizacja w odpowiednim czasie zmieniła radykalnie kurs w przypodobaniu się władzy. Nagle powstał ożywiony ruch na linii Brooklyn – Warszawa. Przybycie do Polski takich tuzów jak prezydent Franz i wice, Henschel. Rozmowy toczyły się dość sprawnie, bo w bardzo krótkim czasie, radykalnie zmienił się kurs, w stosunku do dotychczasowego. Rozmowy zakończyły się stwierdzeniem ogólnym, że:


>”Jeżeli Świadkowie Jehowy nie będą naruszali obowiązującego porządku prawnego, to stosunek na linii Państwo – Wyznanie, mogą zadowolić obie strony.” (Podkreślenie moje)<


Już w dniu 12 – 05 – 1989 roku, decyzją  -  II – 803/14/16/89   pod pozycją 39, została zarejestrowana Organizacja pod pełną nazwą:
”STRAŻNICA – TOWARZYSTWO BIBLIJNE I TRAKTATOWE Zarejestrowany Związek Wyznania Świadków Jehowy w Polsce”
na podstawie art. 107 par. 4 kpa. Podpisał :
MINISTER – KIEROWNIK  -  Urzędu do Spraw Wyznań   /-/ dr Władysław Loranc

Nie posiadam wiedzy jak to zwycięstwo zostało zarekomendowane zborom, być może była to rekompensata za nieudany rok 1975. Nie mogło to być na pewno zwycięstwo nad Szatanem, a jeżeli doszukiwać się tu zwycięstwa, to jedynie Pyrrusowego. Jak bardzo zmienił się stosunek władz z ulicy Rzgowskiej 24, w stosunku do wytycznych tych z roku 1949 i późniejszych, cytuję poniżej za biuletynem informacyjnym:


> ”Podstawowe kryteria które przyjęło wyznanie i dało podstawę do zarejestrowania związku wyznaniowego:

-wyeliminowanie przerzutu literatury do Zw. Radzieckiego
- przekazano kontroli SB MSW pełny serwis literatury z Centrali w USA
- oczyszczenie literatury Św. J. z akcentów społecznie i politycznie szkodliwych
- zlikwidowano nielegalną bazę poligraficzną /9 okręgowych drukarń/” <


Na koniec, ten sam biuletyn reasumuje te działania władz PRL, które doprowadziły do uległości dotychczasowego nieugiętego oporu kierownictwa Św. J. w Polsce.


> „Wieloletnia tolerancja wyznania św. J. w Polsce, w skutecznym stanie prawnym, oraz prowadzone dialogi polityczno – operacyjne w istotnym stopniu pogłębiły lojalizacje kierownictwa i członków wyznania w stosunku do władz państwowych. (…) Prawne uznanie związku, zobowiązuje kierownictwo wyznania do ścisłego przestrzegania statutowych obowiązków względem władz państwowych.” (podkreślenie moje) <


I co? Ano nic! Po prostu –nic się nie stało! Dotychczasowe wtłaczane w nas organizacyjne pryncypia, stały się zwykłą szmatką do wycierania sobie…

Buńczuczne wytyczne z roku 1949, które wyżej przedstawiłem, na nic się nie zdały, bo w ostatecznym bilansie, kierownictwo krajowe Św. J w Polsce, przy bezpośrednim czynnym udziale i wytycznych zwierzchnej Korporacji z zagranicy, przyjęło krajowe warunki porządku prawnego. Zwracam uwagę na bardzo ważną konkluzje. Po raz pierwszy władze korporacyjne w osobach prezydenta i jego zastępcy, podpisując się pod końcowym aktem negocjacji z polskimi władzami służby bezpieczeństwa, tym samym potwierdzili, że dotychczas Świadkowie Jehowy w Polsce, naruszali obowiązujący system prawny. Pomimo tak oczywistej prawdy, i popełnionych błędów przez rodzime kierownictwo Organizacji, przy pełnej aprobacie brooklyńskiej, nie przyjęło na siebie żadnej odpowiedzialności za trzy dekady lat niewspółmiernych cierpień i szykan. Tych cierpień i szykan, a nawet śmierci, można było uniknąć, gdyby Organizacja w roku 1949 kierowała się z takim samym realizmem jak w roku 1989. O obowiązującym duchu wszelkiego cierpiętnictwa i jego walorach wskazywanych przez Organizację jako cierpień miłych Jehowie Bogu, pisałem w poście pod ogólnym tytułem >Demonokracja Szatana i Hiobowie dwudziestego wieku<. Tam wskazałem również jako głównego sprawce w osobie Franklina Rutherforda prezesa światowej korporacji.

Pozostawmy popełnione błędy, wskutek czego były takie następstwa jakie były, ponieważ nikt już tych następstw odwrócić nie zdoła. Powróćmy jednak do zasygnalizowanego na początku statutu, na pewno przepracowanego już po 1989 roku i poszerzonego. Organizacja nie odcięła się od poprzednio popełnionych błędów, przeciwnie  -zachowała ciągłość. Wszelkie cierpienia, tudzież śmierć wielu wyznawców, potraktowała jako pewien ciąg prześladowań i cierpień z powodu przynależności do Organizacji, która została wybrana przez Jehowę Boga na tej Ziemi. Pomińmy tu złośliwe pytanie, dlaczego akurat Jahwe upodobał sobie ludzkie cierpienia za cnotę przynoszącą mu chwałę, ale skoro tak musi być, to w tej chwale dla Jehowy, wielu z nas dobrowolnych odstępców, czy z premedytacją wyrzuconych z Organizacji, ciągle tejże Organizacji przysparzamy dodatniego, czy chlubnego jak kto woli -prestiżu. Naszego współudziału w podtrzymywaniu w wierze świadkowskiej populacji w okresie wielkiego zakazu, nikt nie podważył. Byliśmy potrzebni. Nasz udział w ogólnej statystyce prześladowanych też był wliczony do „Rocznika 1994” Nikt z obecnych światowych, strefowych czy oddziałowych decydentów Organizacji Świadków Jehowy, nie podważył naszego udziału i wkładu pracy na rzecz wzrostu głosicieli, którym chlubi się Korporacja.

Poganie, czy pogańskie kraje rządzone czarną łapą Szatana Diabła, przyjmują odpowiedzialność za wkład wysiłku jednostki za włożony trud na powiększenie ich dobra, bez względu na to, czy ten wysiłek był dobrowolny, czy przymusowy (odszkodowanie za pracę przymusowych robotników). Za bezprawne uwięzienie i doznane cierpienia, rewanżują się wypłatą odszkodowań jako zadość uczynienie. Nasi, moi byli bracia nie wzbraniali (chociaż nam, to i owszem), ani nie wzbraniają się przyjmowania z rąk tych sług Szatana Diabła, tych materialnych gratyfikacji, których mól i rdza…, itd. Tak rozliczają się służący Szatanowi Diabłu jego ludzie, za swoje popełnione błędy wobec wiernych sług Jehowy Boga. Natomiast wierni słudzy Jehowy Boga, nie tylko, że zawłaszczając wypracowany dorobek, w tym również nasz wkład, a na dodatek wyrzucają tych byłych swoich pracowników na przysłowiowy zbity pysk, aby przypadkiem nie mogli roszczyć sobie jakichkolwiek przysług, broń boże rekompensat. Według współcześnie obowiązującego diabelskiego lub pogańskiego prawa, jak kto woli, gdy małżeństwo bierze rozbrat, dzielą się wspólnie wypracowanym dorobkiem, bez względu na to, jak układają się ich osobiste stosunki po rozwodzie. Wskutek doskonałego prawa Jehowy, w tym przypadku wymagano by tylko, aby wypędzonej z domu, dać list rozwodowy i  na tym zamknąć sprawę. Bardziej po „dżentelmeńsku”, zachował się Abraham, gdy po wykorzystaniu swojej niewolnicy i nałożnicy Hagar, przysparzającej mu jego dóbr, wyrzucając ją ze swojego obejścia, przynajmniej wyposażył ją w dzban oliwy na drogę. Brooklyńska Korporacja w Polsce, dała L. W. Scheiderowi przyzwolenie na teokratyczny sposób pozbywania się weteranów, a że po drodze wyprodukowano sobie dodatkowo Wróblów i całą plejadę T. W., to wiadomo, bo czas jest bliski, a Diabeł bożej Organizacji szkodzić musi! Taki jest jego obowiązek, bo taka jest przewidziana w boskim planie zbawienia i wyznaczona do spełnienia jego rola.

Pytanie: co na to byli poszkodowani przez Organizację, czy wyposażono Was chociażby w symboliczny dzban oliwy na drogę?

Moi drodzy Nadarzyńczycy, którzy z własnej nieprzymusowej woli, jak też z obowiązku służbowego, tu wchodzić i czytać musicie, jak też wielu incognito tu wchodzących, proszę -zastanówcie się nad samym sobą, abyście nie musieli w wieku poprodukcyjnym, w przenośni i dosłownie, wegetować na obrzeżach Organizacji i być traktowani jak toksyczny balast przypisany do ostatniej ławki na Sali Królestwa, albo wyrzuceni i nie mający prawa upomnienia się, o Wasz wkład w sukcesy Organizacji.

Nowe światło w sprawie Olka


Olek wg dokumentów dotąd nie odkrytych

Czy kiedykolwiek będziemy mieli wgląd do wszystkich dokumentów na okoliczność Aleksandra Rutkowskiego vel Olka? Trudno cokolwiek powiedzieć, ale co jakiś czas coś się pokazuje w ogólnym obiegu. To, na co się natknąłem, nie jest wielką rewelacją, ponieważ dotyczy bardzo wąskiej sprawy jego ostatecznego rozbratu z Organizacją, a konkretnie odbytego „komitetu” zorganizowanego przez Wiesbaden. Pierwszą i najwcześniejszą wiedzę na ten temat posiadamy z publikacji „Wierni Jehowie” wg Michała Bojanowskiego. Na okoliczność tej publikacji miałem już sposobność się wypowiadać, ponieważ w swoich założeniach, miała tylko i wyłącznie cel poniżanie lub nawet oskarżanie oponentów, a gloryfikowanie tylko własne ugrupowanie. Wskazywałem też na wiele niekonsekwencji wynikające z czytanego tekstu. Nie będę wracał do tych już napisanych opracowań ponieważ te nie zdezaktualizowały się, natomiast spróbuję skonfrontować z „dokumentami” najnowszego nabytku. Te najnowsze dokumenty napisałem w cudzysłowie tylko dla tego, że zostały opublikowane z nadania tzw. „Komitetu dwunastu”, co do którego nie mam wypracowanego zdania, jak to już niejednokrotnie się wypowiadałem, a tu wyraziłem się dość jednoznacznie. https://swiadkowiejehowywpolsce.org/index.php?topic=2529.0. Jednak w tym konkretnym przypadku, te ujawnione dokumenty mogą mieć znamiona autentyczności. Jeszcze jedna dość istotna rzecz, to ta, że ów „Komitet Dwunastu” przypisywany dotychczas według wszelkich najgorszych przypadków Olkowi, tutaj ten sam „Komitet Dwunastu”, zupełnie odwrotnie, razem, ramie w ramie z powstałym nowym „Komitetem Kraju”, przy osobistym wsparciu W. Scheidera, bezpośrednio po wyrzuceniu Olka z Organizacji, przechodzi do grona zwycięzców i rekomenduje się tak:

W związku z zawartym porozumieniem między Komitetem Dwunastu, a starszymi braćmi tymczasowo upoważnionymi do prowadzenia dzieła w kraju, Komitet Dwunastu, będzie publikował dotychczasową i przyszłą korespondencję z naszą Matką.
Wasi Bracia & Komitet Dwunastu

Oniemiałem z wrażenia! Jest to zupełnie nowa jakość, o której dotąd nic mi nie było wiadome, a dodatkowo zastanawiam się, czy nie będzie konieczności weryfikowania dotychczasowej płaszczyzny naszego rozumowania. Zastanawiam się, czy ta najnowsza historia Świadków Jehowy w powojennej Polsce, będzie kiedykolwiek wyprostowana? Ale puki co, zapoznajmy się z końcowym epizodem z życiorysu Olka w Organizacji według najnowszego przekazu tegoż kontrowersyjnego Komitetu! Ta nowa wiedza wprawdzie nie wywraca do góry nogami dotychczasowego znanego przebiegu wydarzeń dotycząca pozbawienia Olka przywileju jako „pierwszego”, ale bardziej uściśla nowymi szczegółami, a paradoksalnie nawet potwierdza bezpodstawność zarzutów wobec niego postawionych mu w publikacji „Wierni Jehowie”, o których osobiście już w moich wejściach wielokrotnie pozbawiłem tych zarzutów sensu. Chodzi mianowicie o zarzuty dotyczące zdrady i wszelkich w tym zakresie obwinień Olka. Ostatecznie pozostał tylko zarzut najniższej wagi - „rozporkowy”. Ten zarzut go pogrążył i ostatecznie za ten „wyczyn” został pozbawiony społeczności z Organizacją. Osobiście przekonuje mnie, że paradoksalnie, ten Olkowy „wyczyn” uratował Organizację w Polsce przed bardzo zaawansowanym rozłamem. Pewnie Niebo czuwało, aby ten olkowy „wyczyn” mógł się ujawnić we „właściwym” czasie. Zostawmy na razie owe przypuszczenia w zawieszeniu, a zajmijmy się przebiegiem samego procesu, na którym został pozwany Olek jako jedyny obwiniony.

Według tego co dotychczas wiemy, Komitet Sądowniczy zorganizowany został z polecenia Sługi Strefy – Wiesbaden, ale do tego czasu nie wiedzieliśmy, kto miał wchodzić w skład tego Komitetu Sądowniczego. Tak naprawdę, to w dalszym ciągu o stricte personalnym składzie nic nie wiemy. Na podstawie opublikowanego listu przez „Komitet Dwunastu”, wiemy tylko tyle, że ów zespół sądowniczy miał składać się z osób „neutralnych” - cokolwiek miałoby to znaczyć. Tymczasem grupa osób z ramienia obwinionego Olka obserwująca rozprawę komitetu, wysłała zażalenie do brata Knorra na przebieg tego procesu, ponieważ ich zdaniem zostały naruszone zasady jakie powinny być zachowane. Owa grupa kontestuje niezachowanie w/w „neutralności”. Oto ich zastrzeżenia opisane w zażaleniu:

(...) Ponieważ byliśmy bezpośrednimi świadkami rozpatrywania sprawy brata Olka przez tzw. „neutralny" komitet powołany przez braci w Wiesbaden czujemy się zobowiązani do poinformowania Cię o następujących wydarzeniach. Decyzją tego „neutralnego" komitetu, brat O. uznany został winnym niemoralności /nocowanie w jednym pokoju z siostrą, która nie była jego żoną/ i wykluczony ze społeczności. Na skutek tej decyzji brat O. wycofał się z dotychczasowego przywileju służby, przekazując prowadzenie pracy w kraju na ręce komitetu przez Ciebie zamianowanego. Brat O. oczekuje teraz na Twoją ostateczną decyzję. Ponieważ bracia z Wiesbaden zapewniali, że rozpatrzenie sprawy brata O. powierzyli w ręce neutralnego komitetu, byliśmy zaskoczeni widząc braci, którzy wchodzili w skład tego komitetu, a którzy od samego początku brali udział w buncie. Stąd sposób rozpatrywania sprawy oraz końcowa decyzja była stronnicza i tendencyjna. (...) Powołanie stronniczych osób do "neutralnego" komitetu jest dalszym dowodem sympatyzowania (Wiesbaden -dopisek mój) z buntownikami.(...)          Komitet Kraju        (sygnowany tu Komitet Kraju, to jeszcze nie rozwiązany komitet związany z Olkiem – dopisek mój)

Przedstawicielom powyższych zastrzeżeń, lub „pisarzom”, jak określił tych samych sam adresat - Knorr, odpowiedział tym czującym się oszukanym, w dość ostrych słowach. List z odpowiedzią miał napisać sam Knorr, lub był przez niego dyktowany, jednak z treści wynika, że pismo zostało napisane przez anonimowego osobnika, pewnie na polecenie Knorra. Podobny w treści list do tych samych adresatów, w tej samej upokarzającej formie, napisał Sługa Strefy z Wiesbaden. Obydwa listy mają dość ostrą wymowę, a nawet sugerując, iż występujący w obronie Olka napisali owo zażalenie pod dyktando „sąsiadów”. Pomijając wszelkie gorzkie w wyrazie treści, na mnie zwróciło jednak uwagę to, iż w listach nastąpiła pewna próba  usprawiedliwienia się lub wyjaśnienia dlaczego ten proces w ogóle zaistniał. Przy okazji dowiadujemy się, że Olkowy „wybryk” to nic nowego, lecz tylko odgrzany kotlet, o którym wiedziano już przed jego wyniesieniem do godności „Pierwszego”, a przynajmniej o tym wiedziano w Wiesbaden. Wiesbaden, pomimo ostrego zrugania swoich kontestatorów, wyraźnie tłumaczy się z tego, że wiedząc o Olkowym „wybryku”, pozostawiło sprawę bez dalszego biegu. Tłumaczenie jest dość mętne. Wiesbaden badało Olka pod tym względem, ale owo badanie wykazało że jest „czysty”. To badanie polegało na tym, jakby pytano złodzieja czy to czasem nie on ukradł rower, ale ten odpowiedział, że w życiu nie ukradł, więc skoro tak twierdzi podejrzany, uznano, że nie ukradł i już!

Dość dziwne jest to tłumaczenie, bowiem nawet nie pytano o potwierdzenie tego ową siostrę, chociaż z moich doświadczeń wiem, że stojący niżej w hierarchii postawionemu bratu takiego zarzutu, na sucho by nie uszło. Owa siostra w krzyżowym ogniu pytań wyśpiewałaby z nawiązką. Znam taki przypadek z autopsji -chodziło o sługę obwodu. W tym konkretnym Olkowym przypadku zadziałał odpowiedni autorytet namaszczający go na przyszłego „Pierwszego” w Polsce. Jeżeli w Wiesbaden już na początku lat 60-tych znany był ten Olkowy przypadek, i pomimo to, powierza mu się „Dzieło” w Polsce, świadczy, że namaszczający go autorytet miał bardzo duże wpływy, a tym samym, t. zwane kryteria „czystości”, którymi tak bardzo ruguje skarżących się „pisarzy” z Polski, jest tylko frazesem stosowanym wybiórczo. Teraz możemy zrozumieć potraktowanie przez ówczesny Brooklyn skarg wysyłanych tam przeciwko despotycznym traktowaniom przez Scheidera swoich „podwładnych”. Ich uzasadnione skargi trafiały zawsze na przysłowiowy „Berdyczów”.

Nic dziwnego jak wynika z pisanego listu z brooklyńskiego matecznika, że cały zespół osób przypisany Olkowi, został potraktowany tak samo chyba, że co niektórzy przywdziewając wór pokutny, zostali odesłani na okresową kwarantanne. Ale jednak nie wszystkich. Zostali wybrańcy, których „Komitet Dwunastu” wyróżnił. Są to:

W.J. Scheiderowie, Z. Adacha, J. Wasilowskiego, E. Kwiatosza, A.N. Wojtyniaka, J. Ferenca, P. Kucińskiego, R. Stawskiego, W. Kalinowskiego, E. Frąckowiaka, T. Pałki i wielu innych.

Nie wiadomo kto jeszce jest zaliczony do tych  - i wielu innych - ale następnie ów komitet dodaje:

Należy podkreślić, że bracia ci nigdy nie współpracowali z Olkiem. Natomiast tym braciom należy bezwarunkowo podporządkować się i wiernie z nimi współpracować.

Ten ostatni akapit dodany przez „Komitet Dwunastu” jest bardzo służalczy wobec swoich nowo pozyskanych przyjaciół, więc stwierdza po prostu wierutną nieprawdę. Wszyscy ci współpracowali z Olkiem, bez względu na to, czy osobiście darzyli go sympatią czy nie. Następnie jeżeli przyjąć kryteria „czystości”, o których tak czule pisał Knorr do „pisarzy” pouczając ich jak ta nieobyczajna „czystość” bardzo szkodzi Organizacji, to co najmniej dwom z w/w wymienionych z listy, taki sam komitet należałoby wytoczyć jak Olkowi. Tylko ze względu na spokrewnioną osobę, która wchodzi na to Forum, nie wymienię nazwiska, ale ich sentencja życiowa jest (była) ujmująca. Co to za grzech jak sobie włożysz, poruszasz i wyciągniesz -przecież to nie żaden grzech! Jak widać nie każda taka „nieczystość” szkodzi Organizacji chyba, że wymagają tego „wyższe” potrzeby, a wtedy również jego zasługi takiego delikwenta, trzeba koniecznie wykasować.

Listy z których tu korzystam są w moim posiadaniu. Nie mogę ich opublikować w całości, ponieważ nie otrzymałem takiego zezwolenia, ale prawdopodobnie ukażą się w publicznym obiegu.


Postscriptum

Reasumując wszystko co z powyższego wynika, wszystkie najcięższego kalibru oskarżenia wytoczone przeciw Olkowi, czego doczytujemy się z publikacji „Wierni Jehowie”, z tą wiedzą, która wynika z wymienionych korespondencji, nic się nie ostało jeno sznur – parafrazując Wyspiańskiego. W obliczu tej nowej korespondencji, wymagane jest też spojrzenie na dotychczasowy mój własny dorobek przy zmaganiu się z zawiłą postacią Olka. Potrzebna jest korekta pewnych jego zachowań i nie tylko jego, w określonym czasie. Należałoby wnieść wiele poprawek do tych już prze zemnie opisanych, przynajmniej w ujęciu chronologicznym. Na temat Olka pisałem już wiele w różnych konfiguracjach. Próbowałem zestawić go z wielu osobami i jak się potem okazało, nic z tego nie wychodziło, ponieważ nie było nigdy wyraźnego spoiwa, które mogłoby logicznie wyjaśnić te powiązania. Olek nie pasuje do Wróbla, którego z łatwością połączył autor publikacji „Wierni Jehowie”, ale też do żadnych innych postaci chociażby chcąc odpowiedzieć na pytanie, które kiedyś zadałem: czy Olek jest „kłosem”?. Już teraz wiemy dokładnie kim był Wróbel, zidentyfikowaliśmy również „kłosa”. Błąkając się między prawdą i podrzucanymi nam odpowiednio „opracowanymi” materiałami, ciągle brakuje tego właściwego spoiwa, które mogłoby umieścić tę kontrowersyjną postać we właściwym miejscu. Na przestrzeni dekady lat 1956 do 1966, Olek odegrał bardzo istotną rolę w Organizacji i tego niczym nie da się zniwelować. Proszę zauważyć, że w analogicznym czasie zaistniało wielu ważnych dysydentów, którzy odeszli w „niełasce”, bez komitetu i nikt ich nie wzywał aby cokolwiek wyjaśniali pomimo, że ich „przewinienia” dotyczyły troski pomiędzy (a może dla tego?) „pryncypałem, a podwładnymi” polegające na wewnątrz-organizacyjnych donosach. Na Olku, natomiast ciążyły zarzuty zdrady, współpracy z władzą polską i ZSRR, w tym pomoc w uśmierceniu brooklyńskiego emisariusza na radziecko-polskiej granicy. To nieważne, że tych zarzutów formalnie mu nie postawiono, ale z tych zarzutów nigdy nie został oczyszczony. Te zarzuty w publikacji „Wierni Jehowie”napisanej na zamówienie już w późniejszym okresie, krążą i obciążają go nadal. Tymczasem bardzo świeże „przewinienia” tych pierwszych przechodzą jakby niezauważone, natomiast „furorę” robi jedyny Olkowy incydent sprzed lat. I co istotne, w okresie ścisłej konspiracji, bez obawy zdrady ze strony pozwanego, tego zdrajcę zaprasza się na „Komitet”, w którym biorą udział przedstawiciele z zagranicznego Wiesbaden. Być może to ostatnie zdanie, dla młodszego czytelnika nie działa na wyobraźnię, ale ci, którzy w tamtym czasie byli jeszcze czynnymi głosicielami, wiedzą o czym piszę.

Tak spektakularne wyizolowanie Olka z Organizacji, miało najprawdopodobniej inne podłoże. Piszę warunkowo „najprawdopodobniej”, ponieważ na dzień dzisiejszy nie posiadam(my) wszystkiej wiedzy o tym, co faktycznie działo się w tym czasie w polskiej Organizacji. Postać Aleksandra Rutkowskiego vel Olka, jest wyjątkowa, aby tak po prostu przejść do porządku. Wiedza faktologiczna o nim, jaką w tej chwili dysponuję, ogranicza się tylko do tego, że taki był i może jeszcze tylko do parę mało istotnych zapisów pochodzących od t.w., wspomnianych tak jakby mimochodem. To zbyt mało jak na osobnika, z którego powodu doszło do przewrotu w Organizacji Świadków Jehowy w Polsce. Istnieje uzasadnione przypuszczenie, że w archiwach państwowych powinna znajdować się obszerniejsza o nim wiedza. Wiele na to wskazuje, że służby PRL nie mogły nie zauważyć jego obecności w strukturach kierowniczych Organizacji. W opanowanej Organizacji przez tajnych wywiadowców, jest mało prawdopodobne aby tej postaci, nie było możliwości namierzyć i aresztować w każdej chwili, tym bardziej, że według naocznych świadków, nie przestrzegał on rygorystycznie warunków konspiracji. Wokół niego, na dłużej lub krócej, wielu zaliczało wpadki, tymczasem jego nie tykano. Nawet Michał Bojanowski w „Wierni Jehowie”, stawia mu pod tym względem zarzut. W tym przypadku podzielam ten „zarzut”, ale w zupełnie innym kontekst-cie, niż chciałby to widzieć autor tego opracowania. Mam wrażenie z pewną dozą prawdopodobieństwa, że jeżeli na temat Olka żadnych opracowań służb bezpieczeństwa byłej PRL nie ma, to znaczy, że takie opracowania istnieją, lub istniały. Jeżeli tylko „istniały”, to jedynie z „ważnych” powodów już ich nie ma. Ale jeżeli jednak istnieją? Wtedy moglibyśmy potwierdzić, lub zweryfikować nasze przypuszczenia!

Kogo ukryto pod złotą maską        AGAMEMNONA


Upoważniam L******* K***** do przeglądania i komentowania pozyskanych przez Stanisława Chłościńskiego dokumentów z IPN.
Dokumentacja z IPN jest pozyskiwana przez Stanisława Chłościńskiego zgodnie z otrzymaną zgodą na kwerendę naukową w temacie Świadkowie Jehowy w Polsce w latach 1945 do 1989.
Kwerenda nr BU Po III-55110-16(5)/14 z dnia 06 03 2014




Postać kojarzy się ze starożytną Grecją, Troją, Peloponezem, Mykenami,  a w zasadzie z „Iliadą” i „Odyseją” Homera. Dzielny i waleczny król Myken,wsławił się w walkach z Trojanami i powrotną podróżą, by podstępnie zginąć we własnym kraju. Jeżeli wierzyć archeologom, tylko złota maska jego twarzy, wykonana po jego śmierci świadczy o jego fizycznym istnieniu.

Jeżeli jakaś współczesna ludzka postać przybiera tak bohatersko i legendarnie brzmiący pseudonim, lub „ktoś” mu go nadaje, musi dotyczyć postaci nie tuzinkowej. Do takiego wniosku doszedłem po dość frapującej lekturze skanów pochodzenia z IPN, a dostarczonych mi przez Gedeona. Gdy już bez niepotrzebnego pośpiechu wertuję te dokumenty kolejny raz, zaczynam zwracać uwagę na pewne szczegóły, których przedtem nie dostrzegałem. Interesujący nas (mnie) okres, to okres około 16 lat, 1950 – 1966. Jeżeli okres pierwszych sześciu lat po 1950–tym był względnie „spokojny”, to od 1956–go, w Organizacji można było wyczuć coś niepokojącego, co dało się zauważyć nawet w zborach. Pewne „odpryski” na tym poziomie już docierały pomimo, że nikt z niczym lub nikim nie kojarzył. Jeszcze jeden bardzo ważny szczegół, do 1956 roku nie posiadam („my”) skanów autorstwa t. w., co nie oznacza, że nic o tym okresie nie wiemy. Aby zachować pewną chronologię, warto ten okres przybliżyć, a właściwie tylko przypomnieć ponieważ odnotowałem to już w mojej przygodzie z Organizacją. Dla wnikliwego czytelnika proponuje, aby poniższy tekst rozważań rozpoczął od zapoznania się z dwoma „skanami” znajdującymi się na końcu ninejszego tekstu.

Na początku chciałbym się odnieść do „czarnej dziury”, tak kiedyś ten okres już nazwałem, a dotyczy lat 1950 – 1956. Jest to okres, który stał się „niewinnym” prapoczątkiem burzliwych lat sześćdziesiątych. Pomimo, że jest to okres najmniej opisany, i mimo takiej głuszy, to sześciolecie ma swoją historie, a powiedziałbym, że ma również swój niechlubny dorobek, a raczej prapoczątek, który jak gdyby rzutem na taśmę został przemycony i utrwalony po roku 1956, ale już pod opiekuńczymi skrzydłami Wilhelma Scheidera. Ten przechwycił funkcjonujący już pomysł, aby tym razem wypromować siebie. Ten bezwzględnie wymagany wzrost głosicieli, który cięgle jest przypisywany tylko Scheiderowi ma jeszcze inne dno. Wprawdzie za ten „wzrost” jest obciążany, ale ten „wzrost” pojawił się jeszcze przed 1956 rokiem kiedy to przed zakazowe kierownictwo z Scheiderem na czele, jeszcze odbywało odsiadkę wyroku. Mnie nie jest znane, kto rzeczywiście odpowiadał za Organizację w okresie przed 1956 rokiem ale ten okres należałoby rozdzielić na dwie części. Według mojego rozeznania (część pierwsza to rok 1950 do około 1952 lub 1953), organizacją kierowali Lorek, Chodara, Szklarzewicz, Cyrański i jeszcze paru, których nazwisk nie kojarzę, ale to ci objęci zostali drugim lub pierwszym (w zależności jak kto liczy) po zakazie procesem. To pierwszy proces sądowy po zakazowego kierownictwa. Kto kierował organizacją po tym procesie (część druga), do zwolnienia Scheidera z więzienia w sierpniu 1956 roku, to już czarna dziura, przynajmniej dla mnie i to na ten okres części drugiej, właśnie przypada mój bezpośredni pełno czasowy udział jako sługa obwodu. Jaką pełnili funkcję w tym czasie Roman, Olek, Jakub i inni, których znałem tylko z pseudonimów? Tego nie wiem do dnia dzisiejszego. Pewne jest natomiast to, że w tym samym czasie, kto z nas nie sypną głosicielami, nie miał lekko. Już w tamtym czasie za brak upragnionego przyrostu głosicieli, obwiniano nas sług obwodów i wtedy to my świeciliśmy oczami na okręgowych spotkaniach, to nas robiono odpowiedzialnymi, za brak błogosławieństw Jehowy na tej niwie, to nam grożono zwolnieniami. My nie mieliśmy dostępu do konspiracyjnych skrzynek aby o tej patologi napisać do Knorra.

W. Scheider, który zaraz po zwolnieniu (1956r) z odbywania wyroku, z marszu przejął kierownictwo w Organizacji i zaraz po postawieniu na nowy zaufany zespół już z własnego namaszczenia, przejął metodę poprzedników od przysparzania głosicieli, który jednocześnie ten „przyrost”, miał w Wiesbaden i Brooklynie przysporzyć mu splendoru. Pewnie sprawa nie stałaby się głośna, gdyby zachowano umiar i nie wciągano w ten proceder sług okręgowych, o czym już pisałem w poprzednich wejściach. W okręgach zawrzało. Znaleźli się „odważni” - Jakub (Rejdych, Stojak, ale też A. Rutkowski, tudzież R. Stawski), którzy znali skrytki dojścia do Brooklynu i Wiesbaden. A potem? A potem, to już słynny spadek głosicieli o ponad 30%, i splendor brata Wilhelma opadł. Drugiemu wejściu br. Wilhelma na „pierwszego” po opuszczeniu Wronek (21 IV 1964  ), zagrodził najwierniejszy z wiernych, bo sam Aleksander Rutkowski. Można jedynie postawić pytanie, dlaczego wszyscy pozostali Olka opuścili?

Na tym etapie mamy zbyt mało przecieków, aby ostatecznie ustalić prawdziwe przyczyny w osądzeniu A. Rutkowskiego jako „pierwszego” przez Wiesbaden. W tym czasie następowało tyle nie do końca wyjaśnionych zdarzeń związanych z wierzchołkiem zarządzania Organizacją, że w istocie trudno dociec co było skutkiem, a co przyczyną. Nie bardzo wierzę w zwykłe przypadki, czy zbieg okoliczności. Bardzo zagadkowa jest przyczyna aresztowania ( 21 IV 1960 – 21 IV 1964 ) Scheidera. W zdradę Czesław Stojaka nie wierzę i jego sprzymierzeńców - Leon Dawidziuk i Jan Czop, a ponadto do tej grupy zdrajców Apt, Adach, Lorek, Szklarzewicz. Natomiast w tym samym czasie do najwierniejszych Scheiderowych druhów należeli E. Kwiatosz, - podobno cudownie ocalony podczas aresztowania Scheidera, oraz Marian Brodaczewski, Aleksander Rutkowski i Roman Stawski. W tym samym mniej więcej czasie, nastąpiła „wielka” wpadka za którą miał być odpowiedzialnym Wróbel. W tym wirze następuje osadzenie na czele Organizacji A Rutkowskiego - „Olka”. Do powrotu z Wronek W. Scheidera, istnieje dość zagadkowa (kilkuletnia) chwila spokoju, by zaraz potem zawrzało od nowa. Wszystkie te wydarzenia są przedstawione jako „małe zamieszanie” - ( to Rocznik 1994). Dające dużo do myślenia, jest brak jednoznacznego postawienia Olkowi zarzutu o zdradę ze strony Wiesbaden, ale też wyraźne pozostawienie Olka w spokoju ze strony ówczesnej polskiej władzy -(nie był aresztowany, pomimo, że jego status w Organizacji był władzom znany, a może również cudownie ocalony jak E. Kwiatosz przy aresztowaniu Schejdera). Jedyna konkluzja jaką możemy przyjąć jest ta, że tylko te dwa wymienione powyżej ośrodki, (Wiesbaden i IV Wydział Departamentu.) znały jaką „konkretną rolę” podczas kierowania Organizacją w Polsce spełniał w tamtym czasie „Olek”.

Jak można zauważyć, pierwszy skan dotyczy pozyskanego donosu od źródła t. w. „Władek”. Z jego treści wynika, że ukryty pod tym pseudonimem rozmawiający z – Naczelnikiem Oddziału III - Departamentu IV, jest (był) nietuzinkowym donosicielem, lecz bardzo wtajemniczonym, a tym samym czynnym współpracownikiem zarządu krajowego Organizacji Ś. J. w Polsce, który nie korzysta z pośrednictwa jakiegoś niskiej rangi oficera łącznikowego, lecz osobiście relacjonuje wiadomości we właściwym departamencie bezpośrednio naczelnikowi tegoż Oddziału. Drugim wysokiej rangi współpracownikiem zarządu Organizacji Ś. J. był t. w. o pseudonimie „Sokół”, którego zadaniem było izolowanie od zarządzania w Organizacji Romana Stawskiego, pomimo iż ten również współpracował z organami władzy PRL, ale z tej strony były jakieś  nie znane nam zastrzeżenia, aby wyeliminować go z możliwości dokooptowania do Zarządu w Organizacji przy A. Rutkowskim. Jako ciekawostką jest w tym to, że negatywna notatka o R. Stawskim dotyczącym jego współpracy z S. B., tenże urząd państwowy dla uwiarygodnienia tego przekazu do Wiesbaden, chce skorzystać z poczty teokratycznej. Jakby tego było mało, dla uwiarygodnienia skuteczności działania Aleksandra Rutkowskiego, ma być wstrzymane wykrywanie nielegalnych drukarń, jako,że wykrycie przez S. B. każdej drukarni mogłoby iść na ujemne konto Organizacji Ś. J. w kraju, w tym przypadku konkretnie obciążałoby osobiście Olka.

Sporządzona notatka przez oficera operacyjnego wnioskuje swojemu przełożonemu jak należy wykorzystać pozyskane wiadomości dotyczące W. L. Scheidera. Z drugiego skanu poznajemy szczegółowy plan działania. Mnie zainteresował szczegół, dotyczący wskazanego wykonawcy tego wniosku. Istotne jest natomiast to, że wykonawcą „krzyżującym plany” przeciw A. Rutkowskiemu, miał wykonać t. w. o pseudonimie - „Agamemnon”. Jest to dość istotna wskazówka, ponieważ wiemy już w jakim kręgu osób możemy tę postać poszukiwać.  Druga wskazówka, to rok 1965. Znaczyłoby bezsprzecznie, że jest to okres osobistego wytężonego wysiłku W. L. Scheidera i jego grupy w obalaniu „olkowców”. Jest to istotny kierunek poszlakowy, bo tylko ta grupa była pod ostrzałem, a przeszkadzająca przejęciu kierownictwa W. Scheiderowi. Z tego wynika, że zainteresowanym w udaremnieniu tego planu był by A. Rutkowski. Tym samym należałoby wskazać iż pod tym pseudonimem występuje osobiście Rutkowski Aleksander. Czy ten kierunek myślenia jest prawidłowy? Tylko Olek osobiście stał na drodze przeciw zamierzonemu przedsięwzięciu Scheidera, i był najbardziej zainteresowanym, aby te plany pokrzyżować. Należy też brać pod uwagę tę okoliczność, że z taką „misją” mógł wybrać się on osobiście, tym bardziej, że to właśnie Olek znał najintymniejsze szczegóły, których Scheider nie chciałby, aby mu to wypominano, ponadto Scheider mógłby również uznać jego przyjście jako osobiste ukorzenie się przed nim. Zachodzi dość intrygujące pytanie, czy misji „Agamemnona” mógłby podjąć się Stawski R? Tego bym wykluczył, ponieważ jego nie życzyły sobie w tej akcji służby bezpieczeństwa, ale Abt, Kwiatosz, Chodara, przed tymi Scheider również nie zatrzasnąłby swoich drzwi. Jeżeli te postacie nawet z sentymentu po starej znajomości, mogliby Scheidera strawić, to już jako przed swoim przełożonym, raczej byłoby im trudniej dalej zginać swoje karki.- to też prawda - ale dlaczego mieliby tym „gestem” przysłużyć się Olkowi i swoje karki przed nim zginać, gdy tymczasem każdy z nich nosił buławę w plecaku? Pozostaje jednak jeden podstawowy dylemat - nigdzie nie doczytałem się i nie znalazłem nawet najmniejszej wzmianki, że to zlecone zadanie zostało w ogóle przyjęte i wykonane. Cokolwiek by się nie stało, to istotne jest dla nas to, że ujawniony został dość istotny pseudonim, który mógł być przypisany tylko jednemu z tych wyżej wymienionym.

Tylko komu?

Tych nazwisk wymieniłem zaledwie niewielu z samego wierzchołka, ale mogło być ich więcej, którym Scheider nie przylegał. Scheider nie mógł się pogodzić z tym, że jego dobra passa się już kończy. Po powrocie w roku 1956 do „swojej” Organizacji, ta była już inna niż ta, którą opuścił pięć lat wcześniej. Wszystko było już inne, ale co najważniejsze, że i Świadkowska populacja zmieniała się na jego oczach. Jego romantyczna dusza z przełomu jego lat młodości stała się dla niego ciężarem. Ta nowa młoda populacja jego podopiecznych wyraźnie wyrywała się spod jego kurateli. Dyscyplinowanie przynosiło odwrotny skutek. Scheider nie mógł zrozumieć, że jego pięcioletnia nieobecność zatrzymała jego świadomość w czasie, a tymczasem to postęp edukacyjny znacznie wyprzedzał jego świadomość. Zaczęły się problemy wewnątrz jego Organizacji, którą chciał zawrócić do stanu pierwotnego. Pomimo jego doświadczenia, nie zdawał sobie sprawy, że nie zawraca się rozpędzonego pojazdu bez uprzedniego jego wyhamowania. Ten manewr spowodował rozrzut, który zaciążył na całej Organizacji. W Organizacji rozpoczął się odrzut tych, którzy w najbardziej trudnym czasie potrafili tę Organizację chronić przed wewnętrzną ingerencją służb państwa komunistycznego. Scheider nie potrafił docenić ich zdolności i nabytej wiedzy w okresie najtrudniejszym. Ci musieli odejść, ( tu wpisuje się osobista moja przygoda z Organizacją, którą opuściłem) ale jak w przyrodzie, która nie znosi próżni, bo na opuszczone miejsce musi przyjść ktoś inny.

I przyszli! Do środka Organizacji weszli nowi, ale tylko potakiwacze spodziewać się mogli szybkich awansów. Długo miałem pewne obiekcie, że tak łatwo udaje się z zewnątrz wejść do Organizacji, a tym bardziej przez osoby Służby Bezpieczeństwa. Gdy pewne zdarzenie opisał jeszcze na starym Forum (w tej chwili już zamkniętym) Gedeon, jak to pewna siostra zidentyfikowała ubeka. na podstawie >próby kaszanki<. Pomimo długiego upływu czasu od tego wpisu miałem pewne obiekcje co do jego rzetelności. Po prostu w mojej świadomości wyniesionej z wcześniejszej konspiracyjnej działalności, taki przypadek nie miał by możliwości zaistnieć. Dopiero po ponownym zagłębieniu się w skany dostarczone mi przez Gedeona, mogłem się spodziewać, że po roku 1957 po ponownym wejściu do gry W. Scheidera, Organizacja rozlezie się w szwach pod względem słabo dyscyplinujących się zachowań w ekstremalnych warunkach. Nie ważne czy to jego (Scheidera) działanie było zamierzone, czy było zrobione błędną kalkulacją, w Organizacji na każdym szczeblu zarządzania, działali po rocznym kursie „kaszankowcy” działacze obsadzeni przez Wydział IV- go Departamentu. Dramatyczne listy pisane do Scheidera i Knorra za Ocean przez takie wybitne postacie jak Jakub Rejdych, Czesław Stojak i inni, pozostały bez dalszego biegu. (Na okoliczność tych dwóch, ale i innych, wypowiedziałem się już w poprzednich wejściach dość szczegółowo).

Odtąd to IV Wydział nadawał ton w Organizacji.

Ale czy tylko IV Wydział? Jeżeli „Agamemnonem” był rzeczywiście Aleksander Rutkowski, to na pewno ten jego „status T. W.”, był na poziomie wyznaczonego emisariusza do zadań specjalnego łącznika do kontaktowania się między Wiesbaden i IV Departamentem w Polsce. Jak dotąd, nie spotykamy się z jego (Olka) typowymi donosami identycznymi z innymi t. w. Ponadto Pohl w Wiesbaden nie reagował gorączkowo w wspieraniu Scheidera, pomimo że ten wszelkimi dostępnymi ścieżkami przekazywał donosy na Olka nawet za Ocean. Ostateczne zakończenie całej „zadymy” znamy. Scheider nie osiągną oczekiwanej satysfakcji, a jego przydział do pisania pamiętników nie został cofnięty, lecz utrzymany w mocy. Natomiast Rutkowski jeżeli poniósł oficjalnie konsekwencję, to wreszcie wiemy, że nie za współpracę z polskimi organami, o czym pokrętnie wyjaśnia M. Bojanowski, że w tamtym czasie takiego zarzutu nie można było A. Rutkowskiemu postawić, możemy teraz się domyślać dlaczego. No cóż, gdyby ten zarzut Olkowi oficjalnie postawiono, mogłaby zostać uruchomiona zadyma o większym kalibrze gatunkowym, której Wiesbaden ani Knorr, by sobie nie życzyli. Tymczasem biorąc na siebie odium „Agamemnona”, Olek uratował Organizację od rysującego się nad Polską scenariusza rumuńskiego z „Jakubem” Rejdychem w tle.

Pewnie upłynie jeszcze długi okres czasu, jeżeli jeszcze ktokolwiek będzie w stanie podejrzeć co, lub kto, kryje się pod złotą maską AGAMEMNONA...


Post scriptom

Gdy napisałem już w całości powyższy tekst, przeglądając jeszcze niektóre skany z IPN, natknąłem się na skan (IPN bu 01891/62), którego dawniej zignorowałem ze względu na jego autora lub autorów dotyczącej napisanej treści. Czołobitność autora, lub autorów wobec Wilhelma Scheidera jest tak bardzo jaskrawo wyrażana, iż tylko laik nieznający wewnętrznych zwrotów „grzecznościowych”, może uznać za bardzo miłych i oddanych braciaszków, którym leży  na sercu tylko i wyłącznie dobro ukochanego brata Wilhelma i jego ukochanego dzieła, którą jest jego organizacja. Od razu można zwietrzyć anonimowych autorów spod znaku „komitetu 12”. Bez względu na fałszywe lizusostwo, z treści dowiedziałem się trochę istotnych faktów.

Powyżej wspomniałem o czarnej dziurze, gdy pisałem ten powyższy główny tekst jeszcze na przełomie lipca i sierpnia, ale już w grudniu muszę zrobić poprawkę co niniejszym czynię. Ciągle wracając pamięcią do tamtych wydarzeń, z moim osobistym udziałem, jak widać stale stąpam we mgle. Na trop naprowadziła mnie wyżej wspomniana notatka. Wgłębiając się w jej treść, która powstała na początku lat 60-tych ub. wieku i wyszła spod ręki ubeka słynnego „komitetu 12” udającego zbolałego brata po stracie „umiłowanego” brata Scheidera na skutek zdrajców jak twierdzi autor, którymi byli – Czesław Stojak, Leon Dawidziuk i Jan Czop, i to jest moje wielkie odkrycie, któremu zawdzięczam wiedzę o moich już nieanonimowych niegdysiejszych pryncypałach. Sumując wszystkich razem moich byłych przełożonych z okresu mojej podziemnej działalności w Organizacji, ze zdumieniem dowiaduję się, że: Lorek, Chodara, Szklarzewicz, Cyrański, a w szczególności dwaj Rejdychowie, tudzież C. Stojak, L. Dawidziuk i J. Czop, a w późniejszym okresie A. Rutkowski i R. Stawski, to wszyscy zdrajcy, których wykrył umiłowany i wierny sługa boży W. Scheider! W prawdzie tych dwóch ostatnich autor z komitetu 12-stu jeszcze w roku 1962 zaliczył do wiernych i oddanych Scheiderowi, ale my już wiemy, że i tych sprawiedliwa ręka też dosięgnęła.

Moja refleksja: w jakim zdradzieckim towarzystwie ja się obracałem?




Poniżej załączone odpisy pism wykonałem ze skanów komputerowych. Pomimo, że dołożyłem skrupulatnych starań, mogą występować błędnie odpisane szczegóły czego nie wykluczam, ale nie będzie to miało decydującego wpływu na treść ogólną.




Pierwsze pismo sporządzone przez Naczelnika  Wydziału III Departamentu IV Ministerstwa Spraw Wewnętrznych


Drugie pismo skierowane do: Wice Dyrektora Departamentu IV Ministerstwa Spraw Wewnętrznych



Pierwszy skan


Dokument sygnowany:  IPN BU O 1283/1478

źródło:              „Władek”

31 VII 1965                                               Tajne specjalnego znaczenia

Notatka Służbowa

Od dwóch miesięcy kanał łączności kryptonim „RODO” nie funkcjonuje z uwagi na zmianę wagonów. Kierownictwo biura strefy w Wiesbaden pragnąc utrzymać kontakt z nielegalną organizacją  świadków Jehowy w drugiej połowie miesiąca lipca do Polski skierowało dwóch łączników, których zadaniem było przekazanie słudze oddziału materiałów organizacyjnych.
Jeden z łączników występujący w charakterze turysty z Austrii, przybył do Wrocławia i na pewnym adresie pozostawił informację dot. dalszego funkcjonowania kanału „RODO” i przyczyn, które spowodowały chwilową przerwę. Po odtajnieniu i rozszyfrowaniu informacji kanał w najbliższej przyszłości zostanie uruchomiony. Kierownik biura strefy Pohl pracuje nad zorganizowaniem nowej skrytki w jednym polskich lub francuskich znanego pociągu. O fakcie zorganizowania skrytki i terminach jej funkcjonowania, ośrodek w Wiesbaden poinformuje kierownictwo organizacji w Polsce dodatkowo.
Drugi łącznik występujący również w charakterze turysty z Austrii przebywał w Warszawie i podobnie jak tamten pierwszy na pewnym adresie pozostawił mikrofilmy wytyczne organizacyjno-informacyjne. Z materiałów tych na szczególną uwagę zasługuje stanowisko centrali odnośnie osoby Romana Stawskiego /główny przeciwnik aktualnego kierownictwa organizacji/. Pohl występujący w imieniu Knorra, uważa, że Stawski winien być dopuszczony do kierownictwa organizacji, sugerując stanowisko zastępcy w miejsce proponowanego swego czasu, przez sługę oddziału Mariana Brodaczewskiego. Nadmienić przy tym należy, że stanowisko Pohla nie jest wypowiedziane w sposób kategoryczny. Końcowa uwaga brzmi: „Mój starszy brat  myśli, żebyś w żadnym wypadku nie wziął innego wspólnika, zanim kwestię tę nie wyjaśnimy w sposób zadowalający – proszę jednocześnie o wypowiedzenie się w tej sprawie.
W omawianym dokumencie dość często występuje nazwisko Scheidera.  Z krytycznych uwag kierowanych pod jego adresem w/w, centrala  zwraca uwagę, by  obecne organizacji nie popełniło błędów, jakich dopuścił się Scheider w przeszłości. Szczególnie zwraca się uwagę, by nie dążyć tendencyjnie do wzrostu ilościowego organizacji. /zasadniczy zarzut do Scheidera/, a przede wszystkim  walka o umocnienie ideologiczne jako główny kierunek pracy organizacyjnej.
Ponadto centrala żąda nadesłania struktury organizacyjnej /chodzi o podział na okręgi/ oraz danych o poszczególnych kierowników okręgów.
Według informacji Knorra w organizacji świadków Jehowy w Rumunii w ostatnim okresie nastąpił rozłam. Dość liczna grupa pod kierownictwem niejakiego Pamfila Albu zerwała współpracę ze sługą oddziału podległemu centrali Brooklyńskiej, tworząc odrębny związek -sądząc-legalnie działający. Knorr z uwagi na dokonany rozłam w Rumunii, kierownictwu w Polsce zaleca, by zakazano członkom organizacji przekazywania literatury świadkom Jehowy w Rumunii podczas wyjazdów turystycznych do tego kraju.
Jak już nadmieniono niejednokrotnie, Scheider, mimo iż formalnie przez centralę jest odsunięty od władzy, praktycznie żyje problemami organizacji, często swym postępowaniem, względnie sugestiami kierowanymi od ludzi mu schlebiającym wytwarza atmosferę nieprzychylną niektórym członkom kierownictwa, co z punktu pracy operacyjnej może spowodować niekorzystną sytuację. Inspirowane przez sieć t. w. uwagi nie zawsze odnoszą pożądane skutki.

Przedsięwzięcia:

1. przy najbliższym spotkaniu omówić z t. w. sprawę Romana Stawskiego pod kątem proponowanych sugestii Pohla.  Ze względów organizacyjnych Stawski nie może być w żadnym wypadku dopuszczony do kierownictwa organizacji, dlatego też przedsięwzięcia w kierunku dalszej jego kompromitacji. Ponieważ Scheider jest przeświadczony, że Stawski poszedł na kompromis z władzami, stąd też wskazanym byłoby, ażeby Scheider  pod adresem Stawskiego przedłożył na piśmie, które następnie przesłano by do centrali. Jeżeli w praktyce otrzymanie na piśmie Scheidera okaże się niemożliwym, wówczas t. w. sporządzi streszczenie  rozmowy jaką miał na temat w/w i przekazano by do centrali Sprawę Stawskiego omówić z Departamentem I-szym w aspekcie planowanych przedsięwzięć, które miały być realizowane przez byłego t. w. „Sokół”
Dotarcie miałoby na celu dostarczenie argumentu dla kierownictwa organizacji utwierdzenie, że służba bezpieczeństwa rzeczywiście utrzymuje kontakt z/w. Ponadto wskazanym jest zastanowić się nad sposobem dotarcia do Stawskiego przez pracownika służby bezpieczeństwa. Służby bezpieczeństwa rzeczywiście utrzymują kontakt z w/w. Dysponowanie takim argumentem w tej sytuacji byłoby z punktu widzenia pracy organizacyjnej bardzo korzystnym elementem jako informacja do przekazania dla centrali. Chodzi bowiem o to, ażeby wiadomość ta kierownictwa dotarła drogą teokratyczną, tylko ta droga w tym środowisku ma szansę powodzenia, gdyż uznana zostanie jako prawdziwa. Nie wyklucza się spreparowania anonimu.
2. W sprawie nielegalnych drukarń z uwagi na niewielką ich ilość na terenie kraju oraz z uwagi na fakt, że każda likwidacja po za efektem, ma także swoje ujemne konsekwencje, która w pojęciu centrali idzie na ujemne konto kierownictwa, dlatego też (tu tekst trudny do odczytania) chyba, że względy operacyjne będą przemawiały za podjęciem likwidacji.
3. W celu neutralizacji Scheidera spowodować skierować t. w. „Agamemnona” do w/w na rozmowę.  Zadanie t. w., będzie (?) wyciągnięcie przeszłościowych „brudów” moralnie i psychicznie zalać swego rozmówcę |/Scheidera na te sprawy jest b. wrażliwy/. W powyższej sprawie opracować zadanie dla t. w. 
                                          Naczelnik Oddziału III DEP IV MSW                                           
                                             Nazwisko i funkcja  - nieczytelne




Drugi skan


Dokument sygnowany  IPN BU O 1288/1478

( Data nieczytelna natomiast rok )- 1965


WICE DYREKTOR DEP. IV MSW


W N I O S E K

dot. : Rozmowy między t.w. „Agamemnonem”, a Wl. Scheiderem zamieszkałym w................................................X...................................................(adres zam. celowo wykreślony)

W.L. Scheider od chwili wyjścia z więzienia, t. j. Od połowy 1964 r. mimo zakazu centrali periodycznie angażuje się w działalności organizacyjnej dążąc do wytworzenia określonej sytuacji i skupia wokół siebie swoich zwolenników, poprzez których urabia kłamliwą opinię przeciwnikom.

W.L. Scheider jest zdecydowanym przeciwnikiem legalizacji, a ponadto uważa się za jedynego wśród kierowniczego aktywu. Który może być specjalistą w sprawach organizacji na terenach wschodnich.

Sytuacja jaką w organizacji stwarza polityka Scheidera jest z operacyjnego punktu widzenia niekorzystna w związku z czym zakłada się następujące przedsięwzięcia:

Na adres W. L. Scheidera skierować t. w. ps „Agamemnon” stawiając mu za zadanie przeprowadzenie rozmowy z w/w na takie tematy, których omawianie mogłoby wpłynąć na moralno-psychiczne wytrącenie z równowagi Scheidera, a w dalszej kolejności realizowanych przedsięwzięć jego załamanie.

Rozmowa powyższa winna tematycznie dotyczyć następujących zagadnień:
1. sprawy osobiste między t. w. „Agamemnonem”, a Scheiderem. /Sprawy te będą uprzednio uzgodnione podczas spotkania a poprzedzające rozmowę/

2. Sprawy materialne odnoszące się do W. L. Scheidera:

     a/-Kwestia dotycząca lekarstw z paczek zagranicznych
     b/-Sprawy dotyczące nadużyć zegarkowych
     c/-Kwestia przywłaszczenia bonów PKO-wskich

3.- organizacyjne:

     a/-Fałszowanie danych odnośnie stanu faktycznego organizacji w Polsce przed centralą
     b/- Tolerowanie ludzi, o których wiadomo, że zdradzili organizację /Lorek, Abt, Kwiatosz, Ferenc/.
     c/ - Udział żony Scheidera w kierowaniu sprawami personalnymi organizacji. Faworyzowanie i szybko awansowani pochlebcy np.:Cyrański, Prędki lub pomijani i utrącani źle widziani przez Scheiderową np.: Przybysz, Owsianko
     d/- Wiadomo powszechnie, że syn Scheidera Janusz traci pieniądze organizacyjne na różnego rodzaju przyjemności, np.: w1964r. Podczas pobytu na Wybrzeżu z córką przyjaciela Scheidera  -  J A. - (pozostawiłem tylko inicjały imienia i nazwiska)

4. Ewentualność opisania całej sytuacji w liście do Knorra. /Jako pogróżkę ze strony tajnego współpracownika/
Zakłada się, iż rozmowa t. w. ps „Agamemnon” z Scheiderem  winna  być utrwalona na taśmie. W związku z tym należy t. w. wyposażyć w nadajnik.

Ponadto przewiduje się opracowanie w całości rozmowy na piśmie i ewentualny kolportaż wśród członków organizacji w Polsce.


                                       NACZELNIK WYDZIAŁU III DEP. IV MSW
                                         / podpis nieczytelny/