Teksty z Ugarit z pismami biblijnymi wiąże m.in.
tzw. niebiańskie zgromadzenie ,pod przewodnictwem jednego boga.
„Bóg wstaje w zgromadzeniu Bożym, pośród bogów sprawuje sąd. Jak długo sądzić będziecie niesprawiedliwie i stawać po stronie bezbożnych (…). Rzekłem: Wyście bogami i wy wszyscy jesteście synami Najwyższego” (Ps 82.1,6).
Tę koncepcję znajdujemy już w panteonie Sumeru. Boska najwyższa para: An (Anum) i jego żona Ninhursag (Ki), dała początek innym bogom. Bogowie ci zwani byli Anunnaki, czyli „dzieci An".
Boska para rezydowała w niebie i nieszczególnie interesowała się rodem ludzkim. Ich potomkowie stworzyli ludzi i patronowali poszczególnym miastom-państwom Sumeru. Bogowie „drugiej generacji" tworzyli „Zgromadzenie Bogów", któremu prezydował Enlil — bóg powietrza. Żoną Enlila była Ninlil, zwana Dziewicą. Była także bogini zwana Inanna, bogini miłości i wojny, zwana Królową Nieba. To ona w późniejszych wcieleniach znana była jako Isztar-Astarte. Należy jeszcze wspomnieć o bracie Enlila — Enkim, który był bogiem mądrości.
Ten panteon i koncepcję „boskiego zgromadzenia" zaczerpnął następnie lud z północy, z Mezopotamii. Pozmieniali głównie imiona bogów i nieco ich losy. U Babilończyków odpowiednikiem Anunnaków byli Elohim — „dzieci Ela". Najważniejszym z Elohim był Marduk, zaś jego żoną Isztar.
Jeśli uważa się, że Elohim to Pan Bóg, tedy oczywistą jest konkluzja, iż słowo to uległo ewolucji lub mutacji w swej warstwie znaczeniowej pod wpływem monoteizmu, choć początkowo oznaczało szczególny rodzaj bogów (przyp. własny: lub że coś jest boskie). Ta ewolucja nastąpiła u Izraelitów. Dawne znaczenie Elohim również pozostało/współistniało.
Te wierzenia adaptowali Kanaanejczycy, u których na czele znajdował się El i Aszera. Zwierzchnikiem bogów był El lub Baal. Przeciwnikiem Baala był Mot(Śmierć) i Jamm (Morze), inaczej: Jaw (lub Jawu). Zdaje się on był odpowiednikiem hebrajskiego Jahwe (krótsza forma: Jah).
żródło:
http://www.racjonalista.pl/kk.php/t,3157
