Kto miał zastąpić C. T. Russella?

[Roszada]

Polski odpowiednik powyższego:

"Podczas dwóch miesięcy, listopada i grudnia 1916 roku, tymczasowa administracja spoczywała w rękach Komitetu Wykonawczego, składającego się z trzech braci: wiceprezydenta Ritchie, sekretarza-skarbnika Van Amburgha i radcy prawnego Rutherforda" (Nowożytna historia świadków Jehowy 1955 cz. I, s. 56).

No i kolejne kłamstwo.
Okazuje się, że komitet wykonawczy składał się nie z 3 osób, ale z 4!
Macmillan pisze w swym życiorysie:

„Utworzyliśmy więc komitet wykonawczy; w skład jego weszli: skarbnik, wiceprezes oraz ja z bratem Rutherfordem, który został przewodniczącym. Komitet ten prowadził dzieło do czasu wyborów oficjalnych funkcjonariuszy, wyznaczonych na styczeń roku 1917. Wyłoniła się teraz kwestia obsadzenia stanowiska prezesa Towarzystwa Strażnica. Pewnego dnia przyszedł do mnie brat van Amburgh i zapytał: »Bracie, jakie też jest w tej sprawie twoje zdanie?« Odpowiedziałem: »Moim zdaniem nadaje się do tego tylko jedna osoba, bez względu na to, czy ci się to spodoba. Tylko jeden człowiek może obecnie wziąć na siebie odpowiedzialność za dzieło, a tym jest brat Rutherford.« Ujął mnie za rękę i rzekł: »Zupełnie podzielam twoje zdanie.« Brat Rutherford nie wiedział nic o tym wszystkim. Nie zabiegał też o niczyje głosy. Kiedy nadeszły wybory, obrano go prezesem, którym pozostał aż do chwili śmierci w dniu 8 stycznia 1942 roku” (Strażnica Nr 14, 1967 s. 10).

Czyli Sędzia i dwóch jego kumpli oraz wiceprezes, którego wysiudali, bo przewodniczącym obrali zwykłego członka zarządu.

[Roszada]

Wydaje się, że wielką gwiazdą był w roku 1916 i 1917 Pierson.

Jego to wybrano w miejsce Russella do zarządu.

*** jv rozdz. 6 s. 65 Czas prób (1914-1918) ***
Dwa dni po śmierci Russella na posiedzeniu zarządu Towarzystwa wybrano więc na jego członka A. N. Piersona.

Mało tego, został on zaraz po miesiącu czy dwóch wiceprezesem:

*** yb17 s. 175 Sto lat temu — 1917 ***
Jednak na spotkaniu, które odbyło się 6 stycznia 1917 roku, zostało wybranych tylko trzech członków zarządu: Joseph Rutherford został prezesem, Andrew N. Pierson wiceprezesem, a William E. Van Amburgh sekretarzem-skarbnikiem.

Facet był skromny i nie pchał się jak Sędzia, więc nawet sam podobno go wskazał na prezesa:

*** jv rozdz. 6 s. 65 ak. 2 Czas prób (1914-1918) ***
Na krótko przed wyborami wciąż jeszcze otwarta pozostawała kwestia, kto ma być prezesem po Russellu. W Strażnicy z 15 stycznia 1917 roku tak opisano wyniki zebrania statutowego: „Brat Pierson w nader stosowny sposób dał wyraz docenianiu i miłości dla brata Russella, oświadczając zarazem, że został upoważniony przez braci z całego kraju do oddania ich głosów na brata Rutherforda, a następnie powiedział, iż całkowicie się z tym zgadza”. Gdy zaproponowano kandydaturę Rutherforda, wszyscy ją poparli, a ponieważ nikt nie wysunął żadnego innego kandydata, „sekretarz podał do wiadomości, że głosowanie zakończono i zgromadzenie jednomyślnie powołało brata Rutherforda na prezesa”.

Ale tę gwiazdę-wiceprezesa szybko usunięto (z wice i z zarządu), bo już po roku:

*** jv rozdz. 6 s. 68 Czas prób (1914-1918) ***
Na dorocznym walnym zgromadzeniu, które się odbyło 5 stycznia 1918 roku, największą liczbę głosów otrzymało następujących siedmiu braci: J. F. Rutherford, C. H. Anderson, W. E. Van Amburgh, A. H. Macmillan, W. E. Spill, J. A. Bohnet i G. H. Fisher. Spośród tych siedmiu członków zarządu wybrano trzyosobowe prezydium: J. F. Rutherford został prezesem, C. H. Anderson — wiceprezesem, a W. E. Van Amburgh — sekretarzem-skarbnikiem.

Czyżby Pierson zagrażał Sędziemu?

[Roszada]

Powiem tak.
Od roku 1916, przez kilka kolejnych lat, było kilku wiceprezesów.

1916 - Ritchie
1917 - Pierson
1918 - Anderson
1919 - Wise (podobno z rabinackiej rodziny). Tego dopiero w roku 1940 zastąpił Knorr, choć Wise jeszcze w 1940 pozostał w zarządzie. W 1941 r., od października, już go nie było w zarządzie, a w 1947 r. zmarł.

Komu przeszkadzali ci wiceprezesi?
Wszyscy byli za niezmiennej kadencji Rutherforda.
Jednak ich zmieniano.
Każdy jeden był zmieniony za jego przyzwoleniem lub za jego przyczyną.

N. Knorr i F. Franz, jak zostali wiceprezesami, to tylko po to, by później zostać prezesami.
A tamci przepadli.

[Roszada]

Szarymi eminencjami w Towarzystwie nie byli jednak wiceprezesi, ale sekretarze-skarbnicy.
Oni często łączyli kadencje i rządy poszczególnych prezesów.
Panowali nad walutą Towarzystwa całymi latami.

Sekretarze-skarbnicy:

Van Amburgh od czasów Russella (od 1903 r.) do 1947 r., gdy zmarł.
Suiter od 1947 r. do 1983 r., gdy zmarł
Swingle od 1984 r. do 2000 r. (zm. 2001), gdy namaszczeni oddali zarząd "drugim owcom".

W latach 1884-1897 Maria Russell pełniła tę funkcję (sekretarz-skarbnik).

[Roszada]

William E. Van Amburgh

   William E. Van Amburgh (ur. 1869) zanim stał się zwolennikiem nauk C. T. Russella ukończył w roku 1883 wyższe studia (studiował łacinę i grekę).

https://pl.wikipedia.org/wiki/William_Edwin_Van_Amburghc

Van Amburgh (ochrzczony jako badacz Pisma Świętego ok. 1895 r.) od roku 1901 był członkiem zarządu, a od roku 1903 sekretarzem-skarbnikiem Towarzystwa Strażnica (ang. Strażnica 01.03 1947 s. 66):

   „Przez przeszło lat dwadzieścia byłem osobiście znajomym z drogim nam Bratem Russell’em, a przez lat piętnaście żyłem w ścisłych stosunkach, dlatego mówię o tym co wiem i co ściśle obserwowałem” (Strażnica grudzień 1916 s. 17 [ang. 01.12 1916 s. 6006, reprint]).

   Współpracował on z trzema prezesami (Russell, Rutherford, Knorr) i jednym przyszłym prezesem (wtedy wiceprezes F. Franz, od roku 1945), a kolejny przyszły prezes (Henschel) został powołany do zarządu z chwilą jego śmierci. Zmarł on w roku 1947. Jego funkcję sekretarza-skarbnika objął G. Suiter (powołany do zarządu w roku 1941).

„Sekretarz i skarbnik Towarzystwa, W. E. Van Amburgh, wskutek podeszłego wieku i choroby z coraz większym trudem pełnił swoje obowiązki, aż w końcu zrezygnował z tej funkcji. Mnie wybrano na jego miejsce 6 lutego 1947 roku, a brat Van Amburgh zmarł następnego dnia” (Strażnica Rok CV [1984] Nr 7 s. 17-18).

   Van Amburgh był więc odpowiednim kandydatem na to, by zostać prezesem Towarzystwa Strażnica po śmierci C. T. Russella. Był on przygotowany do tej funkcji poprzez długi staż w organizacji, jak i poprzez znanie jej tajników będąc sekretarzem-skarbnikiem Towarzystwa Strażnica. Choć urodził się w tym samym roku, co J. F. Rutherford (1869), to jednak miał o wiele dłuższe obycie w organizacji C. T. Russella.

   Trzeba tu dodać, że Van Amburgh był jedyną osobą (oprócz prezesa), która za czasów prezesa J. F. Rutherforda (zm. 1942) napisała i opublikowała książkę w Towarzystwie Strażnica. Była to Droga do raju (po polsku brak), którą wydano po angielsku w roku 1924 i 1925 (The Way of Paradise). Książka szybko się skompromitowała i zaprzestano ją drukować, bo uczyła o roku 1925 i Wielkiej Piramidzie (patrz s. 156-158, 171, 220, 223; por. s. 224-232 – scenariusz dotyczący wskrzeszania ludzi poprzez zamówienia ich telefoniczne u Abrahama).

[Reskator]

O ile wiem Russell napewno nie namaścił Rutherforda na swego następcę.
Było to inwazyjne,totalne,sprzeniewierzenie się woli  Russella.
Podobnie było w przypadku namaszczenia na wodza ZSRR- Stalina-wbrew woli Lenina.

[Roszada]

O ile wiem Russell napewno nie namaścił Rutherforda na swego następcę.
Było to inwazyjne,totalne,sprzeniewierzenie się woli  Russella.
Podobnie było w przypadku namaszczenia na wodza ZSRR- Stalina-wbrew woli Lenina.

W pierwszym poście podałem tego namaszczonego:

https://swiadkowiejehowywpolsce.org/historia-swiadkow-jehowy/kto-mial-zastapic-c-t-russella/msg134674/#msg134674

[Roszada]

Jest taki fragment o czasach Russella:

*** yb17 s. 175 Sto lat temu — 1917 ***
Zgodnie z prawem co roku cały zarząd musiał być wybierany przez członków korporacji. Jednak na spotkaniu, które odbyło się 6 stycznia 1917 roku, zostało wybranych tylko trzech członków zarządu: Joseph Rutherford został prezesem, Andrew N. Pierson wiceprezesem, a William E. Van Amburgh sekretarzem-skarbnikiem. W sprawie pozostałych stanowisk, które do tej pory zajmowali ci czterej przeciwnicy, nie przeprowadzono głosowania. W przeszłości zostali oni wybrani do zarządu i część osób myślała, że pozostaną tam już do końca życia. Ponieważ jednak na dorocznym spotkaniu nie zostali ponownie wybrani, w rzeczywistości przestali należeć do zarządu! Dlatego w lipcu 1917 roku brat Rutherford skorzystał z przysługującego mu prawa i wyznaczył na te stanowiska czterech lojalnych mężczyzn.

A który to prezes czy członek CK nie był na stanowisku do końca życia?
Cóż za ironia z tamtych?

[Roszada]

Kto miał zastąpić C. T. Russella?

Właściwie nikt nie miał zastępować Russella, bo przecież w 1914 on i inni mieli być zabrani do nieba:

   „Literatura Towarzystwa jasno wykazała, że rok 1914 miał się zaznaczyć zupełnem uwielbieniem kościoła. Wielu zwróciło swoje serca na tę datę. Ten czas minął, a kościół dotąd nie jest jeszcze uwielbiony” (Strażnica 01.10 1926 s. 295 [ang. 01.10 1926 s. 294]).

„Od roku 1878 aż do przyjścia Pańskiego do świątyni w 1918 było wielu co otrzymało znajomość prawdy. Większość z tych wyglądała roku 1914 jako czasu w którym Pan ustanowi swoje królestwo i zabierze ich do królestwa, a świat zniszczy” (Strażnica 15.12 1930 s. 373 [ang. 15.10 1930 s. 309]).

„Uczucia Świadków Jehowy trafnie wyraził F. W. Franz, który został ochrzczony w roku 1913. W 1991 roku, będąc prezesem Towarzystwa Strażnica, oświadczył: »(...) My, pomazańcy, którzy żyliśmy w roku 1914 i spodziewaliśmy się, że już wtedy wszyscy zostaniemy zabrani do nieba...«” (Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego 1995 s. 716).

„Minął październik 1914 roku, a C. T. Russell i jego współtowarzysze ciągle jeszcze przebywali na ziemi.” (jw. s. 62).

Nie wiem po co Russell pisał jakiś testament skoro miał iść ze wszystkimi do nieba.
Chyba, że się spodziewał, że umrze przed rokiem 1914.

Testament napisał w 1907 r.:

„Jedno z takich zabezpieczeń zostało wyłuszczone w jego testamencie z dnia 27 czerwca 1907 roku” – Strażnica Rok CVIII [1987] Nr 13 s. 27-28)

To był rasowy biznesmen.
Bóg swoje, ale trzeba biznes zabezpieczyć.

[Roszada]

Jakaś cicha umowa między Pastorem a Sędzią mogła być, co do objęcia władzy.
Wszak Sędzia napisał w 1915 r. publikację w obronie Russella wydaną poza Towarzystwem.

   Czym zatem była angielska broszura pt. A Great Battle in the Ecclesiastical Heavens („Wielka bitwa w kościelnych niebiosach”)?
   To wydana przez Rutherforda-prawnika obrona C. T. Russella (zm. 1916), ówczesnego prezesa Towarzystwa Strażnica. Być może celowo broszurę tę wydał on w jakimś ‘świeckim’ wydawnictwie o nazwie International Case, aby przez to była ona bardziej wiarygodna. Aby nikt nie mówił, że Towarzystwo Strażnica broni w swojej publikacji swojego prezesa, co by oznaczało, że sam Russell (jako wydawca) miałby być ‘bezstronnym’ obrońcą samego siebie.

Prócz tego Sędzia z upoważnienia Russella w 1915 r. wziął udział w debacie, jak wcześniej Pastor:

"Innym razem J. F. Rutherford przyjął wyzwanie baptystów i wystąpił w imieniu Towarzystwa Strażnica w dyskusji z J. H. Troyem. Doszło do niej w kwietniu 1915 roku w Trinity Auditorium w Los Angeles na oczach 12 000 widzów (10 000 innych odprawiono z braku miejsc), a trwała cztery wieczory. Rutherford odważnie bronił prawdy biblijnej i wyszedł z tej dyskusji zwycięsko." (Dzieje Świadków Jehowy w czasach nowożytnych. Stany Zjednoczone Ameryki. Na podstawie Rocznika Świadków Jehowy na rok 1975 s. 16).

[Roszada]

A tu w najnowszej Strażnicy opisana na śmierć i życie walka o władzę w Towarzystwie:

„Na zebraniu tym, które odbyło się 5 stycznia 1918 roku, kilku wpływowych mężczyzn wcześniej usuniętych z Betel próbowało przejąć kontrolę nad organizacją. Richard Barber, wierny nadzorca podróżujący, rozpoczął to spotkanie modlitwą. Po przedstawieniu sprawozdania z działalności w poprzednim roku rozpoczęto coroczne wybory członków zarządu. Brat Barber wysunął kandydaturę Josepha Rutherforda oraz sześciu innych braci. Wtedy pełnomocnik trzymający stronę przeciwników zgłosił siedmiu innych mężczyzn, w tym tych usuniętych z Betel. Nie zostali oni wybrani. Olbrzymią większością głosów członkowie korporacji wybrali do zarządu brata Rutherforda i sześciu innych wiernych braci” (Strażnica październik 2018, art. 1918 — sto lat temu).

https://www.jw.org/pl/publikacje/czasopisma/straznica-do-studium-pazdziernik-2018/1918-sto-lat-temu/

[Brat Furtian]

"Olbrzymią większością głosów członkowie korporacji wybrali do zarządu brata Rutherforda i sześciu innych wiernych braci”

Propaganda jak przy sfałszowanych wyborach w Polsce w 1947...

Ciekawe kto liczył te głosy na" wiernych braci"...?

Pewnie niezależna "wierna" komisja mandatowa...

Ratheford był prawnikiem i nie mógł sobie pozwolić w tej sytuacji na "przypadek"...

[Roszada]

Kto miał zastąpić Russella?
W udziałach pięć kobiet!

   W testamencie tak oto C. T. Russell napisał o swoich akcjach:

   „Oddałem także od Watch Tower Bible and Tract Society, moje wszystkie akcje, do głosowania złożywszy je w ręce pięciu opiekunów mianowicie sióstr: S. Louis Hamilton, Almeta M. Nation Robinson [w ang. Robison], J. G. Herr, C. Tomlins i Alice G. James. Ci opiekunowie mają służyć przez całe życie. – W razie śmierci lub rezygnacji której z tych sióstr, zarząd towarzystwa, Komitet redakcyjny i pozostali opiekunowie, po modlitwie o Boskie kierownictwo, obiorą innego opiekuna” (Strażnica grudzień 1916 s. 5-6 [ang. 01.12 1916 s. 5999, reprint]).

   Jednak, jak podaje R. Franz, były członek Ciała Kierowniczego, podobno testament nie był respektowany w tej kwestii:

„Wydana w 1959 r. książka Jehovah’s Witnesses in the Divine Purpose (Świadkowie Jehowy w zamierzeniu Bożym), na s. 64 stwierdza, że zgodnie z ustawodawstwem prawa wypływające z udziałów Russella wygasły wraz z jego śmiercią” (Kryzys sumienia 2006 s. 59).

[Roszada]

Za to ex  żonie zapisał 200 dolców z konta.
A ponoć kochał ją nadal po separacji, którą ona chciała, a nie on.
Później wklepię treść testamentu.

[Roszada]

Żonie zapisał:

   „W ostatnich latach i w różnych odstępach czasu oddawałem moją osobistą posiadłość do Watch Tower Bible and Tract Society, z wyjątkiem małego osobistego konta bankowego w przybliżeniu około dwóch set dolarów, złożonych w Exchange National Bank of Pittsburgh, które mogą być wypłacone mojej żonie, jeżeli mnie przeżyje” (Strażnica grudzień 1916 s. 4 [ang. 01.12 1916 s. 5999, reprint]).

   To napisał C. T. Russell w roku 1907 (29 czerwca 1907 r., patrz jw. s. 6), a więc przed orzeczoną separacją

„Chociaż Russell usilnie starał się jej dopomóc, w listopadzie 1897 roku odeszła od niego. Niemniej zapewnił jej mieszkanie i środki do życia. W roku 1903 pani Russell wniosła sprawę do sądu i kilka lat później, w roku 1908, przyznano jej alimenty i orzeczono separację od stołu i łoża, nie zaś całkowity rozwód” (Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego 1995 s. 645).