Kulturalni ludzie się witają

[nabal]

Dzień dobry wszystkim,

Ponad 20 lat gładkiego uniformu i słusznych trzewików. Ponad 20 lat miłości do paragrafów bardziej niż miłości do ludzi. Tyle potrzebowałem, żeby otworzyć oczy. Otworzyłem i podziękowałem za współpracę. Nie tak od razu. Nie tak łatwo i idealnie, nie tak szybko. Oficjalnie już poza, od niedawna. Z ulgą, bez łezki. Wsteczny bieg wymontowany, choć cena wysoka. Spoglądając w boczne lusterka uczę się odczuwać obojętność i mżawkową, październikową szarość. Coraz jaśniejsze światło przede mną, i piękny kolor. Mimo ostrych zakrętów to ja trzymam kierownicę. Nie chcę być pasażerem własnego życia. To w moich kudłach wieje wiatr. To ja odpowiadam za niechciany rów lub atakujące drzewo. To ja jestem dumny, że wciąż ogarniam asfalt i właściwy pas. To ja przeżywam piękno codzienności. Odczuwam, dotykam, widzę, słyszę - czasem nawet rozumiem.

A czasem... - czasem mam przesłuchy. Słyszę więcej niż zostało powiedziane.
Jakaś taka nadwrażliwość, taka pozostałość po wysokowydajnej jw-paszy słowa pisanego, mówionego i obrazkowego.

Mam wiele pytań, ale nie to jest ważne.
Ważne jest to, że mogę fajnie żyć nie znając na nie odpowiedzi 


Zdrówko 

[jankowalski82]

  Witaj. Jestem pod wrażeniem Twoich słów. W tak piękny sposób opowiedziałeś o najważniejszym kroku na swej ścieżce życiowej.
  Powodzenia na nowej drodze życia.

[HARNAŚ]

Witaj Nabal. Ksywka chyba trochę biblijna co? Miło słyszeć , że co raz więcej osób odzyskuje swoje życie. Bardzo plastycznie opisałeś swoje wrażenia. Pozdrawiam i chętnie poczytam więcej twoich przygód organizacyjnych

[Gorg]

Witaj Nabal w tym zacnym gronie czuj tu się dobrze

[Gorszyciel]

Cześć! Gratuluję ujrzenia prawdy o Prawdzie Ciała Kierowniczego

[Nemo]

Mimo ostrych zakrętów to ja trzymam kierownicę. Nie chcę być pasażerem własnego życia.

Pozwól że przywłaszczę sobie to stwierdzenie.  Witaj wśród nas.

[zenobia]

Witam Cię

[gerontas]

Chcę być kulturalny (nie zawsze mi to wychodzi), więc też Cię witam.
A propos tematu wątku - bardzo mi się podoba.

[Overthinker]

Ponad 20 lat miłości do paragrafów bardziej niż miłości do ludzi.

(1 Koryntian 4:6) (...)„Nie wychodźcie poza to, co jest napisane” (...)

Oj jak mnie drażnił ten werset, ulubiony fragment betelczyków, nadzorców obwodu i absolwentów Kursu Usługiwania. Nie mogłem znieść bezmyślnego podporządkowania wytycznym.

Witaj serdecznie! Dobrze jest być świadomym własnej niewiedzy, nie? Odpowiedzi serwowane przez Strażnicę mijają się z prawdą, a próbują nieudolnie wyjaśnić cały filozoficzny wszechświat. Przyjemnie jest szukać prawdy zamiast żyć w kłamliwej iluzji, że się ją znalazło. Szerokości na nowej drodze życia! 

[Lila]

Witaj i przyjmij życzenia szczęśliwej podróży po nowych, ciekawych drogach

[ogórek kiszony]

Witaj. Również podoba mi się teks o byciu pasażerem swego życia.

[Dorkas]

Będąc po wrażeniem , w jaki sposób opisałeś to wszystko witam Cię serdecznie .
To jest niezwykłe uczucie kiedy wiesz , że to ty trzymasz kierownicę i jedziesz w stronę , którą sam wybierasz, chociaż życie potrafi płatać figle i stale nas zaskakiwać to ważne jest to , że samemu podejmujesz decyzję .

[bernard]

Nabal

Coraz jaśniejsze światło przede mną, i piękny kolor.

Hmm... znajomy tekst 

Najlepszego na nowej drodze życia 

[Estera]

Dzień dobry wszystkim,
Ponad 20 lat gładkiego uniformu i słusznych trzewików. Ponad 20 lat miłości do paragrafów bardziej niż miłości do ludzi. Tyle potrzebowałem, żeby otworzyć oczy. Otworzyłem i podziękowałem za współpracę. Nie tak od razu. Nie tak łatwo i idealnie, nie tak szybko. Oficjalnie już poza, od niedawna. Z ulgą, bez łezki. Wsteczny bieg wymontowany, choć cena wysoka. Spoglądając w boczne lusterka uczę się odczuwać obojętność i mżawkową, październikową szarość. Coraz jaśniejsze światło przede mną, i piękny kolor. Mimo ostrych zakrętów to ja trzymam kierownicę. Nie chcę być pasażerem własnego życia. To w moich kudłach wieje wiatr. To ja odpowiadam za niechciany rów lub atakujące drzewo. To ja jestem dumny, że wciąż ogarniam asfalt i właściwy pas. To ja przeżywam piękno codzienności. Odczuwam, dotykam, widzę, słyszę - czasem nawet rozumiem.
A czasem... - czasem mam przesłuchy. Słyszę więcej niż zostało powiedziane.
Jakaś taka nadwrażliwość, taka pozostałość po wysokowydajnej jw-paszy słowa pisanego, mówionego i obrazkowego.

   Drogi nabalu
   Witam Cię serdecznie    na nowej drodze życia.
   W wielu punktach Twojego opisu podzielam Twoje zdanie w 100%, a nawet w 200%.
   I ciesz się, że to tylko 20 lat, a nie 50 czy 70.
   Ludzi, którzy nadal żyją z zamkniętymi oczami, to my chociaż jesteśmy świadomi, a wielu umiera w całkowitej nieświadomości.
   Jako I, II czy III pokolenie tej "prawdy o prawdzie" i nigdy nie trafiają na właściwy pas jezdni i ciągle są tylko "pasażerami".
   Cieszę się, że widzisz właściwe kolory i na nowo przeżywasz piękno codzienności z własnymi decyzjami.
   Brawo, powodzenia.
   Pozdrawiam.
  "Estera".
   

[Lechita]

Witaj Nabal w naszej wesołej ekipie!

Pięknie opisałeś uszczęśliwiający i wyzwalający akt opuszczenia "szczęśliwego ludu pod wodzą 7-miu wodzów z Warwick"
Miłego i owocnego pobytu na forum.

Serdecznie pozdrawiam - Lechita