Kącik poezji

[Gorszyciel]

Ignacy Krasicki
Szkatuła ze złotem, wór z kaszą

Szkatuła pełna złota śmiała się raz z wora.
Tegoż właśnie złodzieje do skarbcu wieczora
Wkradli się; zamek zdarli, zawiasy odkuli
I żeby złota dostać, szkatułę popsuli.
Widząc wór, który z kaszą odpoczywał w oknie,
Że w kawałki rozbita na podwórzu moknie,
Rzekł do niej: «Jam ocalał mając tylko kaszę.
Nie trzeba się wynosić z tego, co nie nasze».

[Moyses]

Jeszcze raz e. e. cummings (tak się podpisywał)
Podobno to erotyk, ale jaki urokliwy:

Lubię swe ciało, kiedy jest przy twoim
ciele. Robi się z niego rzecz zupełnie nowa.
Każdy nerw, każdy mięsień dwoi się i troi.
Lubię twe ciało. Lubię to, co robi,
lubię jego sposoby. Lubię pod twą skórą
wyczuć palcami kości i kręgosłup drobny,
i czuć, jak drży ta cała jędrna gładkość, którą
wciąż od nowa całować, całować, całować
chciałbym; lubię całować twoje to, a też
i tamto, z wolna głaskać elektryczną wełnę
twoich kędziorów, kiedy ciało rozchylone
ulega temu czemuś... I oczy, ogromne

okruszyny miłości; i lubię ten dreszcz

pode mną ciebie tak nowej zupełnie

[HARNAŚ]

Czy pamiętasz te chwilę
Gdy ujrzałem Cię pierwszy raz?
W umyśle swym widziałem nas.
Nie byłem pewny miłości Twojej,
Bo przecież Ty urodą swoją
Każdy dzień rozpromieniasz.
Jak mogłem myśleć , że Ty to my.

Reszta jak mnie natchnie wena

[Światus]

Dzisiaj coś ze wschodu 

Bułat Okudżawa
A jednak mi żal.

[listonosz]

Odkrywam dla siebie od nowa Szymborska . Niby wiedzialem ,ze jest , ale gdzies daleko ... Troche wydawala mi sie nieprzystepna  z ta swoja Nagroda Nobla . I oto niedawno , szukajac w necie polskiej poezji tlumaczonej na niemiecki znalazlem ten  tekst . Prosty , lakoniczny i trafiajacy w samo sedno...

   PERSPEKTYWA

Minęli się jak obcy,
bez gestu i słowa,
ona w drodze do sklepu,
on do samochodu.

Może w popłochu
albo roztargnieniu,
albo niepamiętaniu,
że przez krótki czas
kochali się na zawsze.

Nie ma zresztą gwarancji,
że to byli oni.
Może z daleka tak,
a z bliska wcale.

Zobaczyłam ich z okna,
a kto patrzy z góry,
ten najłatwiej się myli.

Ona zniknęła za szklanymi drzwiami,
on siadł za kierownicą
i szybko odjechał.
Czyli nic się nie stało
nawet jeśli stało.

A ja, tylko przez moment
pewna, co widziałam,
próbuję teraz w przygodnym wierszyku
wmawiać Wam, Czytelnikom,
że to było smutne.

[Gorszyciel]

Aleksander Puszkin
Zaklęcie

O, jeśli prawdą jest, że nocą,
Gdy żywych błogi sen ogarnie,
A blaski luny zamigocą
I płyty srebrzą się cmentarne;
Gdy prawdą jest, że trumien wieka
Wtedy podnoszą się w mogile,
Przyzywam luby cień, Leilę:
Przyjdź do mnie! zjaw się! czekam! czekam!

Maro miłości ukochana,
W dawnej postaci przyjdź cudownej,
Jak dzień zimowy nieskalana,
Zastygła w męce niewysłownej,
Lub jako gwiazda przyjdź daleka,
Jak lotny dźwięk, jak wiewu tchnienie,
Lub jak straszliwe przywidzenie,
Wszystko mi jedno! czekam! czekam!

Wołam cię nie dla złorzeczenia
Ludziom co ciebie mi zabili,
Nie przeto, bym się z twego cienia
Mogilne tajnie poznać silił;
Ani przed męką nie uciekam
Sumienia - lecz powiedzieć chcę ci,
Że tęsknię, kocham bez pamięci,
Żem ciągle twój! I czekam! czekam!

[listonosz]

Ach Puszkin, Puszkin !  Moj pierwszy kontakt  z Puszkinem to byly " Skaski "  po rosyjsku . Zbior bajek dla dzieci wydane w latach  60-tych , ktore mi moja matka czytala przed spaniem . Nauczyla mnie pozniej odczytywac rosyjskie bukwy  i umialem je czytac zanim jeszcze nauczylem sie polskich liter . 

Oczywiscie ,absolutna klasyka to Eugeniusz Oniegin . Tu fragment w tlum. Adama Wazyka .

 
XXXVIII. XXXIX


A może być i tak: poetę

Los byłby czekał całkiem zwykły.

Minąłby dni młodzieńczych metę

I w duszy ognie by wystygły.

Życie poznawałby naprawdę

I byłby się powoli zmienił,

Z muzą by rozstał się, ożenił,

W czterdziestej zimie wpadł w podagrę;

W jedwabnym chodziłby szlafroku,

Szczęśliwy rogacz, piłby, jadł,

Poznawał życie rok po roku,

Aż by dokonał swoich lat

I zgon w pościeli miałby łatwy

Pośród doktorów, bab i dziatwy.

[Światus]

Ostatni "śpiewany" okudżawa 
Majster Grisza.

[Światus]

Dzisiaj Gałczyński x 2   

O wróbelku

Wróbelek jest mała ptaszyna,
wróbelek istota niewielka,
on brzydką stonogę pochłania,
Lecz nikt nie popiera wróbelka

Więc wołam: Czyż nikt nie pamięta,
że wróbelek jest druh nasz szczery?!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Kochajcie wróbelka, dziewczęta,
kochajcie do jasnej cholery!

Na pewnego Polaka

— Patrz, Kościuszko, na nas z nieba! —
raz Polak skandował
i popatrzył nań Kościuszko,
i się zwymiotował.

[A]

"Zobaczysz"
Stachura Edward

Ach, kiedy ona cię kochać przestanie:
Zobaczysz!
Zobaczysz noc w środku dnia,
Czarne niebo zamiast gwiazd;
Zobaczysz wszystko to samo,
Co ja. 
A ziemia, zobaczysz,
Ziemia to nie będzie ziemia:
Nie będzie cię nosić. 
A ogień, zobaczysz,
Ogień to nie będzie ogień:
Nie będziesz w nim brodzić. 
A woda, zobaczysz,
Woda to nie będzie woda:
Nie będzie cię chłodzić. 
A wiatr, zobaczysz,
Wiatr to nie będzie wiatr:
Nie będzie cię koić. 
Ach, kiedy ona cię kochać przestanie:
Zobaczysz!
Zobaczysz obcą własną twarz,
Jakie wielkie oczy ma strach;
Zobaczysz wszystko to samo,
Co ja. 
A ziemia, zobaczysz,
Ziemia to nie będzie ziemia:
Nie będzie cię nosić. 
A ogień, zobaczysz,
Ogień to nie będzie ogień:
Nie będziesz w nim brodzić. 
A woda, zobaczysz,
Woda to nie będzie woda:
Nie będzie cię chłodzić. 
A wiatr, zobaczysz,
Wiatr to nie będzie wiatr:
Nie będzie cię koić 
I wszystkie żywioły,
Wszystkie będą ci złorzeczyć:
Lepiej byś przepadł bez wieści!

Plus interpretacja jedyna właściwa

[Światus]

"Zobaczysz"
Stachura Edward

Jakich ciekawych rzeczy można się na forum dowiedzieć 
A ja zainspirowany kongresem znalazłem ładny wiersz 

Anna Achmatowa
Żona Lota

I szedł sprawiedliwy za posłem od Boga,
Ogromny i jasny, na górę szedł czarną.
Niewieście do ucha szeptała zaś trwoga:
Dość czasu, spójrz jeszcze, niech oczy ogarną

Czerwone budowle ojczystej Sodomy,
Obejście, gdzie przędłaś, i plac, gdzie tańczyłaś,
Z oknami pustymi dom tamten znajomy,
Gdzie dzieci mężowi miłemu rodziłaś.

Spojrzała – i w bólu śmiertelnym stężałą
źrenicą na próżno szukałaby drogi,
I w sól przezroczystą zmieniło się ciało,
I zwinne do ziemi przyrosły jej nogi.

A któż miałby płakać po owej kobiecie?
Wśród morza zagłady jej strata tak mała –
Lecz w sercu zachowam jedyną na świecie,
Co życie za jedno spojrzenie oddała.

[Estera]

   Trzeba włączyć napisy 

[ufoludek]

Kot w pustym mieszkaniu

                                       Wisława Szymborska

Umrzeć - tego się nie robi kotu.
Bo co ma począć kot
w pustym mieszkaniu.
Wdrapywać się na ściany.
Ocierać między meblami.
Nic niby tu nie zmienione,
a jednak pozamieniane.
Niby nie przesunięte,
a jednak porozsuwane.
I wieczorami lampa już nie świeci.

Słychać kroki na schodach,
ale to nie te.
Ręka, co kładzie rybę na talerzyk,
także nie ta, co kładła.

Coś sie tu nie zaczyna
w swojej zwykłej porze.
Coś się tu nie odbywa
jak powinno.
Ktoś tutaj był i był,
a potem nagle zniknął
i uporczywie go nie ma.

Do wszystkich szaf się zajrzało.
Przez półki przebiegło.
Wcisnęło się pod dywan i sprawdziło.
Nawet złamało zakaz
i rozrzuciło papiery.
Co więcej jest do zrobienia.
Spać i czekać.

Niech no on tylko wróci,
niech no się pokaże.
Już on się dowie,
że tak z kotem nie można.
Będzie się szło w jego stronę
jakby się wcale nie chciało,
pomalutku,
na bardzo obrażonych łapach.
O żadnych skoków pisków na początek.

[Światus]

Ks. Jan Twardowski
Kiedy mówisz

Nie płacz w liście
nie pisz że los ciebie kopnął
nie ma sytuacji na ziemi bez wyjścia
kiedy Bóg drzwi zamyka - to otwiera okno
odetchnij popatrz
spadają z obłoków
małe wielkie nieszczęścia potrzebne do szczęścia
a od zwykłych rzeczy naucz się spokoju
i zapomnij ze jesteś gdy mówisz że kochasz

[KaiserSoze]

Gdy ci smutno, gdy ci źle
skocz do rzeki, utop się.

Autor nieznany, ale chyba to ja.