Troszkę pobłądziłeś, takie mam wrażenie.
Chyba nie czytałeś za wiele o
Miastach Ucieczki. Będę miał chwilę to przetłumaczę parę fragmentów kilku książek o Miastach Ucieczki w czasach znacznie wcześniejszych niż rzymskie, a teraz pozwól,że wkleję info z Wiki
Miasto ucieczkiPołożenie miast ucieczki
Miasta ucieczki (hebr: עיר מקלט) – sześć biblijnych miast lewickich, gdzie nieumyślny zabójca mógł znaleźć schronienie przed wendetą:
Beser
Ramot
Golan
Hebron
Sychem
Kedesz.
Prawo nieumyślnego zabójcy do szukania schronienia wspomniane zostało w Księdze Wyjścia (Wj 21,13). Miejscem tym był początkowo ołtarz ofiarny, o czym świadczy następny wers. Prawo to różniło się od praw innych ludów starożytnych, gdyż w innych tradycjach każdy, a nie tylko zabójca, mógł skorzystać ze schronienia w świątyni.
Miasta ucieczki zostały wskazane przez Mojżesza, gdy naród wybrany znalazł się na pograniczu kananejskim po wyjściu z Egiptu. Według Księgi Liczb (Lb 35,6,13–14), Księgi Powtórzonego Prawa (Pwt 4,43; 19,2,7–9) i Księgi Jozuego (20,7–8) były to trzy miasta kananejskie (Hebron, Sychem i Kedesz) oraz trzy zajordańskie (Beser, Ramot i Golan).
W Talmudzie i u autorów, którzy badali status miast ucieczki, zabójca miał prawo szukać schronienia we wszystkich 48 miastach lewickich, jednak tylko w sześciu ten przywilej dawano mu bezwarunkowo, podczas gdy w pozostałych 42 powinien był uzyskać zgodę społeczności i utrzymywać się z własnych środków.
Drogi, które prowadziły do miast ucieczki powinny były być przejezdne, zaś na skrzyżowaniach należało wskazać kierunek, w którym znajduje się miasto. Starszyzna miast ucieczki po wysłuchaniu prośby o schronienie dawała petentowi tymczasowe pozwolenie na zatrzymanie się w mieście. Gdy zwoływano posiedzenie sądowe, proszącego eskortowano na sąd, by chronić go przed zemstą krewnych.Według Księgi Liczba (Lb 35,25,28) oraz Księgi Jozuego (Joz 20,6), jeżeli na sądzie ustalono winę zabójcy i udowodniono jego umyślność, zbrodniarza karano śmiercią lub przekazywano krewnym zabitego. Jeżeli natomiast zbrodnię petenta uznano za nieumyślną, zabójcę kierowano na pobyt w mieście ucieczki na czas życia urzędującego arcykapłana, po śmierci którego zabójca mógł opuścić miasto bez obawy, że krewni będą mu mścić. Nie mógł opuszczać miasta w obawie przed wendetą (Lb 35,27). Zamieszkanie w jednym mieście było zarówno ochroną, jak i karą dla nieumyślnego zabójcy.
Prawodawstwo żydowskie zabraniało zastąpienia przebywania w mieście ucieczki grzywną pieniężną (Lb 35,31–32)[1].