Kolejne fragmenty o Bóstwie Jezusa na które natrafi czytelnik w Biblii ŚJ:
Chrystus „Bóg błogosławiony na wieki”
11) Rz 9:5 – „do których należą praojcowie i z których Chrystus wywodzi się według ciała: Bóg, który jest nad wszystkim, niech będzie błogosławiony na wieki. Amen”.
[Wprawdzie Towarzystwo Strażnica nakazuje swoim wiernym rozumieć, że Bogiem błogosławionym na wieki w Rz 9:5 jest Ojciec, ale samodzielnie można odczytać te słowa inaczej. Tym bardziej, że prawie wszystkie przekłady oddają ten tekst tak, iż nikt nie ma wątpliwości, że mowa jest w nim o Chrystusie Bogu błogosławionym na wieki. Przykładowo Biblia Tysiąclecia podaje: „Chrystus według ciała, który jest ponad wszystkim, Bóg błogosławiony na wieki. Amen” (Rz 9:5). Mało tego, Jezus nazywany jest kilka razy „błogosławionym na wieki” i „Bogiem” (J 20:28), więc może być w tym wersecie o Nim mowa: „Błogosławiony, który przychodzi jako Król w imieniu Jehowy!” (Łk 19:38; por. Łk 1:42); „Barankowi błogosławieństwo i szacunek, i chwała, i potęga na wieki wieków” (Ap 5:13; por. Ap 5:12, Rz 15:29). Zresztą identyczne słowa jak w Ap 5:13 padają też o Bogu w Ap 7:12. Prócz tego w Rz 9:5 padają słowa „który jest nad wszystkim”, a tak się składa, że Jezus też jest „jest ponad wszystkimi innymi. (...) Kto przychodzi z nieba, jest ponad wszystkimi innymi” (J 3:31); „podporządkował wszystko pod jego stopy i nad wszystkim uczynił go głową dla zboru” (Ef 1:22). Jeśli chodzi o inne przekłady biblijne, na których wzorowali się Świadkowie Jehowy tłumacząc tekst Rz 9:5, to najstarszy z nich pochodzi dopiero z 1934 roku (patrz The Kingdom Interlinear Translation of the Greek Scriptures 1985 s. 1142). Ciekawe, że nie przeszkadza im też to, iż w tym wersecie przed słowem Bóg brak jest rodzajnika (jw. s. 702; por. Strażnica Rok CVI [1985] Nr 6 s. 26 – „słowa theos [Bóg] nie poprzedza tutaj rodzajnik”). Wszak z tego powodu odrzucają prawdziwe Bóstwo Syna w J 1:1. Wydaje się, że w Rz 9:5 mowa jest o jednej osobie, o Jezusie, podobnie jak w Rz 1:25 mowa jest też o jednej osobie, o Bogu Ojcu. Apostoł wielokrotnie odnosił fragmenty ze Starego Testamentu dotyczące Jahwe do Chrystusa (np. Hbr 1:6, 1:10-12). Tak jest i w przypadku Rz 9:5, gdzie zastosował do Jezusa słowa z Ps 68:19 („Błogosławiony niech będzie Jehowa”) i Ps 41:13 („Błogosławiony niech będzie Jehowa, Bóg Izraela, od czasu niezmierzonego aż po czas niezmierzony. Amen”). Ciekawe, że w przytoczonym Ps 68:19 nie ma w oryginale tetragramu JHWH, a Towarzystwo Strażnica wstawiło w nim słowo „Jehowa”. W swej angielskiej Biblii w przypisie do Ps 68:19 podaje ono: “Blessed be Jehovah.” Heb., ba•rukh′ ’Adho•nai′; Gr., Ky′ri•os ho The•os′ eu•lo•ge•tos′, eu•lo•ge•tos′ Ky′ri•os (New World Translation of the Holy Scriptures – With References 1984).]
Chrystus „Bóg”
12) J 1:1 – „Na początku był Słowo, a Słowo był u Boga i Słowo był bogiem”.
[Towarzystwo Strażnica odbiera w tym wersecie chwałę Chrystusowi pisząc małą literą słowo „bóg”. Powodem tego jest brak rodzajnika (gr. ho) przed terminem „bóg”. Tymczasem jego własny grecko-angielskiego przekład ukazuje, że w tym samym prologu Janowym w J 1:6 i 18 nie ma też tego rodzajnika przed słowem „Bóg” (dot. Ojca), a oddano je z dużej litery (patrz The Kingdom Interlinear Translation of the Greek Scriptures 1985). Niekonsekwencją Świadków Jehowy jest to, że w Mk 15:39, gdzie występuje, jak w J 1:1, identyczne słówko greckie w miejscu słowa „był” (gr. en) i brak jest rodzajnika przed określeniem „Syn Boży”, a jednak piszą oni o Jezusie: „był Synem Bożym” (por. „był bogiem” J 1:1). Jak Świadkowie Jehowy godzą ten tekst o „bogu” z fragmentami z Iz 9:6 i J 20:28, w których uczą o Jezusie „Bogu”? Jak uzgadniają oni ten tekst o „bogu” ze słowami „Zobaczcie więc, że to ja jestem i nie ma obok mnie żadnych bogów” (Pwt 32:39; por. Wj 34:14)? Zanim Towarzystwo Strażnica opublikowało w roku 1950 swój Nowy Testament ze słowami „bogiem był Słowo”, to od roku 1937 taką frazę zawierał przekład spirytysty J. Grebera, o czym samo ono pisze: A translation by a former Roman Catholic priest, Johannes Greber (1937 ed.) renders the second appearance of the word „god” in the sentence as „a god.” (Aid to Bible Understanding 1971 s. 1669). W roku 1983 jednak wycofano się z powoływania się na Grebera: „Uznano za niestosowne, by »Strażnica« korzystała z przekładu, który ma tak ścisłe powiązania ze spirytyzmem (Powt. Pr. 18:10-12). (...) dlatego nie ma potrzeby, by powoływać się w tej sprawie na tłumaczenie Grebera” (Strażnica Rok CIV [1983] Nr 22 s. 24).]
13) J 10:33 – „Żydzi mu odpowiedzieli: »Nie kamienujemy cię za szlachetny czyn, lecz za bluźnierstwo – za to, że ty, chociaż jesteś człowiekiem, czynisz siebie bogiem«”.
[Dziwna jest opinia Świadków Jehowy, że według Żydów Jezus czynił siebie „bogiem”, gdyż w innym miejscu piszą, iż On zrównywał się z „Bogiem”, a nie z „bogiem”: „Właśnie dlatego Żydzi od tej chwili tym bardziej usiłowali go zabić, ponieważ nie tylko naruszał sabat, ale też nazywał Boga swoim Ojcem, czyniąc się równym Bogu” (J 5:18). Tu znów chodzi im o brak rodzajnika w J 10:33, ale w tekście Rz 9:5, który odnoszą do Ojca, nie przeszkadza im jego brak i piszą „Bóg, który jest nad wszystkim” (patrz The Kingdom Interlinear Translation of the Greek Scriptures 1985).]
14) Hbr 1:8-9 – „Natomiast w odniesieniu do Syna: »Bóg jest twoim tronem na wieki wieków, a berło twego królestwa jest berłem prostolinijności. Umiłowałeś prawość, a znienawidziłeś bezprawie. Dlatego Bóg, twój Bóg, namaścił cię olejkiem radosnego uniesienia bardziej niż twoich towarzyszy«”.
[Widzimy, że słowa Hbr 1:8-9 zostały w Biblii Świadków Jehowy dostosowane do nauk Towarzystwa Strażnica i nie ma w nich mowy o Jezusie Bogu. Przypominamy, że np. w Biblii Tysiąclecia wyglądają one następująco: „Do Syna zaś: Tron Twój, Boże, na wieki wieków (...) dlatego namaścił Cię, Boże, Bóg Twój...” (Hbr 1:8-9). Jednak nie myślmy, że Towarzystwo Strażnica ma jakieś argumenty potwierdzające, że jego tekst jej w stu procentach właściwy. Samo ono podaje, że istnieją dwie możliwości przetłumaczenia tekstu Hbr 1:8: „Słowa z Hebrajczyków 1:8, które odnoszą się do Syna Bożego, mogą być przetłumaczone albo: »Twój tron, Boże, [jest] na wieki wieków«, albo: »Twoim tronem [jest] Bóg na wieki wieków«, ponieważ czasownik »jest« w rzeczywistości nie występuje tu ani w języku greckim, ani też w języku hebrajskim w Psalmie 45:6, skąd tekst ten został przytoczony” (Strażnica Nr 12, 1964 s. 9). Podobnie napisano o tekście Hbr 1:9: „LXX [Septuaginta] dopuszcza dwie możliwości tłumaczenia: (...) [ho theòs] można w obu wypadkach oddać jako wołacz (Twój tron, Boże, [...] dlatego, Boże, Twój Bóg) albo w pierwszym wypadku jako podmiot (lub orzecznik) (Bóg jest Twoim tronem lub Tron Twój to Bóg), a w drugim wypadku jako podmiot, po którym następuje dopowiedzenie (...) [ho theòs sou] (a więc: dlatego Bóg, Twój Bóg).” („Prowadzenie rozmów na podstawie Pism” 2001 s. 383). W związku z tym, że Świadkowie Jehowy sami przyznają, iż istnieją dwie możliwości przetłumaczenia omawianego tekstu, dlatego wolimy trzymać się tradycyjnego przekładu. Tym bardziej, że fragment Towarzystwa Strażnica podobny jest do zawartego w „Nowym Testamencie” J. Grebera, który sam twierdził, że wspomagał się podczas tłumaczenia kontaktem z duchami (patrz powyżej komentarz do J 1:1). Oto porównanie tych dwóch angielskich tekstów Hbr 1:8: God is your throne for ever… (The New Testament – A New Translation and Explanation Johannes Greber, 1937); God is your throne forever… (New World Translation of the Greek Scriptures 1950 [w późniejszych wydaniach dodano na końcu słowa: and ever]). Przekład tekstu Hbr 1:8-9 Towarzystwa Strażnica jest nowatorski i nie można znaleźć w jego publikacjach odwoływania się do jakiegokolwiek Biblii wydanej przez XX wiekiem, która by miała podobny tekst do tłumaczenia Świadków Jehowy. Ale nawet z przekładu Świadków Jehowy wynika, że Chrystus będzie królował wiecznie, a nie tylko 1000 lat, jak oni uczą: „Bóg jest twoim tronem na wieki wieków”. Kim jest więc Ten, który wiecznie zasiada na tronie?]
Chrystus „równy Bogu”
15) J 5:18 – „Właśnie dlatego Żydzi od tej chwili tym bardziej usiłowali go zabić, ponieważ nie tylko naruszał sabat, ale też nazywał Boga swoim Ojcem, czyniąc się równym Bogu”.
[Jest to myśl Jana, a nie Żydów, bo on nie polemizuje z tą wypowiedzią. Jezus rzeczywiście nie zachowywał szabatu, bo jak Ojciec jest On Panem szabatu (Mk 2:28) i tego dnia powiedział: „Ojciec mój działa aż do tej chwili i Ja działam” (J 5:17) oraz „Weź swoje łoże i chodź” J 5:8; por. Jr 17:21n., Ne 13:15-19. W związku z powyższym wszystkie 3 elementy tego wersetu trzeba potraktować analogicznie. Jezus jest więc równym Ojcu, bo czyni to samo co On (J 5:17, 19-23), jest Jego Synem oraz nie powstrzymuje się od działania w szabat, bo jak Ojciec ciągle działa.]
16) Flp 2:6-8 – „który chociaż istniał w postaci Bożej, nie brał pod uwagę zagarnięcia, mianowicie tego, żeby być równym Bogu. Przeciwnie, ogołocił samego siebie i przybrał postać niewolnika, i stał się podobny do ludzi. Co więcej, gdy się znalazł w kształcie człowieka, ukorzył się i stał się posłuszny aż do śmierci, i to śmierci na palu męki”.
[Według tego tekstu, Chrystus będąc Bogiem („w postaci Bożej”), mając równość z Ojcem, „nie brał pod uwagę” by ciągle tę równość utrzymywać, ale przyjął dodatkowo naturę ludzką, to znaczy „postać niewolnika” (zachowując naturę Boską – Kol 2:9, J 20:28). Obranie postaci „niewolnika” oznacza, że wcześniej nim nie był (samouniżenie). „Nie branie pod uwagę (...) żeby być równym Bogu”, to „ogołocenie samego siebie” (w momencie przyjęcia ciała ludzkiego), to znaczy wzięcie na siebie przypadłości ludzkich, takich jak głód, pragnienie, cierpienie, śmierć. Z ludzkiego punktu widzenia Jezus stał się jakby na moment niższy od Ojca przez swą uniżoną naturę ludzką, ale pod względem posiadania natury Bożej był Jemu równy (por. J 5:23, Kol 2:9).]
Chrystus „równy Duchowi Świętemu”
17) Hbr 10:29 – „Jak myślicie, o ileż surowsza kara należy się temu, kto podeptał Syna Bożego i za pospolitą uznał wartość krwi przymierza, którą został uświęcony, oraz ze wzgardą znieważył ducha niezasłużonej życzliwości?”.
[Świadkowie Jehowy znają i przytaczają tylko werset, który mówi o Jezusie-Człowieku jako niższym od Ducha Świętego: „kto by mówił słowo przeciwko Synowi Człowieczemu, będzie mu przebaczone; ale kto by mówił przeciwko duchowi świętemu, temu nigdy nie będzie przebaczone – ani w tym systemie rzeczy, ani w przyszłym” (Mt 12:32). Towarzystwo Strażnica opatruje werset ten takim oto komentarzem: „Nawet gdyby Duch Święty był osobą i Bogiem, tekst ten wyraźnie przeczy nauce o Trójcy, gdyż wynikałoby z niego, że w jakimś stopniu Duch Święty jest większy niż Syn.” („Prowadzenie rozmów na podstawie Pism” 2001 s. 370). Tymczasem po pierwsze, organizacja ta ‘zagubiła’ w swym komentarzu istotne słowo „Człowieczy”. Cały tytuł „Syn Człowieczy” (Mt 12:32) wskazuje nam, że Duch Święty to ktoś więcej niż Jezus-Człowiek. Natomiast wcale Duch Boży nie jest wyższy od „Syna Bożego” o czym przekonaliśmy się czytając fragment Hbr 10:29. Widzimy z niego, że kara jest identyczna dla tego kto depcze i znieważa „Syna Bożego” i zarazem „Ducha łaski” („ducha niezasłużonej życzliwości”). Nie jest więc Duch Święty wyższy od „Syna Bożego”, jak sugerują Świadkowie Jehowy. Był zaś „wyższy” od „uniżonego” Jezusa, „Syna Człowieczego” (por. Flp 2:6-8).]
18) Hbr 6:4-6 – „Jest bowiem niemożliwe – jeśli chodzi o tych, którzy raz na zawsze zostali oświeceni i którzy zakosztowali wspaniałomyślnego daru niebiańskiego, i stali się uczestnikami ducha świętego, i zakosztowali wybornego słowa Bożego oraz mocy nadchodzącego systemu rzeczy, a jednak odpadli – żeby ich znowu ożywić do skruchy, gdyż oni sami dla siebie na nowo zawieszają Syna Bożego na palu i wystawiają Go na publiczną hańbę”.
[W tym fragmencie również zrównana jest ważność Ducha Świętego i Syna Bożego.]
19) J 20:28 – „Odpowiadając, Tomasz rzekł do niego: »Mój Pan i mój Bóg!«”.
[Również Duch Święty jest Bogiem, co ukazuje równość osób Bożych: „Szatan cię ośmielił, byś postąpił fałszywie wobec ducha świętego” (Dz 5:3); „Postąpiłeś fałszywie nie wobec ludzi, lecz wobec Boga” (Dz 5:4). Szeroko kwestię Bóstwa Ducha Świętego omówiliśmy w artykule pt. Osobowość Ducha Świętego w Biblii Świadków Jehowy??? (Dodatek. Bóstwo Ducha Świętego i modlitwa do Niego).]
20) Ps 33:6 – „Słowem Jehowy zostały uczynione niebiosa, a duchem jego ust cały ich zastęp”.
[W tym fragmencie Słowo i Duch mają razem udział w stwarzaniu.]
Wymienność określeń dotyczących Ojca, Syna i Ducha Świętego ukazują ich równość: „Duch Jahwe” (Sdz 3:10, BP), „Duch Pański” (Dz 5:9; „Duch (...) Pana” Iz 61:1), „Duch Boga” („Boży Duch” 1P 4:14), „Boży Duch Święty” (Ef 4:30), „Duch Ojca” (Mt 10:20), „Duch Syna” (Ga 4:6), „Duch Jezusa” (Dz 16:7, Flp 1:19), „Duch Chrystusa” (Rz 8:9), „Duch Prawdy” (J 14:17, 16:13), „Duch wieczny” (Hbr 9:14), „Duch łaski” (Hbr 10:29) i „Duch chwały” (1P 4:14). Wszystkie te określenia razem wzięte wskazują na Boskość trzech osób Bożych. Ale to nie wszystko.
Prócz tego niektóre z wymienionych tytułów Ducha Świętego są zbieżne z określeniami Syna Bożego. Oto przykłady o Duchu i Synu „chwały”, „prawdy” i „łaski” oraz o „wspomożycielu”:
„(...) ponieważ spoczywa na was duch chwały” (1P 4:14).
„Pana, Jezusa Chrystusa – naszej chwały” (Jk 2:1).
„(...) duch prawdy” (J 16:13).
„Ja jestem drogą i prawdą...” (J 14:6).
„(...) ducha niezasłużonej życzliwości [łaski]” (Hbr 10:29; por. Za 12:10).
„Niezasłużona życzliwość [łaska] Pana Jezusa Chrystusa” (2Kor 13:14).
„a ja poproszę Ojca i da wam innego wspomożyciela, aby był z wami na wieki” (J 14:16).
„A gdyby jednak ktoś popełnił grzech, to mamy wspomożyciela u Ojca: Jezusa Chrystusa, prawego” (1J 2:1).
