Słudzy pomocniczy
Przez wiele lat obecnych „sług pomocniczych” nazywano „diakonami”. Od roku 1944 nazwę tej funkcji wielokrotnie zmieniano, szczególnie w języku polskim:
„Od lat siedemdziesiątych XIX wieku do roku 1932 starsi i diakoni byli wybierani przez członków zboru” (Strażnica Nr 10, 2006 s. 24).
Jeszcze w roku 1938 nadal używano słowa „diakon”:
„Żadne pismo nie pokazuje, aby starszych albo dozorców i diakonów [ang. deacons] naznaczano na ograniczony okres z jednego roku lub dłużej, lecz są dowody, że byli naznaczeni do końca życia, jeśli nie zaniedbali wiernego sprawowania swego obowiązku” (Strażnica 01.08 1938 s. 232 [ang. 01.06 1938 s. 168]).
W roku 1944 po raz pierwszy zakwestionowano słowo deacon, czyli „diakon” (ang. Strażnica 15.10 1944 s. 311-313).
W zamian wprowadzono słowa minister, servant lub assistant (patrz ang. Strażnica 01.11 1944 s. 327).
Po wojnie pojawia się polskie słowo „pomocnik”:
„W tej organizacji istnieją stanowiska, połączone z odpowiedzialnością. Jak np. nadzorców i pomocników [ang. assistant], których »chrześcijaństwo«; według swego religijnego sposobu nazywa »biskupami« i »diakonami«.” (Strażnica Nr 5, 1949 s. 3 [ang. 01.08 1948 s. 228]).
W roku 1945 wprowadzono angielskie określenie ministerial assistants, co w polonijnej Strażnicy oddano jako „asystenci”:
„Pomazanie to nie jest jedynie dla niektórych z ciała, takich jak apostołowie lub takich którzy bywają naznaczani jako nadzorcy (episkop) lub jako asystenci (diaconos) wewnątrz kościoła [ang. ministerial assistants” (Strażnica wydanie polonijne, lipiec 1946 s. 102 [ang. 01.01 1945 s. 11]).
Tuż przed wydaniem Biblii Świadków Jehowy (sierpień 1950 r.) pojawiło się kolejne angielskie określenie assistant servants i jego polski odpowiednik „słudzy posiłkowi”:
„Przytoczywszy szczegółowo wymagania, stawiane nadzorcom trzody Pańskiej, Paweł wskazuje następnie Tymoteuszowi, że słudzy posiłkowi [ang. assistant servants] pod względem ducha i zachowania się odpowiadać muszą temu samemu wysokiemu miernikowi” (Strażnica Nr 16, 1950 s. 11 [ang. 15.04 1950 s. 122]).
W roku 1950 w Chrześcijańskich Pismach Greckich w Przekładzie Nowego Świata pojawiło się angielskie określenie ministerial servant (1Tm 3:12), które dziś oddaje się przez słowa „sługa pomocniczy”.
Ciekawą zmianę i zastosowanie polskiego określenia można znaleźć w jednej z książek, w różnych jej edycjach, w polonijnej (wcześniejszej) i krajowej (późniejszej).
W pierwszej są to „pomocnicy do usługiwania”, a w drugiej „słudzy pomocniczy”:
„Pomocnicy do usługiwania [po grecku diakonoi] również powinni być poważni...” („To znaczy życie wieczne” 1950 s. 128 [ang. 1950 s. 130 – ministerial servant]).
„Słudzy pomocniczy [po grecku diakonoi] również powinni być poważni...” („To znaczy życie wieczne” 1958 [ang. 1950] rozdz. XXII, par. 11).
Określenie „sługa pomocniczy” pojawiło się też w polskiej książce organizacyjnej z roku 1957 (patrz Wykwalifikowani do służby kaznodziejskiej 1957 [ang. 1955] cz. III, s. 83-84).
Wcześniej używane było też określenie „pomocnicy w usługiwaniu” (Strażnica wydanie polonijne, luty 1952 s. 26 [ang. 15.04 1951 s. 235-236]).
Mniej więcej w tym samym czasie, w roku 1953, pojawia się w polskiej Strażnicy jeszcze inne tłumaczenie angielskiego określenia ministerial servant, a mianowicie „sługa każący słowo”.
„Dlaczego czytamy w Biblii o diakonach i biskupach skoro wśród prawdziwych chrześcijan nie na duchowieństwa?
Odpowiedź brzmi. Jest to po prostu błędne tłumaczenie. Greckie słowo episkopos, które przetłumaczono jako »biskup« (1 Tym. 3:1), w rzeczywistości znaczy »nadzorca«. Zaś tytuł »diakon« (1 Tym. 3:12) jest rezultatem innego błędnego tłumaczenia słowa greckiego diakónos, którego podstawowym znaczeniem jest »sługa każący słowo« [ang. ministerial servant]. Nazywanie kogoś »sługą każącym słowo« nie oznacza łechtania czyjejś zarozumiałości lub nadawania mu jakiegoś schlebiającego tytułu, co Bóg odrzuca” (Strażnica dodatkowa z lat 1950-1959, art. z okładki Czynienie woli Boga – rozkoszą!, s. 9 [ang. 15.09 1953 s. 555]).
Tak więc w języku polskim przed rokiem 1950 pojawiały się różne określenia dzisiejszego „sługi pomocniczego”:
diakon;
pomocnik;
asystent;
sługa posiłkowy (1950 r.).
Od roku 1950 istniały też różne nazwy tej funkcji, gdy wydano angielską Biblię Świadków Jehowy i rozmaicie je tłumaczono na język polski:
pomocnik do usługiwania lub w usługiwaniu;
sługa każący słowo;
sługa pomocniczy.
