Jeszcze mi się przypomniało jak ludzi w zborze kłuje w oczy szczęście innych.

Byłam z zborze, gdzie chodziło pewne małżeństwo (po 40-stce). Wzięli ślub kilka miesięcy wcześniej, ale oboje nie mieli biblijnych rozwodów z poprzednich małżeństw, więc zostali wykluczeni.
No i oni - oboje wykluczeni - chodzili na każde zebranie, zawsze trzymając się za rączkę i obejmując przy śpiewaniu pieśni. Dla mnie to był dowód ich miłości i powiedziałam córce tej wykluczonej siostry, że widać, po nich, że się kochają. I że pozytywnie ich odbieram, choć ich nie znam, bo przyszłam do zboru, gdy już byli wykluczeni.

Na co ta córka powiedziała, że przekaże to rodzicom, to się ucieszą. Mówiła, że jedyne co oni pokątnie słyszeli od braci ze zboru, to tylko same negatywy w swoją stronę. Ludzie ze zboru bardzo się gorszyli tym, że oni sobie idą za rączkę i obnoszą się ze swoim uczuciem. Ja się wtedy bardzo zdziwiłam, że można tak zawistnie mówić o szczęśliwym małżeństwie.

W końcu zostali przyłączeni do zboru, a ta siostra zawsze serdecznie mnie traktowała (widać tylko z naszej strony spotkała się z miłym słowem, wtedy, gdy było im to szczególnie potrzebne).

Myślę, że według członków zboru ci małżonkowie powinni cały dzień mieć posępne miny na twarzy, i padać na kolana za każdym razem, gdy spotkają na swojej drodze jakiegoś niewykluczonego członka zboru i przepraszać go za to, że ośmielili się ułożyć sobie życie i być ze sobą szczęśliwi.

Ta siostra przeprowadziła się do innego miasta i zboru, więc nikt jej nie znał. Nikt nie znał jej męża, nie znał okoliczności rozwodu. Pewnie nikt nawet się nad tym nie zastanawiał i nie zwracał uwagi na jej stan cywilny. Również starsi nie mieli zastrzeżeń.

No więc w czym problem? Ano w tym, że w rodzinie tej siostry znalazł się ktoś (matka czy siostra?) kto był bardziej święty i bardziej papieski od samego papieża. I to właśnie ten członek rodziny zaczął szantażować tę siostrę. I "uczynnie" nagłośnił sprawę u starszych.

To taka nadgorliwość na wypadek gdyby owej siostrze miało się w życiu zacząć dziać dobrze - to trzeba rzecz jasna uciąć jej szczęście w zarodku! (a dodajmy, że przez wiele wiele lat była ona sama i chyba ma prawo ułożyć sobie życie "na stare lata"?!).

Go też szkoda - jest półimpotentem:P

  Ja nie wiem jak to jest w takich związkach, ale ja wyrastałam w naukach gdzie się podkreślało iż....seks to marnowanie czasu i energii , bardzo podobnie jak z edukacją. Można to przeznaczyć na bardziej pożyteczne ( ich zdaniem) sprawy.

Dla świadka seks z wrogiem? Czarno to widzę, pewnie brak w tym  uczucia i namiętności, jeśli już to na sztukę w ramach obowiązku małżeńskiego.