W ówczesnym czasie każdy, kto zgłaszał się do służby w Biurze Głównym
(„służba w Betel”), musiał się zgodzić na pozostanie w niej minimum
cztery lata. Większość nowicjuszy stanowili ludzie młodzi, w wieku 19 do
20 lat. Cztery lata równało się jednej piątej okresu ich dotychczasowego
życia. W czasie posiłków często pytałem siedzącą obok mnie osobę: „Jak
długo tu jesteś?”. W ciągu dziesięciu lat, jakie do tamtej chwili spędziłem
w centrali, nikt spośród tych młodych ludzi nie podał okrągłej liczby,
na przykład: „około roku” lub: „około dwóch lat”. Odpowiedzi brzmiały
niezmiennie: „rok i siedem miesięcy”, „dwa lata i pięć miesięcy”, albo
„trzy lata i miesiąc”, i tak dalej. Zawsze więc podawano rok, lub lata, oraz
dokładną liczbę miesięcy. Nie mogłem oprzeć się myśli, że podobnie liczą
czas skazańcy odsiadujący wyrok.
Ogólnie rzecz biorąc, trudno było sprowokować tych młodych ludzi do
wyrażenia swej opinii na temat ich służby w Biurze Głównym. Jak dowiedziałem
się od przyjaciół, którzy pracowali bliżej nich, niechętnie mówili
otwarcie o czymkolwiek, w obawie, że każda niezbyt pozytywna uwaga
mogłaby być powodem, że zostaną sklasyfikowani jako – zgodnie z popularnym
określeniem – „ZN”, to znaczy osoby o „złym nastawieniu” (w
oryginale – „B.A.”, „bad attitude” – przyp. tłum.)
Wielu z nich czuło się, jakby byli „trybami w maszynie”, byli traktowani
raczej jako narzędzia pracy niż jako ludzie. Cierpieli ponadto na
skutek niepewności co do wykonywanego zajęcia, wiedzieli bowiem, że
w każdej chwili mogą być przeniesieni do wykonywania innych zadań bez
żadnej uprzedniej dyskusji na temat zmiany, często również bez wyjaśnienia,
dlaczego zmiana taka następuje. Linia oddzielająca kierownika od
pracownika była wyraźnie wytyczona i skrupulatnie zachowywana.

W dobrym tonie jest znaleźć 'odpowiedniego' partnera życiowego. Liczy się przede wszystkim bogactwo duchowe i materialne kandydata i wsparcie jego rodziny. Biedny, gorliwy pionier bez rodziny, nie ma szans na małżeństwo z 'uduchowionym'.