Odpowiedź Barbary Anderson w sprawie Strażnicy z maja 1984 r. z osobami z pokolenia 1914 roku na okładce:
 
 
Pozdrowienia Szymon,
 
Miło było otrzymać od Ciebie wiadomość. Mam nadzieję, że czujesz się lepiej niż podczas ostatniej rozmowy.
 
Postaram się jak najlepiej odpowiedzieć na Twoje pytania zawarte w ostatnim e-mailu do mnie
 
Po pierwsze, znałam każdą osobę z okładki Strażnicy z 15 maja 1984 roku, z wyjątkiem jednej: #16 Babette Herrlinger. Nigdy nie zostaliśmy sobie przedstawieni i nie przypominam sobie, bym kiedykolwiek się z nią spotkała, ale słyszałam, jak wspominano jej imię. Spośród pozostałych 15 osób na okładce, niektóre z nich naprawdę mogliśmy nazwać „przyjaciółmi”.
 
Dwie osoby, które tymczasowo przebywały w Bethel, to Stemenowie, Willis i Louise. Willis był emerytowanym kręgarzem z Florydy, zaproszonym około 1983 roku do zamieszkania w Betel, aby wykonywać terapię kręgarską dla Betelczyków, którzy tego chcieli. Wytrzymał w Betel może rok, a następnie został poproszony o odejście, ponieważ jego usługi były niezadowalające i nie do przyjęcia. On i Louise wrócili do swojego domu w Tampie na Florydzie.
 
W czasie publikacji Strażnicy z 15 maja 1984 roku mieszkaliśmy w Betel od dwóch lat, a ja pracowałam w dziale inżynierii budowlanej. Wykonywałam prace sekretarskie i badawcze dla inżynierów tego wydziału.
 
Co ciekawe, około 13 lat później powiedziano nam, że kilka lat po tym, jak Willis i Louise Stemens wrócili do domu z Betel, Willis został wykluczony, a jego żona Louise rozwiodła się z nim, gdy odkryto, że miał kobietę na boku –  kochankę. (To tyle, jeśli chodzi o bycie wiernym świadkiem pokolenia 1914, które nie przeminie).

CDN
 

 
 

 Pytanie: Jak ludzie na tej okładce przyjęli pojawienie się tej Strażnicy?
 
Wiedzieli oni o okładce około 6-7 miesięcy przed publikacją tego czasopisma, ponieważ każda osoba pozowała do zdjęcia na okładkę w dziale fotograficznym Betel i musiała wyrazić zgodę na wykorzystanie zdjęcia. W tym czasie powiedziano by im, jaki jest temat artykułu.
 
Następne pytanie:
Jak wpłynęło to na inne osoby przebywające w Biurze Głównym, które były współpracownikami (lub braćmi i siostrami) tych osób ze Strażnicy? Jaka atmosfera panowała wówczas wśród nich? Czy zwiększyło to poczucie bliskości końca? Czy te osoby ze Strażnicy miały status „ostatka”?
 
Przypuszczam, że Betelczycy przez jakiś czas byli podekscytowani tym artykułem. Był to czas ekspansji organizacji na całym świecie. Organizacja Strażnica kupowała lub budowała budynki w rejonie Brooklyn Heights, aby pomieścić więcej pracowników w centrali, którzy byli potrzebni do drukowania większej ilości literatury. Wzrost liczby osób stających się Świadkami Jehowy był najwyższy w historii. Ta ekspansja była częścią dowodu dla tych w centrali, że koniec jest bliski.
 
To, co ekscytowało mnie i wielu innych w Betel w 1984 roku bardziej niż okładka magazynu Strażnica z 15 maja 1984 roku, to ogłoszenie Organizacji Narodów Zjednoczonych, że „pokój i bezpieczeństwo są bliskie”. Dla nas to ogłoszenie „nierządnicy” jadącej na szkarłatnej dzikiej bestii oznaczało, że Armagedon był bardzo blisko, tak jak stwierdza 1 Tesaloniczan 5: 3: „Kiedy będą mówić: ‘Pokój i bezpieczeństwo!’, wówczas natychmiast spadnie na nich nagła zagłada (...)”.
 
Nie sądzę, aby 16 osób przedstawionych na okładce Strażnicy było postrzeganych jako „ostatek” przez innych Świadków Jehowy lub innych Betelczyków. Zachęcano nas, abyśmy w żaden sposób nie postrzegali innych ŚJ jako ważnych.
 
Nie pamiętam nawet żadnej dyskusji na temat Strażnicy z 15 maja 1984 r. w 15-minutowych uwagach przed śniadaniem wygłoszonych przez któregokolwiek z przywódców Towarzystwa Strażnica, kiedy ten magazyn został wydany Betelczykom (umieszczony w ich pokojach co najmniej dwa tygodnie przed tym, jak reszta kraju otrzymała swój egzemplarz pocztą). Gdyby to było tak ważne, odbyłaby się dyskusja.
CDN

Reskator, to, o co pytasz nie pozostaje w mojej gestii zainteresowań. Poza tym, nie znam angielskiego, a z Barbarą rozmawiam poprzez tłumacza, Szymona Matusiaka. Zdaje się, że on jest z Barbarą w dobrych relacjach od dłuższego czasu. Możesz go zapytać na priv, jeśli nie znasz go osobiście i nie masz do niego numeru telefonu. Pamiętaj tylko, że pytasz o osobistą sferę tej osoby, która jest chroniona w wielu krajach prawem, o którą nie ma prawa pytać na przykład żaden pracodawca, urzędnik czy bankowiec. Może więc ci nie odpowiedzieć, albo się obrazić za to, że w ogóle o to pytasz. To delikatna sprawa. Chyba, że sama to kiedyś i gdzieś zechciała ujawnić.

 Czy w tym późniejszym okresie, kiedy nie byłaś już obecna w Biurze Głównym (po 1993 r.), słyszałaś może coś o tym, jak wymieranie ludzi umieszczonych w Strażnicy wpłynęło na innych, którzy nadal tam byli i na okoliczne zbory?
 
Nigdy nie słyszałam, aby po stosunkowo krótkim upływie czasu rozmawiano dużo o Strażnicy i jej twierdzeniach, a zwłaszcza nie mówiono nic po tym, jak w naszych pokojach pojawiło się kolejne czasopismo Strażnica. Przypuszczam, że powszechną postawą wśród nas było to, że ten magazyn był tylko jednym z 24 magazynów rocznie, które miały podobne przesłanie, więc po co się nim ekscytować. 
 
Ale pamiętaj, że moje uwagi opierają się na byciu częścią personelu centrali i ogólnie było to dość ekscytujące. Byliśmy podekscytowani naszym zadaniem w „organizacji Jehowy”, więc nasza adrenalina była cały czas wysoka i nie chodziło tylko o magazyn z 15 maja 1984 roku. 
 
Pamiętajmy, że nie byliśmy częścią przeciętnego zboru w wiejskiej części Stanów Zjednoczonych, który mógłby być pod wrażeniem i podekscytowany publikacją artykułu Strażnicy z 15 maja 1984 r. „Pokolenie 1914, które nie przeminie”. Oznacza to, że moje opinie nie powinny być traktowane jako odzwierciedlenie postaw przeciętnych ŚJ w USA.

Uprzejme pozdrowienia  dla stale rosnącego bractwa dysydenckiego w Polsce ode mnie.
 
Dziękuję i proszę powiedz mi jeszcze raz, ilu ŚJ w Polsce opuściło organizację w ostatnich latach.
 
Barbara