W dawniejszych publikacjach, gdy ŚJ negowali obecność Piotra w Rzymie (przed 2011 r.), to problemem dla nich było to, że Piotr miał głosić wśród Żydów, a Paweł wśród pogan.

Tymczasem historia pokazuje, że Piotr mógł głosić Żydom nawet właśnie w Rzymie, bo i tam było mnóstwo Żydów i synagog:

   „Uczeni obliczają ilość Żydów rzymskich w tym okresie na 50 tysięcy, a mieszkali oni głównie na Zatybrzu, na przedmieściu zwanym Suburrą oraz w pobliżu Porta Capena. Zapewne zwyczajem ogólnie przyjętym w pracy apostolskiej i w Rzymie ewangelizację rozpoczęto w 13 synagogach żydowskich. Dopiero z czasem wobec nikłych rezultatów pracy kierowano się do innych. Element żydowski nie wywarł większego wpływu na początki chrześcijaństwa w Rzymie. Ewangelia spotkała się z silnym odzewem przede wszystkim wśród warstw niższych, wywodzących się z pogaństwa, a wkrótce przeniknęła i warstwy wyższe. Zjawienie się św. Piotra w Rzymie miało nadzwyczajne znaczenie dla rozwoju chrześcijaństwa. Działalność jego przypada na czasy Klaudiusza (41-54) i Nerona (54-68). Z pewnością owocem jej były liczne nawrócenia wśród mieszkańców Rzymu, skoro liczbę chrześcijan zamordowanych przez Nerona określa Tacyt jako »mnóstwo ogromne« (ingens multitudo) [Annal. 15, 44]” (Prolegomena do Nowego Testamentu, ks. E. Dąbrowski, 1960, s. 187).