Teraz wyobrazcie sobie taką historie że partnerka przejmuje władze nad partnerem i jego dziećmi i to bez wymiany myśli ,a do tego robi to 'za plecami' i kłamie w 'żywe oczy'  > Tak miałem z drugą  . Taki koszmar, który jeszcze się nie kończy ..

   Tego prawdziwą miłością, napewno nazwać nie można.
   

Teraz wyobrazcie sobie taką historie że partnerka przejmuje władze nad partnerem i jego dziećmi i to bez wymiany myśli ,a do tego robi to 'za plecami' i kłamie w 'żywe oczy'  > Tak miałem z drugą  . Taki koszmar, który jeszcze się nie kończy ..

   Kobieta, która tak zrobiła, ani mężczyzna, który by tak postąpił ...
   Nie mógłby z czystym sumieniem oskarżać, że partner się nie starał.
   Rozliczanie, jakichkolwiek starań w związku, trzeba zacząć od siebie, żeby być uczciwym w tym co się robi ...
   I jakie decyzje się podejmuje.

   MX
   Być może pytanie swoje, hipotetyczne ...
   

Jeszcze sobie wybraź taką sytuację, że taka partnerka hipotetycznie na pytanie dlaczego tak robi odpowiada - bo się niestarałeś, zabiłeś miłość, to twoja wina, że miłość wygasła, ale ja się starałam - Co ty na to?

   Kierowałeś do sawaszi.
   Ale pozwoliłam sobie, też hipotetycznie, na nie odpowiedzieć.
   W przypadku sytuacji sawaszi, gdzieś zabrakło tej zwykłej uczciwości w uczuciach, jaka powinna być w związku.
   Ktoś, kto za plecami partnera, podejmuje takie intryganckie, przebiegłe kroki, jak wyżej opisane, być może też, dla jakichś zysków ...
   Nie może twierdzić, że potraktował męża/żonę uczciwie.
   
   

Ale w życiu jest inaczej.
Jest odwrotnie jak opisałaś.
Oskarżają, rozliczają i twierdzą że zaczeli od siebie i nie mają sobie nic do zarzucenia.

   Trochę tę Twoją wypowiedź bym skorygowała w pierwszej części.
   W życiu bardzo często bywa, że ludzie nie zaczynają rachunku od siebie.
   Są bardzo skłonni widzieć "słomkę" w oku partnera, a nie widzieć "belki" w swoim oku.
   I robią tak, jak wspomniałeś w swojej wypowiedzi dalej.
   Ale to, to już jest kwestia zwykłej uczciwości uczuciowej w związku wobec samego siebie i partnera.
   

   Bo uważam, że jak się źle coś zrobiło ...
   To trzeba umieć się "uderzyć w pierś" i pokornie przyznać się, "tak kochanie, moja wina, przepraszam" ...
   Tak symbolicznie rzecz ujmując ...
   I tak powinna umieć zrobić kobieta i powinien umieć zrobić mężczyzna, żyjący ze sobą.
   A z tym, często i jedna i druga strona, ma problem.
   I związek, emocjonalnie, zaczyna się rozpadać.

   A jak koniec uczuć, to i praktycznie, koniec związku, nie ma na czym budować, czegokolwiek.
   I bywa tak, że niektórzy, wtedy, trwają ze sobą, ale tylko dla swojego wygodnictwa, układu, korzyści.
   Ale szczęśliwi ze sobą, nie są, a to już tragedia emocjonalna.
   Nie umiałabym trwać w takiej matni.
   Wtedy lepiej godnie pożegnać się i rozstać ze sobą, jak trwać w takim zerowym punkcie.
   
   

Dla mnie to co piszesz to utopia. Nie znam żadnej pary, aby tak postępowała.
Bardziej to wyglada na idealizm którego pragniesz, niż rzeczywostość w życiu.

   A ja znam takie pary, conajmniej kilka i to są szczęśliwe pary i nie udają.
   Czasami im zazdroszczę, ale tak pozytywnym zazdroszczeniem i życzę im wszystkiego najlepszego.
   Pięknie jest obserwować takie związki.
   Wiele się można nauczyć.
   Więc chyba nie do końca jest utopią, to co myślę, skoro szczęśliwe trwanie w związkach, jest możliwe.
   I owszem, mam takie pragnienie, żeby mój związek tak wyglądał.
   Bo każdy pragnie być szczęśliwy.
   I byłabym nieuczciwa, nawet wobec siebie, nie przyznając, że tak właśnie jest.
 
   A skoro innym się udaje, to mnie może również.
   
 

Tak ,czy inaczej : bez wzajemnej miłości 'partnerskiej' i przyjazni wobec siebie -żaden 'układ' i 'stymulacja' związku się nie powiedzie -jest skazana na porażkę  .Nie da się 'przymusić' do miłości kogoś ,który tego nie potrzebuje ,lub tego nie zna  .Paradoks 'agape' ..

   Masz zupełną rację.
   Dokładnie tak jest, jak napisałeś, obie strony muszą chcieć kochać, inaczej "lipa".