Członkowie Ciała Kierowniczego dziećmi roku 1975?

[Roszada]

Zapewne utrwalaczem roku 1975 był:

George D. Gangas

Miał 98 lat gdy zmarł w 1994 r. Wszystkie daty przeczekał, a więc i rok 1975.
A głosił ostro:

*** w94 1.12 s. 31 ‛Jego uczynki idą za nim’ ***
Brat Gangas został ochrzczony 15 lipca 1921 roku. W marcu roku 1928 rozpoczął pełnoczasową służbę kaznodziejską (jako pionier). Od tego czasu spędził w służbie pełnoczasowej ogółem 66 lat. Dnia 31 października 1928 roku został pracownikiem Biura Głównego Towarzystwa Strażnica w Brooklynie.
W angielskim wydaniu Strażnicy z 15 października 1966 roku opublikowano życiorys brata Gangasa, ukazujący, jak duchowym i bogobojnym był on człowiekiem

W tym samym roku 1966, gdy zaczęła się kampania roku 1975 opublikowano, jak widać jego życiorys. Zasłużył...

No i w 1971 r. w nagrodę powołano go do Ciała Kierowniczego:

*** w94 1.12 s. 31 ‛Jego uczynki idą za nim’ ***
Należał do namaszczonych chrześcijan, a od 15 października 1971 roku był członkiem Ciała Kierowniczego Świadków Jehowy

Ray Franz tak go scharakteryzował:

"Spośród pozostałych sześciu George Gangas – Grek, człowiek o gorącym temperamencie i tryskający życiem, jeden z najstarszych członków Ciała Kierowniczego – był bardzo niepewny, chwiejny w swych wypowiedziach
w zależności od nastroju chwili" (Kryzys sumienia 2006 s. 87).

[Roszada]

Kolejny utrwalacz roku 1975.
Powołany do Ciała Kierowniczego w roku 1971, w środku kampanii roku 1975.

William K. Jackson
(ochrzczony już w 1915 r.)

Zmarł dość szybko, bo w roku 1981, w pół roku po wykluczeniu z organizacji Raya Franza.
Ten ostatni tak scharakteryzował W. Jacksona:

„Po jednym ze spotkań Ciała Kierowniczego, na którym poddano dyskusji czasowe proroctwa i zmiany w ich zakresie, Bill Jackson powiedział do mnie z uśmiechem: »Zwykle mówiliśmy, po prostu weź datę stąd i przenieś ją tam«” (Kryzys sumienia R. Franz, 2006 s. 278).

Widać, że stary cwaniak, pewnie też tak wykpił rok 1975.

[Roszada]

Najbardziej znany exŚJ też był w jakiś sposób wmieszany w rok 1975.
Powołany został do CK w 1971 r.

Raymond Franz
(1922-2010; w CK 1971-1980)

Mamy prawo jednak sądzić, że był jedynym członkiem CK, w którym narastał „kryzys sumienia” i to właśnie po roku 1975 i po nieudanych co najmniej kilku próbach reformowania nauk Towarzystwa Strażnica.
Oto jego stosunek do roku 1975:

   „Pewnego niedzielnego wieczoru w 1974 roku, gdy wraz z żoną wróciliśmy z wykładów, które odbyły się w innej części kraju, do naszego pokoju przyszedł mój stryj będący wówczas wiceprezesem. (Ponieważ miał bardzo słaby wzrok, zwykle co tydzień czytaliśmy mu na głos materiał Strażnicy przeznaczony do studiowania). Moja żona wspomniała mu wtedy, że w moim przemówieniu wygłoszonym w ostatni weekend ostrzegłem braci, by niepotrzebnie nie podniecali się rokiem 1975. Jego szybka odpowiedź brzmiała: »A dlaczego nie mieliby się podniecać? To coś, czym trzeba się podniecać«. Nie mam żadnej wątpliwości co do tego, że spośród wszystkich członków Ciała Kierowniczego wiceprezes był najbardziej przekonany o słuszności tego, co napisał. Zaś na jego pismach opierali się inni.
Innego wieczoru, w lecie 1975 roku, zgodnie ze swym zwyczajem, przyłączył się do naszego wspólnego czytania starszy brat nazwiskiem Peterson (pierwotnie Papagyropoulos), Grek z pochodzenia. Po zakończeniu czytania mój stryj powiedział do Petersona: „Wiesz, bardzo podobnie było w 1914 roku. Aż do letnich miesięcy panował ogólny spokój. A potem, nagle, zaczęło się coś dziać i wybuchła wojna”.” (Kryzys sumienia R. Franz, 2006 s. 290-291).

Oto podejście prezesa Knorra do niego:

"Niemalże w każdym przypadku prezes odnosił moją wypowiedź bardzo osobiście do siebie, tłumacząc długo, z napięciem i z siłą w głosie, że: »niektórzy najwyraźniej nie są zadowoleni ze sposobu prowadzenia przez niego pracy«. Wchodził w najdrobniejsze szczegóły swej pracy, a następnie dodał: »a teraz niektórzy widocznie nie chcą, abym dłużej zajmował się tymi sprawami i może powinienem przynieść to wszystko tutaj i przekazać Rayowi Franzowi, aby on się tym zajmował«. Trudno było mi pojąć, dlaczego zupełnie nie zrozumiał sedna moich wypowiedzi. Opowiadałem się w nich przecież za ustrojem kolegialnym, a nie za przekazaniem władzy z rąk jednego indywidualnego urzędnika drugiemu" (Kryzys sumienia 2006 s. 81).

[Roszada]

Jeden z utrwalaczy roku 1975, który jednak nie doczekał tej daty!
Zmarł on w roku 1974 (ur. 1888). W CK był już w roku 1932.

Thomas Sullivan

Ten człowiek przeżył wiele ‘końców’: „Kilka tygodni później, przed uroczystością Wieczerzy Pańskiej w roku 1916, dałem się ochrzcić”.

Głosił o roku 1918, 1925 i o kolejnych latach:

„Rozpowszechniliśmy również wielką masę broszur pt. „Miliony obecnie żyjących nigdy nie umrą” i wszędzie organizowaliśmy odczyty biblijne na ten sam temat. Wszystko to wywoływało pewnego rodzaju publiczną sensację.”
Jego życiorys i te cytaty zawarte: Strażnica Nr 22, 1966 s. 7-10.

Ray Franz tak go wspomina, jako śpiocha podczas posiedzeń CK:

„Pamiętam, że Thomas Sullivan (nazywany zwykle „Bud”) był wówczas już po osiemdziesiątce. Był prawie niewidomy i miał słabe zdrowie. W czasie tych spotkań wciąż zapadał w drzemkę. Wstyd go było budzić do głosowania nad sprawami, o których miał bardzo mgliste pojęcie. Zdarzało się też, że posiedzenie trwało bardzo krótko, dosłownie kilka minut” (Kryzys sumienia 2006 s. 43).

[Roszada]

Kolejny, co za zasługi dotyczące wzrostu do roku 1975 został powołany do Ciała Kierowniczego. A rodziców miał russellitów, urodziwszy się w roku śmierci pastora.

Lloyd Barry

*** w99 1.10 s. 16 Pomagał nieść światło „aż po kraniec ziemi” ***
Lloyd Barry urodził się 20 grudnia 1916 roku na Nowej Zelandii. Jego rodzice już wcześniej żywo się zainteresowali prawdami biblijnymi przedstawianymi w publikacjach Charlesa T. Russella, które wydawało Towarzystwo Strażnica. Tak więc brat Barry dorastał w gorliwej rodzinie chrześcijańskiej. (...) Dnia 1 stycznia 1939 roku rozpoczął służbę pełnoczasową jako członek rodziny Betel w biurze Towarzystwa w Australii.

Później nawracał Japończyków no i za sukcesy powołany do CK:

*** w99 1.10 s. 16 ***
W połowie roku 1975, gdy w Japonii było około 30 000 Świadków, brat Barry z żoną przeniósł się do Brooklynu w Nowym Jorku. Jako chrześcijanin namaszczony duchem, został zaproszony do usługiwania w charakterze członka Ciała Kierowniczego Świadków Jehowy

Jak podano w tytule artykułu „Pomagał nieść światło »aż po kraniec ziemi«” zapewne też to dotyczące roku 1975. Zmarł w 1999.

[Roszada]

Poniższy utrwalacz roku 1975 zasłużył w roku 1974 na powołanie do CK.

John Booth

Już w w 1928 r. handlował literaturą i miał z czego żyć:

*** w96 15.6 s. 32 Pokornie służył Jehowie ***
W kwietniu 1928 roku brat Booth podjął służbę pełnoczasową. Głosił w rodzinnych stronach oraz na terenach wiejskich na południu USA, otrzymując za literaturę biblijną żywność i zakwaterowanie

W trakcie kampanii roku 1975 (od 1966 r.) dano mu zakwaterowanie i nie musiał już handlować, a tylko głosić dodatkowo o roku 1975:

*** w96 15.6 s. 32 Pokornie służył Jehowie ***
W roku 1970 zaproszono go do pracy na Farmach Strażnicy w Wallkill w stanie Nowy Jork — znowu znalazł się więc tam, gdzie jakieś 45 lat wcześniej rozpoczynał służbę pionierską.
W roku 1974 brat Booth został członkiem Ciała Kierowniczego Świadków Jehowy, działającego w nowojorskim Brooklynie.

Za tyle lat pracy należało mu się miejsce w CK, tym bardziej że przetrwał rok 1975 i wiele wcześniejszych oczekiwań.
Pewnie od 1923 r. głosił już o "milionach co nie umrą" i roku 1925:

*** w96 15.6 s. 32 Pokornie służył Jehowie ***
Ochrzcił się w roku 1923 i rozpoczął głoszenie od drzwi do drzwi w okolicach Wallkill w stanie Nowy Jork

[Roszada]

W roku 1974 został powołany do CK. Być może była w tym też zasługa związana z kampanią roku 1975, rozpoczętą w roku 1966.
Facet nie był długo w CK, bo w roku 1979 mu podziękowano. Podobno za bardzo gloryfikował płeć brzydką.

Ewart C. Chitty

Gdy go powoływano do CK urzędował w Londynie:

*** w75/8 s. 6 Ciało Kierownicze Świadków Jehowy w powiększonym składzie ***
Ewart C. Chitty z Londynu, sekretarz-skarbnik korporacji zarejestrowanej tam pod nazwą International Bible Students Association (Międzynarodowe Stowarzyszenie Badaczy Pisma Świętego);

Podobno za podpadkę przeniesiono go później z NY 'do innej parafii', to znaczy do Londynu.

[Roszada]

Kolejny utrwalacz roku 1975. Ten co przeżywał już rok 1918, 1925 i lata 40. XX wieku, razem z Rutherfordem. W nagrodę za to wszystko powołany co CK w roku 1974, tuż przed Armagedonem?

Widać z tego, że CK samo nie wierzyło w rok 1975, skoro w 1974 powołało kilka osób w swe szeregi. Po co?
W 1974 r. powiększono Ciało Kierownicze do 18 osób. Oto powołani kolejni członkowie:
L. Barry, J. Booth, E. Chitty, K. Klein, A. Schroeder, Ch. Fekel (Czech z pochodzenia), T. Jaracz (Polak z pochodzenia), D. Sydlik (syn polskiej emigrantki) [Strażnica Rok XCVI [1975] Nr 8 s. 6].

Karl Klein

*** w01 1.5 s. 31 ***
W roku 1918 Karl dał się ochrzcić, a fascynujące informacje przekazane na zgromadzeniu Badaczy Pisma Świętego w roku 1922 rozbudziły w nim niesłabnące zamiłowanie do służby polowej. Pragnął w każdym tygodniu uczestniczyć w działalności kaznodziejskiej i czynił tak nawet w ostatnich miesiącach swego życia. Służbę w Biurze Głównym Karl rozpoczął w roku 1925 jako pracownik drukarni

Ray Franz tak go scharakteryzował:

„Nasza biblioteka w Betel zawierała całe zestawy regałów wypełnione tego typu komentarzami. Ponieważ były one produktem pracy teologów i uczonych innych wyznań, nie przywiązywałem do nich zbyt wielkiej wagi i – podobnie jak innym ludziom z wydziału – towarzyszyła mi niepewność, a nawet nieufność, gdy miałem z nich korzystać. Karl Klein, długoletni pracownik Działu Redakcyjnego, mówił czasem o korzystaniu z tych komentarzy; w sposób bardzo dosadny wyrażał się, że jest to „ssanie mleka z sutek Babilonu Wielkiego”, czyli imperium religii fałszywej – zgodnie z interpretacją, jaką Towarzystwo nadawało symbolowi „wielkiej nierządnicy” z Księgi Objawienia. *Trudno mi uwierzyć w to, że Karl Klein traktował swoje słowa poważnie. Sam bowiem korzystał z tych komentarzy i wiedział, że często korzysta z nich Fred Franz.” (Kryzys sumienia 2006 s. 23).

   „Karl Klein przypomniał nam o stosowanej czasami praktyce polegającej po prostu na tym, że pewnej nauki przez jakiś czas nie wspominano, tak że jeśli następowała jakakolwiek zmiana, nie robiła ona wtedy tak silnego wrażenia.” (jw. s. 302).

Pewnie też radził tak co do roku 1975. Cwaniak. 

[Roszada]

Pora na jednego członka CK, który nie dość że nie dożył roku 1975, to nawet zmarł tuż przed kampanią roku 1975, rozpoczętą w roku 1966.
Zmarł w roku 1965:

Hugo Riemer (ur. 1879)

Ten człowiek nie musiał już dożyć do tej daty, bo już wszystkie inne przeżył.
Chrzest przyjął w 1904 r., a więc zaliczył z Russellem i Rutherfordem wszystkie daty: 1910, 1914, 1915, 1918, 1920-21, 1925, lata 40. XX w.

*** w65 5/15 p. 320 ***
Thus, after his dedication to Jehovah God in 1904, he served for the greater part of his long life in the direct, full-time service of his heavenly Father, as one of the anointed remnant of Christ’s followers

Ray Franz nie wspomina go w swej książce.
Natomiast ŚJ piszą o nim jako tym, co załatwił im w dawnych latach papier:

*** jv rozdz. 26 s. 586 Wydawanie literatury biblijnej używanej w służbie ***
Hugo Riemer, były pracownik zaopatrzenia Towarzystwa Strażnica, przeżył coś, co ilustruje sposób podejścia Towarzystwa do przeprowadzanych transakcji.
  Podczas drugiej wojny światowej papier był w USA racjonowany. Aby otrzymać przydział, należało się zwrócić do specjalnej komisji państwowej. Pewnego razu stanęli przed nią reprezentanci jednego z bardziej znanych towarzystw biblijnych, między innymi prawnicy, biznesmeni oraz kaznodzieje. Przydzielono im jednak znacznie mniej papieru, niż chcieli. Następnie komisja wezwała przedstawicieli Towarzystwa Biblijnego i Traktatowego — Strażnica, by rozpatrzyć ich prośbę. Na widok Hugona Riemera i Maxa Larsona przewodniczący zapytał: „Tylko dwóch?” „Tak” — odpowiedzieli i dodali: „Mamy nadzieję, że jest z nami także Bóg Wszechmocny”. Otrzymali tyle papieru, ile było potrzeba.

[Roszada]

Został zastępcą sekretarza-skarbnika, będąc powołany do zarządu, czyli ówczesnego CK w roku 1966.
Właśnie w roku, gdy rozpoczęła się kampania roku 1975.

John Groh (ur. 1906)

Nie dożył on fałszywego proroctwa dot. 1975, a miała być gorąca jesień.
Zmarł w styczniu 1975, choć pewnie wcześniej kibicował tej dacie i rozgłaszał ją:

*** w75 3/15 p. 190 A Man of Single Purpose ***
IN THE early morning hours of Thursday, January 23, 1975, John Otto Groh ended forty-one years of devoted service to Jehovah his God. To those of Jehovah’s witnesses who knew him, he will be remembered as a man of single purpose. He was born at Kulm, North Dakota, on July 3, 1906, and as a young man became a university-trained research metallurgist. Then, in April 1934, he was baptized and eight years later he and his wife Helen began devoting their full time to the publishing of the good news of God’s kingdom in the area of Pittsburgh, Pennsylvania. They became members of the Brooklyn Bethel family in 1953, and Brother Groh in time became the chief purchaser for the Watchtower Society.

Dość późno się ochrzcił, bo dopiero w 1934 r. ale pewnie na lata 40. XX wieku i Armagedon czekał, razem z Sędzią.

[Roszada]

W roku 1974 został powołany do CK, pewnie za zasługi w promowaniu roku 1975.

Albert Schroeder

Kim był?
*** w06 15.9 s. 31 ***
Brat Schroeder urodził się w 1911 roku w Saginaw w amerykańskim stanie Michigan.  (...) W roku 1932 został członkiem rodziny Betel w Brooklynie. W 1937 roku 26-letniemu bratu Schroederowi powierzono nadzór nad działalnością Świadków Jehowy w Wielkiej Brytanii

Czyli to on uczył misjonarzy, między innymi o roku 1975, bo był „niezwykle cenionym za wnikliwość”:

*** w06 15.9 s. 31 ***
Przez całe lata był w niej wykładowcą i kształcił misjonarzy. Jego lekcje miło wspominają nie tylko absolwenci Gilead, ale też uczestnicy późniejszego Kursu Służby Królestwa. Z upodobaniem wszczepiał im miłość do praw Bożych i podkreślał znaczenie poznawania Jehowy. W roku 1956 brat Schroeder ożenił się z Charlotte Bowin, a dwa lata później urodził im się syn, Judah Ben. Brat Schroeder był przykładnym mężem i ojcem. W 1974 roku został członkiem Ciała Kierowniczego, niezwykle cenionym za wnikliwość.

To on próbował wprowadzać w latach 1978-1979 nową wersję „pokolenia” (reperowanie sytuacji po roku 1975?). Chodzi o A. Schroedera (zm. 2006), a nad nowym jego poglądem debatowano nawet wtedy podczas trzech posiedzeń CK.
Opisuje to Raymond Franz, były członek Ciała Kierowniczego Świadków Jehowy w latach 1971-1980 (patrz Kryzys Sumienia R. Franz, 2006 s. 299-300). Twierdzi on, że Schroeder sugerował innym, iż tak długo jak ktoś z pomazańców pozostaje wśród żywych, to „pokolenie roku 1914” nie przeminęło.
R. Franz jednak stwierdza, iż pogląd ten, jako sprzeczny z funkcjonującą wtedy nauką, że zanim „przeminie pokolenie ogółu ludzi pamiętających rok 1914”, „nie został autoryzowany przez Ciało Kierownicze”, a jego „interpretacja została odrzucona” (Kryzys Sumienia R. Franz, 2006 s. 299).

Sprawa zmiany nauki o „pokoleniu roku 1914” wróciła znów w roku 1980. Zajęło się nią Ciało Kierownicze. R. Franz w swej książce opisuje dyskusję, w której brał udział (patrz Kryzys Sumienia R. Franz, 2006 s. 303-306, 308). Zwolennikami nowego poglądu byli znów A. Schroeder (1911-2006) oraz K. Klein (1906-2001) i G. Suiter (1908-1983), którzy opracowali swoją koncepcję, przedstawioną na piśmie pozostałym członkom Ciała Kierowniczego Świadków Jehowy.
Uważali oni, że rok 1914 nadal powinien pozostać jako rok rozpoczęcia się „czasów ostatecznych”, ale słowa „to pokolenie” należy odnieść do roku 1957, co wiązano z tekstem Mt 24:29 i obecnością sputników, jako „znaków na niebie”.
Raymond Franz tak opisuje los tej propozycji:

„Ciało Kierownicze nie przyjęło nowego poglądu zaprezentowanego przez tych członków. Z komentarzy pozostałych osób wynikało, że wielu z nich uważało go za fantazję. Pozostaje jednak faktem, że członkowie Ciała Kierowniczego, Schroeder, Klein i Suiter, przedstawili swój pomysł jako poważną propozycję, ujawniając w ten sposób swój własny brak przekonania co do solidnych podstaw obowiązującej na ten temat nauki” (Kryzys Sumienia R. Franz, 2006 s. 306).

[Roszada]

Powołany do CK w roku 1974, pewnie za zasługi, bo ochrzcił się w roku 1916 i nauczał zapewne o datach 1918, 1920-21, 1925, lata 40. XX w. i jakby nie inaczej o roku 1975.
Był tylko 3 lata w CK, bo zmarł w 1977 r.

Charles Fekel

*** w77/18 ss. 20-21 Wytrwały, wciąż rozradowany uczestnik dobrego dzieła ***
Dnia 24 kwietnia 1977 roku dokończył ziemskiego biegu w wieku 80 lat ‛wytrwały, wciąż rozradowany uczestnik dobrego dzieła’, Charles J. Fekel. Urodził się 7 marca 1897 roku w Czechach, będących wówczas częścią monarchii austro-węgierskiej. W roku 1905 wraz z innymi członkami rodziny wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. (...) W roku 1916 został ochrzczony, a rok później wstąpił do służby kolporterskiej (pionierskiej), którą szybko przerwało aresztowanie go, spowodowane histerią wojenną. Po wojnie, tuż po ponownym rozpoczęciu pełnoczasowego świadczenia, 14 lutego 1921 roku został zaproszony do pracy w brooklyńskim Domu Betel, w drukarni głównego biura Towarzystwa Strażnica. (...) W listopadzie 1974 roku został członkiem Ciała Kierowniczego Świadków Jehowy.

Ray Franz tak go opisał:

„Charles Fekel – pochodzący z Europy Wschodniej – był członkiem Zarządu Towarzystwa wiele lat wcześniej, został jednak usunięty pod zarzutem pójścia na kompromis kosztem prawości, ponieważ w chwili przyjmowania obywatelstwa amerykańskiego złożył przysięgę. Znajdował się on teraz wśród osób najpóźniej powołanych do Ciała Kierowniczego. Był to człowiek z natury bardzo łagodny, rzadko zabierał głos w dyskusji, zawsze głosował po linii większości i miał niewiele do powiedzenia w omawianych sprawach” (Kryzys sumienia 2006 s. 87).

[Roszada]

Dobijamy powoli dp trzydziestki wmieszanych bardziej lub mniej w rok 1975.

Członkiem CK został w roku 1974, więc brał udział od roku 1966 w kampanii roku 1975. Urodził się w kluczowym dla Sędziego roku 1925 i pewnie dlatego ochrzcił się w 1941, gdy Sędzia uczył, że wojna przejdzie w Armagedon!

Teodor Jaracz (Polak z pochodzenia)

*** w10 15.11 s. 23 ‛To, co czynił, poszło wraz z nim’ ***
Brat Jaracz urodził się 28 września 1925 roku w miejscowości Pike County w stanie Kentucky. Dnia 10 sierpnia 1941 roku, w wieku 15 lat, usymbolizował chrztem swoje oddanie Jehowie. Dwa lata później został pionierem stałym i w ten sposób rozpoczął długą, trwającą niemal 67 lat służbę pełnoczasową.

Piął się po stopniach kariery:

*** w10 15.11 s. 23 ‛To, co czynił, poszło wraz z nim’ ***
W roku 1951 skierowano go do Australii w charakterze sługi oddziału. W Roczniku Świadków Jehowy — 1983 wspomniano, że „wielce zachęcał braci w całej Australii gorliwym popieraniem porządku teokratycznego oraz przykładnym przewodzeniem w służbie”. Po jakimś czasie Teodor Jaracz powrócił do Stanów Zjednoczonych i 10 grudnia 1956 roku poślubił Melitę Lasko. (...) W drugiej połowie roku 1974 został członkiem Ciała Kierowniczego Świadków Jehowy.

Jaracz był przedostatnim zmarłym członkiem CK ze starego nadania.
Zmarł, tak jak Barr, w roku 2010 (w tym samym roku zmarł R. Franz).
Wtedy zakończyła się pewna epoka dawnych ludzi Knorra.
Jaracz czuwał zapewne nad wprowadzeniem nauki o „zazębiających się grupach pomazańców w pokoleniu roku 1914”. Ta nauka pojawiła się w 2010 r.

Piszą o nim: "To, co czynił, poszło wraz z nim".
Ano poszło.
Rok 1975 przyszedł i odszedł i nic się nie wydarzyło...

[Roszada]

Zapewne trudził się podczas kampanii roku 1975, rozpoczętej w roku 1966. W nagrodę...

„W listopadzie 1974 roku został zaproszony do usługiwania w charakterze członka Ciała Kierowniczego i pracował w komitetach Personalnym i Redakcyjnym” (Strażnica 01.01 2007 s. 8).

Daniel Sydlik (syn polskiej emigrantki)

Już za Rutherforda ochrzcił się i pewnie czekał na koniec podczas II wojny światowej i dużo głosił:

*** w86/1 s. 22-23 ***
We wrześniu 1941 roku zachęciła mnie do podjęcia stałej służby pionierskiej. (...) Na widok listu z Towarzystwa Strażnica zawsze ogarniało mnie podniecenie. Jedną z takich przesyłek otrzymałem w roku 1942; informowała o skierowaniu mnie do służby w charakterze pioniera specjalnego w San Pedro (stan Kalifornia).

Gościł też w Domu Książąt u Sędziego:

*** w86/1 s. 26 ***
Minione lata bardzo mnie wzbogaciły dzięki osobistym kontaktom z oddanymi Bogu i gorliwymi ludźmi, którzy umiłowali Jehowę nad własne życie. Jednym z nich był na przykład sędzia Rutherford, którego miałem zaszczyt poznać w jego domu w San Diego na terenie Kalifornii.

*** w86/1 s. 26 ***
A potem, w listopadzie roku 1974, znowu otrzymałem list. Tym razem zawierał przydział wprost niewiarogodny, przechodzący najśmielsze oczekiwania. Zaproszono mnie do służby w charakterze członka Ciała Kierowniczego Świadków Jehowy. Pomyślałem sobie, że chyba nie dorosłem do tego zadania, toteż przyjąłem je z pokorą w sercu i głęboką wdzięcznością wobec Boga.

[Roszada]

No i chyba ostatni utrwalacz roku 1975.

Szara eminencja, rządząca kasą Towarzystwa od roku 1947 (do 1983). Sekretarz-skarbnik! Zasłużony, tym bardziej pewnie w czasie kampanii roku 1975. Miał już za sobą inne kampanie:

*** w84/7 s. 12 ***
Wkrótce po przybyciu do Kalifornii rzeczywiście zobaczyliśmy w jednej z gazet ogłoszenie: „Miliony obecnie żyjących nigdy nie umrą”. Pod takim tytułem miało być wygłoszone przemówienie publiczne w San Jose. W ten sposób ojciec odnalazł Badaczy Pisma Świętego (jak wówczas nazywano Świadków Jehowy) i zaczął z nami chodzić na ich zebrania dostępne dla ogółu.

Grand Suiter (ur. 1908. zm. 1983).

*** w84/7 s. 14 Kroczenie naprzód z organizacją Bożą ***
10 października 1926 roku usymbolizowaliśmy wszyscy swoje oddanie dla Jehowy, gdy w San Jose zostaliśmy zanurzeni w wodzie.

Od 1938 już za czasów Sędziego został członkiem zarządu i razem z nim czekał na Armagedon podczas wojny.
Gdy zarząd Towarzystwa stał się Ciałek Kierowniczym, pod dokoptowaniu do niego w roku 1971 czterech członków, nadal był sekretarzem-skarbnikiem Towarzystwa.

Ray Franz tak go opisał:

„Grant Suiter był codziennie zajęty sprawami finansów, inwestycji, majątków, testamentów” (Kryzys sumienia 2006 s. 92).