(mtg):Jeżeli wziąć pod uwagę sprawozdanie biblijne na temat długości życia człowieka można powiedzieć.
Większość czytelników Pisma Świętego nie uważa fragmentów genealogicznych za szczególnie interesującą część Biblii. Współczesna mentalność, przyzwyczajona do wartkiej narracji, wielowątkowej fabuły i nieoczekiwanych zwrotów akcji z trudem przebija się przez teksty, które z wartką narracją wydają się mieć tyle wspólnego co przeciętna książka telefoniczna. Dlatego jestem skłonny wziąść pod uwagę również kulturę Sumeryjską.
W kręgach osób analizujących sprawozdanie biblijne, dochodzi się do różnych wniosków na temat długości życia człowieka, jeden z nich przedstawię wyrywkowy cytat:
'Księga Rdz 1–11, w swojej obecnej formie nie zawiera klucza do zagadki stopniowo zmniejszającej się długości życia ludzkiego? Naszym zdaniem klucz ten znajduje się w materiale, który wypełnia przestrzeń między dwiema genealogiami kapłańskimi zawartymi w Rdz 5 i Rdz 11.
W tekście, który bywa uważany za wstęp do potopu, w Rdz 6,3 czytamy:
„Wtedy Pan rzekł: «Nie może pozostawać duch mój w człowieku na zawsze, gdyż człowiek jest istotą cielesną: niechaj więc żyje tylko sto dwadzieścia lat»”.
Pan wypowiada te słowa w reakcji na wydarzenia opisane w Rdz 6,1-2:
oto „Synowie Boga, widząc, że córki rodzące się ludziom na ziemi były piękne, brali je sobie za żony, wszystkie, jakie się im tylko podobały”.
Nie wchodząc w niuanse zawartego w Rdz 6,1-4 opowiadania, warto zauważyć, że zacytowany wcześniej werset Rdz 6,3 to jedyne miejsce w prehistorii biblijnej, gdzie kwestia długości życia zostaje autorytatywnie tak precyzyjnie określona.
Druga część wersetu 6,3 zawiera bezpośrednie skutki decyzji Pana w człowieku:
„i będą dni jego [trwały] 120 lat”.
Słowa te bywają różnie interpretowane przez egzegetów. Według niektórych 120 lat to swego rodzaju „czas łaski”, „czas na poprawę” lub też „czas próby” przed wydarzeniem potopu.
Inną możliwą interpretacją jest ta, która zakłada, że limit lat życia dotyczy potomstwa narodzonego z relacji między synami Boga i córkami ludzkimi, o którym jest mowa Rdz 6,4.
Jak się jednak wydaje, Boża decyzja „nie będzie przebywał duch mój w człowieku (bäädäm) na zawsze” dotyczy ludzkości jako takiej, gdyż takie właśnie znaczenie ma rzeczownik ädäm w
Rdz 6,1-4. Stąd też ograniczenie długości życia wydaje się odnosić do całej ludzkości'.