Historia nazwy "Świadkowie Jehowy"

[Roszada]

Piramida Świadkiem Jehowy

Początkowo tytułową nazwę używano w liczbie pojedynczej, bo dotyczyła ona jednej piramidy.

Bardzo szybko Wielką Piramidę nazwano wprost „Świadkiem Jehowy”. Tak pisano już w roku 1891 i później przez wiele lat. Nazywano ją też wymiennie „Świadkiem Pańskim”, „Świadkiem” i „Świadkiem Bożym”:

„Wielka Piramida jest »Świadkiem« Wielkiego Jehowy i że ona świadczy tak rzeczy naukowe jak i Boskie prawdy” (Przyjdź Królestwo Twoje 1919 [ang. 1891] s. 363; patrz też s. 349, 351, 359, 362, 413).

„Gdy Józef dostał się do Egiptu, wielka Piramida Gizech była już zbudowaną około 200 lat. Stała ona w całej swej starodawnej piękności; kamienie jej były polerowane tak, że oddawały blask słoneczny jako zwierciadło. Mało sobie Józef zdawał z tego sprawę, że Jehowa już dawno wyrysował Swój Plan w tejże piramidzie na błogosławienie wszystkich rodzajów ziemi; przez Jednego, który dopiero miał przyjść a Józef miał odegrać pantominę onego, który przyjść ma. Ani Józef wiedział o tem, że nawet daty wielu wypadków były tam już ustalone przez Jehowę, i zarekordowane w tej wielkiej piramidzie. Owe dowody tam były a dziś podobny do sfinksa kamień stoi jako świadek Jehowy, objawia skryte skarby swoje. One w zupełności zgadzają się z Pismem Św.” (Złoty Wiek 01.11 1927 s. 533 [ang. 23.03 1927 s. 410]).

„[Ap] 14:15. A drugi Anioł. – Świadek Pański w ziemi egipskiej. (Izajasz 19:20) (...)
Zapuść sierp swój, a żnij, gdyż tobie przyszła godzina, abyś żął. – Wielka Piramida potwierdza naukę Biblijną, że nadszedł czas żniwa” (Dokonana Tajemnica 1925 [ang. 1917, 1927] s. 269).

   „Następnie stanowisko Plejad w czasie dokończania Wielkiej piramidy w Egipcie – owego kamiennego świadka Bożego – jest doniosłą cechą tej wybitnej budowy” (Złoty Wiek 01.06 1926 s. 372).

„Przez jakieś 35 lat pastor Russell uważał, że Wielka Piramida w Gizie była kamiennym świadkiem Bożym” (Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego 1995 s. 201).

Tą nazwą posługiwano się do końca roku 1928.
cdn. 

[Roszada]

Jezus Świadkiem Jehowy

W tym samym roku 1929 (w ang. 15.11 1928 r.), gdy odrzucono Wielką Piramidę, nadano jej nazwę „Świadek Jehowy” Jezusowi Chrystusowi.
Wyjaśniono to szczegółowo w książce pt. Proroctwo (1929), w której zamieszczono podrozdział Ołtarz i słup (s. 219-224), w którym rzucono nowe światło na tekst Iz 19:19-20, łączony bezpośrednio z Wielką Piramidą, zwaną „świadkiem Jehowy”:

„Przez pewien czas badacze Słowa Bożego zastosowali to proroctwo do »wielkiej piramidy« w Egipcie; odkąd jednak Pan przyszedł do swej świątyni i błyskawice Boże oświetlają jego Słowo, klasa świątyni może spostrzec, że proroctwo to w żaden sposób nie odnosi się do tej masy kamieni w Egipcie” (Proroctwo 1929 s. 219).

Natomiast w następnym podrozdziale napisano już, że tym „świadkiem” dla Jehowy jest Jezus:

„Proroctwa i wypełnienie się ich dowodzą ponad wszelką wątpliwość, że Chrystus Jezus jest owym wielkim świadkiem dla Jehowy Boga...” (Proroctwo 1929 s. 228).

   Tak też nauczano w kolejnych publikacjach:

„Jezus był i jest Prawdziwym i Wiernym Świadkiem Jehowy, a on polecił cząstkę tego świadectwa swoim wiernym naśladowcom, rozkazując im, by występowali i wydawali świadectwo” (Strażnica 01.12 1930 s. 356 [ang. 01.10 1930 s. 292]).

„Jezus Chrystus jest wielkim Świadkiem Jehowy” (Strażnica 15.01 1932 s. 29 [ang. 15.10 1931]).

[Roszada]

Za Piramidę Świadkami Jehowy „ostatek”

   W Strażnicach, w których zanegowano to (1928/1929 r.), że Wielka Piramida jest „Świadkiem Jehowy”, tytuł ten przerzucono na „ostatek” głosicieli Towarzystwa Strażnica:

   „W niniejszym i następnym wydaniu Strażnicy będzie podany dowód, który bez żadnej wątpliwości przekona czytelników, że proroctwo Izajasza 19:19, 20 nie odnosi się bynajmniej do wielkiej piramidy Egipskiej; (...) że proroctwo to odnosi się raczej do klasy pomazanego ostatka; i że my właśnie żyjemy w tym czasie, kiedy się ono wypełnia” (Strażnica 01.01 1929 s. 4 [ang. 15.11 1928 s. 340]).

   „Tedy Jehowa obrazując ostatek w Izajaszu i jego synach, rzekł: »Wyście świadkowie moi, mówi Pan, (...) i wyście mi tego świadkami, mówi Pan, żem ja Bóg« – Izajasza 43:10, 12. Ci są jedynie tymi, którzy na ziemi obstają jako znak lub słup i świadkowie Jehowy zastępów” (Strażnica 15.01 1929 s. 23 [ang. 01.12 1928 s. 359]).

   Tak więc tytuł „Świadek Jehowy” został odebrany Wielkiej Piramidzie i nadany głosicielom Towarzystwa Strażnica z klasy niebiańskiej. Oni stali się też „znakiem” i „słupem”.

[Roszada]

Wczesne użycie określenia „świadkowie Jehowy”, przed rokiem 1931

Sędzia J. F. Rutherford stosował określenie Świadkowie Jehowy co najmniej od rok 1925. Wymieniamy tu najważniejsze miejsca z tym terminem (z lat 1925-1930), choć pomijamy rok 1931, w którym też pojawia się on w publikacjach, jeszcze przed nadaniem go na kongresie na końcu lipca:

„Pozostałe członki są jedynemi świadkami na ziemi, że Jehowa jest Bogiem. (...) Którzy są obecnie jedynemi świadkami Jehowy na ziemi?” (Strażnica 01.10 1925 s. 296-297 [ang. 01.09 1925 s. 263]).

   „(...) ponieważ oni są jedynemi świadkami na ziemi dla Boga Jehowy...” (Strażnica 15.12 1925 s. 378 [ang. 15.11 1925 s. 346]).

„Z tej racji oni są postanowieni świadkami dla Jehowy, by świadczyli tu na ziemi dla Niego...” (Strażnica 01.03 1926 s. 78 [ang. 01.03 1926 s. 73]).

   „Jaki jest obecny nasz obowiązek jako świadków dla Jehowy i jaki tytuł otrzymują lojalni?” (Strażnica 15.04 1926 s. 121 [ang. 01.04 1926 s. 104]).

   „Oni oceniają swój Boski przywilej, że teraz są świadkami dla Jehowy, za co oni opowiadają Jego cnoty z Syonu” (Strażnica 01.09 1926 s. 265 [ang. 01.09 1926 s. 265]).

„Chrześcijanin nie może opuszczać swoich rąk, lecz musi usilnie i starannie sprawować swój obowiązek. On musi być świadkiem dla Jehowy i musi z radością opowiadać Jego cnoty...” (Strażnica 15.10 1926 s. 313 [ang. 15.09 1926 s. 281]).

   „(...) działając jako świadkowie dla Jehowy Boga” (Strażnica 01.12 1926 s. 360 [ang. 15.11 1926 s. 344]).

„(...) teraz jest przywilej dla Chrześcijanina, aby był świadkiem Jehowy i obwieszczał ludziom, że Jehowa jest Bogiem i że Jezus jest Królem” (Strażnica 01.09 1927 s. 270 [ang. 15.02 1927 s. 63]).

„Jak mogą świadkowie Jehowy dopomagać jeden drugiemu” (Strażnica 15.02 1928 s. 57 [ang. 01.01 1928 s. 8]).

„Ostatek pozostaje w dalszym ciągu na ziemi w tych dniach, a to w celu, by służyć jako świadek dla Jehowy i Księcia Pokoju” (Strażnica 15.03 1929 s. 90 [ang. 01.12 1928 s. 362]).

   „Paweł, wierny naśladowca Jezusa i natchniony świadek Jehowy, napisał...” (Strażnica 01.03 1929 s. 72 [ang. 01.03 1929 s. 72]).

„Każda istota ludzka, która była świadkiem dla Jehowy, spotkała się z urogowiskami [urągowiskami], jakie były udziałem Boga i Jezusa Chrystusa. (...) On wielki Jehowa Bóg, który sam wyjdzie naprzód jako największy Świadek ze wszystkich do przekonania wszystkich z Jego stworzeń, że on jest wielkim Jehową Bogiem. Chrześcijanin powinien wiedzieć, że największy przywilej, jakikolwiek i kiedykolwiek był dany jakiemu stworzeniu, to jest być w klasie świadków dla Jehowy” (Strażnica 01.04 1929 s. 106 [ang. 15.01 1929 s. 25]).

   „Ci z Syjonu zostali uczynieni świadkami Jehowy, aby świadczyli, że On jest Bogiem” (Strażnica 01.05 1929 s. 134 [ang. 15.02 1929 s. 54]).

   „Żaden człowiek wcześniej nie miał tak wielkiego przywileju, jaki mają obecnie ci, którzy rozkoszują się jako świadkowie Jehowy Boga w opowiadaniu tym, którzy mają uszy ku słuchaniu o nadchodzącym zbawieniu” (Strażnica 01.10 1929 s. 293 [ang. 01.08 1929 s. 229]).

„Wykaż fizyczne fakta wskazujące na wypełnienie proroctwa tyczące się pomazanych sług, klasy upoważnionej jako świadkowie Jehowy Boga...” (Strażnica 01.10 1929 s. 299 [ang. 01.08 1929 s. 234]).

„Aby trwać bezpiecznie i otrzymać ten wielki przywilej radości, czyli stać się zwycięzcami z Jezusem Chrystusem, to ci świadkowie Jehowy muszą trwać wiernie w wydawaniu świadectwa” (Strażnica 15.05 1930 s. 151 [ang. 15.03 1930 s. 87]).

„Jezus był i jest Prawdziwym i Wiernym Świadkiem Jehowy, a on polecił cząstkę tego świadectwa swoim wiernym naśladowcom, rozkazując im, by występowali i wydawali świadectwo” (Strażnica 01.12 1930 s. 356 [ang. 01.10 1930 s. 292]).

i inne.

A więc w roku 1931 nazwa ta nie była żadną nowością, skoro od 6 lat często ją używano w publikacjach.

[Roszada]

Jak rzekomo w roku 1931 powstała nazwa „Świadkowie Jehowy”

Czy prawdą jest to, że w lipcu roku 1931, o drugiej w nocy, Sędzia J. F. Rutherford wymyślił nową nazwę dla swych głosicieli?
Skoro używał tego określenia wiele razy wcześniej (patrz powyżej), więc wątpliwa to nowość, a jednak tak to opisano:

„Teraz jesteśmy świadkami Boga Jehowy i ta nazwa jasno mówi ludziom, kim jesteśmy i co robimy (...). ‘Wierzę, że doprowadził do tego Bóg Wszechmocny, ponieważ brat Rutherford powiedział mi osobiście, iż kiedy się przygotowywał do tego zgromadzenia, obudził się pewnej nocy i zadał sobie pytanie: »Po co właściwie zaproponowałem zorganizowanie międzynarodowego kongresu, jeśli nie mam żadnego specjalnego przemówienia ani orędzia? Po cóż zgromadzać ich wszystkich?« Zaczął się nad tym zastanawiać i przyszedł mu na myśl 43 rozdział proroctwa Izajasza. Wstał o drugiej rano, usiadł przy biurku i zanotował stenograficznie szkic przemówienia na temat Królestwa będącego nadzieją świata i na temat nowego imienia. Wszystko, co wyraził w wygłoszonym później przemówieniu, przygotował owej nocy, około drugiej nad ranem. Nie miałem i nie mam najmniejszej wątpliwości, że Pan nim kierował w tej sprawie, i że Jehowa życzy sobie, byśmy nosili to imię, a my jesteśmy bardzo szczęśliwi, iż je nosimy’.” (Dzieje Świadków Jehowy w czasach nowożytnych. Stany Zjednoczone Ameryki. Na podstawie Rocznika Świadków Jehowy na rok 1975 Nadarzyn, bez daty wydania, s. 68).

Jeden z pisarzy nazwał to działanie Sędziego „sprytnym posunięciem”:

„Jednakże w roku 1931 przyjęliśmy nazwę rzeczywiście jedyną w swoim rodzaju: Świadkowie Jehowy. Pisarz Chandler W. Sterling uznał to za »genialny pomysł« J. F. Rutherforda, ówczesnego prezesa Towarzystwa Strażnica. Widział w tym sprytne posunięcie, które nie tylko pozwoliło nadać grupie oficjalną nazwę, lecz na dodatek ułatwiło taką interpretację wszystkich biblijnych wzmianek o »świadkach« lub »świadczeniu«, by odnosiły się konkretnie do Świadków Jehowy” (Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego 1995 s. 151-152).

[Roszada]

Tylko pomazańcy są „Świadkami Jehowy”

   Od roku 1931 Świadkami Jehowy byli tylko „spłodzeni przez Jehowę Boga”, a więc tylko pomazańcy z Towarzystwa Strażnica, jak to podano w rezolucji z kongresu:

„ŻE będąc odkupieni drogocenną krwią Jezusa Chrystusa, naszego Pana i Zbawiciela, oraz usprawiedliwieni i spłodzeni przez Jehowę Boga, i powołani do Jego Królestwa (...) Z radością więc obieramy i przyjmujemy imię, które Pan Bóg wypowiedział swymi ustami, i pragniemy, by nas znano pod tym imieniem i nazywano nim, a mianowicie: Świadkowie Jehowy (Izaj. 43:10-12)” (Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego 1995 s. 156).

Wtedy nie tylko świętych Starego Testamentu, ale także klasę ziemską „drugich owiec”, nie zaliczano do „Świadków Jehowy” (do roku 1942):

„W owym czasie Jonadabów nie uważano za »świadków Jehowy« (...) Jednakże kilka lat później w Strażnicy z 1 lipca 1942 roku powiedziano: »Te ‘drugie owce’ [Jonadabowie] stały się Jego świadkami, tak jak wierni słudzy żyjący przed śmiercią Chrystusa – od Jana Chrzciciela wstecz aż do Abla – byli niezłomnymi świadkami na rzecz Jehowy«.” (Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego 1995 s. 83, przypis).

[Roszada]

Jak święci Starego Testamentu stawali się Świadkami Jehowy i przestawali nimi być

   Towarzystwo Strażnica od połowy lat 20. XX wieku świętych Starego Testamentu nazywało „Świadkami Jehowy”. Później, od roku 1931, zastrzegło to określenie tylko dla pomazańców z tej organizacji. Następnie w roku 1937 znów przyznało, że mężowie Starego Testamentu są też „Świadkami Jehowy”.

Święci Starego Testamentu „Świadkami Jehowy”

Książka pt. Pojednanie z roku 1928 o autorze tekstu Kaz. Sal. 12:13 podawała:

„Jeden z natchnionych świadków Jehowy” (s. 33).

Angielska edycja książki pt. Rząd (1928) na stronie 273 uczyła o mężach z tekstu Hbr 11:15-16 jako o „świadkach dla Jehowy” (witnesses for Jehovah), jednak w polskiej wersji na stronie 295 są słowa „świadczyć o Jehowie”.

Inne publikacje podawały też o „świadkach dla Jehowy”:

„Każda istota ludzka, która była świadkiem dla Jehowy, spotkała się z urogowiskami [urągowiskami], jakie były udziałem Boga i Jezusa Chrystusa. Widzimy, że od Abla sprawiedliwego aż do Jana Chrzciciela, Bóg wysyłał swych proroków aby byli jego świadkami (...) On wielki Jehowa Bóg, który sam wyjdzie naprzód jako największy Świadek ze wszystkich do przekonania wszystkich z Jego stworzeń, że on jest wielkim Jehową Bogiem. Chrześcijanin powinien wiedzieć, że największy przywilej, jakikolwiek i kiedykolwiek był dany jakiemu stworzeniu, to jest być w klasie świadków dla Jehowy” (Strażnica 01.04 1929 s. 106 [ang. 15.01 1929 s. 25]).

Później, od roku 1931, aż do roku 1937, tylko pomazańcy z Towarzystwa Strażnica zwani byli Świadkami Jehowy.

Święci Starego Testamentu znów „Świadkami Jehowy”

Angielski skorowidz Świadków Jehowy, w dziale Kształtowanie się wierzeń, wskazał, że nowe zrozumienie dotyczące „przedchrześcijańskich Świadków Jehowy”, czyli świętych Starego Testamentu, ogłoszono w roku 1937:

Clarification of Beliefs
1937, pre-Christian witnesses: w67 54-55 (Watch Tower Publications Index 1930-1985 1986 s. 228, hasło Dates).

Wskazana publikacja polska tak to opisała:

„W roku 1937 zrozumiano jednak lepiej, że wierni prorocy i inni nienaganni mężowie Boży od Jana Chrzciciela wstecz aż do pierwszego męczennika Abla również byli świadkami Jehowy, stanowiąc po prostu »wielki obłok świadków« (Hbr 11:1 do 12:1). Później książka pod tytułem Nowy Świat, opublikowana w roku 1942, wskazała, że »drugie owce« z »wielkiej rzeszy« przepowiedzianej w Objawieniu 7:9, 10 także są świadkami Jehowy. (Strony 368, 369, 375 wydania angielskiego) Dzisiaj »wielką rzeszę« tych »drugich owiec«, które zostały przyprowadzone do łączności z ostatkiem namaszczonych duchem, normalnie zalicza się do świadków Jehowy” (Strażnica Nr 19, 1967 s. 8).

   Jednak niedawno rozpoczęto patriarchów nazywać „świadkami na rzecz Jehowy”. Oto jak dokonano zmiany w jednej z publikacji:

   „Według Biblii rodowód Świadków Jehowy ciągnie się od wiernego Abla” (Prowadzenie rozmów na podstawie Pism 1991 s. 348).

   „Według Biblii rodowód świadków na rzecz Jehowy ciągnie się od wiernego Abla” (Prowadzenie rozmów na podstawie Pism 2001, 2010 s. 344).

[Roszada]

Drugie owce też „Świadkami Jehowy”

   W 11 lat później (od wspomnianego roku 1931), już po śmierci prezesa J. F. Rutherforda (zm. 1942), nazwę „Świadkowie Jehowy” rozciągnięto też na klasę ziemską, czyli na „drugie owce”:

„Później książka pod tytułem Nowy Świat, opublikowana w roku 1942, wskazała, że »drugie owce« z »wielkiej rzeszy« przepowiedzianej w Objawieniu 7:9, 10 także są świadkami Jehowy” (Strażnica Nr 19, 1967 s. 8).

   „W owym czasie Jonadabów nie uważano za »świadków Jehowy« (...) Jednakże kilka lat później w Strażnicy z 1 lipca 1942 roku powiedziano: »Te ‘drugie owce’ [Jonadabowie] stały się Jego świadkami, tak jak wierni słudzy żyjący przed śmiercią Chrystusa – od Jana Chrzciciela wstecz aż do Abla – byli niezłomnymi świadkami na rzecz Jehowy«.” (Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego 1995 s. 83, przypis).

   Widzimy zatem, że nazwa „Świadek Jehowy” przeszła z Wielkiej Piramidy poprzez Jezusa na głosicieli Towarzystwa Strażnica.
   Biblijne fragmenty, które przywołano z Iz 43:10-12, były tylko parawanem dla Towarzystwa Strażnica, bowiem w nich nie pada określenie „świadkowie Jehowy”.
   Wcześniej, co najmniej do roku 1919, fragment Iz 43:10-12 nie był wcale stosowany przez Towarzystwo Strażnica:

„Przed rokiem 1919 w Strażnicy ani razu nie omawiano fragmentu z Księgi Izajasza: »Wy jesteście moimi świadkami – brzmi wypowiedź Jehowy – moim sługą, którego wybrałem« (odczytaj Izajasza 43:10-12). Ale po tym roku w naszych publikacjach zaczęto kłaść nacisk na przytoczone tu słowa i zachęcać wszystkich pomazańców do uczestniczenia w działalności zleconej przez Jehowę – do występowania w charakterze świadków na Jego rzecz. Między rokiem 1925 a 1931 wersety z 43 rozdziału Księgi Izajasza omawiano aż w 57 wydaniach Strażnicy i w każdym wypadku odnoszono je do prawdziwych chrześcijan” (Królestwo Boże panuje! 2014 s. 42, 45).

Dopiero pod koniec roku 1922 Sędzia Rutherford odkrył ten fragment biblijny i zastosował do swych głosicieli, ale początkowo tylko do pomazańców (do roku 1942), nazywając ich „świadkami Pana Boga”:

„To wyzwanie do narodu i oświadczenie Boże do jego wiernego ludu, że są jego świadkami (Izaj. 43:10), omówione były obszernie w STRAŻNICY z 1-go grudnia, 1922, stronica 367. Tam wykazane jest, że stosuje się to do naszego dnia i do pracy kościoła w teraźniejszym czasie” (Strażnica 01.10 1923 s. 301).

   „Właściwie już od roku 1922 wielokrotnie powoływano się na proroctwo Izajasza 43:10-12, aby wykazać, iż przez pozostałe swoje dni na ziemi muszą oni być świadkami Pana Boga” (Strażnica Nr 19, 1967 s. 7-8).

   Wtedy, w używanej przez głosicieli Biblii, nie padało słowo Jehowa w tekście Iz 43:10-12.

[Roszada]

Jak wydłużono zaistnienie nazwy Świadkowie Jehowy od roku 1918

   Towarzystwo Strażnica kiedyś próbowało wydłużyć sobie powszechnie znany czas nadania nazwy „Świadkowie Jehowy”, przesuwając to wydarzenie początkowo na rok 1918:

   „Do niedawnego czasu członków ostatka rozpoznawano pod różnemi imionami, lecz nadszedł czas, gdzie to usta Jehowy znamionowały ich nowem imieniem. Nowe otrzymane imię stanowczo i jasno wyszczególnia stanowisko zajmowane przez ostatek. Jehowa mówi do swych wiernych świadków (...) »Wyście świadkowie moi,... żem ja Bóg«. Według znamienności tych słów wszyscy wierni mają zlane imię »świadkowie Jehowy«. Jehowa często używa poświęconych do wykonania pewnych części proroctw, a później objawia im sposób przez niego stosowany. Było to w roku 1918, że Pan Jezus rozpoczął sąd w świątyni Jehowy. W tym czasie rozpoczęło się wprowadzanie wiernych do świątyni i czynienie ich świadkami Jehowy. Od tego to właśnie czasu Jehowa znamionował nowem imieniem wszystkich wiernych pomazańców, którzy byli przyprowadzani do świątyni i pod płaszcz sprawiedliwości, dając im imię »świadkowie Jehowy«, Jednakże aż dopiero w roku 1931 Jehowa Bóg objawił wiernym, że ich znamionował w ten sposób” (Strażnica 01.02 1932 s. 39 [ang. 01.12 1931 s. 359]).

„Podaje to myśl, że »nowe imię«, jako zapłata, aktualnie dane było klasie sługi w roku 1918, chociaż fakt ten poznany był przez ostatek aż dopiero za dwanaście lat. Taki to bowiem jest sposób Jehowy obchodzenia się z jego ludźmi, używając ich najpierw, a następnie dając im poznać tę rzecz...” (Strażnica 15.02 1934 s. 55 [ang. 01.12 1933 s. 359]).

[Roszada]

Jak przypisano C. T. Russellowi bycie Świadkiem Jehowy

   Z czasem Towarzystwo Strażnica nawet „badacza Pisma Świętego”, swego prezesa C. T. Russella (zm. 1916), nazwało Świadkiem Jehowy. Mało tego, termin „Świadkowie Jehowy” użyto już względem badaczy z roku 1877:

Świadkowie Jehowy przed rokiem 1914

„Już przed upływem czasów pogan w roku 1914 Chrystus Jezus posługiwał się świadkami Jehowy, aby zapowiedzieć tym narodom, że okres użyczenia im nieprzerwanej przez Boga władzy upłynie w roku 1914 po Chr.” (Strażnica Nr 18, 1949 s. 5, art. „Czy jesteś po prawicy czy po lewicy” [ang. 15.05 1949 s. 150]).

   „Sądząc po owocach, które wydał pracując dużo jako sługa ewangelii, brat Russell bezsprzecznie okazał się wiernym świadkiem Jehowy” (Wykwalifikowani do służby kaznodziejskiej 1957 cz. IV, s. 62).

   „To prawda, że od dziewiętnastego wieku tacy ludzie, jak C. T. Russell i J. F. Rutherford będąc świadkami Jehowy brali udział w tej ogólnoświatowej działalności...” („Niech Bóg będzie prawdziwy” 1954 [ang. 1952] rozdz. 19, akapit 7).

Świadkowie Jehowy od roku 1879

Obecnie w każdym numerze Strażnicy (s. 2) do rozpowszechniania (od lipca 1988 r.) znajdują się takie oto słowa:

   „Świadkowie Jehowy wydają »Strażnicę« od roku 1879. Pismo to jest całkowicie apolityczne i uznaje wyłącznie autorytet Biblii” (Strażnica Nr 13, 1988 s. 2).

„Świadkowie Jehowy wydają to czasopismo od roku 1879. Jest ono całkowicie apolityczne i uznaje wyłącznie autorytet Biblii” (Strażnica Nr 6, 2017 s. 2).

Świadkowie Jehowy od roku 1877

   „Już przez trzydzieści dwa lata, począwszy od r. 1877, gorliwi, dobrowolni współpracownicy Towarzystwa składali publicznie jako świadkowie Jehowy dowód chronologiczny i zwracali uwagę na powszechnie znane wydarzenia wskazujące na to, że »czasy narodów« miały upłynąć jesienią roku 1914” (Nowożytna historia świadków Jehowy 1955 cz. I, s. 40-41; por. ta sama treść ang. Strażnica 01.03 1955 s. 140).

„Świadkowie Jehowy już od roku 1877 wskazywali na podstawie chronologii biblijnej, że rok 1914 będzie miał kluczowe znaczenie w dziejach” (Strażnica Rok XCIII [1972] Nr 15 s. 9).

   Widzimy zatem, że Towarzystwo Strażnica różnie określa czas dla zaistnienia swych Świadków Jehowy. Pojawiają się rozmaite daty i lata.

[Roszada]

Obecna interpretacja dotycząca tekstu Iz 19:19 – słup i ołtarz Jehowy (kiedyś odnoszone do piramidy jako Świadka Jehowy)

W interpretacji tekstu Iz 19:19-20 Towarzystwa Strażnica z lat 1928-1929 nic prawie się nie zmieniło do dziś. Jedynie dołączono „drugie owce” do głosicieli „namaszczonych duchem”, którzy stanowią „ołtarz” i „słup Jehowy”, będąc zarazem Świadkami Jehowy. Zastąpili więc oni Wielką Piramidę, która była owym słupem, ołtarzem i Świadkiem Jehowy do końca roku 1928.
   Oto ostatnie komentarze Świadków Jehowy dotyczące tekstu Iz 19:19-20:

„Ta »Biblia w Kamieniu«, jak ją zwano, cieszyła się wielkim szacunkiem przez kilka dziesięcioleci, aż do czasu, gdy w Strażnicy angielskiej z 15 listopada i 1 grudnia 1928 roku (wydania polskie z 1 i 15 stycznia 1929 roku) wykazano, że do poparcia świadectwa zawartego w Biblii Jehowa nie potrzebował żadnych kamiennych pomników wybudowanych przez pogańskich faraonów i pokrytych demonicznymi znakami astrologicznymi. Zrozumiano, że wspomniane proroctwo Izajasza ma zastosowanie duchowe. Podobnie jak w Księdze Objawienia 11:8, »ziemia egipska« symbolizuje szatański świat. »Ołtarz dla Jehowy« przywodzi na myśl cieszące się Jego uznaniem ofiary, składane przez namaszczonych chrześcijan w czasie, gdy przebywają na świecie jako tymczasowi osiedleńcy (Rzymian 12:1; Hebrajczyków 13:15, 16). Słup ‛przy granicy ziemi egipskiej’ wskazuje na zbór namaszczonych chrześcijan, będący »filarem i podporą prawdy« i stojący jako świadectwo w »ziemi egipskiej« – świecie, który ci chrześcijanie wkrótce opuszczą (1 Tymoteusza 3:15)” (Strażnica Nr 1, 2000 s. 9-10).

„Działalność ludu Jehowy w tym systemie rzeczy z pewnością nadaje rozgłos Jego wielkiemu imieniu. »W owym dniu będzie pośrodku ziemi egipskiej ołtarz dla Jehowy, a słup dla Jehowy przy jej granicy« (Izajasza 19:19). Słowa te kierują uwagę na pozycję chrześcijan namaszczonych duchem i sprzymierzonych z Bogiem (Psalm 50:5). Pełniąc funkcję »ołtarza«, składają Jehowie swe ofiary, a jako »filar i podpora prawdy« dają o Nim świadectwo [w ang. “a pillar and support of the truth,” they are bearing witness to Jehovah] (1 Tymoteusza 3:15; Rzymian 12:1; Hebrajczyków 13:15, 16). Przebywają »pośrodku ziemi«, gdyż wraz z towarzyszącymi im »drugimi owcami« działają na obszarze przeszło 230 krajów i wysp. Ale »nie są częścią świata« (Jana 10:16; 17:15, 16). Stoją niejako na granicy między tym światem a Królestwem Bożym, gotowi ją przekroczyć i otrzymać w nagrodę życie w niebie” (Proroctwo Izajasza światłem dla całej ludzkości 2000 t. I, s. 204-205).

   Widzimy zatem, że Towarzystwo Strażnica nadal podtrzymuje swoją interpretację tekstu Iz 19:19-20 nauczając, że Świadkowie Jehowy zastąpili w tym fragmencie Wielką Piramidę. Stali się oni ołtarzem i słupem oraz Świadkami Jehowy, identycznie jak wcześniej nauczano o Piramidzie Cheopsa.
   Nie dziwi też fakt, że sędzia J. F. Rutherford nadał swoim głosicielom nazwę „Świadkowie Jehowy”, jak „Świadkiem Jehowy” była piramida, która „cieszyła się wielkim szacunkiem przez kilka dziesięcioleci” (Strażnica Nr 1, 2000 s. 9). Określenie to było na tyle popularne, że przydało się prezesowi Towarzystwa Strażnica do nazwania swych głosicieli.

[Roszada]

Kto był i jest Świadkiem Jehowy?

Ci, którzy nie głoszą, nie są „Świadkami Jehowy”

   W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku Towarzystwo Strażnica odmawiało prawa uznawania się za „Świadków Jehowy” tym swoim wyznawcom, którzy nie głosili:

„Bycie świadkiem Jehowy oznacza coś więcej niż tylko mówienie »Jestem świadkiem Jehowy«. Czy świadczysz? Regularnie? Wszyscy posiadający fizyczne możliwości mają obowiązek głosić publicznie i od domu do domu, tak jak czynił to Jezus, a ponadto wykorzystywać wszelkie okazje do świadczenia znajomym, sąsiadom itp., natomiast osoby niedołężne mają przywilej świadczyć odwiedzającym je osobom, pisząc listy, wykonując rozmowy telefoniczne i na inne sposoby udzielając się w dawaniu wielkiego świadectwa. Każdy świadek Jehowy, bez wyjątku, jest świadom swoich obowiązków w tym zakresie, jak nakreślono to w Ezechiela 3:17-21. Jeżeli ktoś nie świadczy, to nie jest on świadkiem Jehowy. Uważanie siebie za świadka Jehowy i jednocześnie powstrzymywanie się od świadczenia, które jest usługiwaniem, będzie braniem sobie imienia Jehowy nadaremno czyli w bezwartościowy sposób. Nigdy nie powinno się tak dziać, i nie stanie się dopóty, dopóki pielęgnuje się właściwy pogląd na służbę kaznodziejską” (ang. Strażnica 15.02 1957 s. 114).

„Za świadków Jehowy uważa się tych wszystkich, którzy są czynnymi głosicielami dobrej nowiny i odpowiadają biblijnym miernikom moralnym, gdyż chrześcijanin nieaktywny lub nieodpowiadający tym miernikiem w ogóle nie jest chrześcijaninem. Nie jest świadkiem na rzecz Jehowy” (Strażnica Nr 16, 1960 s. 7).

   Jeszcze niedawno, aby zdopingować swoich wyznawców do głoszenia, Towarzystwo Strażnica stwierdziło:

   „Czy możemy nazywać siebie Świadkami Jehowy, gdy bardzo mało mówimy innym o naszej nadziei lub nie czynimy tego wcale?” (Strażnica Rok CV [1984] Nr 23 s. 20).

Ci, którzy nie głoszą, są „Świadkami Jehowy”

   Obecnie „nieczynnych” głosicieli zalicza się do „Świadków Jehowy”:

   „Niektórzy słabną duchowo do tego stopnia, iż stają się nieczynnymi, »niepraktykującymi« Świadkami!” (Strażnica Nr 23, 2001 s. 10).

   „Okazało się, że jego żona jest nieczynnym Świadkiem” (Nasza Służba Królestwa Nr 2, 2001 s. 4).

   „Następne dwa lata byłam nieczynna jako Świadek” (Przebudźcie się! Nr 6, 1994 s. 20).

Nieochrzczeni głosiciele „Świadkami Jehowy”?

   Choć dziś „nieochrzczonych głosicieli” nie nazywa się jeszcze wprost „Świadkami Jehowy”, to jednak pisze się o nich tak, jakby nimi byli:

   „Nadzorcy cieszą się, gdy ktoś nowy chce służyć Bogu. Nie będą się po nim spodziewać głębokiej wiedzy, jaką posiadły osoby ochrzczone i bardziej zaawansowane w poznaniu prawdy, od których wymaga się więcej. (...) Obaj starsi poinformują zainteresowanego, że kto się nadaje do podjęcia służby i uczestniczy w niej, może zdawać sprawozdania z wykonanej pracy, i w kartotece zborowej zostanie dla niego założona »karta sprawozdań głosiciela«. Będzie to potwierdzeniem jego przynależności do teokratycznej organizacji Świadków Jehowy oraz podporządkowania się jej” (Strażnica Nr 6, 1989 s. 17).

   Prócz tego, ci „nieochrzczeni głosiciele” są co roku wliczani do „Najwyższej [i przeciętnej] liczby głosicieli” w „Sprawozdaniu z działalności Świadków Jehowy na całym świecie w roku służbowym...” (patrz np. Strażnica Nr 3, 2006 s. 27). Są więc oni właściwie zaliczani do „Świadków Jehowy”.

[Roszada]

Powody zmiany nazwy

   Dziś Towarzystwo Strażnica podaje, że motywem wprowadzenia określenia „Świadkowie Jehowy” była chęć „odróżnienia się od nominalnego chrześcijaństwa”. Tymczasem kiedyś, gdy wprowadzano tę nazwę podawano, że celem było odróżnienie się od innych grup badaczy Pisma Świętego, z którymi często mylono głosicieli tej organizacji.

Zmiana nazwy dla odróżnienia się od chrześcijaństwa

„W roku 1931 dla odróżnienia się od nominalnego chrześcijaństwa przybrano nazwę Świadkowie Jehowy, opartą na Księdze Izajasza 43:10-12” (Świadkowie Jehowy. Kim są? W co wierzą? 2001 s. 7).

Zmiana nazwy dla odróżnienia się od innych badaczy

   „»NOWE IMIĘ« [rezolucja]
   (...) ponieważ wkrótce po śmierci Ch. T. Russell’a wśród tych, którzy z nim byli połączeni we wspomnianej pracy, nastał rozłam, przyczem część odłączyła się od »Strażnicy« Towarzystwa Biblijnego i Broszur, wzbraniając się odtąd współpracować z rzeczonym Towarzystwem i uznać prawdę, ogłaszaną przez to Towarzystwo w »Strażnicy« i w innych wydawanych niedawno publikacjach, a raczej zwalczała pracę wspomnianego Towarzystwa, polegającą na głoszeniu teraźniejszego poselstwa o Królestwie Bożem we wszystkich częściach organizacji szatańskiej; a wspomniani przeciwnicy połączyli się w różne i liczne grupy, przyjmując nazwy »badaczy Pisma Św.«, »zjednoczonych badaczy Pisma Św.«, »Russellitów, głoszących komentowaną przez pastora Russella prawdę«, »wytrwałych« i inn., wywołujące zamieszanie i nieporozumienia:
   przeto, chcą dać wyraz naszemu prawdziwemu stanowisku i w przekonaniu, że się to dzieje zgodnie z wolą Bożą, wyrażoną w jego Słowie, uchwalamy podać do ogólnej wiadomości:
   że żywimy dla Ch. T. Russell’a z powodu jego dzieła wielką miłość i że z radością przyznajemy, że Pan się nim posługiwał i niezmiernie błogosławił jego pracy; jednakże stosownie do Słowa Bożego nie możemy przystać na to, żeby nas nazywano »Russellitami«; że Towarzystwo Biblijne i Broszur »Strażnica«, Międzynarodowe Stowarzyszenie Badaczy Pisma Św. i Zjednoczenie Kazalnicy Ludowej li tylko są nazwy korporacyi, przyjęte i używane przez nas dla wykonywania naszej pracy w posłuszeństwie względem przykazania Bożego; że jednak żadna z tych nazw nie może nam być słusznie nadana jako korporacji chrześcijan, postępujących śladami naszego Pana i Mistrza, Chrystusa Jezusa; że badamy Pismo Św., że jednak jako korporacja chrześcijan, stanowiących zjednoczenie, odrzucamy przyjęcie nazwy »badaczy Pisma Św.« lub podobne nazwy dla określenia naszego właściwego stanowiska względem Pana; że odrzucamy przyjęcie imienia jakiegoś człowieka lub być nazwani takiem imieniem;
   (...) wobec czego z radością przyjmujemy imię, jakie wyszło z ust Pańskich, mając życzenie, byśmy byli znani i nazwani po następującem imieniu: Świadkowie Jehowy. – Izajasza 43:10-12; 62:2; Objawienie 2:17” (Królestwo nadzieja świata 1931 s. 29-34).

[Roszada]

Manipulacja wersetami Biblii w sprawie zmiany nazwy

   Towarzystwo Strażnica nie tylko nadało w roku 1931 swym głosicielom określenie „Świadkowie Jehowy”, ale i zmieniało fragmenty biblijne, które miały popierać tę operację. Kiedyś bowiem nie tylko tekstem Iz 43:10-12 podpierano nadanie nowej nazwy (do roku 1942 tylko dla pomazańców), ale i fragmentami Iz 62:2 oraz Ap 2:17 i występującymi w nich słowami „nowe imię”. Te określenie zastosowano przede wszystkim w rezolucji „Nowe imię”, nadającej głosicielom nazwę „Świadkowie Jehowy”. Z czasem Towarzystwo Strażnica usunęło z argumentacji te wspomniane teksty (Iz 62:2, Ap 2:17; także Iz 65:15), nawet ze swej rezolucji, którą czasem cytuje.

Teksty Iz 62:2 i Ap 2:17 mówią o zmianie nazwy

(...) wobec czego z radością przyjmujemy imię, jakie wyszło z ust Pańskich, mając życzenie, byśmy byli znani i nazwani po następującem imieniu: Świadkowie Jehowy. – Izajasza 43:10-12; 62:2; Objawienie 2:17” (Królestwo nadzieja świata 1931 s. 34 [fragment rezolucji Nowe imię]).

„To »nowe imię«, które usta Boże mianowały, było i jest: »świadkowie Jehowy« (Izajasza 62:2; 65:15; Objawienie 2:17)” („Prawda was wyswobodzi” 1946 s. 291).

„»(...) wobec czego z radością przyjmujemy imię, które wymieniły usta Pana Boga, i pragniemy być znani pod tym imieniem i nazywani tym imieniem, mianowicie świadkowie Jehowy. – Izaj. 43:10-12; 62:2; Obj. 2:17«.” („Nowe niebiosa i nowa ziemia” 1958 [ang. 1953] s. 242).

   Taki tekst rezolucji przedstawiano, jak widzimy, aż do roku 1958.

Teksty Iz 62:2 i Ap 2:17 nie mówią o zmianie nazwy

   Niedawno Towarzystwo Strażnica, w sprawie nadania głosicielom nowej nazwy, napisało:

„Świadkowie Jehowy
   nazwa: nie jest »nowym imieniem« wspomnianym w Izajasza 62:2 i 65:15 oraz w Objawieniu 2:17” (Skorowidz do publikacji Towarzystwa Strażnica 1986-2000 2003 s. 537).

„Wprawdzie wszystko wskazuje na to, że wyborem nazwy Świadkowie Jehowy kierował sam Jehowa, ale w Strażnicy (z 1 lutego 1944 roku, ss. 42, 43, a także nr 6 z roku 1959, ss. 23, 24) oraz w książce „Nowe niebiosa i nowa ziemia” (ss. 239-245) wyjaśniono później, iż nazwa ta nie jest „nowym imieniem” wspomnianym w Izajasza 62:2 i 65:15 oraz w Objawieniu 2:17, chociaż harmonizuje z nowymi stosunkami, o których jest mowa w obu wersetach z Księgi Izajasza” (Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego 1995 s. 156).

   W roku 1959 Towarzystwo Strażnica rzeczywiście w polskiej publikacji sprostowało swoją naukę i stwierdziło, że tekstów Iz 62:2, Ap 2:17 oraz Iz 65:15, nie należy przytaczać dla uzasadnienia zmiany nazwy. Nie może więc występujące w nich określenie „nowe imię” być argumentem dla nowej nazwy. Dziwne jest jednak to, że sama rezolucja „Nowe imię” w swej nazwie nawiązywała do tych fragmentów z Biblii, bo one zawierają to określenie („nowe imię”). Słów tych zaś brak w tekście Iz 43:10-12, który stosują Świadkowie Jehowy do dziś. W roku 1959 padło takie oto pytanie w Strażnicy, na które udzieliła ona też odpowiedzi:

„Do czego odnosi się »nowe imię« wspomniane w Objawieniu 2:17? Czy chodzi tu o nazwę »świadkowie Jehowy«? A jak ma się rzecz z podobnymi wzmiankami w Izajasza 62:2 i 65:15? (...) Widzimy więc, że te wersety z proroctwa Izajasza nie odnoszą się specjalnie do nazwy »świadkowie Jehowy« (...) Nowe imię wspomniane w Objawieniu 2:17 wydaje się nie odnosić specjalnie do nazwy »świadkowie Jehowy«” (Strażnica Nr 6, 1959 s. 23-24).

   Od tej pory Towarzystwo Strażnica przytaczając tekst rezolucji „Nowe imię” usuwa (!) z niej fragmenty Iz 62:2 i Obj. 2:17 albo wszystkie teksty biblijne:

„»Z radością obieramy i przyjmujemy imię, które wyszło z ust Pana Boga; pragniemy odtąd stać się znani pod nazwą (...) Świadkowie Jehowy« (Izaj. 43:10-12)” (Strażnica Rok C [1979] Nr 13 s. 7).

   „»(...) Z radością więc obieramy i przyjmujemy imię, które Pan Bóg wypowiedział swymi ustami, i pragniemy, by nas znano pod tym imieniem i nazywano nim, a mianowicie: Świadkowie Jehowy (Izaj. 43:10-12)«.” (Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego 1995 s. 156).

„»Pragniemy, by nas znano pod tym imieniem i nazywano nim, a mianowicie: Świadkowie Jehowy«.” (Proroctwo Izajasza światłem dla całej ludzkości 2001 t. II, s. 54).

   „»(...) pragniemy, by nas znano pod tym imieniem i nazywano nim, a mianowicie: Świadkowie Jehowy« (Izajasza 43:10)” (Strażnica Nr 4, 2006 s. 27).

[Roszada]

Lud dla jakiego imienia

   Obecnie Towarzystwo Strażnica uważa się za lud wybrany (Dz 15:14) dla „imienia Jehowy”, choć nie zawsze tak nauczało.

Lud Chrystusowy

   Początkowo Towarzystwo Strażnica nauczało, że jego członkowie są ludem Chrystusowym:

„Apostoł (Dz. Ap. 15:14) mówi, że: głównym celem Ewangelii w obecnym wieku jest »wybrać lud« dla imienia Chrystusowego. – Kościół tryumfujący, który przy Jego wtórem przyjściu będzie z Nim połączony i otrzyma Jego imię” (Boski Plan Wieków 1917 [ang. 1886] s. 110-111).

„Sylo, dziedzic, szukał i znajduje dzieci Abrahamowe według ducha, którzy posiadają usposobienie Abrahamowe wiary i posłuszeństwa, tak z pośród naturalnych jego potomków, jak i z pośród Pogan, – aby z nich wziąć lud imieniowi Swemu (Dzieje Ap. 15:14)” (Nadszedł Czas 1919 [ang. 1889] s. 90).

   „Słowa Jakóba, mianowicie lud dla imienia Jego, były tak wyrażone, by one oznaczały, że ci są ludem dla imienia Jezusowego. Ta gromadka będzie stanowić oblubienicę Chrystusa, a jako oblubienica, będzie nosić imię Oblubieńca” (Strażnica 01.03 1928 s. 70 [ang. 15.01 1928 s. 21]).

   W tym samym czasopiśmie jednak zmieniono tę interpretację obowiązującą do roku 1928:

   „To jednak nie jest prawdziwe znaczenie tych słów wyrażonych w tym tekście. (...) Jakie jest tedy znaczenie tych słów Jakóba? W miarę zbliżania się ku końcowi ery Chrześcijańskiej, większe światło zaczęło być zsyłane na słowo Boże. Wyrażenie Jakóba jest w rzeczywistości proroctwem. A proroctwo może być zrozumiane tylko wtedy, gdy jest w toku wypełnienia się, lub gdy już jest wypełnione. To proroctwo wypełnia się w obecnym czasie i ten tekst staje się o wiele jaśniejszy aniżeli kiedykolwiek przedtem. Teksty Pisma Świętego, które poprzednio były »mglistymi« obecnie są w rzeczywistości światłością. Teksty, które niegdyś były niejasne w zrozumieniu, obecnie są dobrze zrozumiałe. (...) Obecnie Bóg czyni tę sprawę jasną dla swych pomazańców, że On zamierza usprawiedliwić swoje imię w umysłach ludzkich...” (Strażnica 01.03 1928 s. 70 [ang. 15.01 1928 s. 21-22]).

Lud Jehowy

Pod koniec lat dwudziestych XX wieku Towarzystwo Strażnica zaczęło nauczać, że „lud dla imienia” to lud „z imieniem” Jehowa:

„W ten sposób mówi prorok o tych, którzy wybrani są dla imienia Jehowy i opowiadają jego cnoty, objaśniając jego imię. – Dzieje Ap. 15:14...” (Proroctwo 1929 s. 323).

Ciekawe, że w ostatnim cytowanym podręczniku i to na jednej stronie ukazane są jakby dwie różne interpretacje:

„Jest to klasa sługi, którą Pan postanowił nad wieloma sprawami (Mateusza 25:21). Te klasę wybrał Pan jako »lud imieniowi swemu«, a ponieważ są wybrani dla imienia jego, przeto praca ich naturalnie musi być świadectwem dla jego imienia. (...) Klasa wybranych na ziemi, wybrany dla imienia Jehowy lud, stanowi »nogi« Jezusa Chrystusa...” (Proroctwo 1929 s. 200).

Jednak tekst angielski wygląda trochę inaczej, bo występują w nim inne tytuły Boże:

It is this servant class that the Lord makes “ruler over many things”. (Matt. 25:21) It is this class whom the Lord God has taken out as "a people for his name", and since they are taken out for his name their work must of necessity be that of giving testimony to his name. (...) The faithful class on earth, the people taken out for God's name, constitute the "feet" of Jesus Christ... (ang. Proroctwo 1929 s. 192).

„(...) ostatek musiał być zebrany i oczyszczony, aby być świadkami dla imienia Jehowy. Jest napisane, że »Bóg najpierw wejrzał na pogany, aby z nich wziął lud imieniowi swemu« (Dzieje Apost. 15:14)” (Światło 1930 t. I, s. 181).

Później Towarzystwo Strażnica uczyło już wprost, że trzeba mieć w nazwie imię Jehowa:

„Bóg Jehowa wybrał przez Chrystusa Jezusa z narodów »lud dla swego imienia« i nazwał takich ludzi »Świadkami Jehowy«.” (Bezpieczeństwo 1937 s. 57).

W roku 2018 Towarzystwo Strażnica przystosowało nawet fragment Biblii do swych potrzeb:

„Symeon wyczerpująco opowiedział, jak Bóg po raz pierwszy zwrócił uwagę na inne narody, żeby wybrać spośród nich lud, który by nosił Jego imię” (Dz 15:14, Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata 2018).

   Poprzednio tekst ten inaczej oddawano:

   „Symeon wyczerpująco opowiedział, jak to Bóg po raz pierwszy zwrócił uwagę na narody, aby z nich wziąć lud dla swego imienia” (Dz 15:14, Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata 1997).