Rezolucja o wykluczaniu i "okres próbny"

[Roszada]

Rezolucja o wykluczaniu

Ciekawe że jeszcze w roku 1971 r. komunikat o wykluczeniu nazywano „rezolucją”, ale „Zboru nie zaprasza się do głosowania nad tą rezolucją”:

„WYKLUCZENIE ZE SPOŁECZNOŚCI
Gdy kogoś wyklucza się ze społeczności zboru chrześcijańskiego, komitet sądowniczy redaguje rezolucję i przedstawia ją zborowi w celu poinformowania go, że dana osoba została wykluczona za postępowanie niegodne chrześcijanina. Zboru nie zaprasza się do głosowania nad tą rezolucją. Obowiązkiem komitetu jest działać w imieniu całego zboru, ponieważ komitet zbadał całą sprawę. Ci, którzy miłują prawo i sprawiedliwość Jehowy, przyjmą tę decyzję i nie będą szemrać przeciw braciom odpowiedzialnym za załatwienie sprawy (4 Mojż. 16:41-50; Ps. 119:29, 30). Komitet powiadamia o wykluczeniu Towarzystwo, podając; kiedy, z jakiego powodu i na podstawie jakich dowodów podjęto taki krok; list ten powinni podpisać wszyscy członkowie komitetu. Towarzystwo posyła wtedy do zboru kartę wykluczenia, którą się przechowuje w aktach zboru. Jeżeli osoba wyłączona uważa, że komitet postąpił niesłusznie, to oczywiście może się odwołać do Towarzystwa, ale kopię swego listu powinna przesłać do komitetu zboru, który dokonał wykluczenia” („Słowo Twoje jest pochodnią dla nóg moich” 1971 [ang. 1967] s. 117).

[Roszada]

Rezolucja o przywróceniu

"Gdy komitet dochodzi do wniosku, że Pismo święte upoważnia go do ponownego przyjęcia kogoś, wtedy redaguje odpowiednią rezolucję, którą się odczytuje w zborze w celu powiadomienia wszystkich, że ta osoba została ponownie przyjęta. Zawiadamia się o tym również Towarzystwo, zwracając kartę wykluczenia ze społeczności z podaniem daty ponownego przyjęcia i podpisem sługi zboru. Wykluczonego do niedawna ze społeczności można wtedy przyjąć z powrotem do zboru jako brata (2 Kor. 2:6-8). Jednakże w celu dodatkowego sprawdzenia, czy on zasługuje na to, żeby znowu być członkiem zboru, oraz w celu dania mu sposobności okrzepnięcia duchowego komitet wyznacza mu okres próbny, zwykle co najmniej na jeden rok, ustalając rozsądne ograniczenia dotyczące jego postępowania. W tym czasie może swobodnie brać udział we wszystkich gałęziach służby polowej oraz dawać odpowiedzi na zebraniach, jeżeli prowadzący udzieli mu głosu. Dopóki trwa okres próbny, nie może jednak wystąpić na mównicy na żadnym zebraniu, chyba że wygłasza przemówienie ćwiczebne. Nie będzie też proszony o reprezentowanie zboru w modlitwie. O zakończeniu okresu próbnego powiadamia się go, natomiast nie podaje się tego do wiadomości zboru" („Słowo Twoje jest pochodnią dla nóg moich” 1971 [ang. 1967] s. 119).

[Roszada]

Zastanawiam się. kiedy przestali bawić się w jakieś "okresy próbne"?

W 1975 pisali o tym nadal, ale jakoś dziwnie, tak jakby wycofywali się z tego:

*** km 6/75 s. 11 Skrzynka pytań ***
Czy skruszonemu grzesznikowi „wyznacza się” względnie czy „nakłada się” na niego strofowanie publiczne lub prywatne, jak gdyby mu się wyznaczało okres próbny?
Nie. Strofowanie jest wyrazem potępienia ze strony zboru dla poważnego wykroczenia, które ochrzczonego członka zboru mogłoby doprowadzić do wykluczenia ze społeczności, gdyby nie okazał skruchy (1 Tym. 5:20; Tyt. 1:10-13). Strofowanie kończy się na jednorazowym udzieleniu nagany. Dla danej osoby nie zaczyna się w ten sposób jakiś okres karcenia, nie jest więc szereg razy korygowana, jak gdyby była na „okresie próbnym”.

W każdym razie w książce Zorganizowani... z 1985 (ang. 1983) nie pojawia się informacja o jakimś okresie próbnym.
Wcześniej w Uważajcie na samych siebie i na całe stado... z lat 1977-1981, też nie ma nic o okresie próbnym

[Roszada]

Wprowadzenie obu "okresów próbnych", jako sankcji, motywowano ‘świeckim zwyczajem’.
Skąd ta tradycja się wzięła? Ano z więziennictwa:

   „Następujący przykład posłuży do zobrazowania tego. Pewien członek społeczeństwa ludzkiego przestępuje prawo. Uznaje się go za winnego i dostaje się do więzienia. Został wykluczony ze społeczeństwa; trzymanie w więzieniu i wykluczenie ze społeczeństwa nie jest poddawaniem próbie. Jednak po zwolnieniu i powrocie do życia społecznego może mu być wyznaczony okres próbny, w którym musi żyć pod pewnymi ograniczeniami i regularnie zgłaszać się u odpowiedniego urzędnika. Może się też zdarzyć, że chociaż uznano go za winnego, to jednak nie dostał się do więzienia, ale wykonanie kary zostało zawieszone, wyznaczono mu okres próbny i nie został wykluczony z życia społecznego. Podobnie może się przedstawiać sprawa ze zborem chrześcijańskim” (Strażnica Nr 11, 1957 s. 23 [ang. 01.09 1954 s. 543]).

[Roszada]

Oni widzę sporo biorą z więziennictwa.

"Sądowniczy", to już szczyt.

Często pisano o „komitecie sądowniczym”, a wcześniej o „komplecie sędziowskim” (poniżej), „komitecie prawnym zboru” – 4 razy (Strażnica Nr 4, 1964 s. 10), „zborowym komitecie osądzającym” (Strażnica Nr 9, 1965 s. 12) czy „komitecie rozsądzającym w zborze” (Strażnica Nr 14, 1965 s. 4; Strażnica Nr 6, 1967 s. 6; Strażnica Nr 8, 1967 s. 10):

   „Niekiedy komitet musi działać w charakterze kompletu sędziowskiego w celu załatwienia zaistniałych trudności bądź też zachowania zboru w stanie czystym...” („Słowo Twoje jest pochodnią dla nóg moich” 1971 [ang. 1967] s. 97).

CK przestrzega starszych zboru, by nie upodabniali się do policjantów lub prokuratorów, co widocznie czasem ma miejsce:

„W jaki sposób starszy powinien podejść do kogoś, kto obrał złą drogę? Jeżeli przyjmie wyniosłą postawę, taką jak policjant w stosunku do przestępcy lub prokurator przesłuchujący podejrzanego, wywoła z pewnością niekorzystną reakcję” (Strażnica Rok XCVIII [1977] Nr 6 s. 4).

[Roszada]

Starszy jako sędzia, prokurator i policjant to mało.

Inkwizytor:

„Kiedy starsi pełnią w zborze funkcje sędziów, usilnie starają się naśladować rozsądek cechujący Jezusa. Nie chcą, by owce bały się ich niczym jakichś inkwizytorów” (Strażnica Nr 15, 1994 s. 16).