Jako prezes ‘przemilczany’ w historii Towarzystwa Strażnica

   Dziwny jest fakt, że historyczne opracowanie wydane przez Towarzystwo Strażnica w roku 1993 (ang.) pt. „Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego” nie wspomina ani jednym słowem, że prezesem został wybrany 30 grudnia 1992 roku M. Henschel.
   Tym bardziej to dziwne, że Towarzystwo Strażnica zdążyło w tej książce poinformować, że 22 grudnia zmarł F. Franz, którego Henschel zastąpił:

   „Umarł 22 grudnia 1992 roku, mając 99 lat” („Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego” 1995 [ang. 1993] s. 111).

   Czyżby te kilka dni, między śmiercią prezesa a wyborem następcy zaważyły, że nie uporano się z zamieszczeniem informacji o tym, że Henschel został prezesem?
   Mało tego, polska edycja tej książki wydana została w roku 1995, a więc było wystarczająco dużo czasu by zamieścić w niej jakiś komunikat.

Jako odżegnujący się od ‘wywrotowych’ akcji

   W liście do premiera Singapuru, zamieszczonym w jednej z publikacji, M. Henschel o Świadkach Jehowy między innymi napisał:

   „Nigdy nie biorą udziału w żadnej działalności wywrotowej...” (Strażnica Nr 19, 1995 s. 30).

   Wydaje się, że M. Henschel nie powinien zaklinać się, że Świadkowie Jehowy „nigdy” nie brali udziału w jakichś akcjach ‘wywrotowych’, które siały niepokój. Oto tylko jeden przykład z roku 1938 dotyczący N. Knorra, któremu on później ‘sekretarzował’, a może też i brał sam udział w tej 1000 osobowej ‘imprezie’ osobiście:

   „Przed pierwszym takim marszem informacyjnym brat Rutherford poprosił mnie do siebie. Omawialiśmy sprawy związane z kongresem, ale kreślił coś na kartce, jak to miał zwyczaj niekiedy robić. Potem wydarł ją z notatnika, podał mi i zapytał: ‘Co o tym sądzisz?’ Było tam napisane: ‘RELIGIA TO PUŁAPKA I OSZUSTWO’. ‘Bardzo ostre’ – odparłem. ‘Chciałem żeby to brzmiało mocno’ – powiedział. Następnie polecił, by plakaty z tym hasłem były gotowe przed naszym pierwszym kongresowym pochodem informacyjnym, planowanym na środę wieczór. Tegoż dnia razem z Nathanem Knorrem poprowadziliśmy grupę około tysiąca braci 10-kilometrową trasą przez centrum Londynu. Nazajutrz rano brat Rutherford wezwał mnie do swego biura, by złożyć mu sprawozdanie. ‘Wielu brało nas za ateistów i komunistów i obrzucało obelgami’, powiedziałem” (Strażnica Rok CIX [1988] Nr 12 s. 22).

   Takich akcji jak ta, w dawnych latach Świadkowie Jehowy organizowali wiele. Wystarczy poczytać w ich publikacjach wspomnienia uczestników.

Jako sceptyk wobec nauki o „pokoleniu roku 1914”?

   Jeśli M. Henschel był tak sceptyczny co do nauki o „pokoleniu roku 1914”, jak N. Knorr w stosunku do roku 1914 i innych dat, u którego on ‘terminował’ jako sekretarz, to nie można się dziwić, że w roku 1995 wraz z Ciałem Kierowniczym odrzucił tę wykładnię. Właśnie Strażnica Nr 21, 1995, w której na stronie 2 wymieniony jest Henschel jako prezes, wycofała naukę o „pokoleniu roku 1914”.
   Czy tego sceptycyzmu odnośnie dat ‘nauczył się’ Henschel od Knorra?

A co Knorr mówił o roku 1914?

   R. Franz, były członek Ciała Kierowniczego Świadków Jehowy w latach 1971-1980, który brał udział w posiedzeniach tego gremium tak wspomina jedną z wypowiedzi N. Knorra:

   „Godnym uwagi przykładem niech będzie posiedzenie z 19 lutego 1975 roku. Ciało Kierownicze słuchało wtedy nagrania przemówienia Freda Franza na temat roku 1975. Wywiązała się potem dyskusja na temat niepewności proroctw czasowych. Nathan Knorr, wówczas prezes, zabrał głos i powiedział:
   ‘Jest coś, co wiem: wiem na pewno, że Jehowa jest Bogiem, że Jezus Chrystus jest Jego Synem, że oddał on swoje życie jako okup za nas, i że jest zmartwychwstanie. Co do innych spraw nie jestem tak pewny. Rok 1914 – nie wiem. Mówiliśmy o 1914 roku przez długi czas. Być może mamy rację, mam nadzieje, że ją mamy’.
   W czasie tego spotkania dyskutowaną datą był przede wszystkim rok 1975. Było zatem zaskoczeniem, że o wiele bardziej fundamentalna data, 1914 rok, została wspomniana w takim kontekście” („Kryzys Sumienia” R. Franz, 2006 s. 302).

Jako jedyny prezes rezygnujący ze stanowiska

   Pierwszym, który zrezygnował z ‘wysokiego’ stanowiska w zarządzie Towarzystwa Strażnica, był wiceprezes Hayden C. Covington (ur. 1911, zm. 1978), który funkcję tę pełnił w latach 1942-1945 (w zarządzie od roku 1940; w organizacji od 1934; prawnik Towarzystwa Strażnica po J. Rutherfordzie).
   Towarzystwo Strażnica tak relacjonuje tę rezygnację:

   „We wrześniu 1945 roku brat Covington uprzejmie zrezygnował z pełnienia funkcji wiceprezesa Pensylwańskiego Towarzystwa Biblijnego i Traktatowego – Strażnica, wyjaśniając, iż chciałby uwzględnić panujące wówczas zrozumienie, że zgodnie z wolą Jehowy wszyscy członkowie zarządu i prezydium powinni być chrześcijanami namaszczonymi duchem, gdy tymczasem on zaliczał siebie do ‘drugich owiec’. Dnia 1 października wybrano na członka zarządu Lymana A. Swingle’a, a 5 października wiceprezesem został Frederick W. Franz” („Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego” 1995 s. 91).

   Prawdziwy przełom w Towarzystwie Strażnica nastąpił w październiku 2000 roku.
   Strażnica Nr 2, 2001 s. 31 podaje, że 7 października 2000 roku „pewni członkowie Ciała Kierowniczego Świadków Jehowy dobrowolnie zrezygnowali z funkcji członków zarządu i prezydiów wszystkich korporacji” Towarzystwa Strażnica.
   Ta enigmatyczna informacja dotyczyła też prezesa Henschela.

   „Na ich miejsce wybrano godnych zaufania braci z klasy drugich owiec” (jw. s. 31).

   Tym samym obniżyła się ważność osoby prezesa i członków zarządu Strażnicy, którzy pochodzą z klasy ziemskiej i są mało znaczącymi działaczami w stosunku do faktycznie sprawujących władzę członków Ciała Kierowniczego z klasy niebiańskiej (patrz też Strażnica Nr 8, 2001 s. 29).
   Ciekawe, że w Strażnicy nie podano nawet nazwiska nowego prezesa, którym został Don Adams (ur. ok. 1925). To też świadczy zapewne o jego randze, choć stał się prezesem korporacji pensylwańskiej tzn. ogólnoświatowej.
   Ponieważ Henschel dzierżył wcześniej dwie funkcje prezesa (pensylwański i nowojorski), więc drugi ‘fotel’ otrzymał Max Larson (ur. 1915, zm. 2011), który od roku 1977 był wiceprezesem właśnie w nowojorskim Towarzystwie Strażnica (w USA do roku 2000 istniały też trzy inne korporacje, którymi zarządzał prezes Towarzystwa Strażnica: Watchtower (...) of New Jersey [od 1955], Watchtower (...) of Florida [od 1986], Valley Farms Corporation [od 1987]; istniała też korporacja brytyjska, którą on zarządzał: International Bible Students Association; one wszystkie mają dziś osobnych prezesów). Nazwisko Larson, oraz jego funkcja, widnieje dziś w stopce redakcyjnej angielskiej Strażnicy na stronie 2 (do lutego 2012 r., choć zmarł 24 września 2011 r.).

   Henschel po rezygnacji z tytułu prezesa zarządów wszystkich korporacji Towarzystwa Strażnica stracił na prestiżu. Stał się bowiem tylko jednym z członków Ciała Kierowniczego. Odtąd miał tylko jeden ‘zwykły’ głos podczas obrad tego gremium, w którym było wtedy 13 osób. A przypomnijmy jak było wcześniej:

   „Przez wiele lat prezes korporacji pensylwańskiej był zarazem najważniejszym członkiem Ciała Kierowniczego. Teraz miało się to zmienić” (Strażnica Nr 2, 2001 s. 29).