Teraz nie zalezy mi na żadnej religii, chcę odpocząć. Nie chodzę na zebrania, nie uczestniczę w głoszeniu, nie rozmawiam ze Świadkami Jehowy. Jest taki teledysk "This land is mine" https://www.youtube.com/watch?v=-evIyrrjTTY i z tym mi się kojarzą ogólnie religie. A co do mamy - już jak postawiłam na swoim i wyszłam za mąż za człowieka, którego ja sama wybrałam - powiedziała mi "nie tak cię wychowałam". Nawet nie była na moim ślubie chociaż był tylko cywilny. Był to wyraz jej buntu, niezadowolenia. Mój brat i ja wyprowadziliśmy się z domu, bo każde z nas ułożyło sobie życie po swojemu. Ona jest sama, wiem, że rozpacza. Rozpacza z tego powodu, że zginiemy w armagedonie, wiem, że cierpi bardzo, wiem, że ma koszmary z tego powodu. Jak sobie jeszcze pomyslę, że miałaby pożegnać się ze mną na zawsze z powodu mojego odstępstwa i nie odzywać się do mnie w ogóle - serce mi się kraje. Czuję się tak jakbym robiła jej wielką krzywdę. Namęczyła się wychowując nas sama a mysmy się zbuńczuczyli i rozbisurmanili - ja i mój brat. Tyle, że z bratem jest inaczej ciut, bo on ochrzczony nie był.

Gipiuro gdy wychowujesz dziecko   to często dopadają cię troski jak ten mój syn ,moja córka poradzi sobie w dorosłym życiu,czy będzie szczęśliwe.Nawet jak cię wkurza nieprzeciętnie bo ci odpyskuje zlekceważy to i tak dalej go kochasz bo to twoje dziecko gdy mu się źle dzieje cierpisz,gdy się powodzi rozpiera cię duma.Choć nie zawsze wybiera drogi które się tobie podobają,ale wiesz że to jego życie i jego wybór,my jesteśmy by było im trochę łatwiej.Natomiast próba zadowolenia rodziców przez dzieci jest chora i często wpędza w poczucie winy a to recepta na nieszczęśliwe życie.                                                                                        Agnesja to było polecenie Jezusa a nie opis chrztu.

Jaka sama, jaka sama?

Z czyjego wyboru jest sama?
Jeśli będzie potrzebować pomocy, przypomni sobie, że ma dzieci, bo na "drogich braci" raczej ciężko liczyć w takich sytuacjach.
Gipiura, wygląda na to, że Ty też boisz się zostać sama...

Witaj widze, ze wiele osób cię tutaj wspiera ja tylko dodam, że moja historia w wielu aspektach jest podobna i też jestem nieczynnym świadkiem Jehowy. Chciałam się tylko tak z ciekawości zapytać, bo wspomniałaś, że był komitecik u Ciebie gdy poślubiłaś "światusa" . A więc za samo poślubienie kogoś kto nie jest ŚJ jest komitecik? Pozdrawiam ;*

@Gipiura, jeśli zdasz sobie sprawę z tego, że większość rodziców to ofiary agresorów (też rodziców) to sami zaprogramują swoje dzieci jako ofiary, które mają czcić swoich oprawców rodziców. Taki rodzic musi uszkodzić poczucie wartości i niezależności dziecka, które nie jest w stanie wyrosnąć na kochającego siebie dorosłego. Jak czytam twoje wypowiedzi to widzę tylko obraz matki, której kurczowo trzymasz się jak mała przestraszona dziewczynka. Nie oszukujmy się... Większość z nas tak ma, a i ja natrudziłem się, żeby odciąć się od tych manipulacyjnych sznureczków rodzinki.
Zdrowy rodzic wydał Cię na świat żebyś żyłą i cieszyła się życiem. Toksyczny rodzic wprogramuje Ci zamianę ról i to ty będziesz niańczyć wiecznie zranioną matkę i jej nieuleczone wewnętrzne dziecko. To syzyfowa praca napędzana przez wewnętrznego sabotażystę.
W połączeniu z procedurami, miernikami i warunkową miłością JW mamy niesamowicie silne schematy, sznurki pociągania za emocje i poczucie winy. Powiedzmy sobie otwarcie... Matka kocha organizację, a ty boisz się dokonać decyzje jakie może podjąć jedynie osoba dorosła. Żebranie o miłość i tak nie da Ci matczynej miłości jakiej nie dostało twoje wewnętrzne dziecko. Lepiej zrobisz jak sama zaopiekujesz się sobą. Nie jesteś głupia skoro robisz doktorat, ale twoje ego jest nadal jest nieumocnione. Umocnij je, a przestaniesz liczyć na coś czego i tak nie dostałaś i nie dostaniesz. Prawda jest bolesna, ale od "matki organizacji" i własnej matki tego nie usłyszysz. Jesteś obywatelem świata, a nie niańką matki.
Ciężki kawałek chleba, ale każdy musi zjeść tę żabę. Jeśli nie to będzie wiecznie chodził skwaszony zgagą. Zawsze powtarzam, że lepiej się zwymiotować i zacząć jeść od nowa niż na siłę trawić coś toksycznego.
Generalnie mam podejście takie jak @Tazła, chwalę sobie ostre cięcia. Na początku człowiek ściska pośladki i się miota, ale potem przychodzi ozdrowienie sytuacji. 

Bożydar ogólnie się z Tobą zgodzę, ale trzeba wybrać odpowiedni dla siebie moment. Trzeba być już bardzo samoświadomym aby dokonać tego aktu odcięcia się od toksycznego rodzica.
Jeśli zbyt słabi odetniemy się i rodzic na ten przykład w międzyczasie opuści nasz padół łez (nie mówiąc już o tym, że z tej słabości sam zdecyduje się na taki krok), to istnieje spora szansa (wg mnie granicząca z pewnością), że do końca życia będziemy się obwiniać, że to przez nas, że nie musieliśmy tak bardzo dręczyć rodzica, że może trzeba było to jakoś wytrzymać i nie kombinować. To w efekcie może doprowadzić do tragicznego rozstroju naszego zdrowia psychicznego i zniszczenia własnego życia.

Podałeś przykład wymiotowania to ja podam przykład raka płuc. W pewnym stadium, w trakcie leczenia, palacz nawet gdyby chciał to nie może rzucić palenia, ponieważ mogłoby to pogorszyć sytuację i w efekcie przyspieszyć zgon.

Jeśli relacje ludzkie można byłoby przyrównać do matematyki to nie byłoby to proste równanie 2+2=4 ale raczej równianie z wieloma niewiadomymi, które rozwiązać można tylko dokonując wielu mniejszych przekształceń. Zatem w przypadkach z tym związanych nie ma prostych rozwiązań.