Ciekawa rzecz, że w dziedzinie religii panuje kompletny chaos, podobnie zresztą jak w światowej polityce i gospodarce, a tymczasem jest dziedzina, która ma się świetnie i nieustannie się rozwija. Mam na myśli rozwój nauki i techniki. To prawda, że nieodpowiedzialni ludzie potrafią wszystko wykorzystać przeciwko drugiemu człowiekowi, ale winą za to należy obciążyć wyłącznie ich, a nie fizyków, chemików, matematyków, czy innych naukowców dokonujących odkryć i wynalazków. Powstaje więc pytanie: Dlaczego nauka dynamicznie się rozwija, a religia wprost przeciwnie?   

Gdy się nie uporządkowałon własnego życia poznawczego to wokół osoby również chaos panować będzie.

Myślę, że już można zamknąć ten wątek stwierdzeniem, że każda sfera działalności człowieka powinna być oparta na rzetelnej wiedzy, logice i zdrowym rozsądku.

Nie masz racji, ponieważ są sfery ludzkiego życia,  w których wiedzą "rzetelna " nie istnieje,  a jednak intelekt poznaje. Podobnie jest z etapami życiowym człowieka, kiedy to zawsze czyni wszytko na wiarę. 

Nie eiem czy wiesz Nemo ale swoje dzielo Kopernik zadedykowal papiezowi .
Poza tym tresc dziela nie miala wplywu na czas wydania ani tez nie byla heretycka ani tym batdziej Kopernikowi za to stos nie grozil.Galileusz zas naraxil sie nie tym ze zajmowal sie nauka czy ze cos tam wymyslil tylko tym ze zacza wplatac w to wsxystko jakies mętne teorie filozoficzne .

Z punktu widzenia nauki, heliocentryzm jest słusznym, co maja potwierdzać obserwacje astronomiczne.

Jednak trzeba pamiętać o tym, że istotą rzeczywistości jest Miłość, ta zaś ustanowiła człowieka beneficjentem wszelkich dóbr, ponad które on transcenduje. Człowiek więc ma status istoty organizującej materię, która sama z siebie nie może być rzeczywistością, jako że rzeczywistością ostateczną nigdy nie jest byt stworzony, a tym bardziej byt pasywny, jakim materia niewątpliwie jest.

Istota więc postawy wyrokowania Świętego Oficjum w sprawie Galileusza, czy też  - tym bardziej -w sprawie Kopernika , leży nie w złej woli Kościoła, lecz w spojrzeniu teologicznym na sprawę, uwarunkowanym kulturowo, to  znaczy : monolityczną kulturą teocentryczną. Oczywiście, tutaj trzeba spojrzeć na błąd Kościoła odnoszący się do pomieszania spojrzeń metodologicznych na sprawę, ale to widzimy tylko my - we współczesnym (historycznym) spojrzeniu na tamten system oraz Galileusz i Kopernik (znacznie wyprzedzający swe czasy w naukowym aspekcie).

Błąd Kościoła był niezamierzony, ponieważ niegdyś oficjalnie nie istniała jakaś naukowość w sensie formalnym, lecz tzw. filozofia naturalna, który stanowiła monolit poznawczy.

Abyśmy przybliżyli się choć do sprawiedliwości w ocenie tamtejszego sporu, musimy więc wspomnieć o tym, że o ile Kościół popadł w błąd pomieszania metodologii poznawczej w astronomii, tak Kopernik dla przykładu popadł w błąd pomieszania naukowego astronomii z astrologią, która była oficjalnym przedmiotem naukowym na uniwersytetach całej Europy.

Dostrzegamy więc, że błąd u obu stron widzimy jedynie z oddalenia historycznego, nie zaś dlatego, że jakoby przewyższamy intelektualnie obie strony, które miały po trochu racji.

Gdy spojrzeć od strony kreacjonistycznej, wówczas należy się zastanowić, kto jest oczkiem w głowie Boga: kosmos, czy tez człowiek i poddana mu ziemia ?

Mówi o tym psalm 8, do którego czytania serdecznie zachęcam.

Pozdrawiam w Chrystusie.

Kolejny ewangelizator, do tego spamujący...

Ta sekcja forum nazywa się "Dyskusje doktrynalne" więc jak najbardziej takie treści tutaj pasują. Ci, którzy nie chcą być "indoktrynowani" mogą tu po prostu nie zaglądać .

Według mnie cały proces myślowy, pamięć itd. to impulsy elektryczne w biokomputerze nazywanym także niekiedy mózgiem.
Nie widzę sensu w dorabianiu do tego jakiejś większej ideologii, teorii o duszy itp.
Człowiek jako zwierzę (tudzież całe jego otoczenie, zarówno lokalne, jak to dalsze) i bez takich rzeczy jest wystarczająco złożonym i fascynującym nośnikiem genów (czy jak kto woli - istotą).

Proszę mi nie pisać o "oczywistych nonsensach", "ciasnocie" i o tym, o czym "winienem pamiętać", bo mogę zacząć się odgryzać w podobny sposób.

moje trzy grosze:
Nauka jest ucieleśnieniem racjonalności ludzkiej. Dlatego zasadniczym pytaniem, które de facto kryje się u podstaw debaty pomiędzy nauką a religią, jest pytanie, czy można racjonalnie wierzyć w Boga.
Kluczową sprawą dla pogodzenia nauki i wiary jest spostrzeżenie, że tak naprawdę domniemany konflikt między nimi jest konfliktem intuicji i wyobrażeń stowarzyszonych odpowiednio z teoriami naukowymi i koncepcjami teologicznymi.
Chrześcijanin nie musi, a nawet nie może— rozumieć wszystkich posunięć Boga, ale całkowita niepojętość tak ważnej sprawy byłaby niewątpliwie dyskomfortem intelektualnym.
Tego nigdy nie dowiemy się na pewno — na tym świecie. 
Prawdziwa nauka i religia nie były nigdy i nie są w konflikcie — bo nie mogą być. Największe umysły nowożytnej nauki bynajmniej nie dostrzegały sprzeczności między prowadzonymi przez siebie badaniami a wyznawaną wiarą.