Zanim od 1950 r. ŚJ zaczęli korzystać z tych znanych krytycznych opracowań NT, to używali Diaglotta:
*** si s. 318 ak. 21 ***
W późniejszych latach znawcy greki opracowywali coraz bardziej oczyszczone teksty. Znakomite rezultaty osiągnął J. J. Griesbach, który skorzystał z setek manuskryptów greckich dostępnych pod koniec XVIII wieku. Najlepsze wydanie całego greckiego tekstu Griesbacha ukazało się w latach 1796-1806. Jego tekst był podstawą angielskiego przekładu Sharpe’a z roku 1840 i został opublikowany w tłumaczeniu The Emphatic Diaglott, które po raz pierwszy ukazało się w roku 1864.
*** it-2 s. 597 ak. 1 Rękopisy biblijne ***
W czasach nam bliższych godne uwagi było krytyczne wydanie tekstu greckiego opracowane przez J. J. Griesbacha, który skorzystał z materiałów zgromadzonych przez innych badaczy, a prócz tego sięgał do cytatów biblijnych u pisarzy wczesnochrześcijańskich, m.in. Orygenesa. Studiował też warianty w różnych przekładach, takich jak ormiański, gocki i filokseński. Dostępne rękopisy podzielił na trzy rodziny, inaczej recenzje: bizantyjską, zachodnią oraz aleksandryjską, której dawał pierwszeństwo. Swoje krytyczne opracowania wydał w latach 1774-1806, przy czym najważniejsza edycja całego greckiego tekstu Griesbacha ukazała się w latach 1796-1806. Oparł się na nim Samuel Sharpe w swym przekładzie na angielski z r. 1840, a w r. 1864 Benjamin Wilson opublikował go jako tekst grecki w międzywierszowym tłumaczeniu The Emphatic Diaglott.
Wydawali go sami jeszcze niedawno:
*** kr rozdz. 8 s. 84 ***
Na przykład w roku 1926 na własnych maszynach wydrukowaliśmy The Emphatic Diaglott, przekład Chrześcijańskich Pism Greckich dokonany przez Benjamina Wilsona
*** rs s. 6 ***
The Emphatic Diaglott, Benjamin Wilson, 1864, przedruk 1942
