Wprawdzie ostatni pobór do armii był w 2008 roku, ale na pewno znacie wiele historii SJ, którzy nagle stali się "gorliwi", by uniknąć pójścia w kamasze. Zapraszam do dzielenia się wspomnieniami.
W moim zborze był taki ochrzczony delikwent, który mieszkał z matką i czasem z nią przychodził na zebrania, ale bez entuzjazmu. Jednak kwalifikacja wojskowa zbliżała się nieuchronnie. Chłopak był okazem zdrowia, więc nie mógł liczyć na kat. D. Za to nagle zanotował potężny wzrost aktywności duchowej, podejmując służbę pionierską. Gdzie tu jest haczyk ?
Ano tu, że dorastający młodzieniec, który zakończył edukację na szkole zasadniczej i nie pracuje, musi skądś brać kasę na swoje wydatki. Więc świeżo upieczony pionier był od dawna znany "z widzenia" mieszkańcom dzielnicy, w nieco mniej chwalebnym charakterze. Z dwukołowym wózkiem penetrował okoliczne śmietniki w poszukiwaniu surowców wtórnych i rozmaitych przedmiotów, które można spieniężyć na targu.
Miejscowe "światusy" musieli mieć niezłe deja vu, kiedy do południa pukał do ich mieszkań z Biblią w ręku, a wieczorami opróżniał ich śmietniki. Ktoś go w końcu nawet zapytał, dlaczego Twoi bracia Ci nie pomogą, żebyś nie grzebał w dziadostwie. Ale on na śmieciarstwie całkiem nieźle zarabiał i stało się to jego stylem życia. Do dziś można go spotkać na "rejonie", choć od lat ma stałą pracę. Pionierem już nie jest. Założonego celu nie osiągnął, teokracja nie uchroniła go przed armią. Jego nietypowe hobby było solą w oku grona starszych, a że chłopak miał słabą wolę i lubił sobie po zebraniu wypić piwko na murku przed blokiem...raz, dwa go zauważyli i pozamiatane. Od biegania po poligonie uchronił go jednak rząd Donalda Tuska.

 U nas w zborze była matka z dwoma synami, jeden poszedł do wojska, a młodszy bardziej smykowaty jak słyszał o tym co się w armii dzieje z młodymi zapragnął zostać świadkiem jak mamusia.
Też nagły przypływ wiary doprowadził go do symbolu, a później zamiast w kamasze na szmatę do szpitala.
Tam trafił na oddziałową która znała świadków nie z tej oficjalnej strony. Najpierw pokazała chłopakowi ( każąc  mu robić) ciemną stronę pracy w szpitalu, a później gdy go znalazła płaczącego w kącie nawtykała mu się.
Jak młody zdrowy człowiek może tak postępować, być takim tchórzem, a do tego ta obłuda z religią.

Po miesiącu dał sobie spokój, poszedł do wojska, został wykluczony, a komitet poszedł w mundurze.
Dziś jest oficerem WP i bardzo często wspomina ową kobietę dzięki której wyszedł na ludzi.

Takie wspomnienie moje z zastępczej służby wojskowej.

 Był to okres junty Jaruzelskiego. Nie wiem czemu również w tym czasie Towarzystwo sprzeciwiało się służbie zastępczej w szpitalu.

W tym samym czasie służył ze mną jeden ŚJ (wykluczyli go za przyjęcie tej służby, bo nie chciał pójść do więzienia za jej odmowę) oraz jeden chrześcijanin sobotni, który w WKU powiedział, że odmawia służby wojskowej, ale chętnie przyjmie służbę zastępczą i umożliwili mu ją, choć miał kategorię A.

Ten ŚJ został po odbyciu służby i rocznym okresie 'napiętnowania' przyjęty do zboru. W trakcie służby starsi go odwiedzali w domu i namawiali do porzucenia tej służby. To by się wiązało z pójściem do więzienia. A on pracował normalnie jako salowy na okulistyce i nie miał przez 2 lata żadnego szkolenia wojskowego. Po 2 latach napisali mu w dowodzie i książeczce wojskowej: służba rozpoczęta i służba zakończona i daty.

Co ciekawe, ten chrześcijanin sobotni miał na nazwisko Major, co się bardzo spodobało wojskowym w WKU. :-D

Nie wiem czemu również w tym czasie Towarzystwo sprzeciwiało się służbie zastępczej w szpitalu.

Raymond Franz w Kryzysie Sumienia bardzo ciekawie opisuje, przytaczając konkretne listy, jak wielu podobnie "nie wiedzących" rekrutowało się z samych ŚJ, w tym nawet "szych" z poszczególnych Biur Oddziałów.
Jednak pomimo większości w CK opowiadającej się za reformami, przez wiele lat brakowało potrzebnej w tym przypadku większości 2/3. Większość tę udało się uzyskać dopiero w 1996 r. Wreszcie w Strażnicy z 1 maja 1996 r. mogło zaświecić światło - wtedy chyba jeszcze "nowe", a nie tak jak dziś "jaśniejsze" Po ok. 50 latach, Bóg uznał cywilną służbę zastępczą jednak za dozwoloną.

Natomiast 3 lata później, w strażnicowym artykule do studium ci, którzy z ww. powodów odsiedzieli swoje, dowiedzieli się, że "nie cierpieli niepotrzebnie", bo w pierdlu wylądowali ze względu na WŁASNE sumienie, w związku z czym absolutnie nie mają poczucia, że zostali zrobieni w ch. Przeciwnie, szczerze się cieszą.

*** w98 15.8 s. 17 ak. 6-7 Umacniajmy zaufanie do prawości Boga ***
W przeszłości niektórzy Świadkowie cierpieli z powodu odmowy udziału w jakiejś działalności, na którą obecnie sumienie by im pozwoliło. Na przykład przed laty brat mógł powziąć taką decyzję w związku z jakimś rodzajem służby cywilnej. Dziś może uważać, że odbycie jej nie pogwałciłoby jego chrześcijańskiej neutralności wobec tego systemu rzeczy.
7 Czy Jehowa okazał się nieprawy, pozwalając mu cierpieć za odmowę służby, której teraz mógłby się podjąć bez przykrych konsekwencji? Większość osób mających za sobą tego rodzaju przeżycie wcale tak nie myśli. Cieszą się raczej, że mogły wyraźnie publicznie dowieść, iż zajmują zdecydowane stanowisko w kwestii spornej co do zwierzchnictwa nad wszechświatem (porównaj Hioba 27:5). Dlaczego ktoś miałby żałować, że śmiało obstając po stronie Jehowy, pokierował się swym sumieniem?  (pogrubienie moje)

 

Raymond Franz w Kryzysie Sumienia bardzo ciekawie opisuje, przytaczając konkretne listy, jak wielu podobnie "nie wiedzących" rekrutowało się z samych ŚJ, w tym nawet "szych" z poszczególnych Biur Oddziałów.
Jednak pomimo większości w CK opowiadającej się za reformami, przez wiele lat brakowało potrzebnej w tym przypadku większości 2/3. Większość tę udało się uzyskać dopiero w 1996 r. Wreszcie w Strażnicy z 1 maja 1996 r. mogło zaświecić światło - wtedy chyba jeszcze "nowe", a nie tak jak dziś "jaśniejsze" Po ok. 50 latach, Bóg uznał cywilną służbę zastępczą jednak za dozwoloną.

Natomiast 3 lata później, w strażnicowym artykule do studium ci, którzy z ww. powodów odsiedzieli swoje, dowiedzieli się, że "nie cierpieli niepotrzebnie", bo w pierdlu wylądowali ze względu na WŁASNE sumienie, w związku z czym absolutnie nie mają poczucia, że zostali zrobieni w ch. Przeciwnie, szczerze się cieszą.

*** w98 15.8 s. 17 ak. 6-7 Umacniajmy zaufanie do prawości Boga ***
W przeszłości niektórzy Świadkowie cierpieli z powodu odmowy udziału w jakiejś działalności, na którą obecnie sumienie by im pozwoliło. Na przykład przed laty brat mógł powziąć taką decyzję w związku z jakimś rodzajem służby cywilnej. Dziś może uważać, że odbycie jej nie pogwałciłoby jego chrześcijańskiej neutralności wobec tego systemu rzeczy.
7 Czy Jehowa okazał się nieprawy, pozwalając mu cierpieć za odmowę służby, której teraz mógłby się podjąć bez przykrych konsekwencji? Większość osób mających za sobą tego rodzaju przeżycie wcale tak nie myśli. Cieszą się raczej, że mogły wyraźnie publicznie dowieść, iż zajmują zdecydowane stanowisko w kwestii spornej co do zwierzchnictwa nad wszechświatem (porównaj Hioba 27:5). Dlaczego ktoś miałby żałować, że śmiało obstając po stronie Jehowy, pokierował się swym sumieniem?  (pogrubienie moje)

Tyle że pisząc o sumieniu "zapomniano" dodać, że wówczas gdyby brat podyktowany owym sumieniem zgodziłby się na pewien rodzaj służby nieakceptowanej przez władze Strażnicy, zostałby wykluczony. Bo ich choć ich własne sumienie, pozwalało i choć nie umieli zrozumieć pokrętnych wyjaśnień ze Strażnicy,  to o wszystkim zadecydował strach przed wykluczeniem. 
Czytam teraz drugą książkę Franza, w której opisuje on szereg sytuacji dokładnie tego dotyczących.

Hipokryzja i obłuda tej organizacji próbującej każdą swoją błędną naukę obrócić w sukces, ba,  w błogosławieństwo od Jehowy!  jest porażająca.

jakie formy ominięcia wojska istniały w PRLu?

praca w kopalni
praca w pogotowiu ratunkowym

Czy jeszcze coś?
Czy ŚJ z tego korzystali?

To dawało im podstawy do automatycznego odraczania od służby wojskowej.

Odraczania czy odfajkowania?

W tych latach powoływano aż do skończenia 28 lat i jeszcze do końca tego roku kalendarzowego, czyli prawie do 29 lat.
Więc długo trzeba by pracować w tych branżach.
Mnie powołali do zastępczej służby w wieku 24 lat, miałem kategorię "D" - "zdolny do służby w formacjach samoobrony".
Jaruzelski wymyślił to w 1983 r., by tych z D powołać do pracy. Ja w szpitalu 2 lata.
Byłem pierwszym takim rocznikiem. Był też następny, chyba w 1985. Dalej nie wiem.
Tylko kategoria E miała całkowity spokój