Rzeczony Forumowicz pisał o wyłączeniu i przyłączeniu. To poprawne i ogólnie stosowane słowa w języku polskim ŚJ zarówno w drukowanych publikacjach, w oficjalnych przemówieniach i mowie potocznej.

"Na wyłączenie ze społeczności zasługuje osoba będąca złośliwym i nie okazującym skruchy potwarcą." [Strażnica, w89 15.10 ss. 14-15]

"Wprawdzie wygląda na to, że grzesznik ze zboru w Koryncie został przyłączony po upływie stosunkowo krótkiego czasu, nie należy jednak uznawać tego za miernik odnoszący się do wszystkich wykluczeń." [Strażnica, w98 1.10 s. 18]

Inne określenia dla wykluczenia:

„Jakże wielkim nieszczęściem byłoby dla nas, gdybyśmy zostali pozbawieni społeczności zboru Jehowy, po czym czekałoby nas wieczne zniszczenie! – 1 Kor. 5:9-13” (Strażnica Nr 16, 1959 s. 5).

„Wykluczenie kogoś ze społeczności jest sprawą poważną, ponieważ to oznacza, że taka osoba zostaje odcięta od organizacji Bożej i od życia” (Strażnica Nr 11, 1962 s. 8).

„Świadkowie Jehowy w przeszło 200 krajach na całym świecie mają opinię ludzi porządnych, uczciwych i szanujących prawo. Zyskali sobie uznanie dzięki temu, że zdecydowanie odmawiają udziału w jakiejkolwiek działalności wywrotowej czy antyrządowej – za takie niechrześcijańskie postępowanie mogliby zostać wykluczeni, czyli ekskomunikowani ze swej społeczności” (Strażnica Nr 19, 1995 s. 31).

Strażnica przestrzega aby starać się by nie zasłużyć na wyrzucenie:

"Jeżeli krzew winny ma przynosić obfite plony, trzeba go w każdym sezonie przycinać. Do tego faktu nawiązał Jezus jako duchowy „krzew winny”, powiadając: „Każdą latorośl, która we mnie nie wydaje owocu, odcina (...). Kto nie trwa we mnie [w jedności ze mną, NW], ten zostaje wyrzucony precz jak zeschnięta latorośl; takie zbierają i wrzucają w ogień, gdzie spłoną” (Jana 15:2, 6, NP). Jaka wynika stąd dla nas nauka? Otóż jeśli ktokolwiek z nas jest „latoroślą” w duchowym „krzewie winnym” i docenia swój przywilej, nie będzie chciał zasłużyć na odcięcie. Zatem pozostaje mu tylko wydawanie owocu — i to w obfitości!" [Strażnica, w79/7 ss. 7-8]

"Jednakże każdy z osobna uzyska zbawienie i będzie mógł żyć wiecznie tylko pod warunkiem nieprzerwanego stosowania się do wymagań Bożych. Jezus podkreślił to, kiedy porównał siebie do krzewu winnego, a swoich uczniów do gałęzi. Powiedział: „Każdą gałąź na mnie, która nie wydaje owocu, [Bóg] usuwa (...). Jeżeli ktoś nie pozostaje w jedności ze mną, bywa wyrzucony jak gałąź i usycha; takie gałęzie się zbiera i rzuca w ogień, a ulegają spaleniu” (Jana 15:2, 6; Hebrajczyków 6:4-6). Kto traci wiarę w Jezusa, zaprzepaszcza też szansę życia wiecznego." [Strażnica, w89 15.9 s. 7]

... a wszyscy grzeszni ludzie są wg Strażnicy wypędzonymi:

"W tej sytuacji Jehowa słusznie wydał na swego niewiernego proroka Adama wyrok śmierci. Dotyczył on również Ewy, żony Adama. Odtąd byli oboje już jak gdyby umarłymi i zostali usunięci z ogrodu Eden, aby przez resztę swoich dni żyć na nie uprawionej ziemi. My wszyscy, wówczas jeszcze nie narodzeni, lecz znajdujący się niejako w organach rozrodczych Adama i Ewy, zostaliśmy wypędzeni wraz z nimi." [Strażnica, w80/24 s. 3]

Wydalenie

„Ale jeśli dane osoby rozmyślnie sobie zlekceważą postanowienia Jehowy Boga dotyczące życia małżeńskiego, trzeba będzie je wydalić ze zboru jako rozsadniki niebezpiecznego »kwasu«, który mógłby się przerzucić na drugich” (Strażnica XCVI [1975] Nr 22 s. 24; ang. Strażnica 01.12 1972 s. 735).

„Lud Boży już przed laty zrozumiał, że winowajca nie okazujący skruchy nie jest godzien pozostawania w społeczności chrześcijańskiej. Na przykład w roku 1904 pierwszy prezes Towarzystwa Strażnica, Charles Taze Russell, napisał: »Kościół powinien wydalić go ze swego grona i odmówić mu wszelkich oznak i przejawów braterstwa« (Nowe Stworzenie, strona 290 wydania angielskiego)” (Strażnica Rok CVI [1985] Nr 13 s. 15).

Nie należąca do zboru

„A w roku 1976 wyjaśniono, iż do zboru nie może należeć osoba zatrudniona w instytucji zajmującej się grami hazardowymi” (Strażnica Nr 10, 1995 s. 24).


Dawniejsze określenia:

Odmówienie społeczności

   „Zgromadzenie wtedy odmawia mu swej społeczności, nie uważając go za brata (członka zgromadzenia). Tak więc winny ma być »jako poganin i celnik« – Mat. 18:17. Pod każdym względem w sprawach takich upadki i wady winnego nie powinny być ogłaszane publicznie, by przez to nie stało się zgorszenie w Kościele (...). Nie powinno się mówić o nim pogardliwie po odłączeniu, podobnie jak nie pozbawialibyśmy czci, ani lżeli celników i pogan, jak również o nikim źle nie mówili, lecz wszystkim czynili dobrze” (Nowe Stworzenie 1919 s. 350-351).

Pozbawienie społeczności

   „Jeden jest tylko sposób pozbawienia kogoś naszej społeczności, o ile on był uznany za członka w ciele Chrystusowym. Sposób ten jest, o ile sprawa jest dość ważna, idź do niego sam. Jeżeli nie możesz dojść do właściwego załatwienia danej sprawy, przybierz sobie dwóch, albo trzech innych; jeżeli wciąż jeszcze nie można dojść do zgody itd. można to przedstawić zborowi przez jego właściwe przewody. Przybierając dwóch lub trzech byłoby rzeczą mądrą przybrać starszych zborowych, bo tacy byliby odpowiedniejsi do tego. Gdyby ów brat nie zechciał usłuchać ich, wtedy sprawa może być przedstawiona zborowi i tylko w ten sposób, przez głosy całego zebranego grona ludu Bożego, ktoś może być pozbawiony społeczności jako brat” (Co kaznodzieja Russell odpowiadał na zadawane jemu liczne pytania 1947 [ang. 1917] s. 535).