Dla tych co nie znaja ksiazki to tylko napisze, ze dzieje sie w moskiewskim metrze, gdzie podczas wybuchu bomby jadrowej czesc ludzi przezylo, ktorzy akurat byli w metrze. Ludzie ktorzy tam zyja praktycznie nie wychodza na zewnatrz gdzie jest skazenie, musieli urzadzic sobie zycie pod ziemia i w tej scenerii glowny bohater przemierzajacy tunele metra napotyka pewna grupe ludzi czyli " naszych" .

.
– Kiedy przyjdziemy do Strażnicy, przekonasz się na własne oczy, że
badanie Świętej Księgi podarowanej nam z góry jest konieczne, i wielkie
dobra spływają na tych, co wrócili na ścieżkę prawdy. .................
c.d.n.

Przypomniał mi się w podobnym klimacie fragment z podobnej lektury.

cytat z Orwella:
„Pewnie przynajmniej z dziesięć osób pracowało teraz nad konkurencyjnymi wersjami tego, co naprawdę powiedział Wielki Brat. I już wkrótce jakaś tęga głowa z Wewnętrznej Partii wyselekcjonuje jedną z nich, zredaguje, po czym wprawi w ruch zawiły proces wnoszenia niezbędnych poprawek do reszty dokumentacji, aż w końcu wybrane kłamstwo wejdzie do archiwów i stanie się prawdą.” (Fragment  „rok 1984” G. Orwella. Rozmyślanie głównego bohatera na temat swojej pracy w Ministerstwie Prawdy, gdzie zmienia treść artykułów, które okazały się złą prognozą, lub, w tym przypadku, wychwalały osobę, która niedawno się naraziła).

Artem pomyślał, że maść na oczy bardzo by mu się przydała jakieś
cztery dni wcześniej. Ponieważ nic nie odpowiadał, brat Timofiej uznał, że
ta skomplikowana idea wymaga przemyślenia, i przez jakiś czas milczał,
pozwalając mu pojąć to, co usłyszał.
Ale po pięciu minutach błysnęło przed nimi światło, i brat Timofiej
przerwał rozmyślania, by oznajmić radosną wieść:
– Widzisz te ogniki w oddali? Oto jest Strażnica. Dotarliśmy!
Niczego, co przypominałoby strażnicę tu nie było, i Artem poczuł lekkie
rozczarowanie. Był to zwykły, stojący pośrodku tunelu pociąg, którego
reflektory świeciły słabo w ciemnościach, oświetlając najbliższe piętnaście
metrów. Kiedy brat Timofiej i Artem zbliżyli się do pociągu, z kabiny
maszynisty wyszedł im na spotkanie otyły mężczyzna w takim samym kitlu,
objął rumianego i również zwrócił się do niego „umiłowany bracie”, z
czego Artem wywnioskował, że jest to raczej figura retoryczna niż
wyznanie miłosne.
– Kim jest ten młodzieniec? – uśmiechając się czule do Artema, niskim
głosem spytał grubas.
– To Artem, nasz nowy brat, który pragnie razem z nami iść drogą
prawdy, studiować Pismo Święte i wyrzec się Szatana – wyjaśnił rumiany
Timofiej.
– Tak więc pozwól stróżowi Strażnicy powitać cię, ukochany bracie
Artemie! – zahuczał gruby, i Artema znów uderzyło, że i on jakby nie
wyczuwa tego nieznośnego smrodu, który przenikał obecnie całą jego istotę.
Fragment książki pochodzi ze strony:http://metro2033.pl/metro2033/fragmenty/rozdzial-11.-nie-wierze./
c.d.n.

Zachęciliście mnie do lektury

Polecam gorąco... Książka ma niesamowity tajemniczy mroczny klimat.

Artem obrzucił uważnym spojrzeniem wagon, ale nie dostrzegł w nim
innych form życia, oprócz nich samych i kucharza. Znów pochylił się nad
miską i wydał tylko sceptyczny pomruk.
Wbrew jego oczekiwaniom, jego niezgoda wcale nie zmartwiła brata
Timofieja. Przeciwnie, wyraźnie się ożywił, i jego różowe policzki rozpalił
czupurny, bojowy rumieniec.
– Jeśli to nie przekonuje cię o Jego istnieniu – ciągnął energicznie brat
Timofiej – to pomyśl o czymś innym. Przecież jeśli w tym świecie nie
przejawia się Boska wola, to znaczy… – jego głos urwał się, jakby ze
strachu, i dopiero po długiej chwili, podczas której Artem kompletnie stracił
apetyt, zakończył: – Przecież to znaczy, że ludzie są pozostawieni sami
sobie, i w naszym istnieniu nie ma żadnego sensu, i nie ma żadnego
powodu, by je przedłużać… To znaczy, że jesteśmy całkiem sami, i nie ma
komu się o nas troszczyć. To znaczy, że jesteśmy pogrążeni w chaosie, i nie
ma najmniejszej nadziei na światło w końcu tunelu… W takim świecie
życie jest straszne. W takim świecie żyć się nie da.
Artem nic mu nie odpowiedział, ale te słowa skłoniły go do zadumy. Do
tej pory widział swoje życie jako kompletny chaos, jako zlepek
przypadków, pozbawionych związku i sensu. I chociaż mu to ciążyło, i
pokusa, by uwierzyć w jakąkolwiek prostą prawdę, która nadałaby jego
życiu sens, była wielka, uważał to za małoduszność, i sam, przez ból i
wątpliwości, umacniał się w poglądzie, że jego życie nikomu innemu nie
jest potrzebne, że każdy powinien sam przeciwstawić się absurdowi i
chaosowi egzystencji. Zupełnie jednak nie miał ochoty kłócić się teraz z
miłym Timofiejem.
Nastąpił syty, spokojny, błogi stan, Artem czuł szczerą wdzię­czność
wobec człowieka, który zabrał go, zmęczonego, głodnego, śmierdzącego,
ciepło z nim porozmawiał, a teraz go nakarmił i dał mu czyste ubranie.
Chciał mu w jakikolwiek sposób podziękować, i dlatego, kiedy ten
przywołał go do siebie obiecując zabrać go na spotkanie braci, Artem
niezwykle ochoczo poderwał się z miejsca, całym sobą pokazując, że z
największą przyjemnością pójdzie właśnie na to spotkanie, i w ogóle gdzie
tylko Timofiej będzie chciał.
Na spotkania wydzielony był sąsiedni, trzeci z kolei wagon. Cały był
wypełniony ludźmi o najróżniejszej powierzchowności, w większości
ubranych w te same kitle. Pośrodku wagonu znajdował się niewielki podest,
tak że stojący na nim człowiek wznosił się o pół metra ponad resztę, głową
dotykając prawie sufitu.
– To ważne, żebyś teraz wszystko słyszał – mentorskim tonem
powiedział do Artema brat Timofiej, delikatnie torując drogę i ciągnąc go za
sobą w najgęstszy tłum.
Fragment książki pochodzi ze strony:http://metro2033.pl/metro2033/fragmenty/rozdzial-11.-nie-wierze./
c.d.n.

A wrzucanie calej ksiazki Pascie trzode Boza jest calkiem legalne?

Mówca był dosyć stary, na pierś opadała mu szlachetna siwa broda, a
głęboko osadzone oczy niewiadomego koloru patrzyły mądrze i spokojnie.
Jego twarz, ani chuda, ani okrągła, pokryta była głębokimi zmarszczkami,
lecz wyrażała nie starczą niedołężność i słabość, a mądrość i niepojętą siłę.
– Starszy Jan – głosem pełnym czci szepnął do Artema brat Timofiej. –
Masz duże szczęście, bracie Artemie, kazanie dopiero się zaczyna, i
usłyszysz od razu kilka lekcji.
Starszy podniósł rękę; szelesty i szepty natychmiast się urwały. Wtedy
głębokim, dźwięcznym głosem zaczął:
– Moja pierwsza lekcja dla was, umiłowani bracia, mówi o tym, jak
poznać, czego chce od nas Bóg. W tym celu odpowiedzcie na trzy pytania:
Jakie ważne wiadomości zawiera Biblia? Kto jest jej autorem? Dlaczego
należy ją studiować?
Jego język różnił się od zawiłej maniery mówienia brata Timofieja:
mówił całkiem prosto, używając niewyszukanych zwrotów i krótkich zdań.
Artema z początku to zdziwiło, ale potem rozejrzał się wokół i spostrzegł,
że większość słuchaczy jest w stanie pojąć tylko takie słowa, a różowiutki
Timofiej zrobiłby na nich nie większe wrażenie, niż stół albo ściana.
Tymczasem siwy kaznodzieja oznajmił, że w Biblii przedstawiona jest
prawda o Bogu: kim jest i jakie są jego prawa. Potem przeszedł do drugiego
pytania i powiedział, że Biblię w ciągu 1600 lat pisało około czterdziestu
różnych ludzi, lecz wszystkich ich natchnął Bóg.
– Dlatego – zakończył starszy – autorem Biblii nie jest człowiek, lecz
Bóg, żyjący w niebiosach. A teraz odpowiedzcie mi, bracia, dlaczego należy
studiować Biblię? – I, nie czekając aż bracia odpowiedzą, sam wyjaśnił: –
Ponieważ jest to poznanie Boga i wypełnienie Jego woli – warunek waszej
wiecznej przyszłości. Nie wszyscy będą radzi, że studiujecie Biblię –
uprzedził – ale nie pozwólcie nikomu wam w tym przeszkodzić! –
Powiódł po zebranych surowym spojrzeniem.
Nastąpiła chwila ciszy, i starzec, wziąwszy łyk wody, kontynuował.
– Moja druga lekcja dla was, bracia, dotyczy tego, kim jest Bóg. W tym
celu odpowiedzcie mi na trzy pytania: Kim jest prawdziwy Bóg i jakie jest
Jego imię? Jakie są Jego główne cechy? Jak należy Go wysławiać?
Ktoś z tłumu chciał odpowiedzieć na jedno z pytań, ale inni ostro na
niego syknęli, i Jan, jak gdyby nigdy nic, zaczął odpowiadać sam:
– Ludzie oddają cześć wielu rzeczom. Lecz w Biblii jest napisane, że jest
tylko jeden prawdziwy Bóg. Stworzył wszystko, tak w niebie, jak i na
ziemi. To On dał nam życie, więc należy czcić tylko Jego jedynego. Jak
nazywa się prawdziwy Bóg? – podniósł głos starzec, robiąc pauzę.
– Jehowa! – huknął chór wielu głosów.
Fragment książki pochodzi ze strony:http://metro2033.pl/metro2033/fragmenty/rozdzial-11.-nie-wierze./
c.d.n.

Szkoda że w grze Metro 2033 nie było tego wątku