Chciałam zapytać Was, drodzy eks-świadkowie Jehowy, jak czujecie się, gdy spotykacie dawnych znajomych.
Co czujecie, gdy do Was dzwonią (nie wiedząc często, ze to Wy)?
Co czujecie widząc świadków Jehowy, którzy Was nie znają osobiście, ale Wy wiecie, kim są?
Ja chcę dzisiaj podzielić się swoimi odczuciami.
Ponieważ pracuję w centrum miasta, często widzę ich idąc lub jadąc do pracy.
I to nawet w kilku miejscach z tymi stojakami.
Po pierwsze ulga, że ja już tak nie muszę.
Po drugie jakiś rodzaj wstydu, że kiedyś też w tym brałam udział (nie w stojakach, bo za moich czasów ich jeszcze nie było), ale ogólnie w całym tym "nawracaniu", które niestety bardziej przypomina kolportaż.
Natomiast gdy widzę dawnych znajomych to właściwie muszę powiedzieć, że to taka gula w brzuchu i w gardle.
I to jest kompletnie irracjonalne dla mnie.
Wiem, że nie odezwą się do mnie, że będą udawać że mnie nie znają.
Ale świadomość, że uważają mnie za złego człowieka, za grzesznika "przeciw Duchowi", że właściwie w swoim sercu wydali na mnie wyrok śmierci, że mają jakąś świadomość bycia lepszymi ludźmi...
Dla mnie to jest chyba najgorsze ze wszystkiego.
I chociaż dawno nie widziałam nikogo z tych bliższych dawnych znajomych, to myślę, że nadal bym to czuła mimo upływu lat.
Jakiś taki nieokreślony strach.

Mam praktycznie to samo. Z tą różnicą, że znajomych ze zboru do którego uczęszczałem nie widuję prawie wcale. Po wykluczeniu przeprowadziliśmy się. Ale za to zbór który działa na moim terenie, a składa on się, chyba nawet nie przesadzę jak powiem że w 100% z fanatyków, zna mnie z opowieści mojej szwagierki, jaki to ja jestem szatan wcielony  i z tego jak wyciągnąłem żonę z tej destrukcyjnej organizacji religijnej, a uczęszczała ona chwilowo do tego właśnie zboru. Nie wszyscy tam znają mnie z widzenia, ale ci co znają, gdyby mogli to by mnie chyba wzrokiem zabili.
A co do głosicieli których widzę, czy to w mieście czy gdziekolwiek, gdzie przypadkiem ich spotkam... czuję wstyd i to taki wstyd, że chyba robię się czerwony. Jak ja mogłem kiedyś też zasuwać po domach i wciskać ludziom kit. Jednak oprócz wstydu czuję też, tak jak Blizna radość, radość że już nigdy w życiu mnie to nie spotka.
Nie wiem jakbym się czuł gdybym spotkał się oko w oko z jednym czy drugim byłym znajomym ze zboru, z którymi utrzymywało się bardziej zażyłe kontakty. Podejrzewam że przeszliby koło mnie, jakbym nie istniał.

Ale świadomość, że uważają mnie za złego człowieka, za grzesznika "przeciw Duchowi", że właściwie w swoim sercu wydali na mnie wyrok śmierci, że mają jakąś świadomość bycia lepszymi ludźmi...
Dla mnie to jest chyba najgorsze ze wszystkiego.
I chociaż dawno nie widziałam nikogo z tych bliższych dawnych znajomych, to myślę, że nadal bym to czuła mimo upływu lat.
Jakiś taki nieokreślony strach.

I to jest dowód, że ta destrukcyjna organizacja religijna pozostawia blizny na psychice, jak nie do końca życia, to na pewno na długie lata.
Zawsze stawiam sobie w takich sytuacjach zarzut... gdybym to ja miał te 22 lata temu swój obecny rozum. 

   Nie koniecznie trzeba być exsem, żeby doznawać uczucia ostracyzmu.
   Wystarczy być mniej aktywnym w zborze, nie chodzić na zebrania, zbiórki,
   nie wyjeżdżać na zgromadzenia, od razu zbór nastawia się "drapieżnie" do takiej osoby.
   Nie zaprasza się jej na spotkania towarzyskie i w ogóle wyizolowuje się taką osobę z towarzystwa.
   Bo jest też takie założenie, że jak nie ma jej w zborze, to grzeszy, a jak być może grzeszy,
   to z mety jest złym towarzystwem dla reszty.

 Na początku czułam się źle, miałam poczucie winy gdy dawni znajomi udawali że mnie nie znają, albo przechodzili na drugą stronę ulicy na mój widok. Było we mnie poczucie winy, że sama sobie zgotowałam ten los, że to ja jestem zła, a oni inaczej nie mogą.
Gdy zaś obcy nieznajomi pukali do moich drzwi czułam dziwny strach, lęk, obawę, sama nie wiem przed czym. Czułam się tak, jakby mnie mieli siłą wyciągnąć z domu i na wieki uwięzić w piwnicy pod salą królestwa.
Chyba o podobnym lęku pisał kiedyś Nemo, takie lęki przed demonami z przeszłości.

Później przyszedł etap gdy wyzbyłam się poczucia winy, miałam to gdzieś czy się do mnie odzywają czy nie. Jednak nigdy nie odwracałam wzroku, zawsze wlepiałam w nich swoje oczy, aż widziałam to zakłopotanie, że nie wiedzą gdzie mają skierować swój wzrok.

Później przyszła faza współczucia nad ich losem, wiem że większość z nich to dobrzy poczciwi ludzie, tylko tacy zaślepieni. I w tej fazie lubię się nimi ,, pobawić", np odzywam się do nich, jak słyszą osoby postronne, pozdrawiam, każę kogoś pozdrowić. A oni nie wiedzą co zrobić, zareagować czy ignorować?
Jednak gdy widzę jak przy stojaku atakują przechodzących, bywają namolni i uciążliwi, wtedy mi wstyd, że kiedyś byłam jedną z nich.

Jednak już dawno wyzbyłam się kaca po organizacyjnego. Jest to proces długotrwały, ale mija i wtedy człowiek dopiero wie, że żyje. Żyje jak chce, jak lubi, bez bata i świdrującego wzroku ,, braci".

Ponieważ moje dziecko urodziło się baaaardzo szybko po ślubie, więc czekał nas KS. Przez kilka tygodni przed ich wizytą , mimo, że oficjalnie wciąż byliśmy w zborze, kilka młodych sióstr tak bardzo chciały udowodnić, jak są posłuszne organizacji ,że pomimo braku info o wykluczeniu, już zaczęły udawać, że nas nie znają, a nawet uciekały ze sklepu, do którego akurat weszłam 
Taka akcja :ojej, jaka grzesznica,nie możemy oddychać tym samym powietrzem, bo ojej....."
Wtedy było mi przykro, nie dlatego ,że się odwróciły, tylko ,że robiły to z takim piskiem i trzaskaniem drzwiami, że aż się ludzie obracali 
Gdy je dziś widzę, dosłownie ogarnia mnie śmiech. Żadna z nich nie poukładała sobie życia , jedna tak latała za towarzystwem młodych sług pomocniczych ,że została karnie zesłana w teren, żeby jej głupoty wywietrzały z głowy.
Druga też latała za kilkoma jednocześnie, skończyła z upomnieniem, wyszła za najbogatszego, niedawno ktoś mówił, że walczy z długami po nim.
Trzecia wyleciała za wielokrotne orgie ze światusami
Czwarta została z dzieckiem, bo mąż jeszcze przed 30-tką znalazł sobie inną chętną.
A ja , ta nierządna istota wciąż z tym samym mężem, bez długów i większych problemów życiowych.
Moje samopoczucie? No jakie może być, jak nie najlepsze na świecie 

Raz jeden pojawiła sie osoba, która zasłużyła na plusa w moich oczach.To była żona obwodowego, która podeszła do mnie na obsłudze, żeby się przywitać. Nam jako wykluczonym nie wolno było sie z nikim witać, tylko musieliśmy powiedzieć, że jesteśmy wykluczeni. Taka pokuta 
Ona jedna na moje słowa : jestem wykluczona,nie mogę się witać, powiedziała: wiem, że wrócisz i mimo twojej sytuacji ciesze się ,że przyszłaś" .
Jedna normalna.

Na początku , wiadomo, poczucie ,że się zawiodło. Otrzeźwienie przyszło dość szybko.
A dzisiaj, jak widzę obstawę stojaka, to stanowią dla mnie ciekawy element krajobrazu.
Jak pukają do drzwi, to najczęściej mnie nie ma ( praca zawodowa), więc .....
A spotkani na ulicy traktowani sa przez mnie jak znajomi, których sie zna z autobusu/metra/biblioteki. Możesz życzyć im miłego dnia,ale nie musisz zdradzać, jakie lody lubisz 
No chyba,że jest to jednostka betonowa, która wybiera ucieczkę przez ruchliwą jednią na drugą stronę. Wtedy myślę, zdąży przed tym TIR-em czy nie zdąży ?

Też miałam taką jedną "koleżankę" siostrę, którą gorszył mój biały związek z "chłopakiem ze świata" - a nie byłam jeszcze ochrzczona wtedy!!!
A potem pojechała na wymianę za granicę i zaliczyła wpadkę, ze "światusem", w dodatku z innej kultury zupełnie
I chyba nie wróciła już do organizacji.

zawsze najwięcej za uszami mają ci, co chcą uchodzić za "świętszych od papieża" 

To są ludzie bardziej papiescy od kremówki papieskiej

A tak na poważnie to osoby "najświętsze" zawsze mają najwięcej za uszami. Zresztą już nieraz zauważyłem, że te świętoszki, którzy mają nieślubne dzieci zazwyczaj nadają tym dzieciom imiona biblijne i to takie maksymalnie wydumane z kapelusza jak np. Kaleb, Symeon itp.
No i najlepsze jest to jak ci hipokryci mają najwięcej do powiedzenia w temacie seksu przedmałżeńskiego / pozamałżeńskiego podczas gdy sami się rżną po kątach, każdy z każdym, w te i nazad.

Pamietam, gdy byłam dzieckiem, w zborze była młoda wdowa z dwójką dzieci. Poznała "światusa" i jak to mówią krew nie woda, poszło szybko. W każdym razie po kilku miesiącach wszyscy ujrzeli jej rosnący brzuch. Oj działo się w zborze. Do dziś pamiętam, z jaką pogardą o niej mówiono, nie szczędząc słów uważanych za wulgarne. Miłujący bracia i siostry pluli jadem jak rasowe żmije.
Wykluczono ją, wyszła za niego za mąż, potem mieli chyba jeszcze jedno dziecko wspólne. Do dziś są razem, ona po jakimś czasie wróciła do zboru.
I to właśnie ona potrafiła w czasie mojego wykluczenia podejść na ulicy i zapytać o zdrowie czy inną rzecz.Ona ten ostracyzm przeżyła na własnej skórze i wiedziała, do czego są zdolni ci "umiłowani, szczerzy i otwarci na drugiego bracia i siostry w zborze".