Było zdecydowanie bardziej tolerancyjne. W dodatku zdaje się, że od tamtego czasu katalog spraw, za które można wylecieć uległ poszerzeniu lub w niektórych przypadkach kryteria zostały przesunięte w kierunku bardziej restrykcyjnych, więc nie dość, że można było zachowywać się bardziej po ludzku wobec wykluczonego, to jeszcze nie wykluczano jak dziś.

W 1973 roku zdaje się była ta zmiana, w Skorowidzu opisana jako "lepsze zrozumienie". To też jest fajne:

Wtorek: mogę palić
Środa: lepsze zrozumienie mówi mi, że już nie mogę

Mogę -> nie mogę. Lepsze, to byłoby chyba, gdyby można było tylko trochę palić, a trochę nie... Tutaj powinni nazywać to "zupełnie inne zrozumienie" albo "zmiana kursu".

Ray Franz zdaje się sporo uwagi poświęcił też temu, że samo odstępstwo było rozumiane w tamtych czasach inaczej niż teraz. Teraz to wiadomo, człowiek 2 razy głośno powie, że zebranie w czwartek mu się nie podoba i już jest naznaczony... A co dopiero, że w Strażnicy coś nie tak.

Palaczom dano 6 miesięcy na porzucenie, więc mogli się najarać na zapas.

"Osobom już ochrzczonym, które wciąż paliły, dano sześć miesięcy na zerwanie z nałogiem, jeśli chciały pozostać w zborze” (Rocznik Świadków Jehowy 1997 s. 136).

„Palacze tytoniu
Wkrótce minie 6 miesięcy od chwili, kiedy Strażnica zwróciła uwagę na potrzebę stanowczego zerwania z paleniem papierosów przez osoby ochrzczone. Jeżeli są jeszcze w zborze jacyś palacze, to zrobiliby dobrze, gdyby podjęli zdecydowane kroki, żeby porzucić ten nałóg. Mogą przy tym poprosić o pomoc starszych w zborze. Po upływie sześciu miesięcy starsi zadecydują na podstawie rad Pisma świętego, kto może pozostać w zborze” (Służba Królestwa Nr 4, 1974 s. 8).

Wielożeństwo

Temat chyba tylko raz poruszany w 1961 r.:

„Przypuśćmy że jakiś Afrykanin ma cztery żony i że jedna z nich jest rzekomo w prawdzie a pozostałe nie. Czy nie byłoby lepiej dla niego zatrzymać ją, jeśli ma takie życzenie chociaż nie jest to jego pierwsza żona? (...) Małżeństwo jest małżeństwem, i gdy owa niewiasta zetknie się z prawdą, wtedy musi uznać, że pierwsza żyjąca żona danego Afrykanina, czyli ta, która najdłużej jest z nim związana węzłem małżeńskim, ma słuszne prawo do niego jako do swego męża; i to zarówno przed Bogiem, jak i w świetle prawa krajowego. (...) A więc decydującym czynnikiem jest w danym wypadku nie to, czy któraś z żon poligamisty interesuje się prawdą, ale faktyczne zobowiązania prawne i wymagania biblijne” (Zagadnienia Służby Królestwa 1961 s. 21-22).

   Jeszcze w roku 1961 Towarzystwo Strażnica zalecało kobiecie, będącej Świadkiem Jehowy, by pozostawała w związku z niewierzącym mężem pomimo, że on ma jeszcze kilka żon (!):

„Gdy żona, z którą poligamista współżyje najdłużej, przyjmuje teraz prawdę, czy wolno jej jako prawowitej żonie pozostać przy nim, chociaż on w dalszym ciągu uprawia wielożeństwo jako człowiek nie oddany Bogu?
Tak, może nadal żyć z nim jako ze swym prawowitym, biblijnym mężem, natomiast pozostałe żony w jej oczach i w oczach zboru żyłyby z nim jedynie w cudzołożnym stosunku” (Zagadnienia Służby Królestwa 1961 s. 22).

Okazuje się, że przyszły Świadek Jehowy (były poligamista) mógł wybrać sobie na właściwą inną żonę, niż tą, z którą był najdłużej, ale pod warunkiem, że dokonał wyboru samodzielnie jeszcze przed chrztem:

„Co zrobić, gdy poligamista poznaje prawdę, chce się ochrzcić i wybiera sobie jedną żonę ale nie tę, która ma prawo pierwszeństwa, choć jest świadomy obowiązku wybrania tej, z którą żyje najdłużej? A co powiedzieć, gdy nie został poinformowany o tym wymaganiu, jednak wiedząc, że powinien mieć tylko jedną żonę, wybiera inną zamiast pierwszej? Jak traktować żonę, która przy nim pozostała, jeżeli i ona posiada pewną znajomość prawdy i teraz prosi o chrzest?
Jeżeli dany człowiek stara się uregulować swoje sprawy przed poznaniem wymagań biblijnych, działając z własnej inicjatywy bez zasięgania informacji i wybiera sobie żonę, która nie ma prawa pierwszeństwa, to nie będziemy żądać, żeby po oddaniu się Bogu znowu wprowadzał jakąś zmianę i w tym monogamicznym stanie małżeńskim dopuścimy go do chrztu. Gdyby jednak przed ograniczeniem się do monogamii prosił nas o radę, jak ma postąpić, wówczas udzielimy właściwej rady proponując mu, żeby zatrzymał żonę, z którą mieszka najdłużej, a wszystkie inne żeby odprawił. Gdyby postąpił wbrew udzielonej mu radzie, wówczas nie spełnia woli Bożej i nie będzie dopuszczony do chrztu. Ta sama zasada obowiązuje w odniesieniu do młodszej żony, która pozostaje z tym człowiekiem” (Zagadnienia Służby Królestwa 1961 s. 22-23).

Dzisiaj to pewnie te sprawy wielożeństwa są omawiane tylko w Paście dla Afryki.
To nie dotyczy USA i Europy.

Głowę daję, że nadal się takie sprawy trafiają w Afryce.

Jeśli już jednak taką uprzejmość okazuje, to powinien dać winowajcy do zrozumienia, że takie odwiedziny nie mogą wejść w zwyczaj

W zwyczaj nie muszą wchodzić, ale od czasu do czasu...? Czemu nie....