Trafiłaś w tym poście w samo sedno przyczyn mojego stanu emocjonalnego sprzed prawie 10-ciu lat.
Też popadłem w silną depresję i korzystałem z pomocy psychologa.
Pierwszy raz jak poszedłem i powiedziałem kim jestem, to Pani psycholog stwierdziła, że przyczyną mojego stanu jest właśnie przynależność do ŚJ.
Kiedy powiedziałem starszym o tym, to poradzili mi iść do innego psychologa i nie mówić nic o ŚJ bo tak to zawsze tak stwierdzą, bo są lekarze uprzedzeni.
Skorzystałem wtedy naiwny z tej rady.
Druga Pani psycholog postawiła diagnozę depresji endogennej, czyli bezprzyczynowej. Skierowała do psychiatry i faszerowałem się przez kilka miesięcy lekami.
Dzisiaj wiem, że na pierwszej wizycie był strzał w dziesiątkę i tylko moja ślepa wiara i naiwność przesłoniła tą diagnozę.
Z perspektywy czasu dopiero po opuszczeniu szeregów ŚJ sobie to uświadomiłem.

Będąc w organizacji 15 lat, niemal bez ustanku zmagałam się z depresją, z niskim poczuciem własnej wartości, stanami lękowymi, zaburzeniami osobowości,myślami samobójczymi. Odkąd sama opuściłam tą bezwzględną i bezduszną organizacje, problemy natury emocjonalnej zniknęły. Psychiatra u którego leczyłam się będąc w organizacji, gdy powiedziałam mu, że już nie jestem ŚJ powiedział: "Teraz już będzie tylko lepiej". Nie pomylił się!

Przyczyn jest więcej.
- Poczucie tymczasowości, nic nie warto robić z myślą o dalszej przyszłości, bo to marność. W tym duchu ludzie rezygnują z zakładania rodzin, kształcenia się, rozwoju zawodowego - bo nie warto w to inwestować. Żyją z ciągłym poczuciem, że jutro może być koniec.
- Wyrzuty sumienia, że powinni robić więcej. Tymczasem nie mogą, nie chcą, nie potrafią. Literatura, kongresy są pełne doświadczeń ludzi, którzy rezygnują ze wszystkiego by służyć Jehowie, a oni nie mogą się zmusić by więcej głosić, boją się rzucić pracę, bo mają dzieci na utrzymaniu, mają poczucie obowiązku, że muszą zarabiać, żeby żyć.
- Poczucie inwigilacji, kiedy czują, że każdy ich ruch i słowo jest analizowane i rozkładane na czynniki pierwsze przez braci i starszych.
- Upierdliwi starsi, którzy trują życie swoimi dobrymi radami, jak sobie radzić w życiu, jak wychowywać dzieci.
- Normalna zniżka formy, która pod wpływem doradztwa psychologicznego starszych zamienia się w regularną depresję dotyczącą powyższych punktów.
- Poczucie inności w zborze - przychodzisz na zebranie po robocie, zrypany jak fix, zziajany i półprzytomy, witają cię same plastikowo uśmiechnięte twarze, na których nie widać cienia zmęczenia. I tak dwa razy w tygodniu... I zastanawiasz się "co jest? o co chodzi?" I tak trwasz w tym uczuciu, które procentuje zniżką poczucia własnej wartości, a stąd prosta droga do choroby.

Zamiast wesprzeć, starać się zrozumieć,  okazać się przyjacielem w niedoli... to co mówi?!... sama  jesteś sobie winna szczyt zarozumialstwa, zero empatii.
Dlaczego tak uważam?
Bo sama brałam sobie do serca mocno wszystko to, czego ode mnie oczekiwano jako śJ.

Miałam podobnie, a że jestem osobą bardzo emocjonalną i za bardzo wrażliwą przeżywałam wszystko podwójnie. Nie jestem w sanie sobie przypomnieć czy było jakieś zebranie po którym miałam wrażenie że za mało robię, po którym nie płakałam, zatraciłam wartość siebie.

Bo człowiek dawał z siebie wszystko, w dobrej wierze, szczerze, a w zamian, za mało, za mało, nie było cię na zebraniu, widzielibyśmy cię na zbiórce, i znowu nie było cię na zebraniu, w czwartek zbiórka i tak od dziecka.
To nie było cię na zebraniu to zaraz się tłumaczyć, bo chora, bo dziecko chore, bo rodzic w szpitalu, nieobecności to nie z tych ich wymawianych pokornym  błahych powodów.
Starsi doprowadzili mnie do takiego stanu, że zaznaczałam każdą obecność na zebraniu na kalendarzu, czyli każdego miesiąca, czy chora, czy z problemami, każde zebranie odhaczone, jako obecna. To jest dręczenie.
Potem już się nie tłumaczyłam, a na  słowa: nie było cię na zebraniu, było... no nie było mnie...

Próbuję wczuć się w Twoje przeżycia, współczuję Ci.
To niezmiernie trudne, by nie móc się podzielić swoimi uczuciami i to przecież z bliskimi, sądziło by się osobami. To się odbija negatywnie  na zdrowiu. Rady często niedostosowane do konkretnej sytuacji, konkretnego człowieka. Miałam podobnie.
Tak, wiem co to znaczy milczeć i wszystko "znosić w pokorze i wybaczać 77 razy".
Ale do czasu  dzban wodę nosi, aż się ucho nie urwie. 

Też byłam kiedyś rozdarta, i sama w tym co czuję i przeżywam.

Nawet po odejściu i wykluczeniu, gdy byłam poza organizacją , szykując się nawet symbolicznie do świąt czułam się bardzo źle, podle, jakbym kogoś zdradzała. Tak głęboko we mnie siedziały te nauki, że nie umiałam się tego wyzbyć.
Mąż nie rozumiał moich rozterek, kazał ....olać przeszłość i nie wracać do niej. A to nie było takie łatwe.

Zaś matka gdy mnie spotkała w tym okresie drwiła...pojadłaś opłatka, przypodobałaś się szatanowi itp. Mimo mojego odpyskowania, to jednak w głębi mnie tym dołowała.
Dopiero po kilku latach, gdy w czasie Wielkanocy zapytała...byłaś ze zbukami u plebana? Nie wytrzymałam i powiedziałam jej ( wiem że to zbyt ładnie o mnie nie świadczy)....a weź się w końcu ode mnie odp....ty i ci twoi braciszkowie. Nie jestem jedną z was , a więc robię co mi się podoba, wara ode mnie.
Od tamtej pory miałam spokój. Choć nadal się czułam, zła, gorsza, słaba i bliska .... Coraz głośniej mówiło się o bulimii i anoreksji. I ja też zaczynałam zajadać, doła, wizyty w domu rodzinnym. A później miałam moralniaka,  że tak się nażarłam.
I wtedy uciekłam w bieganie. Jak już kiedyś wspominałam, biegałam do upadłego, płakałam, potykałam się i biegałam......
Tylko dzięki temu nie wylądowałam w wariatkowie i dzięki mojej Elusi. Która była też wykluczona, jednak  sobie jakoś lepiej poradziła.