Dostrzegam pewną ironię w tym, ale aż tak mnie to nie dziwi. Czy gdyby to nie dotyczyło SJ też by to było takie dziwne?

Z innej strony: kiedyś był artykuł w Strażnicy co wziąć pod uwagę gdy chcesz podjąć pracę - nie liczy się sama praca, ale też, np. kto płaci, czyli kto jest twoim szefem, np. wojsko, kościół, osoba prywatna. Myślę, że czasem z pracą tak jest: dla firmy X byś nie chciał pracować, a dla firmy Y już tak - nawet jeśli praca taka sama. Ale może wartości szefów inne albo nie chcesz być kojarzony z firmą X, itd...

Oczywiście, szeregowym głosicielom tego typu decyzje sumienia były narzucane i szli do więzienia. Pytanie, czy sami podjęliby taką decyzję na podstawie własnego sumienia. Być może niektórzy tak. Inna kwestia, która jest mi nieznana: czy przed wyrażeniem zgody na służbę zastępczą zawsze było wiadomo z jaką pracą będzie się to wiązać?

Nie mam pretensji
Tylko takie luźne spostrzeżenie.

Nie ma w tym nic dziwnego bo w większości przypadków nie chodziło o pracę lecz pod czyją egidą wykonywano to zajęcie ale świadkowie czasami odmawiali ze względu na sam charakter zajęcia produkcja bomb,w pewnym obozie siostry odmówiły pracy przy hodowli królików bo futerko z angorków było wykorzystywane do produkcji pilotek dla lotników.Natomiast w innym część sióstr odmówiła prac przy cerowaniu skarpet dla wojskowych.Te zachowania to typowe postawy dla osób,które chcą w jakiś sposób zaznaczyć swoją niezgodę na jakieś zachowanie czy według tej osoby lub grupy osób na odebranie im prawa do samostanowienia.

Zakaz dotyczył zastępczej służby wojskowej wtedy gdy taką służbę wykonywało się pod patronatem wojska.Czyli szeregowy WP był oddelegowany do pracy jako sanitariusz w szpitalu i pobierał żołd.Mona było na własną rękę podejmować zatrudnienie w zakładach ,które reklamowały od służby wojskowej,Czasami problemem byli nawiedzeni starsi lub głosiciele,którzy wcześniej za wojsko siedzieli a  teraz każdą próbę wymigania się od wojska uznawali za pójście na kompromis.