Nie zakładam tego wątku by wylać swoje rozgoryczenie, bo tak nie czuję. Było, minęło, odbiłam się od dna. Chcę jednak pokazać ile mnie kosztowała decyzja o zostaniu ŚJ.
- Zostając w wieku 20 lat ŚJ ja i kilka osób z mojej rodziny, straciłam kontakt z pozostałą częścią rodziny. Po odejściu z WTS nie mam kontaktu z 99% rodziny.
- Nie skończyłam studiów, które zaczęłam, bo dyplom naukowy to objaw pychy.
- Wyszłam za mąż za 'duchowego', który po 10 latach tresury stwierdził, że już mnie nie chce i zostawił wg zaleceń NO.
- Nabawiłam się nerwicy i niskiego poczucia wartości, lęku przed własnym cieniem (efekt stałej służby pionierskiej)
- Nie mam i nie będę miała dzieci, bo mąż czekał na armagedon
- Brak zawodu i kariery zawodowej.
- W wieku 35 lat nie miałam znajomych i przyjaciół.
Po opuszczeniu WTS zostałam z niczym...zupełnie na 0.
Co zyskałam.... wiedzę, którą chcę teraz wymazać z pamięci.
Ktoś ma podobne przeżycia?

Kochana Nulko, przytulam Cię w myślach. Będzie dobrze.

Ja straciłem:
* dzieciństwo, brak kontaktu z rówieśnikami, czytanie biblii, słuchanie ciagłych kłótni na tle religijnym
* empatie - psychopatyczna osobowość ukierunkowana na przestrzeganie nakazów z biblijnych
* nie poszedłem na studia
* brak rozwoju duchowego - cała istota rozwoju duchowego spłycona do korporacyjnej pracy (wykłady, chodzenie po domach, czytanie ksiazek), zaś metody, które rozwijają człowieka duchowo np. medytacja, praca z energią, kontakt z wyzszą świadomoscią (np. Bóg, duchy, aniolowie) wrzucenie do jednego worka - okultyzm.
* brak umiejętności samodzielnego myślenia

Jakie to przykre, że wielu ludzi zostaje ograbionych z życia (być może mieli szanse na ekscytujące przeżycia), rezygnuje z edukacji (być może mieli szansę zmienić świat), rodziny (być może byliby świetnymi rodzicami) i przyjaciół (być może dzisiaj mieliby na kogo liczyć) po to aby czytać infantylne gazety, utrzymywać kilku dziadów i leczyć się na depresję (co najmniej, bo w warunkach permanentnego dysonansu nie trudno o cięższe choroby psychiczne) nie mogąc nawet być pewnym zbawienia i ocalenia bo przecież ważniejsze są budynki w Warwick.

Zawsze mnie ta myśl tak strasznie przygnębia

Pamiętaj, życie zaczyna się po 40stce.

Prostuję :
 życie zacina się po 40stce, a po 50tce na pewno.

 Co za ponurak to napisał?

Nie zakładam tego wątku by wylać swoje rozgoryczenie, bo tak nie czuję. Było, minęło, odbiłam się od dna. Chcę jednak pokazać ile mnie kosztowała decyzja o zostaniu ŚJ.
- Zostając w wieku 20 lat ŚJ ja i kilka osób z mojej rodziny, straciłam kontakt z pozostałą częścią rodziny. Po odejściu z WTS nie mam kontaktu z 99% rodziny.
- Nie skończyłam studiów, które zaczęłam, bo dyplom naukowy to objaw pychy.
- Wyszłam za mąż za 'duchowego', który po 10 latach tresury stwierdził, że już mnie nie chce i zostawił wg zaleceń NO.
- Nabawiłam się nerwicy i niskiego poczucia wartości, lęku przed własnym cieniem (efekt stałej służby pionierskiej)
- Nie mam i nie będę miała dzieci, bo mąż czekał na armagedon
- Brak zawodu i kariery zawodowej.
- W wieku 35 lat nie miałam znajomych i przyjaciół.
Po opuszczeniu WTS zostałam z niczym...zupełnie na 0.
Co zyskałam.... wiedzę, którą chcę teraz wymazać z pamięci.
Ktoś ma podobne przeżycia?

Nulka, rzeczy, które opisałaś da się jeszcze "odkręcić". Owszem, trochę to jest zachodu, ale wszystko można - jak się chce.

Podam Ci przykład pierwszy z brzegu. To a propos studiów. Znam kobietę, która kiedyś była Świadkiem. Jej marzeniem było zostać nauczycielką i nawet jako nastolatka wybrała szkołę o tym kierunku. Ale do ojca doczepili się starsi zboru i stwierdzili, że jego córka nie może być nauczycielką, bo to przecież wiąże się z tym, że trzeba robić wigilie klasowe, dekoracje świąteczne.
A więc co zrobił ojciec? Wziął zrozpaczoną córkę "za fraki" i na siłę przeniósł do zawodówki.
Minęło 30 lat. Kobieta miała jakieś 45 lat i postanowiła, że zrealizuje marzenia. Poszła na studia (a kilka lat wcześniej zrobiła zaocznie liceum). Na ten kierunek, o którym marzyła. Owszem, szkoda tych wszystkich straconych lat, ale można siedzieć, płakać i nic nie robić albo można po prostu działać. Dziś wspomniana kobieta pracuje w wymarzonym zawodzie i bardzo lubi to co robi.

Najważniejsze - pozytywne myślenie.
Widzę, że tego Ci nie brakuje.
I tak trzymać!

Najlepiej się strzela z łuku bo nie ma huku.