Bardzo Ci współczuję.
To są trudne sprawy te sercowe. Najbardziej bolesne.
Spokojnie, pewnie doradców znajdziesz tu, bo jak nie tu, to gdzie?

Ponad 2 lata byliśmy razem, rodzice jego wiedzieli nie podobało im się to od początku.. poznałam ich do miłych nie należą tzn przynajmniej dla mnie zaczęli pytać jak ja to sobie wyobrażam itp. On mało sie z  nimi kontaktował czy też odwiedzał, ale wyszło tak że musiał tam z 3 razy pojechać w jakiś sprawach i wyszło jak wyszło. Być może to moja wina że robiłam to zbyt ostentacyjnie coś pokazałam raz drugi...miałam tego nie robić ale skoro widziałam jakieś emocje wątpliwości to znów coś znalałam pokazałam. Więc zamiast dziewczyny wdział we mnie kogoś kto go odciąga, wiem że to dobry człowiek, że to jednak presja otoczenia..jak rodzice mogą dziecko odrzucić..on twierdzi że jest tu dla rodziny, niby.. bo mówi że niby widzi co się dzieje w organizacji ale i tak mówi że dziecku by chciał wartości przekazać z niej, bo religia sama w sobie nie jest zła.. a po co ma rodziców krzywdzić..można siebie..  rodzina mocno trzyma się organizacji

Normalnie się zachowywał przy znajomych..po co? może czasem warto spróbować?

tak przy swoich normalnie, tak mówił bardzo często, więcej czasu spędzał że mną niż ze znajomymi

Rozważ też taką myśl, czy aby czasem nie mogło być tak, że to jego przywiązanie do organizacji (rzekomo na pokaz przed rodziną) to nie jest czasem jedynie pretekst do emocjonalnego rozstania się z Tobą? Używa tak zwanego czynnika wyższego aby usprawiedliwić odrzucenie Ciebie. Dziwnie Cię traktuje skoro mówi że możecie się spotykać jeśli chcesz, przerzucając ciężar decyzji i konsekwencji na Ciebie i Twoje emocje nie dając Ci nic w zamian. Możesz być dalej jego dziewczyną (na niby? dla zabawy?) nie mając w zamian stabilności jego uczuć.
Może jest też tak, że to Ciebie okłamywał, że nie wierzy, bo chciał spotykać się z Tobą i wyprzeć swoje wyrzuty sumienia, które się teraz obudziły i jesteś dla niego mniej ważna niż nauka sekty i towarzystwo innych sekciarzy.
Psychika ludzka jest pokrętna. Teraz jest Ci przykro... obyć nie płakała mocniej gdy brnąc dalej na siłę w związek za kilka lat zostaniesz odrzucona definitywnie.
Życzę powodzenia w podjęciu dobrej decyzji.

Powiedz , że  pójdziesz do jego starszych i powiesz ,że żył nie po chrześcijańsku . Niech sobie nie myśli, że to on jest panem sytuacji. Ale poważnie , szkoda Ciebie na ten związek , wydajesz się być rozsądną babką a on nie ma uwolnionej główki. Nie wie czego chce , wyrzuty sumienia go wyniszczają

juz mnie zostawił, wiesz co nie chce jej studiować liczyłam że odejdzie, może naiwnie, ale presja go przerosła, jednocześnie czuję się skrzywdzona bo wiedział że będzie ciężko a jak zaczęły sie pojawiać problemy  to wyszło jak wyszło..ale czuję też poczucie winy że mu nie pomogłam z tego wyjść że po prostu źle to robilam;./ Myślałam że milość ale z jego strony chyba mniejsza..